Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η παρουσίαση της αντιπαράθεσης του Χριστιανισμού με τη Φιλοσοφία, γύρω από το πρόσωπο του Χριστού, στους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Ο προαναφερόμενος περιορισμός δίνει τη δυνατότητα να εξεταστεί μια ιδιαίτερα σημαντική πηγή των σχέσεων του Χριστιανισμού με τη Φιλοσοφία. Στο πλαίσιο αυτό παρουσιάζονται οι απόψεις φιλοσόφων για το Χριστό, οι οποίες εμφανίζουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, την απόρριψη του θεανθρώπινου χαρακτήρα του. Στη συνέχει παρουσιάζονται οι απόψεις των Γνωστικών για το εν λόγω θέμα, οι οποίες αποτελούν μια ιδιαίτερη π...

"Το "Πρόσωπο και ο έρως" είναι από τα σημαντικότερα ελληνικά φιλοσοφικά συγγράμματα στον 20ό αιώνα. Διερευνά το ερώτημα για τη δυνατότητα πρόσβασης του ανθρώπου στην υπερβατική Αιτιώδη Αρχή των υπαρκτών και της ύπαρξης. Ο Χρήστος Γιανναράς καταδείχνει με συνέπεια ότι η ατομοκεντρική νοησιαρχία της Δυτικής φιλοσοφικής παράδοσης οδηγεί σε αξιέδοξες πολώσεις τον προβληματισμό. Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα μόνο με την κατανόηση εννοιών· η αλήθεια δεν εξαντλείται στη γλωσσική της διατύπωση. Κερδίζεται μόνο ως εμπειρική αμεσότητα αγαπητικής σχέσης, ελευθερία αυθυ...

Ο νεαρός Έγελος (G.W.F. Hegel, 1770-1831), στην περίοδο κατά την οποία κατοικεί στη Φραγκφούρτη (1797-1800), αναπτύσσει καινούργιους τρόπους σκέψης που θα φέρουν έπειτα στο φως έναν νέο τρόπο του φιλοσοφείν. Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι ότι τότε προσφεύγει σε ένα νέο λεξιλόγιο για να περιγράψει τις δομές σκέψης που αποκαλύπτει, ενώ αργότερα θα επιλέξει, αντίστροφα, να διευρύνει τις παραδοσιακές έννοιες εμπλουτίζοντάς τες με τις δομές σκέψης που έχει ανακαλύψει. Εδώ ονομάζει "αγάπη" τη σχέση δύο αυτοσχετιζόμενων όρων που αργότερα θα θεωρήσει ότι είναι χαρακτηριστική της...

Η πίστη σε οποιαδήποτε μορφή θρησκείας είναι ένα δικαίωμα. Ο αθεϊσμός επίσης. Το πνεύμα δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο κάποιου. Γιατί, λοιπόν, η πνευματική ζωή θα ενδιέφερε λιγότερο τους άθεους; αναρωτιέται ο διακεκριμένος Γάλλος φιλόσοφος Αντρέ Κοντ-Σπονβίλ. Σε μια εποχή όπου η αναβίωση του θρησκευτικού συναισθήματος συμπλέει σε ανησυχητικό βαθμό με φαινόμενα δογματισμού, η μάχη για τη θρησκευτική ανεκτικότητα, καθίσταται περισσότερο επιτακτική από ποτέ. Το να παρεκκλίνει, όμως, ο αγώνας για την ελευθερία του πνεύματος σε μια ακραία αντιπαράθεση μεταξύ φανατισμού και μ...

Τα δύο φιλοσοφικά έργα του Νίτσε σε έναν τόμο.

Πώς ήταν δυνατόν το Ολοκαύτωμα να μην επαναφέρει και πάλι στο προσκήνιο το κλασικό φιλοσοφικό ερώτημα του πώς δηλαδή είναι δυνατόν να θεωρήσουμε ότι ο Θεός είναι συγχρόνως αγαθός και παντοδύναμος και όμως το κακό υπάρχει; Για τον Paul Ricoeur έχει έλθει η στιγμή, το κακό, από κατηγορία της σκέψης να γίνει κατηγορία της πράξης. Όμως, ως κατηγορία της πράξης, το κακό δεν εξορίζει τη σκέψη. Αντιθέτως, αρχίζει πάλι από αυτήν. Πρόκειται όμως για μια σκέψη αλλιώτικη, που δεν αποβλέπει στο να γνωρίσει το αντικείμενό της. Για μια σκέψη που καλείται αντί για λύση να δώσει απάντησ...

Από τα πλατωνικά κείμενα και τα νεοπλατωνικά στα ινδικά, τα ιουδαϊκά, τα σουφικά, από το όραμα του Παύλου στις ησυχαστικές εμπειρίες της θέας του Θαβωρίου φωτός, στην πνευματική ζωή των ανθρώπων συναντούμε το φαινόμενο της εμπειρίας του θεϊκού φωτός, που με τη σειρά του πιστοποιεί την ενεργό παρουσία του φωτός στην ζωή του ανθρώπου και συγχρόνως δηλώνει το άνοιγμα του ανθρώπου από τον κόσμο του σκότους και της άγνοιας σε έναν κόσμο πνευματικό.

Η ύπαρξη του κακού σ' έναν Κόσμο δημιουργημένο από έναν τέλειο Θεό είναι ένα αίνιγμα με το οποίο φιλοσοφίες και θρησκείες δεν έπαψαν ποτέ να ασχολούνται. Παίρνοντας σαν πρότυπο την εβραιο-χριστιανική παράδοση, ο Δάσκαλος Omraam Mikhael Aivanhov επιμένει πρωτίστως στο γεγονός ότι οι πραγματικές απαντήσεις στο θέμα του κακού δεν είναι εξηγήσεις αλλά μέθοδοι. Όποια, πράγματι, και να είναι η καταγωγή του, το κακό είναι μια εσωτερική και εξωτερική πραγματικότητα με την οποία είμαστε καθημερινά αντιμέτωποι και στην οποία οφείλουμε να μάθουμε να αντιδρούμε. Είναι ανώφελο, και μάλι...

"Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών" είναι η φημισμένη ανθολογία ασκητικών κειμένων, που οργώνει αμέσως ή εμμέσως της συνειδήσεως των ορθοδόξων χριστιανών τους τελευταίους δύο και πλέον αιώνες. Δεν είναι έργο με αναφορά το παρελθόν. Μέσα από τις σελίδες της ενάγει ο δρόμος για να κατανοήσουμε δυσνόητα χαρακτηριστικά του συλλογικού μας προσώπου μαζί με καθοριστικές ιδέες και αξίες μας. Μας δίνει την δυνατότητα να θεμελιώσουμε επιστημονικά μια νεοελληνική ανθρωπολογία, που οδυνηρά μας λείπει, δημιουργώντας μόνιμη κρίση πολιτισμού. Μέσα από "Το αδιανόητο τίποτα" ο Στέλιος Ράμφος ερ...

"Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών" είναι η φημισμένη ανθολογία ασκητικών κειμένων, που οργώνει αμέσως ή εμμέσως της συνειδήσεως των ορθοδόξων χριστιανών τους τελευταίους δύο και πλέον αιώνες. Δεν είναι έργο με αναφορά το παρελθόν. Μέσα από τις σελίδες της ενάγει ο δρόμος για να κατανοήσουμε δυσνόητα χαρακτηριστικά του συλλογικού μας προσώπου μαζί με καθοριστικές ιδέες και αξίες μας. Μας δίνει την δυνατότητα να θεμελιώσουμε επιστημονικά μια νεοελληνική ανθρωπολογία, που οδυνηρά μας λείπει, δημιουργώντας μόνιμη κρίση πολιτισμού. Μέσα από "Το αδιανόητο τίποτα" ο Στέλιος Ράμφος ερ...

Οι θρησκείες που θεμελιώνονται σε κάποιο ιερό κείμενο, το οποίο θεωρείται πώς αποτυπώνει τον Λόγο του Θεού -είτε πρόκειται για την Τορά είτε για τα Ευαγγέλια είτε για το Κοράνι-, συνήθως αντιμετωπίζονται ως ανορθολογικές και επικίνδυνες, καθώς βασίζονται σε "αλήθειες" ξεπερασμένες από την επιστήμη, αλλά και επειδή τρέφουν πρακτικές που πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση με τις αρχές μιας φιλελεύθερης ηθικής. Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου -καθηγητής Φιλοσοφίας και διαπρεπής μελετητής του Διαφωτισμού- αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό από μίαν άλλη σκοπιά. Μας καλεί να δούμε τ...

Tο ταλμουδικό εγχείρημά του ο ίδιος ο Λεβινάς το ορίζει ως μετάφραση του Tαλμούδ στα ελληνικά, τη γλώσσα της φιλοσοφίας. Μέσα στον κοινό "ελληνο-βιβλικό πολιτισμό" της Eυρώπης, η Bίβλος και το Tαλμούδ χρειάζονται την καθολικότητα του φιλοσοφικού λόγου, για να μην εκπέσουν σε απλό στοιχείο ταυτότητας μιας φυλετικής ή εθνικής κοινότητας. Tο αριστοτελικό "πάντως φιλοσοφητέον" ισχύει αναπόφευκτα για τον ευρωπαίο άνθρωπο, εβραίο ή μη εβραίο, είτε θρησκεύει είτε δεν θρησκεύει. Aυτή η διατύπωση ωστόσο του βιβλικού μηνύματος στα ελληνικά δεν σημαίνει διόλου πως αποκτά, με αυτόν τον...

Τι ακριβώς σημαίνει κοσμική τελετουργία ή τελετουργική εθιμοτυπία πλήρως αποσυνδεδεμένη από θρησκευτικά συμφραζόμενα; Το ζήτημα των κοσμικών τελετουργιών και εθιμοτυπιών εν γένει τίθεται σπάνια και σε κάθε περίπτωση προσλαμβάνεται ως περιφερειακής σημασίας. Πρόκειται, άραγε, για την αντικατάσταση των θρησκευτικών με κοσμικές και πολιτικές τελετουργίες ή για sui generis κοσμικές τελετουργίες, αυτόνομες σε σχέση με τις ιεροτελεστίες στις οποίες προσομοιάζουν χωρίς να είναι ίδιας τάξης; Με άλλα λόγια, πρόκειται για αλλαγή παραδείγματος ή για αλλαγή ρόλων και ονομάτων αλλά με...

Υπάρχει μόνο μια φυλή, η φυλή της ανθρωπότητας. Υπάρχει μόνο μια γλώσσα, η γλώσσα της καρδιάς. Υπάρχει μόνο μια θρησκεία, η θρησκεία της Αγάπης. Υπάρχει μόνο Ένας Θεός και είναι Πανταχού Παρών! Σρι Σάτυα Σάι Μπάμπα

Υπάρχει μόνο μια φυλή, η φυλή της ανθρωπότητας. Υπάρχει μόνο μια γλώσσα, η γλώσσα της καρδιάς. Υπάρχει μόνο μια θρησκεία, η θρησκεία της Αγάπης. Υπάρχει μόνο Ένας Θεός και είναι Πανταχού Παρών! ΣΡΙ ΣΑΤΥΑ ΣΑΪ ΜΠΑΜΠΑ

Το 12ο αιώνα, στο Τολέδο της Ισπανίας, ομάδες χριστιανών μοναχών, εβραίων λογίων και μουσουλμάνων δασκάλων συνεργάστηκαν για να μελετήσουν και να μεταφράσουν εκ νέου το έργο του Αριστοτέλη "Περί Ψυχής". Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον ιστορικό αφήγημα του Ρίτσαρντ Ε. Ρουμπενστάιν, αναφύεται αυτή η ιδιαίτερη επιρροή που άσκησε ο Αριστοτέλης και στις τρεις θρησκείες, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται η σημασία της ανακάλυψης εκ νέου του έργου του μεγάλου αρχαίου φιλοσόφου κατά το Μεσαίωνα. Τον 4ο αιώνα π.Χ., ο Αριστοτέλης διαμόρφωσε ένα καινούριο φιλοσοφικό σύστημα, επικεντρωμένο στον...