Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Αρραβωνιάζονται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ακριβώς τα μεσάνυχτα, την ώρα που στην πόλη ρίχνουν πυροτεχνήματα και οι άνθρωποι αγκαλιάζονται: στα σπίτια, στους δρόμους, στις αίθουσες διασκέδασης. Γι’ αυτούς τους δύο τελειώνει η εποχή της φιλίας και αρχίζει ο αρραβώνας που αναμένεται να τους οδηγήσει σε γάμο. Πότε θα παντρευτούν; Θα το αποφασίσουν αργότερα... τώρα η συγκίνηση είναι πολύ έντονη. Κοιτάζονται ο ένας στα μάτια του άλλου και ορκίζονται αιώνια αγάπη και πίστη. Αποφασίζουν να απαλλαγούν από τις όποιες ερωτικές σχέσεις είχε ο καθένας τους μέχρι τότε. Υπόσχονται ε...

Όταν η γυναίκα σου σού λέει ότι δεν σ' αγαπάει πια, κοιτάς τα νύχια των χεριών σου. Αντί να αφεθείς να σε παρασύρουν οι συναισθηματισμοί, καταπίνεις το σάλιο σου. Από τον τόνο της φωνής της, συμπεραίνεις ότι μάλλον περιμένει μια απάντηση, αλλά, συνηθισμένος να της πηγαίνεις κόντρα, σωπαίνεις. Αισθάνεσαι τις αποχρώσεις της στενοχώριας και, ταυτόχρονα, μια δυσφορία που σχετίζεται με την υποψία ότι ίσως και να είναι λογικό που έχει πάψει πλέον να σ' αγαπάει. Παρ' όλα αυτά, βυθίζεσαι στη σιωπή σαν ναυαγός που δεν ξέρει κολύμπι μέχρι που, όταν σε ρωτάει "Τι κάνεις;" -μ' έναν τόν...

Αγοράζεις το βιβλίο, το παίρνεις στο σπίτι και βλέποντας ότι αποτελείται από είκοσι συντομότατα διηγήματα πιστεύεις ότι σε μια ωρίτσα θα το έχεις διαβάσει. Μερικές μέρες όμως αργότερα, τη δωδέκατη φορά που διαβάζεις το "Μπορείς να φας λεμόνι και να μην ξινίσεις τα μούτρα σου;", αναρωτιέσαι μήπως ο Πάμιες σού την έφερε και το βιβλίο είναι ατέλειωτο, απειρομεγέθες και θα μπορούσε να ονομάζεται "Μπορείς να φας το άπειρο χωρίς αστέρια"... Ανεκπλήρωτοι έρωτες, οικογενειακές εξαρτήσεις, όνειρα που διαψεύστηκαν ή που -ακόμα χειρότερα- πραγματοποιήθηκαν, ταξίδια στον άλλο κόσμο...