Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το έργο του Marivaux "Το παιχνίδι του έρωτα και της τύχης", κωμωδία σε τρεις πράξεις και σε πεζό λόγο, πρωτοπαρουσιάστηκε από τους Ιταλούς Κωμωδούς τους Βασιλέως, τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 1730.

Ο μέγας Γάλλος κλασικός κωμωδιογράφος Μαριβώ, με το "Παιχνίδι του έρωτα και της τύχης" στήνει και πάλι μια σατανικά ιλαρή ίντριγκα γύρω από δύο ζευγάρια που ερωτεύονται αγνοώντας το ένα την πραγματική ταυτότητα του άλλου. Η οικεία στον Μαριβώ μεταμφίεση των προσώπων και ο περίπλοκος λόγος παράγουν ακόμα μία σπουδαία κωμωδία καταστάσεων, όπου το μπαρόκ βρίσκεται στις μεγάλες του ώρες.

"Το κωμικό είναι η βαθύτερη γνώση του παραλόγου, γι' αυτό νομίζω ότι προξενεί μεγαλύτερη απόγνωση από το τραγικό. Το κωμικό είναι τραγικό και η τραγωδία του ανθρώπου είναι μια κωμωδία". Ευγένιος Ιονέσκο Το παιχνίδι της σφαγής γράφτηκε το 1970, ενώ στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε το 1971 από το "Θέατρο Τέχνης" σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Μια ξαφνική επιδημία αφανίζει μια πόλη. Οι κάτοικοί της έρχονται ο ένας μετά τον άλλον αντιμέτωποι με το θάνατο. "Το παιχνίδι της σφαγής" του επίκαιρου Ευγένιου Ιονέσκο, θυμίζει έντονα τα παιχνίδια που παίζει η σημερινή κοινωνία στον ε...

Το "Παιγνίδι" παραστάθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1730 στο "Ιταλικό θέατρο". Ο τίτλος του το κατατάσσει στο θεατρικό είδος jeu, που άνθισε το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Η γνώση αυτής της παράδοσης από το θεατή μετατρέπει το έργο σε αλληγορία, όπου ο έρωτας και η τύχη παίζουν τους πιο σημαντικούς ρόλους...

Νιώσε τι σημαίνει πόνος για να μάθεις επιτέλους ότι υπάρχουν όρια σ' αυτά που μπορούν να υποφέρουν οι άνθρωποι και τα όρια αυτά δεν έχουν δικαίωμα να τα ξεπερνάμε. "Στις 5 Μαρτίου του 1725 παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο κοινό του Παρισιού το έργο του Πιερ ντε Μαριβώ, Το νησί των σκλάβων. Λίγα μόλις χρόνια πριν ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ δημοσιεύει το "Κοινωνικό Συμβόλαιο" και ενόσω το κίνημα του Διαφωτισμού βρίσκεται στην καλύτερή του στιγμή, ένας γάλλος κωμωδιογράφος έρχεται να προτείνει τη δική του αντισυμβατική, για τα δεδομένα της εποχής, θέαση της κοινωνικής πραγματικότητας...

Υπάρχουν τρεις μορφές του έργου. Η πρώτη (του 1956) αποτελείται από δύο πράξεις και δεκαπέντε σκηνές. Στη δεύτερη (1960), που είναι και η εκτενέστερη, το πολιτικό στοιχείο είναι εντονότερο. Η τρίτη μορφή (1962) είναι και η οριστική και σ' αυτήν βασίστηκε η παρούσα μετάφραση. Ανέβηκε για πρώτη φορά στο Arts Theatre του Λονδίνου, στα αγγλικά, το 1957, σε σκηνοθεσία Peter Zadek. Το 1959 στο Βερολίνο, από τον Hans Lietzau. To 1960 ανέβηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, στο Theatre du Gymnase, σε σκηνοθεσία Peter Brook, με τις Marie Bell και Loleh Bellon στους ρόλους της Ίρμας κα...

Η Φρανσουάζ Σαγκάν γνώρισε πολύ νωρίς την επιτυχία. Κέρδισε πολλά χρήματα, αλλά ακολούθησε τη συμβουλή του πατέρα της: "Στην ηλικία σου, το να έχεις πολλά λεφτά, είναι επικίνδυνο. Ξόδεψέ τα!". Καζίνο, νυχτερινά κέντρα, ακριβά αυτοκίνητα που οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το κοινό την συγχέει με τους ήρωες των έργων της και γίνεται, χωρίς να το θέλει, το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, που είναι απελευθερωμένη ερωτικά, δεν έχει οικονομικά προβλήματα, είναι ανέμελη και αυθάδης. Στα δεκαεννιά της χρόνια, το 1954, εκτοξεύτηκε στο λογοτεχνικό στερέωμα με το μυθιστόρημά της "Καλημέ...

Ο Φαµπρίς Μελκιό θεωρείται σήµερα ένας από τους σηµαντικότερους σύγχρονους Γάλλους θεατρικούς συγγραφείς. Από το 2001 µέχρι σήµερα έχουν δηµοσιευτεί πάνω από τριάντα θεατρικά του έργα, αρκετά από τα οποία έχουν αποσπάσει βραβεία και µεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Ο αναγνώστης των κειµένων του Μελκιό βρίσκεται συχνά µπροστά σε ένα σχετικά νέο είδος θεατρικής γραφής, το κινηµατογραφικό θέατρο. Η επιρροή του κινηµατογράφου (και κυρίως του µοντάζ) και της τηλε-πραγµατικότητας είναι προφανής και καθοριστική σε αρκετά του έργα. «Το κερί της ζωής µου» (ή «Ο συνένοχος θεατής»), απο...

"Από όλα τα έργα του μοντέρνου θεατρικού ρεπερτορίου, το μοναδικό που με ενδιαφέρει είναι το "Ατλαζένιο γοβάκι"· στον Κλωντέλ βλέπω τον προάγγελο μιας νέας τεχνικής του θεάτρου". Bertolt Brecht "Ο Κλωντέλ είναι ένας από τους τρεις 'δασκάλους του δράματος' του 20ού αιώνα". George Steiner, Ο θάνατος της τραγωδίας Ορόσημο της κλωντελικής δημιουργίας, το "Ατλαζένιο γοβάκι" αποτελεί ένα από τα εμβληματικότερα έργα του γαλλικού αλλά και του παγκόσμιου θεάτρου χάρη στη μεγαλοφυή σύλληψή του και στο πολυσύνθετο πνευματικό του υπόβαθρο. Συνιστά το opus mirandum του Γάλλου...

Ευτυχείς Διόσκουροι του γαλλικού θεάτρου, ο Πιέρ Μπαριγιέ και ο Ζαν-Πιέρ Γκρεντύ έκαναν θριαμβευτικά την πρώτη τους εμφάνιση στην παρισινή σκηνή με το "Χάρισμα της Αδέλας", πριν δεκαπέντε χρόνια. Το έργο αυτό στάθηκε και το διαπιστευτήριό τους για το ελληνικό θέατρο: η Κα Κατερίνα το ανέβασε στο επώνυμο καλοκαιρινό θέατρό της, που δεν υπάρχει πια... Οι δύο κωμωδιογράφοι, συνέχισαν την καρριέρα τους με έργα όπως τα "Φίλε, Φίλε" (1951), "Η άσπρη βασίλισσα" (1963), "Η Πένα" (1956) κ.ά. Κανένα όμως δεν έφτασε την επιτυχία του πρωτόλειού τους εκείνου. Και μόνο τώρα, με το "Άνθ...

Από την Αφρική προήλθε "Το Αναπάντεχο", ο μονόλογος της Λιάν, η οποία ψάχνει το μαύρο εραστή της που εξαφανίστηκε στο Ποτάμι, σε μια περιήγηση στον κόσμο όπου σκοτώνοντας περνάει ο χρόνος, όπου οι φρουρές ρίχνουν κεραυνούς. Δεν έγραψα έργα πολεμικά. Εάν ο πόλεμος υπάρχει μέσα σ' αυτά που έγραψα, εγώ τον ήθελα να είναι σαν σχοινοβάτης, σαν φάντασμα, πάντα εκτός τόπου. Ένας πόλεμος στα όρια του κάδρου και μέσα στον καθένα, κρυμμένος στη σκιά, έτοιμος να εκραγεί, σηματοδοτώντας το πεδίο δράσης του με αναπηδήσεις που προκαλούν πόνο και σπάνε τα κόκαλα. Αυτό που θέλω να κρατήσ...

Το έργο της Catherine Anne "Τίτα-Λου" ανεβάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης", στο θέατρο "Αμαλία" της Θεσσαλονίκης, στις 10 Μαρτίου 1993, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νικηφόρου Παπανδρέου, σκηνικά Απόστολου Βέττα, μουσική Κώστα Βόμβολου, φωτισμούς Στράτου Κουτράκη, με την Έφη Σταμούλη (Τίτα) και τη Λυδία Φωτοπούλου (Λου). Πρώτη γαλλική παράσταση : 26 Μαρτίου 1991, στο θέατρο "Planetarium" του Παρισιού, συμπαραγωγή των θεάτρων "A Brule - Pourpoint" και "Nanterre - Amandiers", σε σκηνοθεσία της Κατρίν Αν, με την Anne Marenco (Τίτα) και...

Έξι χρόνια μετά το ομώνυμο μυθιστόρημα (1867), ο Zola διασκευάζει ο ίδιος για το θέατρο (1873) την "Τερέζ Ρακέν". Δεν είναι το μόνο, δεν είναι καν το πρώτο θεατρικό του έργο, ούτε και η μόνη θεατρική του επιτυχία. Επανεκτιμημένο στις μέρες μας, το έργο αυτό σχοινοβατεί με αριστοτεχνικό τρόπο ανάμεσα στη φρίκη και το χιούμορ. Αποτυπώνει μια βαθιά συναίσθηση του αθώου και του ένοχου κομματιού της συμπεριφοράς των ανθρώπων, φέρνοντας στην επιφάνεια τον αδυσώπητο βηματισμό μιας αναπόδραστης μοίρας. Χωρίς να τους διαφωτίζει, ρίχνει ωστόσο το δικό του φως στους κύκλους και του...