Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα έργο χαριτωμένο, ξεκαρδιστικό, μια αναρχική σάτιρα. Και πίσω απ' όλ' αυτά ένας προβληματισμός πάνω στο μυστήριο του συμπαντικού Κακού. Αντάρτες άγγελοι κατεβαίνουν στη γη, παίρνουν ανθρώπινη μορφή και συνωμοτούν πώς να ρίξουν από το θρόνο του το Θεό και να βάλουν στη θέση του τον Εωσφόρο. Μερικοί άγγελοι βλέποντας πως πάνω στη γη τα πράγματα είναι τα ίδια και χειρότερα ξεχνούν την απελευθέρωση των ουρανών και ρίχνονται με ζήλο στους κοινωνικούς αγώνες. [...] Όμως ο υπέρτατος αρχηγός όλων, ο πρώτος εξεγερμένος, δεν είναι καθόλου κωμικός ήρωας. Ο Εωσφόρος, πρόσωπο κ...

Ο Οράτιος, ένας πολύ νέος άντρας, ζει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, τις πνευματικές ανησυχίες, την αβεβαιότητα για το μέλλον και την αφύπνιση των φιλοδοξιών του σ' ένα Παρίσι που συγκλονίζεται από νέες ιδέες και κοινωνικές εξεγέρσεις. Ερωτεύεται, προβληματίζεται, φοβάται, διασκεδάζει, πάσχει, αυταπατάται, παρασύρεται και παρασύρει στο στρόβιλο των υπέρμετρων χαρισμάτων, αλλά και ελαττωμάτων του, ερωμένες και φίλους. Γύρω του, υπάρχουν άνθρωποι που τον λατρεύουν και άλλοι που τον μισούν, που τον πιστεύουν ή νιώθουν προδομένοι. Και η Γεωργία Σάνδη εμπλέκει τη ζωή όλων αυτών...

Ο έρωτας ενός μουσουλμάνου και μιας χριστιανής στη Γρανάδα, λίγο μετά την εκδίωξη των Αράβων από την Ισπανία. Η σύγκρουση δύο κόσμων, δύο θρησκείων, μέσα από έναν έρωτα δίχως ελπίδα, δοσμένα με το αξεπέραστο ύφος του Σατωμπριάν.

Βγαίνοντας στα δεκαεπτά της χρόνια από το μοναστήρι, η Ζαν είναι γεμάτη όνειρα για τον έρωτα, γεμάτη προσδοκίες για την ευτυχία. Ο υποκόμης ντε Λαμάρ θα τη γοητεύσει με τη χάρη, την ευγένεια και τη διακριτική του τρυφερότητα. Ανεπιφύλακτα η Ζαν δέχεται να γίνει γυναίκα του. Και αμέσως μετά το γαμήλιο ταξίδι οι αυταπάτες αρχίζουν να γκρεμίζονται. Διαβάζοντας το "καλύτερο ίσως γαλλικό μυθιστόρημα μετά τους "Αθλίους" του Ουγκώ" (Λ.Τολστόι), δεν παρακολουθούμε μόνο τη ζωή της ηρωίδας, αλλά βλέπουμε και την ανελέητη Αλήθεια της Ζωής.

Όποια ώρα κι αν πήγαινε, ο Τόμας έμενε στο σπίτι της Κλαιρ μια ώρα κι ένα τέταρτο. Ποτέ περισσότερο, σπάνια λιγότερο. Μια μέρα η Κλαιρ έκρυψε όλα τα ρολόγια, για να μην έχει ο Τόμας κανένα μέσο να ξέρει την ώρα, κι έτσι να μείνει περισσότερο. Κι όταν εκείνος χτύπησε την πόρτα, πριν πάει να του ανοίξει, έριξε μια ματιά στο ρολογάκι της, και το έχωσε στην τσάντα της. Η ώρα ήταν οκτώ παρά είκοσι... Του κάκου όμως. Και πάλι ο Τόμας έμεινε μια ώρα κι ένα τέταρτο. Ήταν φανερό πως δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε, να της αφιερώσει περισσότερο χρόνο. Τα πρωτεία τα είχε πάντα η γυν...