Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Από τα κινήματα "εξολόθρευσης" του αρσενικού στις πορείες των γκέι και στις δηλώσεις περί τρανσεξουαλικότητας · από τον "πόλεμο των δύο φύλων" στις έντονες συζητήσεις για τις "παραδοσιακές" σεξουαλικές ταυτότητες και τη "διαφορετικότητα". Από τι κινδυνεύει η αρρενωπότητα σήμερα; Συνδυάζοντας την κοινωνιολογική ανάλυση με την προοπτική της πολιτιστικής ανθρωπολογίας, ο Φράνκο Λα Τσέκλα αναλύει τις μορφές της "αρρενωπότητας" στις μέρες μας και τις συγκρίνει στο αντρικό σύμπαν ως δομή παιδείας που παγιώθηκε με το πέρασμα των χρόνων σε αντιδιαστολή με τη "θηλυκότητα". Σε κάθε...

100 κείμενα, γραμμένα στις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας από επιστήμονες και ερευνητές, σχολιάζουν διαφορετικές όψεις μιας πρωτόγνωρης κατάστασης. Σε στιγμές σαν αυτές που περνάμε και που μας καθιστούν υποκείμενα του κινδύνου και άρα φορείς του άλλου "ιού", του φόβου, ενισχύονται εκθετικά οι φαντασιακές επιβεβαιώσεις του αναπόδραστου "έτσι είναι" αλλά και οι προβολές εμπιστοσύνης στους φέροντες εξουσία. Κι όμως σε αυτή τη συνθήκη μιας -έστω και όχι πλήρους- "παύσης", μιας εξαιρετικά συρρικνωμένης κίνησης, ενός "σημειωτόν" της προόδου, μπορούμε ίσως να συγκρατήσουμε τ...

Η παρούσα έκθεση αποτελεί τμήμα της ευρύτερης έρευνας "Αποτύπωση της κοινωνικής ταυτότητας και εντοπισμός των ομάδων σε κοινωνικό αποκλεισμό του Νομού Δωδεκανήσου". Η έρευνα ανατέθηκε στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Πολιτικής του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) από το Δήμο Ροδίων και εντάσσεται στα πλαίσια του ΠΕΠ Ν. Αιγαίου, Υποπρόγραμμα ΙΙΙ, Μέτρο 3 "Καταπολέμηση του αποκλεισμού από την αγορά εργασίας" δράση Α΄ "Αποτύπωση της κοινωνικής ταυτότητας και δημιουργία κέντρου πληροφόρησης και προώθησης στην αγορά εργασίας των αποκλεισμένων κοινωνικά ομάδων του Νομού Δωδεκαν...

Στις 3 Ιουνίου 1999 ο Ζακ Ντεριντά αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα. Η άφιξή του στην Ελλάδα συνέπεσε με τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο. Πιστός στις αρχές του, ο Ζαν Ντεριντά, μέσα στο πανεπιστήμιο, θα παρακάμψει τους καθιερωμένους κανόνες εθιμοτυπίας που υπαγορεύουν όχι μόνο τη μορφή αλλά και τη θεματική του λόγου ενός επίτιμου διδάκτορα και θα εκφέρει μια κατ' εξοχήν πολιτική θέση, άμεσα συνυφασμένη με τα τραγικά πολεμικά συμβάντα. Κατ' αυτόν τον τρόπο, εδώ, στην Ελλάδα, σπάει για πρώτη φορά τη σιωπή που είχε κρατήσει ως τότε σχετικά με αυ...

Ο Ραζμίγκ Κεσεγιάν παρουσιάζει στο "Αριστερό ημισφαίριο" ένα πανόραμα της κριτικής σκέψης της τελευταίας εικοσιπενταετίας, των περιγραφών και αναλύσεων της σύγχρονης πραγματικότητας που θέτουν υπό αμφισβήτηση με συνολικό τρόπο την υπάρχουσα κοινωνική τάξη. Επιδιώκει παράλληλα να εξηγήσει ένα φαινομενικό παράδοξο: Πώς γίνεται μετά την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και την παγκόσμια επικράτηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού να πολλαπλασιάζονται διεθνώς οι κριτικές θεωρίες; Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, μας υπενθυμίζει, δεν είναι ένα μονοσήμαντο και αδιαφιλονίκητο...

[...] Το βιβλίο μας αυτό στηρίζεται μεθοδολογικά στα προηγούμενα, προϋποθέτει τις θεωρητικοποιήσεις τους και προσπαθεί ν' αποτελέσει ένα βήμα παραπέρα στην όλη διερεύνηση των σύγχρονων συνθηκών, που, πλην όμως, είναι αρκετά διαφορετικές απ' αυτές που επικρατούσαν μέχρι εδώ και λίγα χρόνια. Φαινόμενα όπως ο κοινωνικός ρατσισμός, η απόρριψη, ο εθνικισμός, ο γλωσσικός και πολιτισμικός πουρισμός είναι πρωτόγνωρα για την Ευρώπη, για τις κοινωνικές επιστήμες, για την κουλτούρα. Τριάντα έως σαράντα χρόνια ανεξέλεκτης υλικής ανάπτυξης ήταν αρκετά για να διαλύσουν κάθε υπόσταση π...

Μετά το βιβλίο του "Οι τελευταίοι διανοούμενοι", κυκλοφορεί στις "Νησίδες" και το πιο πρόσφατο βιβλίο του αμερικανού καθηγητή ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Θέμα του: η ουτοπία και το κακό όνομα που έχει αποκτήσει στην εποχή μας. Γιατί συνέβη αυτό; Πού οφείλεται; Πόσο βάσιμο είναι; Έχει οδηγήσει πράγματι η επιδίωξη της ουτοπίας στον ολοκληρωτισμό; Σ’ αυτά κατά βάσιν τα ερωτήματα επιχειρεί ν’ απαντήσει ο συγγραφέας. Πολλοί συγγραφείς θεωρούν τους ουτοπικούς και όσους τους συμπαθούν αιθεροβάμονες ονειροπόλους στην καλύτερη περίπτωση και φονικούς ολοκληρωτικούς...

Αφήνοντας κατά το δυνατόν στην άκρη συναισθηματισμούς και προκαταλήψεις, το βιβλίο εστιάζει την προσοχή του στους νέους, μορφωμένους Έλληνες, ως φορείς μιας πιο ώριμης (εν σχέσει με αυτήν των γονέων τους) ατομικότητας, που ήδη ξεπροβάλλει μέσα από τα χαλάσματα τις κρίσης, αλλά και από τις ριζικές πολιτισμικές μεταβολές που φέρει μαζί του ο 21ος αιώνας. Η αναζήτηση εκ μέρους των νέων μιας αυτοπραγμάτωσης και ελευθερίας συμβατών με τα ιδεώδη της φιλελεύθερης δημοκρατίας, παρότι φθάνει αργοπορημένη στην ελληνική κοινωνία, μοιάζει ανερμάτιστη και ανεδαφική, καθώς ωθεί τους...

[...] Με βάση όλα αυτά, μπορούμε να αντιληφθούμε την τελευταία εκδοχή του Μαγκρίτ, στο "Αυτό δεν είναι πίπα". Τοποθετώντας το σχέδιο της πίπας και τη διατύπωση που του χρησιμεύει ως λεζάντα στην καλά οριοθετημένη επιφάνεια ενός πίνακα (στο μέτρο που πρόκειται για έναν ζωγραφικό πίνακα τα γράμματα δεν είναι παρά μόνο η εικόνα των γραμμάτων, στο μέτρο που πρόκειται για έναν μαυροπίνακα το σχέδιο δεν είναι παρά μόνο η διδακτική προέκταση ενός λόγου). Τοποθετώντας αυτόν τον πίνακα σε ένα ξύλινο τρίεδρο, χοντρό και στέρεο, ο Μαγκρίτ κάνει ό,τι χρειάζεται για να ανασυστήσει (είτε...

Όπως έγραφε κάποτε ο Ντουρκέμ, "πράγμα είναι κάθε αντικείμενο γνώσης... που το πνεύμα δεν μπορεί να αναζητήσει παρά με την προϋπόθεση ότι θα το αναζητήσει σε παρατήρηση και πειραματισμούς, περνώντας προοδευτικά από τους αμεσότερα προσιτούς χαρακτήρες στους λιγότερο ορατούς και περισσότερο βαθείς. Το να αντιμετωπίζει κανείς τα γεγονότα μιας συγκεκριμένης κατηγορίας σαν πράγματα... σημαίνει ότι ξεκινά τη μελέτη τους παίρνοντας σαν αρχή ότι υπάρχει πλήρης άγνοια της φύσης τους". Τέτοιου είδους "πράγματα" νοηματοδοτούνται σήμερα, λίγο ή πολύ ασαφώς, με τις γνωστές εννοιολογικέ...

Η αφήγηση (ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο μια κοινωνία περιγράφει τον εαυτό της μυθοποιώντας και συμβολίζοντάς τον) είναι ιδιαίτερα σημαντική, γι’ αυτό και η αναγνώριση του ότι ο άνθρωπος κατανοεί την πραγματικότητα μέσα από τα σύμβολα αποτελεί πλέον βασικό κοινωνιολογικό αξίωμα. Οι διάφοροι ειδικοί ανακαλύπτουν εκ νέου την ικανότητα της αφήγησης να "δημιουργεί" πραγματικότητα. Η "ανάπτυξη" των τεχνολογιών πληροφόρησης και επικοινωνίας δημιουργεί επίσης συνθήκες μεγαλύτερης κυκλοφορίας των αφηγημάτων και μ’ αυτήν την έννοια (της ποσοτικής παρουσίας δηλαδή) δικαιολογείται η ον...

[...] Μια επισκόπηση της παγκόσμιας ιστορίας αποκαλύπτει πως σε όλες τις κοινωνίες, από τις πιο πρωτόγονες ως τις πιο αναπτυγμένες, η άσκηση βίας πάνω στο άτομο αποτελεί το προνομιακό όπλο κάθε εξουσίας. Είναι επίσης ιστορικά διαπιστωμένο ότι όπου γιγαντώνεται η κεντρική εξουσία, όπου θεοποιείται το κράτος στην άλφα ή βήτα μορφή του, εμφανίζεται αυτομάτως και η καταπίεση, που εκφράζεται με την εκμηδένιση του ατόμου, την καταστολή της διαφωνίας, την ποινικοποίηση των αμφισβητήσεων και τα βασανιστήρια. Η υπερτροφική εξουσία ταυτίζεται πάντοτε με τον πολιτικό δεσποτισμό και οπ...

[...] Μια επισκόπηση της παγκόσμιας ιστορίας αποκαλύπτει πως σε όλες τις κοινωνίες, από τις πιο πρωτόγονες ως τις πιο αναπτυγμένες, η άσκηση βίας πάνω στο άτομο αποτελεί το προνομιακό όπλο κάθε εξουσίας. Είναι επίσης ιστορικά διαπιστωμένο ότι όπου γιγαντώνεται η κεντρική εξουσία, όπου θεοποιείται το κράτος στην άλφα ή βήτα μορφή του, εμφανίζεται αυτομάτως και η καταπίεση, που εκφράζεται με την εκμηδένιση του ατόμου, την καταστολή της διαφωνίας, την ποινικοποίηση των αμφισβητήσεων και τα βασανιστήρια. Η υπερτροφική εξουσία ταυτίζεται πάντοτε με τον πολιτικό δεσποτισμό και οπ...

Αντλώντας τόσο από την υψηλή όσο και από τη λαϊκή κουλτούρα, από τον Καντ και τον Λακάν, από ανέκδοτα και από τον σύγχρονο κινηματογράφο, ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, ο επιφανής ακαδημαϊκός που αναδείχθηκε σε ίνδαλμα της σύγχρονης φιλοσοφίας, πραγματεύεται τη βία η οποία ενυπάρχει στην παγκοσμιοποίηση, τον καπιταλισμό, τον φονταμενταλισμό και τη γλώσσα, σε ένα έργο που θα επιβεβαιώσει τη φήμη του ως ενός από τους πιο καταρτισμένους και ρηξικέλευθους διανοητές της εποχής μας. Το βιβλίο αυτό αποσκοπεί να θέσει μια νέα ατζέντα αναφορικά με τον τρόπο που σκεπτόμαστε τη βία.

Κείμενα των : Peter Alheit, Ursula Apitzsch, Bettina Dausien, Lena Inowlocki, Helma Lutz, Gerhard Riemann, Gabriele Rosenthal, Γιώργος Τσιώλης, Thomas Schafer, Fritz Schutze, Ειρήνη Σιούτη, Bettina Volter.