Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Βασίλης Ρώτας ήταν αυτό που ο ίδιος γράφει για τον Σαίξπηρ: "Μάστορης στη δουλειά του και δάσκαλος στην κοινωνία του". Προσωπικότητα αυτοδύναμη που δε χρωστάει την ύπαρξή του σε κόμμα, κύκλωμα, μηχανισμό ή μόδα του καιρού. Αγωνιστής της ελευθερίας και θερμός υπερασπιστής της λαϊκής μας γλώσσας, ο Βασίλης Ρώτας έμεινε σ' όλη του τη ζωή ένας ταμένος του θεάτρου. Ελευθερία, Θέατρο και Γλώσσα ήταν για το Β. Ρ. απαραίτητη προϋπόθεση για την παιδεία και την προκοπή ενός λαού, για την πολιτιστική συνέχεια ενός έθνους. Το βιβλίο τούτο, μέρος μόνον απ' όσα έχει γράψει και "μ...

Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνεται μια σταχυολόγηση ανακοινώσεων, δημοσιεύσεων, άρθρων και μελετών που συναποτελούν τη γραπτή αποτύπωση και τη δυνητική ανάλυση ορισμένης εμπειρίας του θεατρολογικού γίγνεσθαι, τόσο στο κειμενικό - κατά κύριο λόγο - όσο και στο αναπαραστασιακό επίπεδο. Η εποπτεία επί του θεατρολογικού υλικού και η περαιτέρω δυνατότητα κατά το μάλλον και ήττον της ανάλυσης και της ερμηνείας του, εκκινώντας από τη μελέτη και την ενασχόληση με το αντικείμενο (Θεατρικός Λόγος), πυροδοτήθηκε και στη συνέχεια αναπτύχθηκε δια μέσου της παρακολούθησης και της συμμετοχής...

Αλλο ένα βιβλίου του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου για τα Παιδιά και τους Νέους που αυτή τη φορά επικεντρώνεται στη σχέση του θεάτρου με το σχολείο. Περιέχει περιλήψεις θεατρικών έργων, απόψεις συγγραφέων και καλλιτεχνών που ασχολούνται με το θέατρο για παιδιά, προτάσεις για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί η εμπειρία μιας θεατρικής παράστασης, αναφορές σε θεατρικές δραστηριότητες του Προγράμματος "Μελίνα", μαρτυρίες δασκάλων και καθηγητών που κάνουν θέατρο στο σχολείο με τους μαθητές τους, καθώς και ελληνική και ξένη βιβλιογραφία.

Εξήντα τρεις, άλλοτε μικρότερες και άλλοτε μεγαλύτερες, θεατρικές διαδρομές σε οκτώ ενότητες: Στην πρώτη για τους μηχανισμούς του θεάτρου (τη μάσκα, τη μεταμφίεση, τη γλώσσα του σώματος), στη δεύτερη για θέματα που αναφέρονται στο Αρχαίο Θέατρο ή αφορμώνται από αυτό (φιλολογική σάτιρα στον Αριστοφάνη, απομυθοποίηση του τραγικού ήρωα στον Ηρακλή του Heiner Muller και στον Οιδίποδα - Αντι-οιδίποδα του Γιώργου Βέλτσου, διπλή ανάγνωση της Ορέστειας), στην τρίτη για θέματα του νεοελληνικού θεάτρου ("θεατρική περιοχή του Γιάννη Ρίτσου", Ιταλικά πρότυπα και εν γένει δυτικές επι...

Το θέατρο στη χιλιόχρονη ιστορία του Βυζαντίου είναι σημείο αντιλεγόμενο. Στο τέλος του 19ου αιώνα ένα βιβλίο του Κωνσταντίνου Σάθα, το "Δοκίμιον περί του θεάτρου και της μουσικής των Βυζαντινών", προκάλεσε έντονες συζητήσεις και διαφωνίες σχετικά με την παρουσία του θεάτρου στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης. Πρόκειται για ένα θέμα, ακόμη και στις μέρες μας, άγνωστο στο ευρύτερο κοινό αφού το ενδιαφέρον είλκυε ανέκαθεν το θέατρο της αρχαιότητας και το νεότερο. Σήμερα, η προσπάθεια του Σάθα κατανοείται στο ιδεολογικό πλαίσιο της συνέχειας από την αρχαιότητα εώς το νεότερο ελλ...

Εντελώς λανθασμένη θα ήταν η εντύπωση ότι το "δίπτυχο" των κειμένων που περιλαμβάνονται στον τόμο αυτόν μαρτυρεί διχασμό ενδιαφερόντων, ένα είδος σχιζοφρένειας δηλαδή - κάθε άλλο μάλιστα. Αν και η στροφή μου προς την πρακτική του θεάτρου άρχισε όταν είχα ήδη συμπληρώσει ακριβώς μια εικοσαετία θεωρητικής ενασχόλησης με το αρχαίο ελληνικό δράμα, αυτές οι δύο δραστηριότητες εξακολουθούν έκτοτε να συνυπάρχουν - κάτι περισσότερο: να αλληλοσυμπληρώνονται. Δύο διευκρινίσεις θα αιτιολογήσουν και τη στροφή και τη συνύπαρξη: α) η φιλολογική ειδίκευσή μου στον συγκεκριμένο χώρο προέκυ...

Η σκηνή μπορεί όντως να γίνει ο κοινός και κεντρικός τοπολογικός όρος τόσο της φιλοσοφίας, όσο και του θεάτρου, ένα ενδιάμεσο δυναμικό πεδίο της εφαρμοσμένης φιλοσοφίας και του στοχαστικού θεάτρου (λες και υπάρχει γνήσιο θέατρο που δεν στοχάζεται). Η ελληνική θεατρολογία δεν μπορεί πλέον να λησμονεί την ισχυρή φιλοσοφική παράδοση που στρέφεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προς το θέατρο από τα χρόνια του Διαφωτισμού και εντεύθεν, ούτε να παραβλέπει τις εξίσου ισχυρές τάσεις της σύγχρονης βιβλιογραφίας και της αντίστοιχης έρευνας κατά τις οποίες το θέατρο και η φιλοσοφ...

"Η τελετουργία στο θέατρο του Θεόδωρου Τερζόπουλου" αφηγείται την ιστορία του αθηναϊκού θεάτρου Άττις και του τρόπου με τον οποίο ο ιδρυτής και διευθυντής του Θεόδωρος Τερζόπουλος εισάγει στη σκηνή μια βιοενεργειακή εκδοχή του σώματος, σε μια προσπάθεια αναθεώρησης και επανεκτίμησης του τί σημαίνει σήμερα όχι μόνο να έχεις σώμα αλλά και να είσαι, ολοκληρωτικά, σώμα. Με αφετηρία την - ιστορική - πρώτη παραγωγή των "Βακχών", που συγκλόνισε το κοινό το 1986, ο Τερζόπουλος εφαρμόζει τη μέθοδό του σε έναν μεγάλο αριθμό αρχαιοελληνικών τραγωδιών αλλά και στα πλέον ετερογενή ποιητ...

Ο κόσμος της Μαργαρίτας Λυμπεράκη είναι πλούσιος και παράξενος, πρωτοποριακός για την εποχή της και σαγηνευτικός για τη σημερινή, τόσο που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να είμαι πολύ πιο αναλυτικός απ' ό,τι είχα αρχικά σκοπό να κάνω. Και νομίζω πως άξιζε τον κόπο. Όχι μόνον αισθητικά και θεματικά αλλά και από ιστορική πλευρά· πολλά από τα έργα της είναι, σε διεθνή κλίμακα, προφητικά προανακρούσματα εκείνης της κατηγορίας του σύγχρονου θεάτρου, που αποκαλούμε συνήθως performances - η Λυμπεράκη εφάρμοσε ήδη στη δεκαετία του 1950 σκηνικές τεχνικές που, δεκαετίες αργό...

Tο βιβλίο αυτό δεν είναι μία ακόμη θεωρητική πραγμάτευση του κωμικού είδους και των σωζόμενων δραμάτων. Απεναντίας, ο συγγραφέας του εξετάζει συστηματικά όλες τις πρακτικές πλευρές της παράστασης της κωμωδίας στην αρχαία Ελλάδα, από τις απαρχές του είδους μέχρι και τη Νέα Κωμωδία, και ανασυνθέτει τη θεατρική πράξη με τρόπο εύληπτο τόσο για τον εξειδικευμένο ερευνητή όσο και για τον μη ειδικό αναγνώστη. Ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου πραγματεύονται γενικά θέματα, όπως η εξελικτική πορεία της κωμωδίας, οι εορτές, τα θέατρα και οι κωμικοί ποιητές. Ωστόσο, τα πιο πρωτότυπα μέρη...

0 τρίτος αυτός τόμος περιέχει επιλογή κειμένων μου θεατρικής κριτικής και καλύπτει το χρονικό διάστημα από την αρχή της θεατρικής περιόδου 1989-1990 μέχρι το τέλος της περιόδου 1993-1994. Το Σεπτέμβριο του 1989, με την αποδημία του Δάσκαλου Τάσου Λιγνάδη, μου προτάθηκε να καλύψω το έτσι κι αλλιώς μη αναπληρώσιμο κενό του στη στήλη θεατρικής κριτικής της εφημερίδας "Η Καθημερινή". 'Ετσι, τα περισσότερα κείμενα του ανά χείρας τόμου πρωτοδημοσιεύθηκαν εκεί, όλα συνοδευμένα από ένα ιδιότυπο διαβατήριο: μια ελληνική, σύγχρονη ή παλαιότερη, ποιητική αναφορά κατά το δυνατόν σχετι...

Ο τέταρτος αυτός τόμος κειμένων θεατρικής κριτικής περιέχει επιλογή από τη σχετική εργασία του Γιάννη Βαρβέρη κατά το διάστημα 1994-2003.

Τα κείμενα θεατρικής κριτικής που ακολουθούν, αποτελούν επιλογή από το σύνολο εκείνων που δημοσίευσα κατά την περίοδο 1976-1984. Οι γενναιότερες περικοπές αφορούν σε κείμενα των πρώτων ετών. Ως κριτήριο για τη σειρά καταχώρισής τους προτιμήθηκε το χρονολογικό, για να μη διαταραχθεί το, έστω ελλειπτικά σχηματιζόμενο, διάγραμμα της περιόδου. Ο τίτλος του βιβλίου είναι θεληματικά δίσημος: δηλώνει τη σαφή κριτική πρόθεση. αλλά και υπαινίσσεται μια γενικότερη κρίση που παρακολουθεί το ελληνικό ιδίως θέατρο κατά τα τελευταία χρόνια. Η κρίση αυτή, θα φιλοδοξούσα να απεικονίζεται...

Ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης συγκεντρώνει στον πέμπτο αυτό τόμο θεατρικής κριτικής, Η κρίση του θεάτρου, Ε΄, κείμενά του των ετών 2003-2010. Θεατρικός κριτικός από το 1976 (περ. Η Λέξη, εφ. Η Καθημερινή) αντιμετωπίζει το θεατρικό γεγονός στην ολότητά του, τόσο ως προς την αρχαία και νέα ελληνική παράδοση, όσο και ως προς το ξένο δραματολόγιο. Λόγος αντικειμενικότητας και διεισδυτικότητας εκφράζεται μέσα από μια γλώσσα πλούσια, ευθύβολη και συνάμα ποιητική.

Αυτός είναι ο έκτος και τελευταίος τόμος κειμένων θεατρικής κριτικής, που εκδίδεται μετά την απουσία του συγγραφέα. Όλα τα κείμενα έχουν δημοσιευθεί στην εφημερίδα "Η Καθημερινή" από το τέλος του 2010 έως το καλοκαίρι του 2011. Ας σημειωθεί εδώ ότι οι τρεις τελευταίες κριτικές δημοσιεύθηκαν μετά το θάνατο του συγγραφέα, ύστερα από συνεννόησή μας με τον κύριο Νίκο Ξυδάκη, τον οποίο και ευχαριστούμε. (από τον πρόλογο της Αλίκης και του Νίκου Βαρβέρη)