Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου παρελαύνουν πρόσωπα και γεγονότα χαμένα στο παρελθόν. Πρόσωπα που χάθηκαν στις φυλακές και τα ξερονήσια που ακολούθησαν τον Εμφύλιο. Γεγονότα που σημάδεψαν τη μοίρα αυτού του τόπου. Τα υγρά μάτια ενός κοριτσιού καταγράφουν τα γεγονότα και προπαντός τα πρόσωπα του Εμφύλιου. Τον πατέρα που φεύγει κυνηγημένος, τη μάνα που άρρωστη οδηγείται στα ξερονήσια, τους θείους και τις θείες, τους φίλους και τους συγγενείς που απομένουν. Κι εκείνο που απομένει, τελικά, στην ψυχή του αναγνώστη είναι η απώλεια. Με τι, αλήθεια, μπορεί να συγκριθεί η...

Φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν για χρόνια, βρέθηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, πρόθυμοι να θυσιαστούν για τις ιδέες τους και το Κόμμα. Τι σκέφτονται σήμερα, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του κομμουνισμού; "Σύντροφοι, ευτυχώς ηττηθήκαμε"; Αντλώντας το υλικό του από τα ντοκουμέντα της πολυβραβευμένης τηλεοπτικής σειράς του Στέλιου Κούλογλου "ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ" (Σειρά εκπομπών στην ΕΡΤ: "Κομμουνισμός, η μεγάλη ουτοπία του 20ού αιώνα), το βιβλίο αυτό ξετυλίγει την ιστορία της Ελλάδας τον 20ό αιώνα, μέσα από τις συγκλονιστικές μαρτυρίες ανθρώπων που εν...

Έξοχα κείμενα, λόγος πλούσιος και πολύχρωμος, επιχειρήματα που πηγάζουν πειστικά από τα γεγονότα: τα άρθρα του Κώστα Καραγιώργη, που κρατάτε στα χέρια σας, αποτελούν και σήμερα δημοσιογραφικούς πολύτιμους λίθους. Η ανάγνωσή τους μεταφέρει τον αναγνώστη στο κλίμα μιας εποχής που σημάδεψε τη ζωή της χώρας, στα γιατί και στο διότι του εμφυλίου που πλήρωσαν ακριβά γενιές Ελλήνων. Η ιστορία αγωνιά ανάμεσα στις λέξεις του, οι κραυγές των αθώων θυμάτων μιας καταραμένης εποχής φτάνουν μέχρι τ' αφτιά μας, η αγριότητα της σύγκρουσης που δεν ήταν αναπόφευκτη προκαλεί τρόμο. Τα άρθρα...

Η Μαρία Καραγιώργη συνεχίζει την καταγραφή της πορείας της μέσα στο επαναστατικό κίνημα της Αριστεράς στην Ελλάδα. Σε τούτο το βιβλίο καταγράφει το δραματικό βύθισμα της χώρας στον Εμφύλιο Πόλεμο και τη μετεμφυλιακή εποχή με όλες τις συνέπειες της ήττας. Καταγράφει τα βιώματά της ζωντανά, απλά, όπως η ίδια τα έζησε ως άτομο και με την άμεση συμμετοχή της σ' ένα σκληρό και άνισο αγώνα στον οποίο όμως θεωρούσε ότι είχε το ηθικό χρέος να τα δώσει όλα, ακόμα και τη ζωή της και ό,τι πιο αγαπημένο και πολύτιμο είχε. Η Μαρία Καραγιώργη συνεχίζει την καταγραφή της πορείας της μέσα...

[...] Το βιβλίο αυτό δεν έχει σαν σκοπό να αναμοχλεύσει τα πάθη, να καλλιεργήσει το διχασμό και να χωρίσει τους Έλληνες σε "δικούς" μας και όχι "δικούς" μας. Οι λίγοι το επιδιώκουν, για να επιπλέουν και να επαναλαμβάνουν. Οι πολλοί μάχονται για να μην επαναληφθεί. Όλοι οι Έλληνες καλής θέλησης - ανεξάρτητα ιδεολογικής τοποθέτησης - είναι αδελφοί μας και άξιοι πατριωτικής συνείδησης. Έχουμε όμως υποχρέωση να μη κουκουλώνουμε το παρελθόν, γιατί λαοί που το ξέχασαν το ξανάζησαν. Όταν άρχισα να γράφω αυτά ξεπηδούσαν από μέσα μου θύμισες, εφιαλτικές, τραγικές και μου καταμάτω...

Η Άννα Τεριακή - Σολωμού γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς μικρασιάτες. Ο Νίκος Σολωμός γεννήθηκε στο Μέριλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κι ήρθε μικρός με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Και οι δυο σπούδασαν μηχανικοί. Πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση και με τον Εμφύλιο Πόλεμο διώχτηκαν, φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν. Στο βιβλίο περιγράφεται η ζωή τους και η ελληνική πραγματικότητα, ιδιαίτερα μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Όταν ο δυνατός άνεμος σηκώνει σύννεφα από αμμόσκονη, όλα χάνονται γύρω μας, ουρανός, ήλιος, θάλασσα. Δε βλέπουμε πια ούτε σ' απόσταση εκατό μέτρων. Η άμμος δέρνει ανελέητα τις σκηνές μας, ο άνεμος σπάει τα σχοινιά, ξεριζώνει τους πασάλους. Κάνουμε έναν απελπισμένο αγώνα για να βουλώσουμε τρύπες, να κλείσουμε τις χαραμάδες. Μάταιος κόπος. Η άμμος τρυπώνει παντού. Η ατμόσφαιρα μέσα στις σκηνές είναι θαμπή. Έχουμε άμμο στα ρούχα μας, στο στόμα μας, στα μάτια μας στ' αυτιά μας, ό, τι πιάνουμε έχει άμμο επάνω. Είναι οι πιο φριχτές, οι πιο βασανιστικές μέρες, όταν σηκώνεται άνεμο...

Ο ένας τραυματίας ήταν ο Κομνάς, ο γιος του Μήτσου Καραντζά. Ρώτησε αμέσως ο Κομνάς που είναι ο πατέρας του. Του είπαμε ότι σκοτώθηκε. Έμεινε κόκαλο το παιδί. - Σκοτώθηκε, μωρέ, ο πατέρας μου; έκαμε. - Ναι, Κομνά, σκοτώθηκε, του είπαμε. - Η μάνα μου; είπε αμέσως. - Σκοτώθηκε κι η μάνα σου, Κομνά. Και άρχισε να κλαίει το παλλικάρι. Πήραμε και τους τραυματίες και φύγαμε μέσα στο χιόνι για το Ζαμπειό. Έκλαιγε στο δρόμο ο Κομνάς. Ασταμάτητα. Σε λίγο καιρό σκοτώθηκε κι αυτό. Αργότερα, μάθαμε και για τον Ηλία, είχε σκοτωθεί κι αυτό.

Ένα εθνικό και πολιτικό μνημόσυνο για τους πατριώτες που στάθηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα με υπερηφάνεια και αγάπη για την πατρίδα. Στην έκδοση αυτή περιλαμβάνονται οι εκθέσεις ιερέων τους οποίους έστελνε η Μητρόπολη της Αθήνας να παραστούν στις εκτελέσεις των αντιστασιακών που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο. Πρόκειται για τις εκθέσεις που βρέθηκαν στα αρχεία της Αρχιεπισκοπής και δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1947. Σ' αυτές καταγράφονται τα ονόματα και οι τελευταίες ώρες των ηρώων λίγο πριν σταθούν μπροστά στο απόσπασμα... Παρατίθεται κατάλογος και στοιχεία...

Το βιβλίο αυτό είναι μια ιστορική μελέτη, για την ολοκλήρωση του οποίου συνεργάστηκε ένας αρκετά μεγάλος αριθμός από Σαμιώτες αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Αποτελεί μια σημαντική συμβολή στο πραγματικό Χρονικό του Εμφύλιου Πολέμου που συγκλόνισε και τη Σάμο στη σκοτεινή περίοδο της αγγλοκρατίας, πρώτα, και της αμερικανοκρατίας, ύστερα, από το 1944 ως το 1949. Το Χρονικό αυτό, πέρα απ’ τα βιώματα και τις προσωπικές αναμνήσεις των αγωνιστών που συνεργάστηκαν στη σύνταξή του, τεκμηριώνεται και με πολλά έγγραφα, ανακοινωθέντα, προκηρύξεις, ανοιχτά γράμματα, διατα...

Αναρίθμητα βιβλία εκδίδονται κάθε χρόνο, διαβάζονται από ένα ευρύ ή στενό κοινό, μια φορά, και μετά ξεχνιούνται. Αλλά από καιρού εις καιρόν εκδίδεται και ένα βιβλίο που αντέχει στο χρόνο και πραγματικά γράφει ιστορία. Η "Ελένη" είναι ένα από αυτά τα σπάνια βιβλία. Δύσκολα μπορώ να σκεφτώ άλλο βιβλίο που να είχε τέτοια επίδραση στην Ελλάδα, όπως το "Ελένη", γιατί μέσα στα 20 χρόνια από την έκδοσή του μας ανάγκασε να αντιμετωπίσουμε αλήθειες που θα προτιμούσαμε να έμεναν ξεχασμένες. Αλλά η επίδρασή του δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα. Έχει μεταφραστεί σε 20 γλώσσες, έχει γυ...

"Συγγραφέας δεν είναι. Ούτε και πολλά γράμματα κατέχει. Έκτης δημοτικού. Δεν θέλει να παρουσιάσει μόρφωση, πνεύμα, ούτε γραφική ικανότητα. Δεν έχει τέτοιο σκοπό. Σκοπός του είναι να γράψει όλα αυτά που έχει ζήσει και θυμάται, να τα δώσει στη δημοσιότητα, να γνωρίσει ο κόσμος την πραγματικότητα. Που για ατομικά συμφέροντα πολλοί έχουν διαστεβλώσει...." γράφει ο Μιχάλης Μητσός στον επίλογο του βιβλίου του, μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του. Το " Ένας αντάρτης θυμάται..." είναι το μόνο απομνημόνευμα για τον εμφύλιο στη Σάμο που γράφτηκε πριν το 1967, στο διάστημα...

- Τούτες τις μαρτυρίες, που έζησες φιλαράκο, δε μπορείς πια να τις κρατήσεις για σένα. Δεν έχεις το δικαίωμα. Γέμισε η καρδιά μου απ' την ευθύνη... Γέμισε η σκέψη μου απ' το χρέος. Το Παιδί της Κατοχής είχε πάρει το δρόμο του. Τώρα ήταν η σειρά του Παιδιού του εφιαλτικού εμφυλίου. Κι ας μη το χωρούσαν οι λέξεις. Κι ας θυμόνταν ακατάπαυστα τα λόγια του Πρίγκιπα Μίσκιν από τον "Ηλίθιο" του δαιμονισμένου - Αγίου Ντοστογιέφσκι: "Η γλώσσα μου δε μπορεί ν' ανταποκριθεί και να εκφράσει τις σκέψεις μου. Αυτό με μαραίνει". Η σκέψη μας μένει πάντα προδομένη, όσο κι αν αγωνιζόμαστε...

Με την επίθεση των Ιταλών και Γερμανών κατακτητών κατά των κρατών και των λαών της Ευρώπης αρχίζει και η αντίσταση των λαών κατά του φασισμού, κατά των κατακτητών. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, η Αντίσταση υπήρξε σθεναρή και μαζική. Ιδρύθηκε το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ που ήταν η ψυχή της Αντίσταση του Ελληνικού λαού. Το ΕΑΜ οργάνωσε και καθοδήγησε τον αγώνα του Ελληνικού λαού στις πόλεις και στα χωριά, στα βουνά και στους κάμπους, και γέννησε στις καρδιές του λαού μας καινούργιες ιδέες και ελπίδες, ότι μετά την απελευθέρωση θα μπορεί να γίνει αφέντης στον τόπο του. Δεν ήταν όμως γραμμένο...

Έμελλε της πατρίδας μας να πονέσει και να κλάψει πάλι... Η μοίρα δεν άφησε να στεγνώσει το δάκρυ και ν' απαλύνει ο πόνος των χιλιάδων θυμάτων της κατοχής των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων. Δεν είχαμε γνωρίσει ακόμη το χειρότερο... τον πόνο της αδελφοκτονίας... Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως αντιήρωα, καθώς αφήνει να ξετυλιχθεί το κουβάρι των αναμνήσεων από τα "πέτρινα χρόνια" 1947-1950, που πέρασε η γενιά του. Η έκδοση αυτή έχει τη σκοπιμότητα της καταγραφής μιας αυθεντικής μαρτυρίας των γεγονότων, όπως τα έζησε ένα από τα θύματα, καθώς θύματα και...

Οδήγησαν τη μάνα μου σε ένα πρόχειρο οίκημα που έπαιζε το ρόλο στρατιωτικού νοσοκομείου ή κάτι τέτοιο. Και εκεί σε κάποιο κρεβάτι κείτονταν ένα ανθρώπινο ον που κάποτε ήταν ο άνθρωπος που αγάπησε. Στα τριάντα δύο του χρόνια. Χωρίς δόντια, κατάμαυρος, μελανιασμένος, με τα κρέατα σχεδόν να κρέμονται σε μια άμορφη μάζα, ανακατεμένα με ξεραμένα μαύρα υπολείμματα από σάρκες και αίμα. Η μάνα μου έμεινε άφωνη να κοιτάζει το θέαμα, χωρίς να μπορεί να αναγνωρίσει την ανθρώπινη μορφή. Δεν ξέρω αν δεν αναγνώριζε ή δεν ήθελε να αναγνωρίσει αυτό που έβλεπε. Ο μικρός δίπλα της την έβγαλε...

Σε λίγο έρχεται ο λοχαγός μου, Τάκης Παπαγεωργίου από τους Δομιανούς, που με αγαπούσε πολύ και με ρωτάει: "τι έκανες, ρε Καρτέρη;" Του είπα την ιστορία, δε μου είπε τίποτε, μόνο μαύρισε από στεναχώρια γιατί ήξερε ότι ο Φλωράκης δεν αστειεύεται. Έπειτα από αρκετή ώρα ξαναπαρουσιάζεται ο καπετάν Γιώτης, ο ταγματάρχης Πυθαγόρας και ο λοχαγός μας. Μας κοίταζε με ένα άγριο και περιφρονητικό βλέμμα κι έφυγε. Τον πήγαν πιο πέρα οι δικοί μας καπεταναίοι και γυρίσανε. Σταματάνε μπροστά μας και μας λέει ο Πυθαγόρας: "ακούσατε την εντολή του αρχηγού. 'Ηταν να σας εκτελέσουμε ενώπιον...

Δεκέμβρης του 1944. Λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών, η εαμική Αθήνα βρίσκεται σε ένοπλη εξέγερση με αφορμή την απρόκλητη δολοφονική επίθεση, στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, κατά του άοπλου πλήθους που διαδήλωνε ειρηνικά στην Πλατεία Συντάγματος. Ο λόχος σπουδαστών Λόρδος Μπάυρον μάχεται στους δρόμους των Εξαρχείων ενάντια στην εθνοφυλακή, στους χίτες και στα αγγλικά θωρακισμένα. Τα κτήρια που υπερασπίζεται κατεδαφίζονται από τις βολές των τανκς. Την τελική μάχη ο λόχος σπουδαστών τη δίνει στις 2 Ιανουαρίου του 1945 μέσα από τη μισογκρεμισμένη από τις οβίδες πολυκατοικία τη...