Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο σημερινός άνθρωπος συνεπαρμένος από τις μεγάλες επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις του αντιμετωπίζει με αλαζονεία και περιφρόνηση τα υπαρξιακά προβλήματα του. Δεν θέλει να ασχολείται και να θυμάται γεγονότα, που θέτουν τέρμα στην αυτονομημένη επιστημονική του γνώση. Έτσι, όταν αμείλικτα έρχεται ο θάνατος, μένει βουβός και ανήμπορος να εξηγήσει το φοβερό αυτό γεγονός... Ο θάνατος αποτελεί αναμφίβολα το πλέον καταλυτικό γεγονός για την ζωή του ανθρώπου. Η παρουσία του πάντοτε γέμιζε την ψυχή του ανθρώπου με φόβο και έφερνε τη σκέψη του σε απορία και αδιέξοδο....

Ο Θάνατος! Κι έπειτα;... Τι συμβαίνει μετά τον θάνατο; Να υπάρχει κάτι; Κι αν ναι, πού θα στραφούμε για να πάρουμε μια σίγουρη πληροφορία; Στο μικρό και αξιόλογο αυτό βιβλίο δίνεται η απάντηση. Το βιβλίο αυτό έρχεται να δώσει την απάντηση· να βοηθήσει κάθε ειλικρινή αναζήτηση. Να δείξει τον δρόμο, για μια ελπίδα ασάλευτη και σίγουρη, ακόμα και πέρα από τον τάφο. Ένα και μοναδικό Πρόσωπο έχει αυτή την απάντηση, που - ταυτόχρονα - "κρατάει στα χέρια Του τα κλειδιά του θανάτου και άδη": Ο Ιησούς Χριστός! Ο Πολικός Αστέρας για το παρόν και το μέλλον. Όσοι Τον πρόσεξαν βρήκ...

Στις σελίδες του βιβλίου αυτού, διερευνάται η σχέση του θανάτου µε το προπατορικό αµάρτηµα, η έννοια του θανάτου πριν και µετά την έλευση του Ιησού Χριστού στον κόσµο, καθώς και η σχέση του θανάτου µε τη σταυρική θυσία και την κάθοδο του Χριστού στον Άδη. Εξετάζεται ο θάνατος ως φυσικό γνώρισµα της ανθρώπινης φύσης, ο θάνατος του ανθρώπου ως δικαίωµα του Θεού, η υπακοή µέχρι το θάνατο στο θέληµα του Θεού, ο άδικος και ο δίκαιος θάνατος. Επίσης, µελετάται ο ύπνος ως θάνατος, ο θάνατος ως το τέλος της πλεονεξίας, ο θάνατος ως ρυθµιστής των ανθρωπίνων πραγµάτων και σχέσεων...

Ο άνθρωπος είναι εκείνο το ον που γνωρίζει ότι μπορεί και ότι οφείλει να πεθάνει. Η σκιά του θανάτου απλώνεται σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής, δεδομένου ότι είναι αδύνατος ο χωροχρονικός εντοπισμός του θανάτου. Αυτή η βέβαιη αβεβαιότητα της έλευσης της απουσίας είναι η βάσανος του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι ο θάνατος είναι εδώ, αλλά δεν έχει γίνει ακόμη επίκαιρος. Αυτή η μη-γνώση του θανάτου γεννά την αγωνία για την απώλεια της ύπαρξης και συγχρόνως την απαίτηση για τη μετάβαση στη γνώση. Οι Ακολουθίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας συμβάλλουν σε αυτή τη δίψα του αν...

[...] Το ανά χείρας πόνημα του αγαπητού φίλου και αδελφού Παναγιώτου Μαρεντάκη διατυπώνει την Εκκλησιαστικήν μας παράδοση και τη θεολογική σκέψη πώς να αντιμετωπίζομεν το μυστήριον του θανάτου και ομολογουμένως ο τρόπος παρουσιάσεως και διατυπώσεως αγγίζει του αναγνώστου την ψυχήν ιδιαιτέρως δε, όταν υπάρχει προσφάτως γεγονός θανάτου προσφιλούς προσώπου και δη νέου. Προτείνω λοιπόν ανεπιφυλάκτως και κριτικώς να μελετηθεί το βιβλίο αυτό καθώς έχει συμπεριλάβει πολλά στοιχεία της πατερικής παραδόσεως τα οποία ημπορούν να απαλύνουν τον πόνο κάθε ανθρώπου όταν ευρίσκεται έμπρο...

Στο βιβλίο αυτό ο αναγνώστης θα πάρει απαντήσεις στα μεγάλα και αγωνιώδη ερωτήματα που έχουν σχέση με την μετά θάνατον ζωή. Δίδονται απαντήσεις και στο βασανιστικό ερώτημα γιατί πεθαίνουν παιδιά και νέοι άνθρωποι. Ο λόγος της Εκκλησίας μας είναι διδακτικός, αφυπνιστικός και παρηγορητικός. Μας μεταγγίζει την ελπίδα της αιωνίου ζωής και της Αναστάσεως. Ας το πιστέψουμε. Μετά την Ανάσταση του Χριστού δεν υπάρχει θάνατος.

Επιτάφια επιγραφή: "Ενθάδε κείται ένας ανόητος, που πέρασε από τον κόσμο αυτό χωρίς να ξέρει γιατί ζει!". Αν δεν έχεις δει σωστά (!) τη ζωή σου, το θάνατό σου, και προπαντός τα μετά το θάνατό σου, απέτυχες παταγωδώς! Ζωή για σένα ίσον μηδέν! Τι και αν είσαι πλούσιος, τι και αν είσαι επιστήμονας, τι και αν είσαι "σταρ"; "Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;" (Μκ. 8:36-37). Το παρόν βιβλίο χύνει φως στο σκοτάδι του θανάτου, "αποκαλύπτοντας" ταυτόχρονα το μυστήριο της μετά θάνατον ζωής.

Με βιβλίο αυτό ο πατήρ Χαράλαμπος επιχειρεί να βοηθήσει τον ταλαιπωρημένο και ταλαντευόμενο σύγχρονο άνθρωπο στην αντιμετώπιση του φόβου του θανάτου, οδυνηρότατης εμπειρίας για τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων, αντιτάσσοντας το ελπιδοφόρο μήνυμα της Αναστάσεως των νεκρών και την προσδοκία μιας αιώνιας μελλοντικής ζωής. Εάν λοιπόν πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό, εάν έχουμε εμπιστοσύνη στους λόγους και στις υποσχέσεις του, δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Ας μη λησμονούμε ποτέ ότι ο θάνατος δεν είμαι μια τελική έξοδος, αλλά ένα πέρασμα, μια πρόσκαιρη πορεία προς την αιωνιότητα. Στη...

[...] Ιδιαίτερα μάλιστα οι νέοι έχουν ερωτήματα εσχατολογικά και ρωτούν με πάθος, τι είναι ο θάνατος, τι είναι η ψυχή, τι είναι το σώμα, γιατί χωρίζεται η ψυχή από το σώμα, που πηγαίνουν οι ψυχές μετά το θάνατο, μήπως χάνεται ο άνθρωπος παντελώς ως υπόσταση, υπάρχει ανάσταση, θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία, υπάρχει Κόλαση, Παράδεισος, Κρίση, Βασιλεία του Θεού; Οι εκδόσεις "Ετοιμασία", με τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ.κ. Δανιήλ, κάνουν μια προσπάθεια, με το βιβλίο "Θάνατος, Ανάσταση και Αιώνια ζωή", να δώσουν απαντήσεις πάνω σ...

"Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται. Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς επί μνήματος. Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο". (Από τον Κατηχητικό Λόγο του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Το περιεχόμενο του παρόντος βιβλίου, είναι μία φανταστική πραγματικότητα και γράφτηκε από τον πρόεδρο του συλλόγου "Μικρή Ζύμη" για να κρούση τον κώδωνα του κινδύνου σε κάθε αναγνώστη. Γράφτηκε για να υπενθυμίση σε κάθε έναν από μας, ότι εικοσιτέσσερις ώρες μετά από κάθε στιγμή, ενώ πατάμε την γη, βρισκόμαστε μέσα σ' αυτή. Γράφτηκε για να πη και να μιλήση σε κάθε έναν από μας τους χριστιανούς, ότι ενώ μιλάμε, μιλάνε οι άγγελοί μας, εμείς τότε σιωπούμε. Ενώ τρώμε δεν τρώμε, αρχίζουν άλλοι να μας τρώνε. Ενώ το σώμα μας αυξάνει, παύει να αυξάνη, φθείρεται. Ενώ είναι ωραίο και...

Μελέτη του Αρχ. Τζάννε Χαράλαμπου με θέμα την αντίληψη για τον Αδή και τη μετά θάνατο ζωή τόσο στην ορθόδοξη θρησκεία όσο και στις υπόλοιπες θρησκείες.

Το νέο πόνημα πραγματεύεται τα αιώνια θέματα του έρωτα και του θανάτου, πραγματικότητες που ορίζουν, αν μη τι άλλο, το περιεχομενο του ίδιου του πολιτισμού και βρισκονται στη βάση της "παρεξηγήσεως" που τραυματίζει θανάσιμα τη σύγχρονη ζωή και θεολογία. Μια προσπάθεια του συγγραφέα να ανακαλύψει τα επίπεδα των επιχωματώσεων που έκρυψαν σταδιακά το πρόσωπο της Ορθόδοξης θεολογίας, αναδεικνύοντας στη θέση της τα φετίχ μιας ιδεολογικής θεολογίας και Ορθοδοξίας.

Το να χάνεις το παιδί σου είναι η μέγιστη ανθρώπινη τραγωδία. Τίποτε δεν μπορεί να υπερβεί την τραγικότητα ενός τέτοιου γεγονότος, επειδή ο θάνατος ενός παιδιού παραβιάζει κάθε αρχή πάνω στην οποία έχουμε βασίσει τη ζωή μας. Αυτό συνέβη και με τον γιο μας... Είναι δύσκολο να μιλήσω για τον θάνατο του παιδιού μας. Νιώσαμε τη γη να φεύγει κάτω απ' τα πόδια μας και μεις βρεθήκαμε να κατακρημνιζόμαστε στην άβυσσο. Πέφταμε μέχρι που "κάτι" σταμάτησε την πτώση μας. Αυτό το "κάτι" ήταν η ανοιχτή αγκαλιά του Χριστού... Ο πόνος μας αβάστακτος, κι ωστόσο, μέσα στην οδύνη μας τρεμόπ...

Και λοιπόν λέγομεν ότι: έργον το εξ ημών είναι εις τούτο φέρον, το να ενδυναμώσωμεν την ψυχήν με στοχασμούς διαφόρους διακριτικούς, συνετούς και εύλογους, δια να μετριάζη εις την περί τον θάνατον πτόησιν. (Ευγένιος ο Βούλγαρης, Διδάσκαλος του Γένους) Αλλά ποία η γενικωτέρα ωφέλεια τούτου, αφού η δυσνόητος και υψηλού ύφους γλωσσική έκφρασης αυτού το καθίστα απρόσιτον εις το ευρύτερον κοινόν; (Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, Οικουμενικός Πατριάρχης) Το αποτέλεσμα της φιλοπονίας των δύο φιλοσοφούντων ιατρών είναι πειστικό. Κατόρθωσαν ν' αποδώσουν τον φιλοσοφικό...

Για να απεγκλωβιστεί κάποιος από τον εαυτό του, από το άτομό του, χρειάζεται να κενωθεί, να ταπεινωθεί. Ν' ακούσει βαθιά, στο εσώτερο είναι του το "Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι". Κατέβα, ταπεινώσου, να έρθω να μείνω στο σπίτι σου. Με άλλα λόγια, μάθε να ζεις, αφού μετακομίσεις από τον εξώστη της διάνοιας στο υπόγειο της καρδιάς. Έτσι, βγαίνει κανείς από τον εαυτό του, εκκλησιοποιείται. Σκεπτόμενος τον Κύριο και όχι τον εαυτό του, βγαίνει εκτός εαυτού και οικειώνεται τους άλλους. Αγκαλιάζει τους πάντες με μία αίσθηση πλατυτέρας μητρότητας, στοργικά, σάμπως και τους κρυσταλλώσει...

Το θέμα της αρνήσεως της εκκλησιαστικής ταφής των αυτοκτονούντων αποτελούσε πάντοτε πρόβλημα για το άμεσο περιβάλλον του νεκρού. Πρόβλημα επίσης αποτελούσε και από την πλευρά του εκκλησιαστικού περιβάλλοντος του αυτόχειρα, δηλαδή των μελών της ενορίας του, το γεγονός ότι δεν πρόλαβαν να συμπαρασταθούν σε ένα μέλος της, που βρισκόταν σε ανάγκη, ώστε να το αποτρέψει να δώσει μια τέτοια λύση στο πρόβλημά του. Αλλά και η Εκκλησία γενικότερα, κυρίως σε εποχές ειρήνης που αύξανε γενικά η συχνότητα των αυτοκτονιών, προβληματιζόταν από τις αυτοκτονίες και προσπαθούσε να γνωστοποιεί...