Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αφού έφτασα στη Φλάνδρα, ήρθαν ειδήσεις για τη συμμαχία που η Αγιότητά του, ο αείμνηστος πάπας Πίος Ε', σύναψε με τη Βενετία και την Ισπανία, ενάντια στον κοινό εχθρό, που είναι ο Τούρκος, ο οποίος εκείνον ακριβώς τον καιρό κέρδισε με τον στόλο του το φημισμένο νησί της Κύπρου, που βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Βενετών, και που ήταν απώλεια οικτρή και θλιβερή... Με αυτόν τον τρόπο στον Δον Κιχώτη του Θερβάντες ένας Ισπανός στρατιώτης μας μεταφέρει σε μια εποχή που τη σηματοδοτεί η κατάκτηση της Κύπρου από τους Τούρκους, η αδιάκοπη σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων: της...

"Aν θέλετε να χάσετε έναν άνθρωπο, μάθετέ του να παίζει σκάκι". Δεν γνωρίζω καλύτερη απεικόνιση αυτού του αφορισμού, που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ, από τη διαφωτιστική σκηνή όπου ο Βίλχελμ Στάινιτς, ένας από τους πιο αμείλικτους σκακιστές του 19ου αιώνα, ο οποίος εγκλείστηκε σε άσυλο όταν έχασε τα λογικά του, προκαλεί τον Θεό να παίξει μαζί του μια τελευταία παρτίδα, παραχωρώντας του μάλιστα το πλεονέκτημα ενός στρατιώτη. Αυτός ο Εβραίος από τη Βοημία, μέσα στην τρέλα του είχε καταλάβει, πριν από τον Νίτσε, ότι όποιος αναμετριέται με τον Θεό γίνεται ο ίδιος Θεός....

Τι συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων όταν ο Θάνατος, τούτη η άσπλαχνη θεότητα, δείξει επιτέλους οίκτο; Μπορεί μια μελλοντική εξέλιξη να επηρεάσει και ν' αλλάξει το παρελθόν; Ο Αλαρκόν, βαδίζοντας στα χνάρια του Πόε και προαναγγέλλοντας τον Μπόρχες, μας αφηγείται τη φανταστική ιστορία μιας φιλίας -ή μήπως την ιστορία μιας φανταστικής φιλίας;- και, μ' έναν διάχυτο λυρισμό αλλά και υποδόρια ειρωνεία, ξεγυμνώνει τ' ανθρώπινα πάθη και μας αποκαλύπτει ωμές αλήθειες, σε μια εμβληματική νουβέλα της λογοτεχνίας του φανταστικού.

Μια παλιά κατάρα βαραίνει τον οίκο των Απόντε στη Γαλικία. Ποτέ καμιά γενιά δεν απέκτησε πάνω από έναν απόγονο ούτε και κανείς αρσενικός Απόντε κατάφερε ν' αντισταθεί στο κάλεσμα της θάλασσας και της Γοργόνας, στο κάλεσμα του πόθου, της σαγήνης αλλά και του θανάτου μαζί. Η νουβέλα "Η γοργόνα", γραμμένη το 1921 από την Εμίλια Πάρδο Μπαθάν (1851-1921) και βασισμένη σ' έναν αρχαίο γαλικιανό θρύλο, είναι ένα κομψοτέχνημα της ισπανικής λογοτεχνίας. Συνδυάζοντας στοιχεία ύστερου ρομαντισμού και νατουραλισμού, το έργο συνιστά ένα έξοχο δείγμα της πρόζας της συγγραφέως, με τις...

"Το όνομά σου σύντροφε;" ρώτησε εγκάρδια. "Το όνομά μου είναι Antonio Bonilla", και έκανε παύση. "Είμαι υπό κράτηση;" "Όχι βέβαια. Είσαι εδώ για να απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα" απάντησε ο Duran. "Που "υπηρετείς" σύντροφε;" "Είμαι με τη φάλαγγα Ντουρούτι" απάντησε ο Bonilla. Ο τόνος της φωνής του ήταν ευθύς και ευγενικός. "Φτάσαμε στη Μαδρίτη πριν από δύο μήνες, στις 15 Νοέμβρη, από το μέτωπο της Αραγονίας. Με το που φτάσαμε, λάβαμε θέσεις στην πανεπιστημιούπολη καθώς εκεί μαίνονταν οι μάχες. Ήταν ένα σφαγείο. Χάσαμε τους μισούς άντρες μας μέσα σε πέντε μέρες". "Πες...

Ο μαρκήσιος του Μπραντομίν, "άσχημος, καθολικός, διεστραμμένος", αλλά και ιδιαιτέρως συναισθηματικός, αφηγείται τις αναμνήσεις της πλουσιότατης ζωής του: ιστορίες υψηλής αισθητικής, πλεγμένες και κεντημένες με έρωτα, με θάνατο, με φιληδονία, με μυστικισμό - ακόμα και με εξάρσεις πατριωτισμού. Οι "Σονάτες", σύμφωνα με τον τίτλο που ο Βάγιε Ινκλάν έδωσε στα "Απομνημονεύματα του μαρκησίου του Μπραντομίν", είναι τέσσερις νουβέλες, μια για κάθε εποχή του έτους και της ζωής του ήρωα (Άνοιξη, Θέρος, Φθινόπωρο, Χειμώνας), αλλά μπορούν να θεωρηθούν και ως ένα αρθρωτό μυθιστόρημα....

Την ιστορία την έχουν διηγηθεί πολλές φορές. Όταν όμως προέρχεται από την πένα του συγγραφέα του Δον Κιχώτη, αποκτά άλλη διάσταση, ζωντανεύοντας την ισπανική κοινωνία του 16ου αιώνα.

Οι "Υποδειγματικές νουβέλες" εκδόθηκαν το έτος 1613. Συνιστούν την απαρχή της σύντομης διήγησης στην καστιλλιάνικη λογοτεχνία και διέπονται από τα τεχνοτροπικά γνωρίσματα τα οποία η εποχή εκείνη αποδίδει στον όρο νουβέλα. Ο Μιγκέλ δε Θερβάντες στον πρόλογο τού έργου του γράφει: "... μόχθησε το μυαλό μου κι έτσι πορεύτηκα και ξέρω ότι είμαι ο πρώτος που έγραψε νουβέλες στη γλώσσα τής Καστίλλης... τις γέννησε ο νους μου και τις φανέρωσε η πένα μου". Ύστερα, θα προσθέσει: "Ονόμασα τις νουβέλες υποδειγματικές, γιατί απ' όλες μπορείς να διδαχθείς... Πεθύμησα να προσφέρω στην απέ...

Οι "Υποδειγματικές Νουβέλες" εκδόθηκαν το έτος 1613. Συνιστούν την απαρχή της σύντομης διήγησης στην καστιλλιάνικη λογοτεχνία και διέπονται από τα τεχνοτροπικά γνωρίσματα τα οποία η εποχή εκείνη αποδίδει στον όρο νουβέλα. Ο Μιγκέλ δε Θερβάντες στον πρόλογο του έργου του γράφει: "... μόχθησε το μυαλό μου κι έτσι πορεύτηκα και ξέρω ότι είμαι ο πρώτος που έγραψε νουβέλες στη γλώσσα της Καστίλλης... τις γέννησε ο νους μου και τις φανέρωσε η πένα μου". Ύστερα, θα προσθέσει: "Ονόμασα τις νουβέλες υποδειγματικές, γιατί απ' όλες μπορείς να διδαχθείς... Πεθύμησα να προσφέρω στην απέ...

Ο Λάθαρο, ο έφηβος πρωταγωνιστής του αφηγήματος, ακούει τις απίστευτες και αληθινές ιστορίες που του διηγείται ο παππούς του στη διάρκεια των καλοκαιρινών του διακοπών στο χωριό. Ιστορίες κατοικημένες από την πραγματικότητα και τη φαντασία, από το παρελθόν και το παρόν. Οι απόηχοι του ισπανικού Εμφυλίου και η αινιγματική Δανέζα γιαγιά του συνυφαίνονται με τη μυστηριώδη Κοιλάδα των Ξωτικών και την ανάμνηση της Ιωάννας της Τρελής, άτυχης βασίλισσας της αναγεννησιακής Καστίλης, ή της δόνια Μπέρτα, ενώ παράλληλα κάποιοι κάτοικοι του χωριού και οι νέες του φιλίες συντελούν, ο κα...

Μια ιδιόρρυθμη νουβέλα με αφηγηματική δομή αστυνομικού μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα γραμμένη με ευαισθησία και σουρεαλιστικό χιούμορ. Με αφορμή την εξαφάνισή του, διηγείται την ιστορία του Ισραέλ, ενός επαναστάτη της εποχής μας, που αγωνίζεται να καταστρέψει το παρελθόν του και να αλλάξει το μέλλον του, που ζει σε τροχόσπιτο και ακούει Sex Pistols, Ramones και Velvet Underground. Όμως, η αλήθεια παρουσιάζει τόσα πρόσωπα όσες και οι οπτικές γωνίες των πρωταγωνιστών απέναντι στην ίδια την πραγματικότητα, την πραγματικότητα ενός ανθρώπου που έχει χάσει τη ρότα του και έχει...

Πρωτότυπο από κάθε άποψη το έργο του Φελίξ ντε Αθούα "Η ιστορία ενός ηλιθίου" (ή το περιεχόμενο της ευτυχίας) όχι μόνο από την άποψη της τεχνικής-αφηγηματικής δομής, αλλά κυρίως από την πλευρά της κοινωνικοηθικής πνοής. Ο συγγραφέας περιγράφει το αδιάκοπο κυνηγητό της ευτυχίας από ένα νέο άνθρωπο μέσα από διάφορα στάδια: την παιδεία, τον έρωτα, την επαγγελματική αποκατάσταση, την τέχνη, το θάνατο. Ένας τόνος μελαγχολικός μα και πολύ θελκτικός διαπνέει όλο το έργο. Ο Φελίξ ντε Αθούα αισθάνεται άπειρη επιείκεια για όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες χωρίς ωστόσο να παραλείπει ν...