Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Η πατερική και εκκλησιαστική γραμματεία, με τη θεωρητική και πρακτική προσέγγιση των προβλημάτων του γάμου και με στόχευση προς τα ουσιώδη της "γαμικής τελετουργίας", όχι μόνο με διδαχές πνευματικές και πάντα επίκαιρες, αλλά και με κοινωνικές προεκτάσεις, συμβάλλει ουσιαστικά στη "διαπαιδαγώγηση" γύρω από τον έρωτα, την παρθενία, τους σκοπούς, την άσκηση μέσα στο γάμο και τις παρεκτροπές, αλλά και πλήθος άλλων προβλημάτων. Ο γάμος ως "μικρά Εκκλησία" (Ιωάννης ο Χρυσόστομος), και "οικία του Θεού (Κλήμης Αλεξανδρέας), απαιτεί, την ανάλογη θεολογική ερμηνεία, η οποία θα...

Η Αιδώς, αναμφισβήτητα αποτελεί συγκεφαλαίωση όλων των αξιών της ζωής. Ο σεβασμός, ο αυτοσεβασμός, η κοσμιότητα, η αξιοπρέπεια, η ευπρέπεια, η σεμνότητα, η ντροπαλότητα, δεν μπορούν με τίποτα ν' αντισταθούν. Είναι αξίες με αιώνιο κύρος. Μονάχα "ανθρωπάκια" μπορούν να φωνάζουν "κάτω η ντροπή", "κάτω οι νόμοι", "κάτω η πειθαρχία", "κάτω τα κατεστημένα"...

Η αλήθεια και η ζωή συνδέονται μεταξύ τους μέχρι ταυτίσεως. Η αλήθεια συνυπάρχει με την ζωή. Όταν αποσπάται από αυτήν, παύει ουσιαστικά να υπάρχει· διαψεύδεται. Και η ζωή διατηρείται με την αλήθεια. Όταν αποξενώνεται από αυτήν, πέφτει στην λήθη· αφανίζεται. Αντίθεση της αλήθειας δεν αποτελεί μόνο το ψεύδος, αλλά και ο θάνατος. Και αντίθεση της ζωής δεν είναι μόνο ο θάνατος, αλλά και η λήθη. Η αλήθεια φανερώνεται και βιώνεται στην ζωή. Όταν δεν βιώνεται στην ζωή, βυθίζεται στην λήθη, στην αχρηστία. Η ζωή νοηματοδοτείται και προσανατολίζεται με την αλήθεια. Χωρίς αυτήν η ζωή...

Η αμαρτία δεν είναι απλά το σύνολο των λαθεμένων μας επιλογών, αλλά η κατάσταση της αποξένωσης, της αλλοτρίωσης του ανθρώπου από τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Άλλωστε, γι' αυτό τον λόγο ο Φαρισαίος της παραβολής, αν και έπραττε το ηθικά ορθό, ωστόσο δεν μπόρεσε να ανακαλύψει το μέγεθος της ασθένειας της ανθρώπινης φύσεώς του, όντας παγιδευμένος στην αυτο-δικαίωση. Η αμαρτία δεν είναι απλά η κακή επιλογή ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, δεν είναι απλά ζήτημα της βουλήσεως, αλλά γεγονός που βιώνεται σε οντολογικό επίπεδο. Γι' αυτό το λόγο η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν περιορίζει τη λατρεί...

Η πίστη απευθύνεται κυρίως προς τον ασύλληπτο χαρακτήρα της αγάπης του Θεού, η οποία είναι υπέρτερη και προηγείται της δικής μας [...]. Άξια πίστεως είναι μόνο η αγάπη, όμως ισχύει και ότι δεν πρέπει και δεν επιτρέπεται να πιστεύεται κάτι άλλο πέρα από την αγάπη. [...] Πίστη ότι υπάρχει αγάπη, απόλυτη αγάπη - και αυτό ως έσχατη, τελεσίδικη παραδοχή που δεν υποκρύπτει τίποτε άλλο πίσω της. Ενάντια σε κάθε πιθανότητα της υπαρξιακής εμπειρίας (credere contra fidem όπως sperare contra spem), ενάντια σε κάθε "έλλογη" έννοια του Θεού, που το μόνο το οποίο μπορεί να φανταστεί είνα...

Η απάθεια - αντίσταση στα πάθη - κερδίζεται στο πεδίο της μάχης. Υπέροχη τούτη η αντίσταση, γεμάτη μεγαλείο. Δεν είναι ωραιότερο θέαμα σε τούτο τον κόσμο, από αγωνιστές που αμύνονται ηρωικά ενάντια στον εχθρό που ζητά να επιβάλει την τυραννία του στο χώρο της ψυχής. Της μακριάς απάθειας σκοπός και στόχος και τέρμα και αποκορύφωμα, είναι η θέωση. Η πανάγια και ουράνια και "υπέρ φύσιν" κατάσταση του αναγεννημένου ανθρώπου. Η επανάκτηση της πρώτης ηθικής ομορφιάς. Η μεταμόρφωση του έσω ανθρώπου. Η χριστοβίωση σ' ένα τέλειο βαθμό.

Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή από προφορικά μηνύματα του Watchmann Nee, στα οποία κυριαρχεί ένα βασικό μάθημα, που κάθε υπηρέτης του Θεού οφείλει να μάθει.

Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει απόπειρες να καταλάβουμε εμείς οι μεγαλύτεροι τα νέα παιδιά. Τα κείμενά του αποτελούν προτάσεις για να δούμε οι μεγαλύτεροι τι αληθινά ενδιαφέρει τους νέους και πως εμείς μπορούμε να καταθέσουμε απόψεις που δεν θα θυμίζουν κήρυγμα, αλλά θα ξεκινούν από την δεδομένη ανάγκη των νέων να ανήκουν στην εποχή τους. Μας τυραννά ως Εκκλησία το ερώτημα της εκκοσμίκευσης. Φοβόμαστε να συζητήσουμε με τον κόσμο, λες και ο Χριστός μας ζήτησε να εγκαταλείψουμε τον κόσμο. Ο Χριστός στον κόσμο έζησε και έδρασε. Κι ένας νέος σήμερα στον κόσμο καλείται να ζή...

Η κλωνοποίηση, οι έρευνες στα βλαστοκύτταρα, η εξωσωματική γονιμοποίηση, οι εκτρώσεις, ο προγεννητικός έλεγχος, η μετάγγιση αίματος, οι μεταμοσχεύσεις, οι γονιδιακές θεραπείες, η ευθανασία, το δημογραφικό πρόβλημα, και η αντιμετώπιση των βιοηθικών προβλημάτων μέσα από την προοπτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία μπορεί να ονομασθεί βιοθεολογία.

Με μεγάλη πράγματι ευκολία κρίνουμε κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον. Τούτο σημαίνει, ότι μάλλον αγνοούμε, γιατί πρέπει να αποφεύγουμε την κατάκριση. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κατανοητό, με τα όσα αναφέρουμε στο πρώτο κεφάλαιο της μικρής αυτής εργασίας. Ποιος να κρίνει ποιον, αφού είμαστε όλοι φορτωμένοι με βαρύ φορτίο ενοχής και κανένας μας δεν είναι αθώος; Οι ένοχοι να κρίνουμε ενόχους; Η κατάκριση είναι σατανική επινόηση, η οποία ωθεί στην υπερηφάνεια, που, ως γνωστόν, γκρέμισε τον Εωσφόρο - Σατανά από τον ουρανό, μαζί με το τάγμα του. Σε αυτόν αναφερόμαστ...

Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος υπήρξε Αξιωματικός Πεζικού του Ελληνικού Στρατού (τάξεως 1960). Το έτος 1989 αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Ταξιάρχου. Ένα χρόνο αργότερα προσήλθε στον ιερό κλήρο και χειροτονήθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σιδηροκάστρου κ. Ιωάννη διάκονος και την 24-6-90 Πρεσβύτερος. Η μακρόχρονη στρατιωτική του πείρα σχετική με τα προβλήματα των νέων, συμπληρωμένη με την ιερατική και ιδιαίτερα την πείρα του ως Εξομολόγου-Πνευματικού, καθώς και οι εμπειρίες του από τη συζυγική και οικογενειακή του ζωή (ο Θεός του χάρισε σύζυγο και οκτώ παιδιά) προσφ...

[...] Η διάκριση - (διακρίνω = ξεχωρίζω, βλέπω καλά, ερμηνεύω, αποφασίζω, κρίνω ορθά) - είναι σοφία και σύνεση, γνώση και περίσκεψη. Είναι φωτισμένη συνείδηση και ορθοκρισία. Είναι όραση και ενόραση, αίσθηση και συναίσθηση. Είναι διαύγεια πνεύματος και καθαρότητα σκέψης. Είναι οδηγός και καθοδηγός, πυξίδα και προσανατολισμός στην πορεία για τη διάπλαση του ανθρώπινου ήθους.

Η ζωή μας είναι ωραία, αλλά διαφθείρεται από τα πάθη. Και τη μεγαλύτερη ζημιά (καταστροφή), την κάνει ο βασιλιάς των παθών ο εγωισμός. Στο παρόν βιβλίο θα δούμε πώς δουλεύει αυτό το πάθος, αλλά και πώς θα το κατανικήσουμε, ώστε να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας, ζώντας αληθινά με τον ταπεινό Ιησού, γενόμενοι κληρονόμοι της Βασιλείας Του. Αμήν. "Ο άνθρωπος είναι τρισυπόστατος: Αυτό πού πιστεύει ο ίδιος, πώς είναι, αυτός πού πιστεύουν οι άλλοι, και αυτό πού πράγματι είναι" (Μπέρναρ Σω).

Εγωκεντρισμός και κοινωνικότητα. Αυτονομία και ετερονομία. Από την αρχαία ελληνική στη χριστιανική ηθική. Οι διαστάσεις της ηθικής. Ο οντολογικός χαρακτήρας της χριστιανικής ηθικής. Ηθική και δογματική. Τα δόγματα της εκκλησίας ως δείκτες ζωής. Ελευθερία και αυθεντία. Ο ηθικός προβληματισμός μπροστά στον κόσμο που έρχεται. Η διαμόρφωση νέων ηθικών κριτηρίων. Το παράδειγμα της οικολογικής κρίσεως. Ακρίβεια και οικονομία στην εκκλησιαστική ζωή.

Θεωρούμενη η χριστιανική τελειότητα στην πραγματική της διάσταση, που είναι η θεανθρώπινη και όχι ανθρώπινη, μπορεί να γίνει κατορθωτή. Και αυτό γίνεται όταν ο ίδιος ο Χριστός ζει μέσα στον άνθρωπο. Έτσι ο άνθρωπος αντλεί την πραγματική αυτονομία από την πηγή της ζωής και της ελευθερίας, τον Χριστό. Κατά την "άντληση" της αυτονομίας από τον Χριστό, δίνεται ίσως η εντύπωση ότι ο άνθρωπος ετερονομείται. Ωστόσο, όχι απλά δεν ετερονομείται, αλλά απελευθερώνεται πλήρως. Η δυτική διανόηση, η οποία αναζητά την ελευθερία στην ηθική αυτονομία, δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι μπορεί να...