Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι μελέτες του τόμου αναφέρονται σε ποικίλες πτυχές του νεοελληνικού θεάτρου του 19ου και 20ού αιώνα: δραματουργία, κριτική, μετάφραση, σκηνική πρακτική, επιδράσεις του παγκόσμιου θεάτρου στο νεοελληνικό, ακόμη και σχέσεις του θεάτρου με άλλες τέχνες ή μορφές λόγου (κινηματογράφος, χορός, λογοτεχνία). Μέσα από τον εντοπισμό και τη μελέτη των επιμέρους φαινομένων αναδύονται γενικότεροι προβληματισμοί, με αποτέλεσμα το κάθε θεατρικό γεγονός να εντάσσεται και να ερμηνεύεται κάθε φορά μέσα από το ιδιαίτερο ιστορικό, ιδεολογικό και αισθητικό περιβάλλον του. Πίσω από κάθε κείμενο...

Theodoros Terzopoulos shook the Greek theatrical landscape in 1986 with his production of the "Bacchae". His presentation was a radically groundbreaking initiative advocating the disengagement of tragedy from the scenic bonds of traditional interpretation and established prototypes. The concept of violence guides the viewer through the performances of the "ATTIS" theatre enabling him to decode Terzopoulos΄scenic idiom first presented in 1985 and revised ever since: Physical violence and Ritual violence. The composite book "Theodoros Terzopoulos and the Attis Theatre - hist...

"Καλωσορίζω όσα βιβλία διασώζουν τα εφήμερα δημοσιεύματα. [...] Καθώς παραπέμπουν, συχνότατα, σε συλλογικές καλλιτεχνικές εμπειρίες, κεντρίζουν τη μνήμη μας, ανασύρουν πλούτη που θα κινδύνευαν να μείνουν ίσως καταχωνιασμένα [...] Διαπιστώνουμε ξαφνικά ότι η περιουσία μας είναι μεγαλύτερη απ' ό,τι λογαριάζαμε και ότι το ξεχνάμε ζώντας με τις δεκάρες που μας ρίχνει κάθε μέρα η καταναλωτική κοινωνία". Αυτά τα λόγια του Κωστή Σκαλιόρα, για την έκδοση σε βιβλίο, το 1973, των θεατρικών κριτικών του Βάσου Βαρίκα, φαίνονται σήμερα γραμμένα για τις δικές του επιφυλλίδες στο Βήμα...

Γράφει ο Μάνος Στεφανίδης, προλογίζοντας το βιβλίο της Κάτιας Γέρου "Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς": "Τι παράξενο, τι γοητευτικό το παιχνίδι του θεάτρου, η ανηλεής έκθεση των γυμνών σωμάτων, μήπως και εμφανιστεί κάπου, κάπως, αυτό το σκοτεινό αγρίμι που ονομάζουμε ψυχή... Και πόσο βαθιά, πόσο πολύ οφείλει κανείς να σκάψει στο χώμα μήπως και κάπου, κάπως εμφανιστεί ένα κομμάτι αμόλυντου ουρανού. Γιατί, εντέλει, σημαντικό δεν είναι να σύρεις ένα κομμάτι ουρανού στο παλκοσένικο. Το σημαντικό είναι να πείσεις το κοινό από κάτω πως ό,τι βλέπουν είναι ουρανός. Και όχι μό...

Αυτό το βιβλίο, με τον Μπρουκ σε διαλογική συζήτηση, είναι ένα άνοιγμα στο θάμβος για όλους εμάς που δουλεύουμε στο θέατρο ή διδάσκουμε ή στοχαζόμαστε πάνω σ’ αυτό. Είναι αλήθεια ότι μας βοηθά να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο τα προηγούμενα αριστουργήματά του, αλλά ο ενθουσιασμός του για νέους τρόπους προσέγγισης της θεατρικής δουλειάς, χωρίς προκαθορισμένους κανόνες και φιλοσοφίες, είναι αυτός που καθιστά τούτο το βιβλίο ίσως το πιο χρήσιμο από τα βιβλία για τον Μπρουκ - και το βασικό συμπλήρωμα της δικής του στοχαστικής φωνής στα τέσσερα προηγούμενα βιβλία του. Είναι σίγ...

Πράγματι, το να γράψεις για το θέατρο είναι ίσως ένα απελπισμένο, απονενοημένο, εκ των προτέρων καταδικασμένο διάβημα. H θεατρική παράσταση είναι μια παλλόμενη πραγματικότητα που υπάρχει μόνο μέσα στη ροή της χρονικής της διάρκειας, άρα πεισματικά ξεφεύγει από κάθε απόπειρα περιγραφής. Ωστόσο, γράφουμε για το θέατρο, προσπαθούμε να διασώσουμε τη φευγαλέα του πραγματικότητα, κρατώντας, όπως θα έλεγε ο Ρίτσος, σημειώσεις στα περιθώρια του χρόνου. Εδώ βέβαια δεν πρόκειται για κριτικές θεατρικών παραστάσεων, αλλά για παρατηρήσεις πάνω στη σύγχρονη ελληνική θεατρική δραστηριότητ...

Το βιβλίο αυτό περιέχει συγκεντρωμένες και ξαναδουλεμένες πενήντα μία κριτικές βιβλιοπαρουσιάσεις, που καλύπτουν το χρονικό διάστημα από το 1985 ως το 1999 και διαγράφουν την πορεία της θεατρικής επιστήμης στο τέλος του 20ού αιώνα. Επιστήμες όπως η θεατρολογία, που έχουν ένα σύνθετο γνωστικό αντικείμενο, χρειάζονται, από τη φύση τους, μια ποικιλία από μεθοδολογίες και μοντέλα εξήγησης και πρέπει να είναι δύσπιστες στην απαίτηση μίας και μόνο μεθόδου που μπορεί να δώσει πραγματικές λύσεις στα προβλήματα της ανάλυσης. Τούτο ίσως είναι και το δίδαγμα για το μέλλον που προκύπτ...

[...] Οι εργασίες που περιέχονται στο "Μελέτες συγκριτικής θεατρολογίας" χαρακτηρίζονται ακριβώς από ένα παρόμοιο προσανατολισμό. Επικεντρώνοντας δηλαδή κυρίως στην αναζήτηση της σχέσης που υφίσταται μεταξύ του νεοελληνικού θεάτρου και της παράδοσης του αρχαίου δράματος, στις επιδράσεις που η νεοελληνική δραματουργία έχει δεχθεί από μορφές του ευρωπαϊκού και αμερικανικού θεάτρου, καθώς επίσης και επιμέρους σχέσεις που υφίστανται ανάμεσα σε συγκεκριμένους συγγραφείς και κείμενα από το ελληνικό θέατρο του εικοστού αιώνα και άλλους δημιουργούς και έργα από την αρχαιότητα μέχρι...

Το αρχαίο ελληνικό δράμα αποτελεί πάγια πηγή έμπνευσης νεότερων δημιουργών που συχνά ανατρέχουν, συμπληρωματικά, σε παράπλευρες μυθολογικές πηγές των θεμάτων τους. Τα σύγχρονα δράματα, με άμεση ή έμμεση αναφορά σε έργα της αρχαιοελληνικής δραματικής ποίησης, ανασκευάζουν τον δραματικό μύθο ή χρησιμοποιούν μυθολογικές παραλλαγές του προκειμένου να ικανοποιήσουν τις πολιτικό-κοινωνικές απαιτήσεις της εποχής τους. Συχνά αυτό γίνεται σε βαθμό ανατρεπτικό του έργου αναφοράς οδηγώντας σε παρερμηνείες ή παραναγνώσεις του. Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και σε σκηνικές εκφωνήσεις που στ...

Ο δεύτερος τόμος κριτικών δοκιμίων του Κώστα Γεωργουσόπουλου ασχολείται με παραστάσεις της περιόδου 1971-1996 και με έργα του παγκόσμιου δραματολογίου που καλύπτουν το τέλος του περασμένου αιώνα και τις αρχές αυτού που σε λίγο συμπληρώνεται.

Η Ασπασία Παπαθανασίου είναι αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας της αναβιώσεως του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με το Πειραϊκό Θέατρο και τον μεγάλο σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, η συμβολή του οποίου στην αναβίωση και διάδοση του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος υπήρξε καθοριστική. Η Ασπασία Παπαθανασίου δεν περιορίσθηκε μόνο στο Αρχαίο Ελληνικό Δράμα. Ερμήνευσε και σημαντικούς ρόλους του Νέου Ελληνικού και του παγκόσμιου σύγχρονου θεάτρου. Η ζωή της όμως σημαδεύθηκε οριστικά από το Αρχαίο Δράμα και τους μεγάλους τραγικούς: τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη. Α...

Το βιβλίο τούτο, που μ' έχει απασχολήσει ως πρώτη ύλη όσο σχεδόν ένα έργο ζωής, ξεκίνησε χωρίς σχέδιο και χωρίς ξεκάθαρο στόχο. Χρόνια και χρόνια μελετώντας το θέατρο ή γράφοντας δραματικά έργα, όπως και στα μαθήματα μου Δραματολογίας στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, προπάντων όμως όταν τελείωνα την παράδοση κι έβγαινα από την τάξη τύχαινε να ρίξω στο χαρτί σημειώσεις. Κάποτε τις φύλαγα, άλλοτε τις έχανα. Περιττό να πω ότι οι χαμένες μου φαίνονται σήμερα οι πιο καλές -μόνο και μόνο γιατί είναι χαμένες. Πολλές φορές στο μεταξύ, είπα να συγκεντρώσω όσες απόμεναν, να τ...

Το 1970 εκδίδεται το δοκίμιο "Αφιέρωμα στην τραγική μούσα". Πρόκειται για ένα έργο που είχε απασχολήσει τον Τερζάκη "όσο σχεδόν ένα έργο ζωής", αλλά δεν θα ολοκληρωνόταν ποτέ αν δεν του το παράγγελνε ο Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, πιέζοντάς τον να συγκεντρώσει το υλικό από τα μαθήματα δραματολογίας του στο Εθνικό Θέατρο. Πρόκειται για ένα βιβλίο-σταθμό για τις θεατρικές σπουδές στην Ελλάδα, δεδομένου ότι έως τότε ήταν λιγοστά τα κείμενα που ασχολούνταν συνολικά με την ουσία της έννοιας του τραγικού (τα κείμενα του Χουρμούζιου, ήδη από το 1936, ανήκουν στις λαμπρές εξαιρέσεις),...

Με τις ανατρεπτικές σκηνοθεσίες του ο Θεόδωρος Τερζόπουλος ήρθε σε ρήξη με το θεατρικό κατεστημένο στη χώρα μας και κατέκτησε εξέχουσα θέση στο παγκόσμιο θέατρο. Αν και το έργο του Τερζόπουλου έχει μελετηθεί από γνωστούς θεατρολόγους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, το βιβλίο του Γιώργου Σαμπατακάκη φωτίζει μια διαφορετική πτυχή και επιχειρεί να διασκεδάσει κάποια "κριτικά" ιδεολογήματα τα οποία σχετίζονται με τις παραστάσεις του Θεάτρου ΑΤΤΙΣ, δημιουργήματος του σκηνοθέτη. Στο θέατρο του Τερζόπουλου η σύγκρουση με την τρέχουσα αισθητική προκαλεί την αχρήστευση του παλαιο...

Μελέτες που αναφέρονται στο αρχαίο και το σύγχρονο δράμα, στο κείμενο και την παράσταση, στο λαϊκό και το έντεχνο θέατρο, στην ιστορία και θεωρία του θεάτρου, περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο. Παρουσιάζονται έννοιες όπως κώδικας της παράστασης και σωματικότητα της υποκριτικής, διαδραστική επικοινωνία και διαπολιτισμικότητα, απεικόνιση της Ιστορίας στο νεοελληνικό θέατρο και θεατρική δημιουργία. [...]

Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει μελετήματα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα. Θέμα των περισσότερων κειμένων είναι το ιερό με τις διάφορες εκφάνσεις του το οποίο αναζητείται στη συμπλοκή του με το δράμα και τη σκηνή στην πατερική γραμματεία, στην εκκλησιαστική λατρεία και σε θεατρικούς συγγραφείς (όπως ο Ο' Νήλ, ό Ουίλλιαμς ή ο Τερζάκης), αν και παρουσιάζονται έργα στα οποία κύριος σκοπός είναι η καταγραφή και η ανάδειξή τους (όπως στην περίπτωση του Μ. Καραγάτση και του Παύλου Νιρβάνα). Άλλες στιγμές η ερευνητική ματιά εστιάζει στον μαρα...