Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό είναι, τελικά ένα σύγχρονο μυθιστόρημα που εστιάζει την κεντρική του ιδέα στην έλλειψη αυτοπεποίθησης του σημερινού ανθρώπου στο δίλημμα καριέρα ή οικογένεια; Στο ψάξιμο μιας ξεχωριστής μεγάλης φιλίας; Ή στο να περάσουμε καλά με γνωστούς-φίλους τύπου Κίσσιγκερ; Ο μπάρμαν αυτά διερωτάται φιλοσοφικά στο ημερολόγιό του τριάντα χρόνια πίσω από τα μπαρ... Προτιμότερη η μοναξιά, η ανία, ή ο συμβιβασμός μιας εφήμερης γνωριμίας από αυτές που τελειώνουν σε ένα πλοίο με το τέλος του ταξιδιού; Ένας δυνατός, ανιδιοτελής μεγάλος έρωτας; Ή μια γνωριμία γλάστρας, με μια...

Το βιβλίο περιλαμβάνει: - Μια νουβέλα: "Θάλαμος 810" - Μια τρυφερή ιστορία: "Η νεκροφάνεια του πέους" - Μια μικρή ιστορία σα μεγάλη: "Επαμεινώνδας Καλλικράτους" - Κι ένα αφήγημα της ανάσας: "Το χρωματιστό κορίτσι" Αρρενωπός συλλογισμός. Τρυφερά πλασμένα ανδρικά πρόσωπα... Ο Σωτήρης, ο πατέρας της Ναταλίας, ο κρατούμενος στρατιώτης, ο Μανώλης, ο Χάρης, ο χειρουργημένος άνδρας που θα μπορούσε να μην έχει όνομα για να είναι όλοι οι άνδρες μαζί, είναι οι χορογράφοι της ανδρικής περπατησιάς, οι διευθυντές ορχήστρας των "ανδρικών συναισθημάτων". Οι παρουσίες της Σοφίας...

Ένα μυθοπλαστικό δοκίμιο για τη θερμοδυναμική, την αστυνομική λογοτεχνία και το τέλος του κόσμου. Τον Ιούνιο του 1907, ο Λουδοβίκος Μπόλτζμαν βλέπει ένα όνειρο που δεν εκμυστηρεύεται σε κανέναν. Βρίσκεται σε έναν υποφωτισμένο διάδρομο. Είναι πιθανότατα νύχτα. Φοράει το δαντελένιο πουκάμισο με το οποίο κοιμόταν ως παιδί. Τα πόμολα των θυρών βρίσκονται στο ύψος του κεφαλιού του. Διασχίζει τον διάδρομο προς την πόρτα που βρίσκεται στην άλλη άκρη. Πίσω από τα κλειστά θυρόφυλλα ακούγονται ήχοι απόγνωσης. Μια γυναίκα φωνάζει βοήθεια. Οι κραυγές της είναι σπαρακτικές. Η αναπνοή...

Έκλεινε τα μάτια της και ονειροπολούσε. Τον φιλούσε με δίψα, του παραδινόταν γυμνή οπουδήποτε, χωρίς να νοιάζεται αν ήταν μόνοι τους ή μπροστά στον κόσμο. Μες στην παραφορά της του ψιθύριζε: "Νικόλα σ' αγαπώ". Κι αμέσως μετά: "Νικολάι, φίλησέ με κι άλλο, κι άλλο, μη σταματάς". Ύστερα συνερχόταν για λίγο, και η σκέψη της δούλευε λογικά. Πώς είναι δυνατόν να έχει ερωτευτεί δύο διαφορετικά πρόσωπα κι αυτά να γίνονται ένα; Ή και αντίστροφα: Πώς είναι δυνατόν να είναι ερωτευμένη μ' έναν άντρα, κι αυτός να παρουσιάζεται στην καρδιά και στο νου της ως δύο άντρες; Κοίταξε το χειρόγ...

... Διακριτικά βγήκε έξω. Άρχισε να βήχει. Για να μην κάνει θόρυβο, απομακρύνθηκε. Κάθισε σε μια πέτρα και άρχισε να παίρνει βαθιές αναπνοές μήπως και της φύγει αυτή η αίσθηση αναγούλας που είχε. Έσκυψε και άρχισε να φτύνει στο έδαφος. Αφού συνέχισε να βήχει, ξάπλωσε κάτω κρατώντας το στομάχι της. Κοίταξε το χέρι της. Η παλάμη, ο καρπός και ο βραχίονάς της άρχισε να τρέμει. Το κράτησε με το άλλο της χέρι. Το δέρμα της άρχισε να μαζεύει και να ζαρώνει, αποστεωμένο, έφευγε η ζωή από μέσα της. Στα δάχτυλα φάνηκαν τα κόκαλα, σα να ξεκολλούσε το δέρμα. Έκλεισε τα μάτια. Διπλώθηκ...

"Η Νύχτα": Τρία διηγήματα όπου το οικείο της μεγαλούπολης μετατρέπεται σε παράδοξα απειλητικό. Πίσω από τους αντικατοπτρισμούς του παραθύρου, το βλέμμα γίνεται "άγριο", η όραση αναδημιουργεί τις εικόνες για το χώρο, τα αντικείμενα, τις καταστάσεις. "Το Νύχι": Μία νουβέλα της οποίας οι τίτλοι των τριών μερών συνθέτουν, με τον τεμαχισμό τους, την προ-δια-γραφή ενός ανόητου παιγνίου. Το νύχι της γάτας ως ίχνος της επιθυμίας, έρωτα ή θανάτου. Ο θάνατος του πόθου - ο πόθος της ετερότητας. "Η Αμυχή": Τρία διηγήματα όπου η γραφή ακολουθεί τον ήχο των λέξεων, των φθόγγων, της μουσι...

"Ο σκύλος µου, καταλαβαίνοντας πως θα κρατούσε ώρα ο περίπατος, ξετρύπωσε ένα παλιό παιχνίδι για να διασκεδάσει µαζί µου. Πήδηξε προς έναν αµµόλοφο όπου είχα ρίξει το αντικείµενο, οπισθοχώρησε ξαφνικά λες και τον είχαν τσιµπήσει, κι άρχισε να γαβγίζει. Μάταια προσπάθησα να τον ηρεµήσω, έλεγξα από κάτω τα ποδαράκια του για να δω αν τον είχε δαγκώσει κάποιο άλλο ζωάκι, κι ύστερα, αψηφώντας τον φανερά, πήγα να µαζέψω µόνη µου την µπάλα. Ένας άντρας ξεπρόβαλε από τους θάµνους. Ήταν γυµνός. Βλέποντας την έκπληξή µου, ξερίζωσε µε το δυνατό του χέρι µια αγκαλιά χορτάρι...

Ένας άνθρωπος που ισορροπεί ανάμεσα στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό και το περιθώριο. Κάποτε, κάπου, ίσως και τώρα... στέκει σαν κατερειπωμένο αρχοντικό ατενίζοντας το πέλαγος. Μοιάζει, λες, με το πορτρέτο της κοινωνίας! Άνθρωποι που πονούν, μα είναι ανάλγητοι, που ποθούν, μα δεν τολμούν, που το επιθυμούν, αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους, μα ούτε και τον ίδιο τους τον εαυτό...

Η Αλίκη πέρασε μέσα από τον καθρέφτη και ξαναβρέθηκε σε μια χώρα θαυμάτων, όπου κυκλοφορούσαν, μαζί με άλλες , και παραμυθένιες σκακιστικές φιγούρες. Ο ήρωας αυτής της παρτίδας οδηγήθηκε από μια άγνωστη διάβαση σ' έναν ξύλινο κόσμο άλλου είδους θαυμάτων, όπου κινούνται, σύμφωνα με άτεγκτους κανονισμούς, μόνο σκακιστικές φιγούρες - καθόλου παραμυθένιες. Όσοι ξέρουν σκάκι θα χρειαστούν ίσως κάποιον χρόνο μετά την ανάγνωση για να παίξουν πάλι άνετα. Όσοι δεν ξέρουν θα μάθουν εύκολα κατά την ανάγνωση τις κινήσεις. Όλοι τους πάντως ενδέχεται να θυμηθούν, και μ' αυτόν τον τρόπο,...

Δυο οικογένειες είναι δεμένες μεταξύ τους με δυνατή φιλία και με ένα μεγάλο μυστικό, που, όταν αποκαλύπτεται, αναγκάζει τα παιδιά τους ν' αλλάξουν τις σχέσεις τους και ως προς τους εαυτούς τους και ως προς τους γονείς τους.

H πηγάδα: "Mια νύχτα του Aυγούστου έμεινε άγρυπνη, και το φεγγαράκι από ψηλά χάρτινο, διαβάζοντας τη Pωμιοσύνη, ακούγοντας και ακούγοντας τον Όμηρο, τον μοναδικό της δίσκο στο πρώτο της πικάπ. Έπειτα πήρε τον δίσκο, τον έχωσε σε μια νάιλον σακούλα και τον έκρυψε κάτω από τη βάση του ψυγείου. Kοίταζε τα βιβλία της και δεν ήξερε πού να τα φυλάξει. H μάνα της στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν. Ξημερώματα χτύπησε το κουδούνι. Έβγαλε το κεφάλι απ’ το παράθυρο, τους είδε. Όσο να ανεβούν τη μαρμάρινη σκάλα κι έπειτα τη στριφογυριστή μεταλλική της ταράτσας, πρόλαβε και είπε στη μάνα της...

Η πηγάδα: Η διαδρομή και οι αναζητήσεις μιας φοιτήτριας στα χρόνια της δικτατορίας στην Αθήνα. Πανεπιστήμιο - Γενική Ασφάλεια - Φυλακές Αβέρωφ. Θα μπορούσε το διήγημα τούτο να είναι αυτοβιογραφικό, στον βαθμό που συναντιούνται οι περιπέτειες και τα βιώματα της ηρωίδας με τη δική μου πορεία. Κάτι άνθρωποι: Ανάπλαση της ζωής σ' ένα ορεινό χωριό της νοτιοδυτικής Κρήτης, στη δεκαετία του '60, μέσα από το γλωσσικό ιδίωμα και τις μνήμες των γερόντων. Τα πρόσωπα είναι φανταστικά, το διήγημα όμως δεν θα είχε γραφτεί, εάν δεν είχα ζήσει τα παιδικά καλοκαίρια μου σ' αυτό το χωριό....

Σε κάποιο περιοχή της σύγχρονης ελληνικής επαρχίας φτάνει ο ήρωας της νουβέλας –ένας Έλληνας που έζησε πολλά χρόνια στην κεντρική Αφρική– και αγοράζει μια έκταση έξω από ένα χωριό. Το κτήμα είναι τρεις μικροί λόφοι, άνυδρο και ξερό. Εγκαθίσταται εκεί και εφαρμόζει τη μέθοδό του να βγάλει νερό, που είναι ανορθόδοξη και παράξενη. Όπως είναι φυσικό, κινεί την περιέργεια και στη συνέχεια το ζεστό ενδιαφέρον δύο γυναικών, υπαλλήλων του Υπουργείου Γεωργίας, που εκείνο το καλοκαίρι μένουν σε γειτονικό με το κτήμα οίκημα της υπηρεσίας. Τον παρακολουθούν επίσης ο παπάς και ο κοινοτά...

Ο Στέφανος έχει πάρει την απόφασή του: θα ακολουθήσει την καρδιά του που τον οδηγεί στον παιδικό του φίλο Νίκο. Δεν του αρμόζει η συμβατική ζωή με τη γυναίκα του Μαργαρίτα, παρότι σύντομα θα γίνει και πατέρας. Ο Νίκος όμως αθροίζει τις επιπτώσεις της απόφασής τους στην κλειστή κοινωνία του χωριού και διστάζει να ακολουθήσει. Ο Αχιλλέας δεν έχει διλήμματα. Ζει απενοχοποιημένα τον πρώτο του έρωτα σχεδιάζοντας το μέλλον του. Η Σοφία είναι αυτή που κρατάει για χρόνια το μυστικό που ενώνει τον Στέφανο και τον Αχιλλέα... Η ιστορία πραγματεύεται το πώς οι ηθικές αξίες των κλεισ...

Ο αφηγηματικός τρόπος της συγγραφής της νουβέλας "Η πόλη" της Ρούλας Μίχου-Κοσκινά είναι ποιητικός και μουσικός και συγχρόνως ανατρεπτικός, ρεαλιστικός, επίκαιρος. Οι ιστορίες, οι μπλεγμένες στο αδράχτι του χρόνου, συναντιούνται και εναρμονίζονται. Ο χρόνος είναι μέγεθος μικρής σημασίας και ο στόχος είναι να βρεθεί η ΠΟΛΗ. Συχνά αναφέρεται το αντικείμενο κασέλα ως αποθηκευτικός χώρος έρωτα, ελπίδας, αντίστασης. Άλλοτε προβάλλεται ως φετίχ που στοιχειώνει αναμνήσεις και άλλοτε ως παγκόσμια συνείδηση. Η ΠΟΛΗ δεν είναι άλλη από μια παγκόσμια κοινωνία δικαιοσύνης και ειρήνης...

Μια εικοσιοκτάχρονη ευτραφής κοπέλα που "γεννήθηκε με την ψυχή της χοντρής, και ήταν απλώς ζήτημα χρόνου να ταιριάξει το περίβλημα στο περιεχόμενο"· ένας τριαντάρης που "η κίτρινη γραβάτα του έχει πατήσει τα πενήντα και η μπεζ καμπαρντίνα του θα ταίριαζε και στον παππού του"· μια σαραντάρα που ο άντρας της: "Ευτυχώς δε μαντεύει τη σκέψη μου. Γι' αυτό μου δίνει ένα ευρώ να του πω τι σκέφτομαι. Σε λίγο θα του δίνω εγώ ένα ευρώ να μου πει τι σκέφτομαι, και λίγα χρόνια αργότερα, καλά να είμαστε, θα του δίνω δύο ευρώ να μου πει τι να σκεφτώ"· ένας σαραντάρης εργένης (δουλειά-σπί...

Μέσα από τις επιστολές δυο μοναχών που ανταλλάσσουν μεταξύ τους, γραφές, περιστατικά και μαρτυρίες, στις αρχές του 7ου αιώνα μ.Χ. οι οποίοι μονάζουν στα πρώτα χριστιανικά Ασκητήρια της Ανατολής, αλλά που σιγά-σιγά αρχίζουν ν' απλώνονται και στη Δύση δυο νεοφώτιστοι μοναχοί ζητούν να μάθουν όσα περισσότερα μπορούν για τις νέες θρησκείες που προβάλουν στον κόσμο, αλλά και τις παλιότερες δοξασίες και θεούς που ακόμα τα ερείπια ολόγυρα τους προκαλούν. Ο Αρίσταρχος από την Ανατολή μονάζει σε κάποια μονή της Συρίας κι ο Θεοφύλακτος, μονάζει σ' ένα Μοναστικό Μετόχι της Κορώνης που...