Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η Κερασοβίτισσα νύφη" διερευνά τις στάσεις και τις εμπειρίες των γυναικών -που γεννήθηκαν την περίοδο από το 1924 έως το 1982- του Κεράσοβου Κονίτσης ως νυφών, όπως οι ίδιες τις βίωσαν και τις βιώνουν. Η σύνθεση των στοιχείων προέκυψε από την επιτόπια έρευνα της Ανδρομάχης Μπούνα στην Αγία Παρασκευή - Κεράσοβο και αποτελεί συνέχεια του βιβλίου "Η Κερασοβίτισσα μάνα". Η έρευνά της βασίστηκε στις προφορικές συνεντεύξεις με τις γυναίκες του χωριού και στην αρχειακή έρευνα και μελέτη εγγράφων που αφορούν οικογενειακές μεταβιβάσεις, όπως τα προικοσύμφωνα. Αποκαλύπτονται...

"Φκήσου με Μανούλα μου"! Τούτη η ευχή, που χρησιμοποιεί ο Θοδωρής Γεωργάκης, στο παρόν βιβλίο του, το οποίο τιτλοφορεί: "Ο λευκαδίτικος γάμος", αγγίζει την ψυχή και ξυπνά ιερές μνήμες στον κάθε Λευκαδίτη! Είναι η ευχή όλων των Μητέρων μας, που μας συντροφεύει δια βίου! Μια ευχή που περικλείει μέσα της όλον εκείνον τον πόθο, όλην εκείνη την αληθινή λαχτάρα του Λευκαδίτη γονιού να δει τα παιδιά του να προχωρούν στην ζωή και να προκόβουν. Με τούτο το βιβλίο, ο συγγραφέας επιχειρεί μια βιωματική καταγραφή του παλιού Λευκαδίτικου Γάμου, έτσι όπως τον ζήσαμε όλοι μας, όταν ήμαστα...

Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα των αειμνήστων Στέργιου Ζ. Παπαγεωργίου και Βασίλη Βήκα, όπως και του Ζήση Μότσιου, φοιτητών του ιδρυτού της Ελληνικής Λαογραφίας Νικολάου Πολίτη (1852-1921), με θέμα τα έθιμα του γάμου στους Βλάχους. Τα τρία κείμενα αποτελούν πρωτογενείς λαογραφικές καταγραφές. Oι συγγραφείς περιγράφουν τα έθιμα του γάμου, όπως τα έχουν γνωρίσει βιωματικά στους τόπους καταγωγής τους δηλαδή την Σαμαρίνα Γρεβενών ο Παπαγεωργίου, την Καλομοίρα (παλ. Γουδοβάσδα) Τρικάλων ο Βήκας, το Καλοχώρι (παλ. Τόιβασι) Λάρισας και το Ιστόκ Αχρίδας (οι κάτοικοι τους κατάγονται α...

Ο "Γάμος εν Κρήτη" δεν είναι μια απλή και συστηματοποιημένη καταγραφή των ηθών και εθίμων που συνδέονται άμεσα με το γάμο σε διάφορες επαρχίες της Κρήτης του δέκατου ένατου αιώνα. Πέρα απ' τα ήθη, τα έθιμα, τα τραγούδια, τις μαντινάδες, τα πουγκιά, το πάρσιμο της νύφης, το γλωσσάρι που παρατίθεται στο τέλος του έργου και πολλά άλλα στοιχεία, οι σελίδες του βιβλίου μυούν τον αναγνώστη στο πνεύμα της παράδοσης του λαού. Η αγάπη του συγγραφέα προς την πατρίδα του και την ιστορία της δεν είναι μόνο παρούσα σε κάθε σελίδα του βιβλίου, αλλά αναδύεται απ' το πνεύμα του έργο...

Ο δημοδιδάσκαλος και ιεροψάλτης Παύλος Βλαστός (1836-1926), από την επαρχία Αμαρίου του νομού Ρεθύμνου, δημοσιεύει εδώ "μέρος των ηθών και εθίμων των Ελλήνων της Μεγαλομάρτυρος βασιλίδος της Μεσογείου" Κρήτης. Πρόκειται για λαογραφική συλλογή δημοτικών τραγουδιών του γάμου με εκτενείς επεξηγήσεις για την τέλεση αυτού του μυστηρίου στην ορεινή ύπαιθρο της μεγαλονήσου. Στον πρόλογο ο συγγραφέας εξηγεί τη σημασία του γάμου (και την καταισχύνη της αγαμίας) στην κοινωνία της ιδιαίτερης πατρίδας του. Κατόπιν παρουσιάζει τις πρακτικές της μνηστείας, της προίκας και του "αντίγαμου"...

Ο γάμος τα παλαιότερα χρόνια για την κοινωνία του χωριού ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον γεγονός, ήταν το "κοσμικό" γεγονός του χωριού και της γύρω περιοχής, δεδομένου ότι οι άνθρωποι στα χωριά πριν από εκατό, εκατόν πενήντα ή περισσότερα χρόνια δεν είχαν διεξόδους για διασκέδαση και ξεφάντωμα. Ήταν, επίσης, σημαντικό γεγονός, γιατί θα έβαζε σε κίνηση όχι μόνο τους κοντινούς συγγενείς γαμπρού και νύφης, αλλά τους πάντες, γιατί όχι μόνο στο μικρό περιβάλλον του χωριού όλοι ήταν μεταξύ τους συγγενείς και φίλοι, αλλά και γιατί ήταν μια ευκαιρία για γλέντι, για χορό και για τραγούδι....

[...] Για τη συλλογή των στοιχείων και των λεπτομερειών έψαξα και στους τέσσερις νομούς του νησιού. Δε βασίστηκα μόνο στη θύμηση των παιδικών μου χρόνων κι αυτό, γιατί εδώ δεν περιγράφεται ο γάμος του χωριού μου αποκλειστικά, αλλά ο κρητικός γάμος. Δέχομαι ότι από χωριό σε χωριό μπορεί να υπάρχουν μικρές διαφορές που δεν κατέγραψα. Πιθανόν επίσης να υπάρξουν και εκ των υστέρων διαφωνίες ως προς κάποια από τα γραφόμενα. Σέβομαι τις τυχόν διαφορετικές απόψεις, διαβεβαιώνω όμως ότι σ' όλα αυτά που γράφτηκαν έγινε εμπεριστατωμένη έρευνα και μελέτη. Επιτελέστηκε, νομίζω, υπεύθυν...

Δημοτική ποίηση δεν είναι άλλο παρά η έκφραση, το καθρέφτισμα της λαϊκής ψυχής. Οι πίκρες, οι χαρές, οι συμφορές και οι λαχτάρες, οι σκέψεις και προσδοκίες, οι ελπίδες και τα όνειρα μ' ένα λόγο όλες οι ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες στιγμές της οικογενειακής ή εθνικής ζωής. Ο λαός μας εξομολογείται με τα τραγούδια του, μας αποκαλύπτει τον εαυτό του για το τραγούδι του είναι το αυθόρμητο λυρικό ξέσπασμα μιας ισχυρότατης ψυχικής του δόνησης. Ο άνθρωπος του λαού δεν έχει την ικανότητα να στοχαστεί, να χαρεί, να κλάψει μέσα του, σαν τον μορφωμένο. Δεν γνώρισε ποτέ τον εσωτερικό δ...