Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ο λουλούδι της ανθρωπιάς που ανθίζει στη συνείδηση μιας γυναίκας του δρόμου δεν έχει την τύχη να νικήσει με το μύρο του την αποφορά του κοινωνικού βούρκου που το ζώνει. Ξεγελιέται και παραδίνεται στη μοίρα. Η απόγνωση φεύγει από την πληγωμένη ψυχή μιας ταπεινωμένης γυναίκας και τη θέση της παίρνει μια ψευδαίσθηση: η αποκατάσταση της κουρελιασμένης αξιοπρέπειας. Ωστόσο η σκοτεινή ατμόσφαιρα τούτου του φαύλου κύκλου ξαστερώνει με τις προεκτάσεις που παίρνουν στον ψυχικό μας κόσμο οι αρετές του έργου.

[...] Η "Πριγκίπισσα της Ήλιδας" έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα προσωπικά έργα του Μολιέρου, όπου αυτός εκμυστηρεύεται κι αφήνει την καρδιά του να μιλήσει. Οι μελετητές του έργου πιστεύουν ότι αυτό δεν είναι παρά ένα ερωτικό τραγούδι για την όχι πιστή σύζυγο του Αρμάντ, η οποία υποδυόταν τον ρόλο της πριγκίπισσας. Άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας έπαιξε με επιτυχία τον ρόλο του Μόρωνα κι εντυπωσίασε με τις περιστροφές των ματιών του, τις διασκεδαστικές γκριμάτσες και τις κωμικές στάσεις του σώματος του. Ο ιστορικός του νεοελληνικού θεάτρου Νικόλαος Λάσκαρης μας πληροφορε...

Το μυθιστόρημα "Η συνοδός" γράφτηκε το 1934 αλλά πρωτοδημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1985, από τη Νίνα Μπερμπέροβα, μια ευκατάστατη Ρωσίδα εμιγκρέ που κατέφυγε στη Δύση μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Το θέμα του αναφέρεται στη σχέση αγάπης/μίσους μεταξύ δύο γυναικών, της ταλαντούχας τραγουδίστριας Μαρίας Νικολάγιεβνα και της συνοδού της στο πιάνο, στην καθημερινή της εξάσκηση και στις παραστάσεις της, νεαρής Σόνιας. Το μυθιστόρημα εκτός από το θέατρο έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο, το 1992, από τους Luc Beraud (σενάριο) και Claude Miller (σκηνοθεσία), με τις ηθοποιο...

Έργο ιδρυτικό του θεάτρου του παραλόγου, καθώς το ανέβασμά του (1950) προηγείται κατά τρία χρόνια του μπεκετικού "Περιμένοντας τον Γκοντό", η "Φαλακρή τραγουδίστρια" που διακωμωδεί τα ήθη της αστικής τάξης εστιάζοντας στην πιο εκλεπτυσμένη, όπως την έβλεπε ο Ιονέσκο, αγγλική εκδοχή της, γράφτηκε στα γαλλικά και πρωτοπαίχτηκε από Γάλλους ηθοποιούς. Στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας φιλτράρει την αγγλική κουλτούρα μέσα από τη γαλλική γλώσσα, την οποία θεωρεί μητρική. Αυτή η σύγχυση γλωσσών και πολιτισμών είναι το όχημα που θα του επιτρέψει να φέρει στην επιφάνεια το στεγανοπο...

Τα τρία πιο κωμικά έργα του μέγιστου εκπροσώπου του Θεάτρου του Παραλόγου. Με τα έργα αυτά ο Ιονέσκο γίνεται ο κυριότερος συντελεστής για τη μετάβαση από το μπουλβάρ και τη ρεαλιστική θεατρική ψευδαίσθηση στο σύγχρονο μεταπολεμικό θέατρο. Χαρακτηριστικό των έργων αυτών είναι η παρωδία της καθιερωμένης σκηνικής λογικής, ο διαμελισμός των επί μέρους στοιχείων -γλώσσα, ψυχολογία, αίσθημα, περιβάλλον, ιδεολογία- και η ανασύνθεσή τους με απροσδόκητο τρόπο. Κατά τον ίδιο τον Ιονέσκο, "Η κωμωδία είναι η έμφυτη αίσθηση της ασυναρτησίας, που δημιουργεί μεγαλύτερη απόγνωση από...

Θεατρική κωμωδία 3 πράξεων. Ένα έξοχο δείγμα γραφής ενός συγγραφέα που καυτηριάζει την υποκρισία της αριστοκρατίας και την βαθιά κρίση ενός κόσμου που βασίζεται στα συμφέροντα και τη δολοπλοκία, χωρίς να δείχνει σε κανέναν ήρωα έλεος.

Όλα τα θεατρικά έργα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ συγκεντρώνονται σ' αυτούς τους δυο τόμους που κυκλοφορούν με τον τίτλο "Θέατρο Ι" και "Θέατρο ΙΙ". Στον πρώτο τόμο περικλείονται τα εξής έργα: "Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι", είναι μια θεατρική διασκευή του περίφημου μυθιστορήματος της "Ο Οβολός τον ονείρου". Σε πράξεις τρεις και σκηνές δεκατέσσερεις, αφηγείται μια απόπειρα εναντίον του Μουσολίνι, το έτος XI της φασιστικής Ρώμης. "Η μικρή γοργόνα" είναι μία ποιητική παραλλαγή του μύθου του Άντερσεν. Στα τρία μέρη της, που διαδραματίζονται "Στον βυθό της θάλασσας", "Στην ακροθαλα...

Τα έργα του δεύτερου αυτού τόμου εμπνέονται από τους ελληνικούς μύθους της αρχαιότητας. Στο "Ηλέκτρα ή Η πτώση των προσωπείων" πραγματεύεται τις δυσδιάκριτες όψεις του δίπτυχου δικαιοσύνη / εκδίκηση. Απέδωσε δικαιοσύνη ο Ορέστης ή έγινε πατροκτόνος; Η μανία της Ηλέκτρας ήταν αποκλειστικά καρπός μιας εκδίκησης; Στην "Ηλέκτρα" τα αντίποινα των νεαρών Ατρειδών μετατρέπονται σε μια δια του παραλόγου απόδειξη για τη ματαιότητα της εκδίκησης. Στο "Μυστήριο της Άλκηστης", αντιθέτως τα καθιερωμένα θέματα της θυσίας και του ηρωισμού αναλύονται χωρίς λοξοδρομήματα και χωρίς ενστάσε...

Σχεδόν συμβολικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο θάνατος θέρισε στο άνθος της νιότης τους, ωσάν διάττοντες αστέρες, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μεταξύ 1989 και 1996, τους τρεις Γάλλους θεατρικούς συγγραφείς B.-M. Koltes, J.-L. Lagarce και D.-G. Gabily - τους δυο πρώτους από την ασθένεια της εποχής, το Έιτζ. Τρεις πρωτότυποι αστέρες, οι οποίοι ανανέωσαν εκ βάθρων ο καθένας με τον τρόπο του τη θεατρική γραφή, επανατοποθετώντας το λόγο στο κέντρο του παιχνιδιού. Είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του, το έργο του Lagarce έχει μεταφραστεί και παίζεται σε όλες τις γλώσσες. Ως θ...

Τα έργα αυτού του τόμου εμπνέονται από τους ελληνικούς μύθους της αρχαιότητας. Ηλέκτρα ή Η Πτώση των Προσωπείων Το Μυστήριο της ΄Αλκηστης Ποιος δεν έχει τον Μινώταυρό του?

"Ιδού λοιπόν, θέατρο τσέπης. Mε τον όρο "θέατρο τσέπης" δεν εννοούμε "θέατρο που το πάει βόλτα ο αναγνώστης στην τσέπη του", αλλά κατά κάποιο τρόπο ένα έλασσον θέατρο, ένα απλό πρόσχημα για να λάμψει ένα αστέρι από μια γωνία λιγότερο γνωστή. Kατά παράκληση λοιπόν του εκδότη μου, επέτρεψα τη συγκέντρωση αυτών των κειμένων-προσχημάτων με το χαλαρό τους ύφος, γραμμένων γρήγορα για τον έναν ή τον άλλο καλλιτέχνη που επιθυμούσε να κρατά στην τσάντα του ένα μικρό έργο ευκολόπαικτο στο σανίδι, το λιμπρέτο ενός μπαλέτου ή μιας μιμικής των οποίων η πρώτη γραφή στην πραγματικότητα...

Στις αρχές του 20ού αιώνα, τα περισσότερα θεατρικά έργα που παρουσιάστηκαν στη Θεσσαλονίκη προέρχονταν από το κλασικό και σύγχρονο γαλλικό δραματολόγιο. Ανάμεσά τους, το έργο "Ισραήλ" του Henry Bernstein ήταν το μόνο έργο που εστίαζε στον αντισημιτισμό και που ανέβηκε σε δύο από τις ομιλούμενες γλώσσες στην πόλη: στα εβραιοϊσπανικά και στα ελληνικά. Η μετάφραση του έργου από τα γαλλικά και στις δύο γλώσσες σημαίνει ότι οι δύο αυτοί κόσμοι απεικονίζονταν στο έργο και ότι το "Ισραήλ" αφορούσε τις απόψεις των Θεσσαλονικέων. Σήμερα, χάρη στην ξανακοιταγμένη μετάφραση του Μήτσου...

Δεν μεταφράζεις εύκολα τον «Καλιγούλα» του Albert Camus. Πρέπει να έχεις χτυπηθεί κι εσύ σε με ανύποπτη στιγμή -έτσι καθώς κατεβαίνεις από κάποιο λεωφορείο ίσως, ή φέρνοντας το φλιτζάνι του καφέ στα χείλη, κοιτάζοντας μια χιλιοειδωμένη διαφήμιση -απ' τον κεραυνό: "Οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι". Ή από τον άλλο, εκείνον που καθώς πέφτει βλέπεις: "Όλο και λιγοστεύουν οι άνθρωποι γύρω μου, παράξενο...". Αυτοί που "σκοτώσαμε" ξεχνώντας να τους αγαπήσομε, αυτοί που έφυγαν χωρίς ποτέ να μάθουν πόσο τους είχαμε αγαπήσει. Για όποια αιτία. Λιγοστεύουν. Πρέπει...