Ο στοχασμός και η πίστη
Βιτσαξής Βασίλης Γ.
Βιτσαξής Βασίλειος Γ. (1991)
Στο βιβλίο του "Ο στοχασμός και η πίστη" ο Βασίλης Βιτσαξής επιχειρεί μια παράλληλη θεώρηση του στοχασμού της αρχαίας Ελλάδας με εκείνον της αρχαίας Ινδίας και των σχετικών θέσεων του Χριστιανισμού γύρω από πέντε κεντρικά θέματα: εκείνα της Αποκάλυψης, της Λύτρωσης, του Χρόνου, της Τριαδικότητας του Θείου και της έννοιας της θεότητας ή του Θεού. Στον πρώτο τόμο ο συγγραφέας αναφέρεται, σε μια πρώτη ενότητα, στην αποκάλυψη της Αλήθειας όπως την ισχυρίστηκαν ή την υπαινίχθηκαν, τόσο οι προσωκρατικοί και οι κλασικοί φιλόσοφοι στην Ελλάδα, όσο και τα αρχαία ινδικά ιερά κείμε...
Ο στοχασμός και η πίστη
Βιτσαξής Βασίλης Γ.
Βιτσαξής Βασίλειος Γ. (1991)
Στο δεύτερο αυτό τόμο του βιβλίου του "Ο στοχασμός και η πίστη", ο Βασίλης Βιτσαξής εξετάζει τις θέσεις που υιοθέτησε ο αρχαίος ελληνικός και ο ινδικός στοχασμός, αλλά και τα θρησκευτικά ρεύματα που γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν στους χώρους αυτούς, απέναντι στα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου γύρω από τη θεότητα: τη φύση ή την ουσία της, την κοσμολογική, κοσμογονική και ακόμα την ηθική της θέση μέσα στο σύμπαν. Παράλληλα, ο συγγραφέας αναφέρεται στις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά που προσφέρει η θεία Αποκάλυψη και στη στοχαστική επεξεργασία τους από την χριστιανική, θεολογική...
Φιλοσοφικά σύμμεικτα
Ανώνυμος
Ακαδημία Αθηνών (1992)
Codex Baroccianus graecus 131, a thirteen century miscellany, contains among other things a rare sample of philosophical teaching material (fols. 397v-446r) which can be dated in its compilation stage to the eleventh and twelfth centuries A. D. The collection as a whole seems to be unique and its importance has been recognized as such for some time. Its similarity with other collections of the eleventh century, necessitated a comparative study with them and in particular M. Psellos' "Omnifaria doctrina". After a careful analysis of the material of both collections one iclin...
Ηράκλειτος
Πλέθρον (1994)
Σπουδές στη σημασία
Μαρκίδης Μάριος 1940-2003
Πλέθρον (1995)
Ο προσωκρατικός στοχασμός, απ' τον Ηράκλειτο μέχρι τον Παρμενίδη, ταύτιζε το Είναι του ανθρώπου με τον λόγο και το νοείν. Ήταν ένας "παραγωγικός" στοχασμός. Στην παράδοση αυτή η ψυχαναλυτική σκέψη του αιώνα μας διέκρινε και μιαν άλλη συνέπεια της εκχωρήσεως του ανθρώπου στη γλώσσα: τον διχασμό του υποκειμένου σε είναι της υπάρξεως και είναι της σημασίας. Αυτή η σκέψη είναι πράγματι κάτι πολύ περισσότερο από "θεραπεία" του νευρωσικού συμπτώματος. Είναι προαγωγή των σημασιών -εισαγωγή του ερωτήματος της σημασίας της ανθρώπινης πράξης. Η ψυχανάλυση ειδοποιεί το υποκείμενο ό...