Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το μεγάλο χάρισμα του Σουίφτ, ως συγγραφέα, συνίσταται στο κοφτό και ακριβολόγο ύφος του. Στις διαχρονικές σάτιρές του ("Τα ταξείδια του Γκιούλιβερ", "Ιστορία ενός κάδου", "Μάχη των βιβλίων" κ.ά.) ξεκινάει από μιαν απίθανη σύλληψη και τη συνεχίζει σε όλες της τις συνέπειες, αντλώντας από αυτήν μια σειρά από κωμικά περιστατικά, υποκρινόμενος ταυτόχρονα ότι δεν καταλαβαίνει τα αυτονόητα. Στα ποιήματά του και τα δοκίμια ο αναγνώστης θα συναντήσει τη σάτιρα, τη μελαγχολία, την περιφρόνηση για τις πανουργίες του κράτους, καθώς και τον πόλεμο τον οποίο κήρυξε "κατά των ανοήτων",...

[...] Η κριτική, όπως ελπίζω πως θα καταφέρω κι εγώ να τονίσω κάποια μέρα, κάνει τη σκέψη υπέροχο εργαλείο. Εμείς, με το εκπαιδευτικό μας σύστημα, έχουμε φορτώσει τη μνήμη με πλήθος γεγονότων ασύνδετων μεταξύ τους κι αγωνιζόμαστε φιλόπονα να μεταδώσουμε τη γνώση που κατακτήσαμε με κόπο. Διδάσκουμε στους ανθρώπους πώς να θυμούνται, μα δεν τους διδάσκουμε ποτέ πώς να αναπτύσσοντα. Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό να προσπαθήσουμε ν' αναπτύξουμε τη σκέψη έτσι ώστε ν' αποκτήσει μια λεπτότερη ικανότητα παρατήρησης και αντίληψης. Οι αρχαίοι Έλληνες το έκαναν πράξη, κι όταν ερχόμα...

Τα αποφθέγματα του Ουάιλντ έχουν μιαν αστραφτερή όψη και μια κατασκότεινη. Η άλλη όψη του ευφυολογήματος είναι ο σαρκασμός, η ανάποδη του χιούμορ είναι η πίκρα, κάτω από την παραδοξολογία κρύβεται η πρόκληση στην κοινή λογική, η ευλογοφάνεια καλύπτει την ειρωνεία και ο δανδισμός την ανατρεπτικότητα. Στόχος του Ουάιλντ, όπως των περισσοτέρων αποφθεγματογράφων, παραμένει η ανθρώπινη φύση -συχνά, βέβαια, μέσα στα κοινωνικά και ηθικά συμφραζόμενα της βικτωριανής εποχής-, τα βέλη του όμως δεν έχουν εκείνη την ανοικτίρμονα μισανθρωπία των αιχμηρών παρατηρήσεων ενός Λαροσφουκώ. Κά...

"Ένας επαΐων Αμερικανός που γνωρίζω στο Λονδίνο με διαβεβαιώνει ότι ένα υγιές τροφαντό χρονιάρικο βρέφος αποτελεί την πλέον γευστική, θρεπτική και υγιεινή τροφή, είτε βραστό, είτε στο φούρνο, είτε στα κάρβουνα, είτε μαγειρευτό στην κατσαρόλα, και δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί επίσης να σερβιριστεί ραγού ή φρικασέ. Ως εκ τούτου, υποβάλλω με κάθε σεμνότητα εις επήκοον πάντων την πρότασή μου, ότι από τα εκατόν είκοσι χιλιάδες παιδιά που ήδη λογαριάσαμε, είκοσι χιλιάδες να τεθούν κατά μέρος για αναπαραγωγή, εκ των οποίων μοναχά το ένα τέταρτο να είναι αρσενικά, ποσοστό μεγαλύτερ...

Η "Σεμνή πρόταση" γράφτηκε στο τέλος του καλοκαιριού του 1729. Αποτελεί τη σατιρική αντίστροφη όψη των ευθέων κοινωνικών και πολιτικών σχολίων του Σουίφτ για τα δεινά της Ιρλανδίας. Ο Σουίφτ είχε πλέον πλήρως αντιληφθεί ότι δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει πολιτική λύση στις διεστραμμένες καί αμετάκλητες εχθρότητες στην Ιρλανδία. Η πρόταση του αποτελεί μια γεμάτη περιφρόνηση προσβολή της πολιτικής οντότητας των Αγγλοϊρλανδών, η δε συμπάθεια του συγγραφέα εκτείνεται μόνο προς τους γηγενείς Ιρλανδούς και διαπνέεται από ένα αίσθημα κοινής ανθρωπιάς και μίσους κατά της τυραννίας. Η...

"Η ψυχή του ανθρώπου στο Σοσιαλισμό", κείμενο γραμμένο από τον σπουδαίο παρατηρητή Όσκαρ Ουάιλντ το 1890 και δημοσιευμένο σε αγγλικό περιοδικό το 1891, γίνεται φοβερά επίκαιρο στην Ελλάδα του 2009. Πρόκειται για ένα άρθρο που έχει την απάντηση στο γιατί απέτυχε ο σοσιαλισμός, που υπήρξε σίγουρα μια από τις μεγάλες ελπίδες της ανθρωπότητας. Ας ψάξουμε την αιτία σ' αυτό το σημαντικό κείμενο του Όσκαρ Ουάιλντ και στην καίρια μετάφρασή του από την ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα.

Η πεμπτουσία του "δανδισμού" προβάλλεται στην εικόνα ενός Όσκαρ Ουάιλντ ολότελα αδιάφορου για τις γήινες έριδες και αφιερωμένου εξ ολοκλήρου στην "τέχνη για την τέχνη". Τούτος ο τόμος έρχεται να διαψεύσει αυτό το στερεότυπο. Ο Ιρλανδός συγγραφέας αποκαλύπτεται εδώ ως στρατευμένος διανοούμενος με ιδιαίτερα κριτική ματιά απέναντι στις αδικίες αυτού του κόσμου. Ο Ουάλιντ συνηγορεί υπέρ της ανοικοδόμησης της κοινωνίας επάνω σε νέα θεμέλια, "όπου η φτώχεια θα είναι αδύνατη".

Θαυμαστής και λάτρης της κριτικής σκέψης των αρχαίων Ελλήνων, αυτό το πολυτάλαντο, παθιασμένο πνεύμα του τέλους της Βικτοριανής Εποχής, ο ιδιοφυής, ιρλανδικής καταγωγής Όσκαρ Ουάιλντ αναπτύσσει, μέσα από κείμενα σε μορφή διαλόγου, τα "πιστεύω" του για τη σπουδαιότητα της Ομορφιάς και της Τέχνης, όπου, σαν άλλος Σωκράτης, αναλύει και υπερασπίζεται τις ιδέες του με υψηλού επιπέδου διαλεκτική δεινότητα, ιδιοφυή λόγο και σαρκασμό αντάξιο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου. [...]

Μόνο μια ιδιοφυΐα σαν τον Ουάιλντ θα μπορούσε να γράψει αυτές τις "παραδοξολογίες" και να διατυπώσει αυτούς τους υπέροχους και έξω από κάθε σύμβαση στοχασμούς. Και μόνον αυτός ως αυθεντικός ελληνολάτρης, θρεμμένος με τα νάματα των αρχαίων Ελλήνων κλασικών θα μπορούσε ως σύγχρονος αλεξανδρινός ποιητής να καταφεύγει -πάντα- στα φάρμακα της τέχνης που ξέρουν να γιατρεύουν τις πληγές, αφού "η Τέχνη ποτέ δεν μας πληγώνει". Ορκισμένος αντικομφορμιστής, αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ασχήμια της ζωής, με την άθλια πραγματικότητα που ζούμε, γι' αυτό και στέκεται ανελέητα κριτικός α...

Ο τίτλος του βιβλίου, "Η κυβέρνηση της γλώσσας" φαίνεται να υπαινίσσεται πως το αρχαίο ερώτημα για τα δικαιώματα και το καθεστώς του ίδιου του ποιητικού λόγου παραμένει και σήμερα αποφασιστικής σημασίας. Πρέπει να κυβερνιέται η γλώσσα ή μήπως πρέπει να είναι αυτή η ίδια που κυβερνά. Ο νομπελίστας ποιητής, μεταφραστής και δοκιμιογράφος Seamus Heaney, ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή δημιουργούς διεθνώς, εξετάζει στον τόμο αυτό, με τη γνωστή διεισδυτικότητα και ενάργεια που διακρίνει το βλέμμα του, το έργο κορυφαίων ποιητών, Βρετανών και Ιρλανδών, Ευρωπαίων και Αμερικα...

Οι "Αφορισμοί" εκδόθηκαν το 1904, τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα, και αποτυπώνουν ανάγλυφα τη σκέψη, το πνεύμα και την αντίληψη ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900). Λεκτικά πυροτεχνήματα για τη ζωή και την τέχνη, τις γυναίκες και τον έρωτα, την ηθική και την αμαρτία, την ηδονή και τον πόνο, ανατρεπτικές παραδοξολογίες που αποδομούν όλα τα κατά συνθήκη ψεύδη, οι αφορισμοί του "καταραμένου" από την κοινωνία της εποχής του Ιρλανδού δεν έχουν χάσει τίποτε από τον προκλητικό και ενίοτε σκανδαλώδη χαρακτήρα τους.

Σε κάθε απόφθεγμα ή αφορισμό του βιβλίου εδρεύει το πνεύμα ενός από τους πλέον ιδιοφυείς καλλιτέχνες της εποχής του, και όχι μόνο, παγκοσμίως: παιγνιώδες, σαρκαστικό, πικρό και πικραμένο μέσα από προκλητικές παραδοξολογίες, οξυδερκές χιούμορ και ανατρεπτική ειρωνεία, και αποκαλύπτεται η σκέψη του κυριότερου εκπροσώπου του κινήματος του Αισθητισμού που εμφανίστηκε στη Βρετανία στα τέλη του 19ου αιώνα.[...]

Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας. Η μόνη υποχρέωση που οφείλουμε στην ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε. Το να συνιστάς λιτότητα στους φτωχούς είναι τερατώδες και προσβλητικό. Είναι σαν να υποδεικνύεις σε κάποιον που πεθαίνει από την πείνα, να τρώει λιγότερο. Η σύγχρονη δημοσιογραφία δίνοντάς µας τις γνώμες ανεκπαίδευτων, µας κρατάει σε επαφή µε την άγνοια της κοινωνίας. Το κοινό έχει µία ακούραστη περιέργεια, να γνωρίζει τα πάντα, εκτός από αυτά που αξίζει να γνωρίζει. Μπορώ να αντισταθώ σε όλα, εκτός από τον πειρασμό. Τα νιάτα είναι ένα πράγμα,...

Οι "Αποφάσεις για όταν είμαι γέρος" γράφτηκαν το 1699, όταν ο Σουίφτ ήταν τριανταδύο ετών, δηλαδή νέος ή, ακόμη, και πολύ νέος. Διαβάζοντας, θαυμάζει κανείς την πρώιμη σοφία του νέου και ίσως να ζηλεύει, γέρος ο ίδιος, που δεν είχε την πρόνοια να σκεφτεί σαν τον νεαρό Σουίφτ. Όπως και να έχει το πράγμα, ο Σουίφτ δεν μοιάζει με άνθρωπο που αγνοούσε ότι πολύ συχνά παίρνουμε αποφάσεις για να μην τις τηρήσουμε. Ο επιστήμων Robert Boyle συγκέντρωσε τους στοχασμούς του σε ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 1664 με τον τίτλο "Συγκυριακές σκέψεις πάνω σε πολλά θέματα". Ξεκινώντας α...