Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σκαρφαλωμένη στις πλαγιές του Κίσσαβου, μια μικρή πολιτεία μεγαλουργεί στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Ξένοι περιηγητές την επισκέπτονται για να γνωρίσουν από κοντά το "Μικρό Παρίσι" όπως την αποκαλούν. Είναι τ' Αμπελάκια. Όμως τι γυρεύει εδώ ο μεσιέ Λεκλέρ; Είναι "συλλέκτης" αρχαιοτήτων ή μελετητής χειρογράφων; Ο Χρόνης, ο μικρός βοηθός του πανδοχείου, παρακολουθεί τις κινήσεις του από σύμπτωση στην αρχή, από περιέργεια μετά. Έτσι, οδηγείται στον πραγματικό στόχο του γάλλου, να μάθει το μυστικό του Κόκκινου της Ανατολής. Ποιος θα το προδώσει; Ο νεαρός Ίβος που επιστρέφει α...

Αρκεί να κοιτάξει κανείς με προσοχή· αρκεί να 'χει τα μάτια του ανοιχτά -και να ψάξει. Να ψάξει, όμως, καλά, γιατί ο τόπος εκεί-μέσα, στον πάτο του φλιτζανιού, δεν είναι όποιος κι όποιος. Καταρχάς, είναι μεγάλος - απέραντος: κρύβονται κει πολιτείες και λαγκάδια, βουνά σωρό και γίγαντες, μάγια και πεντάμορφες. Κι έπειτα, είναι ένας όμορφος τόπος -ξεγελάει. Μα, άμα τα καταφέρεις, τότε θα 'σαι τυχερός. Άμα τα καταφέρεις, τότε -κι από πρώτο χέρι- θα ξεδιπλωθούν μεμιάς μπροστά σου όλες οι ιστορίες- όλες οι ιστορίες που θα 'θελες κι εσύ να ζήσεις.

Τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Πολλοί άνθρωποι -ούτε κι αυτοί. Τα συναισθήματα... η μοναξιά, η αγάπη, η φιλία, δεν ξέρουν τι πά' να πει ηλικία. Το ουράνιο τόξο; Όχι, κι αυτό δεν είναι ούτε μικρό ούτε μεγάλο· νεαρό ή γέρικο. Μήτε ο ουρανός, στην απεραντοσύνη του, μήτε κι εκείνο-κει το πουλί που σου μιλά, αυτό-εδώ το συννεφάκι που σε φωνάζει. Μήτε η φαντασία, μήτ' ένας ψίθυρος που νανουρίζει τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά όλου του κόσμου -κάθε κόσμου. Μα, πάν' απ' όλα, χωρίς ηλικία είναι -και θα παραμένει πάντα- τ' όνειρο.

Η Αλίκη δεν έχει πολλές ιδιαίτερες συνήθειες, μ' αγαπάει υπερβολικά το σκύλο της· στο ραδιόφωνο δεν τα πήγε κι άσχημα -άλλωστε ήταν κι η πρώτη φορά που "βγαινε στον αέρα"· ό,τι και αν πούμε όμως, η θάλασσα είναι η μεγάλη της αγάπη· χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε λατρεύει και τις κούκλες της -με ορισμένες, μάλιστα, τη συνδέουν πολύ στενές σχέσεις... Τέλος πάντων, η Αλίκη -πράγμα που είναι και το σπουδαιότερο- ξέρει να γελάει και να κλαίει· όπως όλα τα κοριτσάκια, όπως όλα τα αγοράκια στην ηλικία της. Η Αλίκη αγαπάει γιατί είναι η Αλίκη.

Ο Σταύρος και η Ελένη είναι δυο έξυπνα παιδιά, που αγαπούνε να διαβάζουν παραμύθια. Καθισμένοι μια ανοιξιάτικη μέρα στην αυλή του εξοχικού σπιτιού τους διάβαζαν ένα ωραίο βιβλίο με χρωματιστές εικόνες. Το βιβλίο έγραφε ένα διασκεδαστικό παραμύθι. Έλεγε για δυο παιδιά που ταξίδεψαν στην "Παραμυθοχώρα". - Αχ! να μπορούσαμε κι εμείς να ταξιδεύαμε σ' αυτήν την παραδεισένια χώρα! είπε ο Σταύρος. - Γιατί να μην μπορούμε; Ας πάμε με τη φαντασία μας αδερφούλη, αποκρίθηκε η Ελένη.