Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...]Η μπροσούρα αυτή περιλαμβάνει -στο πρώτο της μέρος- τρία άρθρα από την "Προλεταριακή Σημαία" (φύλλα 15/11/03, 29/11/03, 13/12/03) με τα οποία επιχειρείται μια συνολική τοποθέτηση στο ζήτημα. Το δεύτερο μέρος της είναι μια Τοποθέτησή μας που κυκλοφορήσαμε στις 26/01/04. Αφορμή για αυτήν υπήρξε η "πρόταση για τον πόλο" από τις δυνάμεις της Πρωτοβουλίας Αγώνα, που θεωρήσαμε ότι απηχεί και εκφράζει γενικότερες λογικές υποχώρησης-από την κινηματική λογική, από την πραχτική της κοινής δράσης και με όσα αυτά σημαίνουν για την ανεξαρτησία και την προοπτική δυνάμεων της εξωκοιν...

"Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν": -λάθος. Πιο καλά ( -πιο σωστά) θα ήτανε αν λέγαμε: -αγάπα τον εαυτό σου όπως οφείλεις να αγαπάς τον διπλανό σου. Τον συνάνθρωπο σου δηλαδή, που μαζί του φτιάχνεται μια ζωή ( -πιο λίγο ή πιο πολύ ευτυχισμένη) ακόμα και το ένα ή άλλο επάγγελμα, το ένα ή άλλο έργο. Με άλλα λόγια: -και το οποιοδήποτε έργο που θέλει να είναι χρήσιμο και ωφέλιμο και παραγωγικό ( -οπότε και αληθινό) κι όταν χωρίς μιαν αρμονικά συγκροτημένη κοινωνική πραγματικότητα και η πιο αξιόλογη ατομική πρωτοβουλία θα έβγαινε άχρηστη και περιττή και κυριολεκτικά χαμένη. (Α...

Ο Εβραϊκός εθνικισμός, πιο γνωστός ως σιωνισμός, έχει μια ιστορία περίπου εκατό ετών. Το ίδιο και ο αραβικός. Δύο επίφοβοι εχθροί, που γεννήθηκαν την ίδια εποχή και κατασκεύασαν την ταυτότητά τους βασισμένοι σε ένα εδαφικό όραμα, στην ανάδειξη της έννοιας του λαού, στη δύναμη της γλώσσας και στηριγμένοι στην ιστορία, τους μύθους και τα όνειρα. Σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα ο παναραβισμός και ο σιωνισμός έρχονται σε αντιπαράθεση, λιγότερο ή περισσότερο ειρηνικά ανάλογα με τις περιόδους, αλλά ουσιαστικά χωρίς ποτέ να εξετάζουν το ενδεχόμενο οικοδόμησης μιας σύνθετης οντότ...

... Διαβάζοντας τα κείμενα πριν οδηγηθούν στο τυπογραφείο, συνειδητοποίησα κάτι το οποίο στην ανάγνωση της εφημερίδας διαφεύγει εντελώς. Πως στην πραγματικότητα μ΄ένα τρόπο αυθόρμητο, γλαφυρό και άμεσο ο Δημήτρης στέλνει ανταποκρίσεις στο μέλλον αναλύοντας με συναίσθημα και λογική το παρόν. Μέχρις ενός σημείου μπορώ να αντιληφθώ πόσο συναρπαστική και ταυτόχρονα κουραστική είναι η προσπάθεια να αδειάζει το μυαλό και την ψυχή σου για να γεμίζεις κάθε μέρα το αδηφάγο στόμα του λευκού χαρτιού. Τούτη η έκδοση όμως ξεδιπλώνει απρόσμενα μπροστά μας κάτι πιο ουσιαστικό και πιο με...

O συγγραφέας που αναλαμβάνει να σχολιάσει βιβλία άλλων συγγραφέων είναι ευάλωτος στην ψυχαναγκαστική ανάγνωση -κανένας δεν βαριέται ευκολότερα ένα βιβλίο από έναν συγγραφέα- και στην προκατειλημμένη αποτίμηση. Δίχως την ανακουφιστική ακηδία του επαγγελματία κριτικού, ο συγγραφέας μπαίνει συχνά στον πειρασμό ν' αναδείξει ως υπέρτατο κριτήριο το προσωπικό του γούστο. Ο Πέτρος Τατσόπουλος δεν υποτιμά αυτούς τους κινδύνους. Γνωρίζει όμως επίσης ότι ο συγγραφέας, κάποιος που προέρχεται από την κουζίνα της γραφής, είναι ίσως και ο πλέον ενδεδειγμένος για να εντοπίσει τις δυσκολί...

Κείμενα δημοσιευμένα και αδημοσίευτα, κοινωνικοπολιτικά, ιστορικά, θρησκευτικά, αλλά και απόψεις για προσωπικότητες, που προσπαθούν να προσεγγίσουν τους προβληματισμούς και τα διλήμματα της εποχής μας. Επίσης κείμενα προσωπικά, καθώς και απόψεις τρίτων που σκιαγραφούν την προσωπικότητα και προσφορά του συγγραφέα, του "πάντοτε ανήσυχου" πρώην Πρύτανη (1997-2003) του Α.Π.Θ.

"Ας κάνουμε τώρα μια υπόθεση και ας φανταστούμε ένα άλλο κράτος που ενθουσιάζεται από τις αρχές των ΗΠΑ και τις εφαρμόζει στη χώρα του. Τότε θα μπορεί να εκτελεί τους αντιπάλους του χωρίς δίκη, θα έχει το δικαίωμα να βασανίζει τους κρατούμενους, θα μπορεί να βομβαρδίζει αμάχους, να σκοτώνει γυναίκες και παιδιά, να καταστρέφει τα χωράφια τους και τις σοδειές τους, να τους απαγορεύει την πρόσβαση σε πόσιμο νερό ή να ανατινάζει τα πηγάδια τους, να γκρεμίζει τα σπίτια τους, να μην τους επιτρέπει την πρόσβαση σε νοσοκομεία και να τους αφήνει να πεθαίνουν στους δρόμους. Επιπλέον,...

Δεκατρία μικρά κείμενα, μεταξύ 1999 και 2003, δημοσιευμένα τα περισσότερα σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Αποτυπώνουν τη βαθιά αίσθηση και συναίσθηση της ποιητικής συνάφειας του Γιάννη Ψυχοπαίδη με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, την ελληνική καλλιτεχνική παράδοση και το ελληνικό τοπίο. Και αναδεικνύουν με γνώση και με ευαισθησία τη βαθύτερη ευθύνη του δημιουργού-ανθρώπου απέναντι στην κοινωνία και στο περιβάλλον που τον ενέπνευσαν. Δεκατρία μικρά κείμενα καλλιτεχνικού ήθους και συλλογικής μνήμης.

"Επί τα ίχνη..." είναι ο τίτλος της νέας αυτής σειράς. Στη σειρά στεγάζονται άγνωστα, λανθάνοντα ή αθησαύριστα κείμενα. Τα κείμενα αυτά μπορεί να είναι μελέτες, μαρτυρίες κι ακόμη δυσεύρετα λογοτεχνικά έργα παλαιότερων εποχών. Φιλοδοξία της σειράς είναι να συνδεθεί με τη λογοτεχνική παράδοση και παράλληλα να ανασύρει από τη λήθη έργα, τα οποία παρέμεναν απρόσιτα στον αναγνώστη, εμπλουτίζοντας, όσο αυτό είναι δυνατόν, την έρευνα. Ο τίτλος της, άλλωστε, είναι ενδεικτικός του είδους και της φυσιογνωμίας της.

Με τα κείμενα αυτού του βιβλίου, ο καταξιωμένος πεζογράφος Χριστόφορος Μηλιώνης έρχεται να επιβεβαιώσει, εμπράκτως, την άποψη ότι ένας σύγχρονος συγγραφέας δεν μπορεί πλέον να αρκεστεί στο προσωπικό του βίωμα ούτε στη μυθοπλαστική διαδικασία. Οφείλει να παρακολουθεί τα ποικίλα δρώμενα της εποχής και του τόπου του με άγρυπνο μάτι και κριτική παρεμβατική διάθεση. Συνέπεια μιας τέτοιας πεποίθησης αποτελούν τα κείμενα αυτού του βιβλίου, κείμενα καρποί των προβληματισμών που δημιούργησε στον συγγραφέα η αντιστασιακή στάση του απέναντι σε ότι θεώρησε αντίθετο με τις ηθικές ή αισθ...

Το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για τη δίκη της 17 Νοέμβρη διολίσθησε από την άκρατη περιέργεια στην παγερή αδιαφορία. Νοσηρές αντιδράσεις αμφότερες αν το καλοσκεφτείς πριμοδοτήθηκαν τόσο από την απουσία της τηλεόρασης στη δικαστική αίθουσα όσο και από την παρουσία της στο πιο θεαματικό σφαγείο του Ιράκ. Έτσι χάσαμε τη μοναδική ευκαιρία, όχι μόνο ν’ αποτιμήσουμε τους ένοπλους τιμητές, αλλά και να κοιτάξουμε το δικό μας είδωλο στον καθρέφτη. Ο Πέτρος Τατσόπουλος ανέλαβε να σχολιάσει τη δίκη από τις στήλες της εφημερίδας "Τα Νέα". Δεν θέλησε να ιδιοποιηθεί ούτε το ρόλο του...

[..] Η αναγγελία της ανασύστασης των Ολυμπιακών Αγώνων ξεσήκωσε αντιλογίες και προκαλεί την περιέργεια και την ανησυχία όλου του κόσμου. Το 1896, πρώτη χρονιά των σύγχρονων Ολλυμπιακών Αγώνων, η Ελλάδα βγαίνει από τη λήθη και γίνεται ο στόχος ολόκληρου του κόσμου. Η Ελλάδα προσπαθεί να ζωντανέψει την αρχαία της παράδοση. Έτσι αντιγράφει τα αγωνίσματα της Ολυμπίας αποκαθιστώντας την σπασμένη αλυσίδα με το παρελθόν. Οι Γάλλοι, καλλιεργημένοι μέχρι τώρα με τα συγγράμματα και τις διαλέξεις (για την Ελλάδα), ποθούν ν' αγγίξουν το ένδοξο παρελθόν της και ν' αποκτήσουν ζωντανές...

Γεννιόμαστε στη γλώσσα και στη νόηση επειδή στον ορίζοντα της βρεφικής εποπτείας η μάνα είναι και χαρά παρουσίας αλλά και οδύνη απουσίας- επειδή η επιθυμία της τροφής είναι πόθος σχέσης. Ο άνθρωπος είναι λογικός επειδή είναι ύπαρξη ερωτική, ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου είναι η ζωή ως σχέση, όχι ως ατομοκεντρική επιβίωση. Το βιβλίο "πατάει" σε αυτή την εμπειρική πρόταση για να αναζητήσει κριτήρια κριτικής αντιπαράθεσης με την επικαιρική πραγματικότητα των αντιφάσεων του πολιτισμού μας, της παρακμής του κοινωνικού γεγονότος, της ριζικής αλλοτρίωσης του πολιτικού συστήμα...

Το βάρος της επιτυχίας και της αναγνώρισης έπεσε εξαρχής τόσο στη συντακτική ομάδα της "Metro" όσο και στους συνεργάτες αρθρογράφους, που από το καθημερινό τους βήμα εξέφραζαν τη μοναδική ξεκάθαρα προσωπική άποψη που φιλοξενεί καθημερινά η εφημερίδα. Ο Νίκος Χιδίρογλου ανήκει σε αυτήν την ομάδα των συνεργατών αρθρογράφων από το ξεκίνημα της... διαδρομής της "Metro". Με λόγο καθαρό και σαφώς προσανατολισμένο, ενίοτε μάλιστα αιρετικό και ισορροπούνται στα όρια, τα οποία ωστόσο ουδέποτε έχει ξεπεράσει, έδωσε ευθύς εξαρχής το στίγμα του στην καθημερινή αρθρογραφία, συμβάλλον...

[...] Στο "Εκτός δικτύου" η Τομαζάνη δεν γράφει απλώς. Αισθάνεται βαθειά. Κι αυτό που αισθάνεται, το εκφράζει κάθε στιγμή, μ' έναν αναστεναγμό, μ' ένα γέλιο, με μια γκριμάτσα οργής. Συνομιλεί, συνεχώς, με υπέροχα πράγματα, που σχεδόν τα 'χουμε ξεχάσει, χαίρεται ένα λιμάνι, ένα βράχο, μια δύση, πετιέται στη Χίο των παιδικών της χρόνων, διεκδικεί τα καριοφίλια του πεθαμένου θείου της, που τα οικειοποιήθηκε ο άπληστος γείτονας, έχει στο βλέμμα της ένα σωρό πουλιά, μυρμήγκια, ποντίκια των θεάτρων, σπίτια με ανοιχτά πορτοπαράθυρα, γυναίκες ερωτευμένες, με το κορμί τους γεμάτο τα...

Εβδομήντα δύο κείμενα δημοσιευμένα από το 1996 μέχρι το 2004. Στη μεγάλη τους πλειονότητα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Μετρό". Συμπληρώνονται από ορισμένα που δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά "Μελωδία" και "Metropolis Press" καθώς και στο Κ της "Καθημερινής της Κυριακής". Τα πιο πολλά είναι κείμενα εννέα χρόνων. Δεν μπήκα στη διαδικασία να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω μαζί τους. Πιο πολύ έκανα ένα πείραμα μνήμης. Και ως άσκηση μνήμης θα λειτουργήσουν και για τον αναγνώστη. Μνήμη για τα "μεγάλα" και τα συλλογικά αλλά και για τα "μικρά", τα ιδιωτικά αίματα. Θυμάστε τη Θάλεια, το κορί...

"Τι μένει από έναν χρονογράφο σαν πεθάνει; Ίσως μόνο ένα χρονογράφημα, που γράφει ένας άλλος - που κι αυτός θα ξεχαστεί. Ίσως κάτι περισσότερο: η ένταση ζωής που χάρισε στους αναγνώστες του. Ο πλούτος και η ευφορία που δώρισε -έστω και για στιγμές- σ' αυτούς που τον διάβαζαν. Αυτή η αίσθηση πρόσθετου βίου: μία αύρα γύρω από το όνομα, μία άλως πίσω από τις λέξεις. Εφήμερα κείμενα, για εφήμερους ανθρώπους. Η αιωνιότητα είναι άλλων το χωράφι".

Συλλεκτική ετήσια πολιτιστική έκδοση που καλύπτει πλήρως και εμπεριστατωμένα όλο το χώρο του πολιτισμού, αξιολογεί ανασκοπεί και καταγράφει τα πολιτιστικά και καλλιτεχνικά δρώμενα της χρονιάς. Στον τόμο του 2004 γίνεται εκτενής αναφορά στο έργο του Τσέχοφ, και του Ηλία Βενέζη. Συνεργάστηκαν ενδεικτικά οι: Κώστας Στεργιόπουλος, Κώστας Ασημακόπουλος (Ιδέες-Γράμματα), Κατερίνα Αρβανίτη, Ελένη Βαροπούλου, Γιώργος Πεφάνης, Αλίκη Μπακοπούλου-Χωλς (Θέατρο), Κωστής Δεμερτζής, Γιώργος Λεωτσάκος (Μουσική), Βάσω Μπαρμπούση, Μαρία Τσουβαλά (Χορός), Θανάσης Μουτσόπουλος, Στάθης, Μάνος Σ...