Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το συγκρότημα του Γιαννούλη-Πατσιούρα χτύπησε το σταθμό χωροφυλακής του χωριού μου. Οι χωροφύλακες ταμπουρώθηκαν στην εκκλησία του. Απ' αυτούς νεκροί ήταν ο αγροφύλακας Μάμαλης απ' τη Ζικόβιστα που ήταν μαζί τους, ένας ακόμη χωροφύλακας κι άλλοι δυο τραυματίες. Οι άλλοι κλεισμένοι στην εκκλησία γλίτωσαν γιατί οι αντάρτες δεν ήθελαν να την κάψουν. Αλλά κι οι αντάρτες είχαν ένα νεκρό. Την ίδια εποχή με εντολή του Ζαχαριάδη βγαίνει στο βουνό ο Μάρκος ως αρχηγός του αντάρτικου. Ο κόσμος από χωριά και πόλεις βγαίνει στο βουνό, όμως ο Μάρκος τους γυρίζει πίσω γιατί ούτε εντολή έχ...

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Αλέκος Φασιανός, Χρήστος Γιανναράς. O καθένας, σημαντικός στο χώρο του. Μεγαλώνουν με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο στην ίδια γειτονιά, πηγαίνουν στο ίδιο Γυμνάσιο, ένα αυστηρό, σχεδόν αυταρχικό σχολείο, όπου κυριαρχούν ένας θεολόγος διευθυντής και πολλοί -με ελάχιστες εξαιρέσεις- καθηγητές φιλόλογοι που είναι "φροντιστηριάδες". Όλα αυτά σε μια κρίσιμη και επικίνδυνη για την Eλλάδα περίοδο: λίγο μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά, στην καρδιά του Εμφυλίου, με δεκάδες νεκρούς, κάθε μέρα, και από τις δυο μεριές, με εκτελεστικά αποσπάσματα, αποχή από τις εκλογέ...

Ένα ιστορικό οδοιπορικό από την οργανωμένη ένταξη στην ΕΠΟΝ, ως την κατάταξη στο ΔΣΕ, από το 1947 στην περιοχή Αγράφων ως τις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι το 1948 και το 1949. Δίνονται λεπτομέρειες για το νοσοκομείο στο Γράμμο όπου ο συγγραφέας επισκέφτηκε κατά τους αλλεπάλληλους τραυματισμούς του. Η υποχώρηση του ΔΣΕ, η πολιτική προσφυγιά και ο επαναπατρισμός ολοκληρώνουν τη μαρτυρική αυτή κατάθεση. Το βιβλίο αυτό αποτελεί, με τις λεπτομέρειές του, μια ακόμα ιστορική καταγραφή του τρίχρονου ηρωικού αγώνα του ΔΣΕ, με τα βιώματα ενός μαχητή του.

Η άρνηση της μητέρας μου να παραδώσει εμένα και τον μικρό αδελφό μου στο παιδομάζωμα που είχε οργανώσει το ΚΚΕ, κατάταξε την ίδια στην μαύρη "αντίδραση" και έβαλε όλη μας την οικογένεια στο στόχαστρο του ΚΚΕ για εκδίκηση. Πρώτα πήραν την μητέρα μου να βοηθήσει τους αντάρτες μεταφέροντας υλικά στα βουνά, όπου συχνά την βασάνιζαν και σωματικά. Εγώ με τον αδελφό μου, μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού μας, διαταχθήκαμε να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και αναγκασθήκαμε να ζούμε σε πρόχειρες καλύβες μέσα στο κοντινό δάσος.[...] (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)...

Τα τραγικά χρόνια του Εμφυλίου, μιας ηρωικής εποχής, σκληρής και απάνθρωπης συνάμα, αντικριστά με το θάνατο, όπως τα βίωσε μια τρυφερή, νεαρή κοπέλα που μόλις είχε κάνει τα πρώτα της βήματα, με το όραμα της κατάκτησης ενός καινούργιου, πιο δίκαιου κόσμου, που ποθούσε να γευθεί με το σύντροφο της ζωής της, Ηλία. Μια στάση ζωής, μια ζωντανή μαρτυρία αγωνιστικής θέλησης, σταθερής αντίστασης στο μίσος και στην απανθρωπιά των κρατούντων, στους τόπους εξορίας των γυναικών στο τρίπτυχο μαρτυρίου: Χίος - Τρίκερι - Μακρόνησος, στα διαβόητα "Στρατόπεδα Πειθαρχημένης Διαβίωσης Γυνα...

Ο Βασίλης Λασκαρίδης αφηγείται απλά, με σαφήνεια και αμεσότητα. Θα μπορούσε ασφαλώς τη διήγησή του να τη διανθίσει με στόμφο και μεγαλοστομίες, δεν το έχει όμως ανάγκη: τα όσα έζησε και γράφει είναι, αυτά καθαυτά, αρκούντως σημαντικά, πολλές φορές και συγκλονιστικά, τόσο που δεν χρειάζονται πρόσθετη τόνωση και φραστικές υπερβολές. Η ιστορία που μας αφηγείται ο Λασκαρίδης είναι, βέβαια, η προσωπική του ιστορία. Ταυτόχρονα όμως είναι και η ιστορία πολλών αγωνιστών της γενιάς του, που και αυτοί βρέθηκαν στη "μισοπαρανομία" μετά την Απελευθέρωση, αντιμετώπισαν τις διώξεις και τ...

Στα όσα πράξατε, ο λαός αυτός, πολύ σοφώτερός σας, πολύ ανθρωπινώτερός σας, δε σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, ένα πόνο του ανθρώπου! Δεν σας έλεγε να πάτε να πεθάνετε -καθώς τον στέλνατε σεις. Σας θύμιζε μόνο τη μάνα σας, τη δικιά σας τη μάνα, που όμοια και για σας θα πονούσε, όσο ένοχοι κι αν είσαστε! Πάνω στα υψώματα, απ' τα μεγάφωνα των μονάδων, που ήταν στημένα για την προπαγάνδα, κι απ' τα χωνιά τ' αντάρτικα, που ήταν για τη "διαφώτιση", τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελείωναν τα διαταγμένα λόγια τους οι "επίτροποι" κ' οι "Α2", τραγ...

Από πολύ καιρό είχα στη σκέψη μου να δημοσιεύσω το βιβλίο αυτό, το περιεχόμενο του οποίου καλύπτει τα πρώτα τριάντα χρόνια της ζωής μου, μια περίοδο που έζησα πολύ έντονα και είναι -το λιγότερο- παρεξηγημένη. Η απόφασή μου να γράψω αυτό το βιβλίο οφείλεται στον αείμνηστο Κωνσταντίνο Τσάτσο, ο οποίος με παρωθούσε συνεχώς και με επιμονή να το πράξω, τονίζοντας πάντοτε την ιερή υποχρέωση που είχα να εκθέσω δημόσια τις αναμνήσεις μου, κυρίως από την περίοδο της κατοχής. Έτσι, με την ευκαιρία αυτή, το βιβλίο συνδέθηκε και με τα γεγονότα της περιόδου του μεσοπολέμου ανατρέχοντας...

[...] Δεν έχω συνηθίσει να βγάζω μεγάλους λόγους. Μια φορά κι ένα καιρό έβγαζα, τώρα θα ας πω μόνο δυο λόγια. [...] Ένα άλλο ζήτημα που θέλω να πω. Μη παίρνετε υπόψη ό,τι διαβάζετε στα βιβλία. Έχω, χιλιάδες μπορούσα να σας αναφέρω τόσα και τόσα παραδείγματα. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι στα βιβλία τους με τοποθετούν ότι ήμουν στην τάδε μάχη, στη[ν] τάδε μάχη και είπα αυτό και έκανα τούτο και ... εγώ δεν ήμουν και τους λέω ότι δεν ήμουν εγώ παιδιά, κάνετε λάθος. Όχι ήσουν και μαζί και στο βιβλίο ότι ήμουν. Αυτά δεν είναι αστεία. Είναι πολύ σοβαρά πράγματα [...] Μην, λοιπόν, π...

[...] Δεν έχω συνηθίσει να βγάζω μεγάλους λόγους. Μια φορά κι ένα καιρό έβγαζα, τώρα θα ας πω μόνο δυο λόγια. [...] Ένα άλλο ζήτημα που θέλω να πω. Μη παίρνετε υπόψη ό,τι διαβάζετε στα βιβλία. Έχω, χιλιάδες μπορούσα να σας αναφέρω τόσα και τόσα παραδείγματα. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι στα βιβλία τους με τοποθετούν ότι ήμουν στην τάδε μάχη, στη[ν] τάδε μάχη και είπα αυτό και έκανα τούτο και ... εγώ δεν ήμουν και τους λέω ότι δεν ήμουν εγώ παιδιά, κάνετε λάθος. Όχι ήσουν και μαζί και στο βιβλίο ότι ήμουν. Αυτά δεν είναι αστεία. Είναι πολύ σοβαρά πράγματα [...] Μην, λοιπόν, π...

Ένα συγκλονιστικό ιστορικό βιβλίο για την Ελλάδα της δεκαετίας του 1940-1950 (πόλεμος του 1940, Κατοχή, Εθνική Αντίσταση, Απελευθέρωση, Εμφύλιος, Στρατοδικεία), και όλο το ιστορικό της δίκης της Πρίντζου και των εκτελεσμένων των Ιωαννίνων, μέσα από αφηγήσεις προσώπων, αλλά και αδιαμφισβήτητα ιστορικά ντοκουμέντα. Η δίκη και καταδίκη καταξιωμένων πολιτών που σύρθηκαν στο Στρατόπεδο και εκτελέστηκαν, χωρίς ενοχή, μέσα σε ένα κλίμα τρόμου, αδικίας και σκοπιμότητας.

Τα δραματικά γεγονότα της εποχής 1946-1949 δεν είχαν μόνο το φυσικό επακόλουβο της άδικης απώλειας χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών που έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Μια εμφύλια σύγκρουση δεν αναδεικνύει νικητές και ηττημένους. Ηττημένο καταλήγει ολόκληρο το έθνος, ολόκληρος ο πολιτισμός και, προκειμένου για την Ελλάδα, ολόκληρη η ελληνοχριστιανική παράδοση της. Δε βρίσκουμε στον πόλεμο αυτό ήρωες, δε στήνουμε μνημεία ανδρών ηρωικώς πεσόντων. Η απέχθεια, ο αποτροπιασμός και η βαθύτατη θλίψη είναι τα μόνα που αποκομίζει ο πολιτισμένος άνθρωπος από τέτοιες τραγικές περιόδους που συντα...

Οι "Αναπολήσεις II" έχουν θέμα ιστορικά γεγονότα και φάσεις της ζωής μου στις δεκαετίες 1940-1950 και 1950-1960. Η πρώτη δεκαετία είναι μεστή από συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα και τις φοβερές συνέπειές τους για τα πεπρωμένα της γενεάς μου. Η άλλη φέρει τα κατάλοιπα της προηγούμενής της και βαρύνεται από την προσπάθεια για υπερνίκησή τους. Και στις δύο δεκαετίες η ζωή μου ενέχει ελεύθερη συμμόρφωση προς τις υπαγορεύσεις των περιστάσεων, ιδιαίτερα δεινών στην πρώτη, γλίσχρα ευνοϊκών στη δεύτερη. Ευτύχησα να μη παρασυρθώ από τη δίνη των γεγονότων, αλλά και να μοχθήσω δημιουρ...

Ήταν τα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς της κατοχής και της Αντίστασης, της δοκιμασίας και της δόξας. Τα παλικάρια αγωνίζονταν για τη λευτεριά και την επιβίωση του λαού. Πολεμούσαν ακόμη για το δίκιο, για ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη κοινωνία. Κανένας, ιδίως στην ύπαιθρο, δεν έμεινε αμέτοχος. Άλλοι στο μόνιμο αντάρτικο, προπάντων οι νέοι κι άλλοι, εκείνοι που δεν μπορούσαν ν' αφήσουν τις φαμίλιες τους, παρέμειναν πίσω. Στρατευμένοι κι αυτοί στον αγώνα. Κανέναν υπολογισμό δεν έκαναν, όταν πήραν τα όπλα και ξεσηκώθηκαν. Δε λογάριασαν την τρομερή δύναμη του εχθρού. Τις τα...

"Μάχη με το 613 Τ.Π. του στρατού στις 21 Γενάρη του '49. Ήμουνα μαζί με τη Διμοιρία και είδα να υποχωρούν πανικόβλητοι μετά την ορμητική επίθεση, παρά τις παροτρύνσεις με φωνές κάποιου αξιωματικού. Κι όπως προχωρούσαν πολεμώντας οι μαχητές της Διμοιρίας βλέπουν, όσοι έτυχε να περάσουν από ένα εκτεταμένο νεροφάγωμα του δρομίσκου, μαζί τους κι εγώ, εννέα στρατιώτες και αξιωματικούς, ανάμεσά τους κι ένας λοχαγός, σκοτωμένους από βλήματα όλμων ή πυροβολικού, δικά τους. Το θέαμα ήταν φοβερό. Δεν επέτρεπε η στιγμή να ελέγξουμε αν είχαν όλοι πεθάνει ή αν ζούσε κανένας ακόμα. Η μάχ...

Μια συγκλονιστική περιγραφή της Ελλάδας της Κατοχής, της Αντίστασης και του Εμφυλίου, μέσα από τις μαρτυρίες-αυτοβιογραφίες είκοσι έξι προσώπων που έζησαν την περίοδο εκείνη. Είκοσι έξι ανθρώπινες κραυγές από τη Γυάρο, το Ιτζεδίν, τον Γράμμο, την προσφυγιά, φθάνουν στα αυτιά μας, αποκαλύπτοντάς μας τις εξοντωτικές συνθήκες μέσα στις οποίες έζησαν, τη φτώχεια και την πείνα που δοκίμασαν και τους βασανισμούς που υπέστησαν. Το βιβλίο προλογίζει ο σημαντικός ιστορικός Σπ. Ι. Ασδραχάς, ο οποίος στην εισαγωγή του τονίζει επανειλημμένα την ιδιαίτερη αξία των μαρτυριών ως ιστορικώ...

Το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί παρά μια εξιστόρηση πραγματικών γεγονότων μιας ταραγμένης και οδυνηρής για τη χώρα μας εποχής, όπως τα έχουν διαφυλάξει τα σχετικά ντοκουμέντα και η μνήμη. Τέλη του 1944. Ο προγραμματισμένος από τους ξένους μονόπλευρος Εμφύλιος έχει αρχίσει. Ένας αγώνας άνισος και σκληρός, ζωής και θανάτου, ανάμεσα στους "έχοντες και κατέχοντες" και έναν προδομένο λαό. Στο κείμενο περιγράφονται οι συνθήκες της κράτησης και της ανάκρισής μου, καθώς και η διεξαγωγή της δίκης που ακολούθησε μετά από τρία χρόνια παραμονής σε στρατόπεδα. Οι "ένδεκα ημέρες", στον τί...

Ο πρώτος νεκρός απ' το ξύλο στη Γιούρα ήταν ο Περικλής Κούκερης, δάσκαλος από τη Μουσουνίτσα. Τον σκότωσαν στο ξύλο και με βασανιστήρια στο πειθαρχείο, με την κατηγορία ότι έφερε μαζί του σχολικά βιβλία. Αλήθεια, τους δασκάλους όπως και τους παπάδες τους μισούσαν και τους χτύπαγαν ιδιαίτερα οι βασανιστές στη Γιούρα. Μέτρησαν 80 ακόμα νεκρούς στην πρώτη Γιούρα, αλλά είναι πολλοί περισσότεροι. Ένας από τους νεκρούς, ο Σουλιώτης, είχε πει σ' ένα συμπατριώτη του τη μέρα του θανάτου του: "Εγώ θα πεθάνω. Να ευχαριστήσεις τα παιδιά που μου έδωσαν το αίμα τους. Πεθαίνω τίμια και ε...