Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα τελευταία λίγα χρόνια, κι είναι πανελλήνιο το φαινόμενο, άρχισαν πολλοί να γράφουν τις αναμνήσεις τους για την Θεσσαλονίκη, για τις πόλεις τους. Ο καθένας για την γειτονιά του κυρίως αλλά και με επέκταση σε άλλες περιοχές. Όλα είναι κείμενα από καρδίας και θα φάνουν χρήσιμα στο μέλλον. Από τα μπαΐρια του Σουρούνη μέχρι τους ανθόκηπους του Κάτου στην κάτω γραμμή. Και νάναι ανάμεσα τους ο Λυσσαρίδης με τα μάρμαρα του Διοικητηρίου κι ο Ζαφείρης με τις ερωτικές γωνιές. Σ' αυτούς τους πειρασμούς φαίνεται ότι υπάκουσα κι εγώ και περπάτησα λίγο πιο πέρα. Στις περισσότερες σε...

Διαβάζεις πραγματικά γεγονότα και περιστάσεις σκληρές θαλασσινές αλήθειες, το τι τραβούν οι 'Ελληνες ναυτικοί, για να βγάλουν το ψωμί τους. Τρεις φορές ναυαγός τρεις φορές στον Άδη, και γύρισα πίσω, Ναυαγήσαμε,!!!!!! το πλοίο κόπηκε στα δύο σαν αγγούρι, σκορπιστήκαμε από τα πελώρια κύματα, μετά μαζευτήκαμε 12 άτομα σε μια σχεδία, δεχτήκαμε επίθεση από γκρίζα μεγάλα σκυλόψαρα, πρώτη επίθεση τους, έκοψαν τα πόδια του ενός, χάθηκε ένας άλλος, δώσαμε μάχη με τα σκυλόψαρα. Δεχτήκαμε επιθέσεις από τα ψαροπούλια και τους πελαγίσιους γλάρους για να μας βγάλουν τα μάτια, τσιμπ...

Δεν είχα ποτέ φιλοφοξίες συγγραφέα. Είχα όμως φιλοδοξίες... χρονικογράφου. Κι από πολύ παλιά κρατούσα ημερολόγιο για τα σημαντικά αλλά και τα ασήμαντα γεγονότα της ζωής μου. Έτσι, όταν αργότερα στη Νέα Υόρκη άρχισα να γράφω, υπό μορφή σημειώσεων, για τη ζωή μου, και κυρίως για τα χρόνια της Αθήνας στις δεκαετίες '50 και '60, είχα, κατά κάποιο τρόπο, ένα έτοιμο υλικό. Όταν εξομολογήθηκα σε φίλους ότι γράφω για τη ζωή μου με παρότρυναν να κάνω ένα βιβλίο. Και να, το βιβλίο είναι έτοιμο, με κέντρο βάρους τις δεκαετίες '50 και '60 που από πολλούς θεωρούνται οι ωραιότερες των Αθ...

Θυμάμαι, νιόπαντρη, μια καρτούλα που συνόδευε ένα ζευγάρι γάντια: "Στο αγαπημένο Ναυσικάκι μου, για να μην κρυώνουν τα χεράκια του". Την έσκισα και την πέταξα -δεν άντεχα τη μητέρα μου ανθρώπινη. Όποτε θυμάμαι την καρτούλα από τότε, με παίρνουν τα δάκρυα. Όποτε, δυστυχώς, θυμάμαι άλλες παρεμβάσεις της όταν ήμουν νιόπαντρη, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να είχα χίλιες καρτούλες για να σκίσω. Όποτε την κλαίω, την κλαίω γι' αυτό που δεν υπήρξε. Ίσως, όταν πεθάνει, να την κλάψω για ό,τι υπήρξε, είτε απωθώντας είτε -μακάρι- νοσταλγώντας αυτό το "ό,τι υπήρξε". Αυτή η αφήγηση σκιαγραφ...

"To 1954, όταν ήμουν δεκαοχτώ ετών, στάθηκε ένα σημαντικό ορόσημο στην ιστορία της Αφρο-Αμερικής -και των Ηνωμένων Πολιτειών σαν σύνολο. Ήταν η χρονιά που ο φυλετικός διαχωρισμός κηρύχθηκε παράνομος από το Ανώτατο Δικαστήριο. Ήταν επίσης για μένα μια χρονιά αποφασιστική γιατί στις 18 Ιουνίου 1954 άρχισα να εκτίω στη φυλακή της πολιτείας μια ποινή που μου επέβαλαν για κατοχή μαριχουάνας." [...]

Το βιβλίο αυτό είχα ανάγκη να το γράψω. Η κύρια αιτία ήταν να αποτυπώσω σε βιβλίο την εξηντάχρονη διαδρομή μου, με αφετηρία τον πόλεμο με την Ιταλία το 1940. Ήταν κάτι που σημάδεψε τη γενιά μου με τις μάχες της Αλβανίας, τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που συνεχίστηκε, την εμπλοκή μου στην Εθνική Αντίσταση, τα βιώματα της Κατοχής, και τις κατοπινές προσωπικές μου περιπέτειες, με τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις σπουδές μου και τις μελέτες μου, εκτός της Ιατρικής. Στον πρόλογο, είναι ανάγκη να διατυπωθούν οι βασικές κατευθυντήριες γραμμές που ακολούθησα, τα ιστορικά πλαίσι...

Ο Δημήτρης Τζουβάρας, αγρότης και κτηνοτρόφος, μας αφηγείται, στα ενενήντα πέντε του χρόνια, τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του αλλά και τη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς. Οι αναμνήσεις του, καταγραμμένες με γλωσσική δεξιότητα, ζωντάνια και ευαισθησία, μας μεταφέρουν στην καθημερινότητα της προπολεμικής Ελλάδας, στον πόλεμο του '40, στην Αντίσταση και στον Εμφύλιο. Ένα ταξίδι στο χρόνο, που φωτίζει τη ζωή της ελληνικής υπαίθρου και την νεότερη ιστορία της Ελλάδας, μέσα από τα μάτια μιας αγέραστης ψυχής.

Παρουσιάστηκα για την θητεία μου στα μέσα της δεκαετίας του '80, μετά από αναβολή λόγω σπουδών. Είχα, ήδη, ένα παιδί και μου κόβανε τρείς μήνες, θα υπηρετούσα δεκαοκτώ. Τρεις μήνες λιγότερο, όπως και να το κάνεις, ήταν κάτι... ... Δεκαοκτώ μήνες! Αδύνατο να θυμάσαι κάθε μέρα, κάθε επεισόδιο, κάθε πρόσωπο. Μόνο αυτά που σου έκαναν εντύπωση, που νομίζεις πως είχαν κάποια σημασία και πάλι, όχι όλα. Εμένα, πάντως, όλα μου έκαναν εντύπωση, τότε. Ήμουν σε "αποστολή", έτσι αισθανόμουν. Είχα τις κεραίες υψωμένες στην αδικία, στη μείωση της προσωπικότητας, σε θέματα παραβίασης της...

Νότιο Βιετνάμ, 1975. Ένας μακροχρόνιος πόλεμος τελειώνει. Πίσω του δεν αφήνει μόνο μια ρημαγμένη χώρα, ένα λαό διαιρεμένο σε Βόρειους και Νότιους και χιλιάδες σακατεμένους Αμερικανούς βετεράνους. Αφήνει και τους "Ανεπιθύμητους": τα παιδιά που γεννήθηκαν στα χρόνια του πολέμου από Βιετναμέζες μητέρες και Αμερικανούς πατέρες. Το "Χωρίς πατρίδα" είναι αληθινή ιστορία -ιστορία ελπίδας και επιβίωσης, η πραγματική οδύσσεια ενός Αμερικανοασιάτη που έμεινε στο Βιετνάμ μετά την αποχώρηση των Αμερικανών. Όταν η Σαϊγκόν έπεσε στα χέρια των Βιετκόνγκ, ο μικρός Αμερικανοασιάτης Κιεν Ν...

"...Πίσω ολοταχώς μας ρίχνουν φωνάζει ο καπετάν Νίκος. Σηκώνοντας τα μάτια προς τον ουρανό και με την ψυχή στο στόμα, βλέπουμε 12 ρουκέτες να διαγράφουν τροχιά προς την πορεία του μικρού μας σκάφους...". Επιβάτες σ' αυτό το πλοίο οι Έλληνες δημοσιογράφοι που στις 9 Δεκεμβρίου του 1983 επιχειρήσαμε να φτάσουμε στην φλεγόμενη περιοχή του Λιβάνου. Η "Ουάσιγκτον Ποστ" έκανε ρεπορτάζ τα παθήματά μας και εφημερίδα του Κουβέιτ δημοσίευσε, σε σειρά άρθρων το οδοιπορικό μας. Μείναμε 36 ώρες στην θάλασσα με 8 μποφώρ σ' ένα μικρό γιωτ 20 μόλις μέτρων. Αναγκαστήκαμε δυο φορές να επιστρ...

Το 1967 η Ντανγκ Θούι Τραμ, νεαρή Βιετναμέζα γιατρός, πρόσφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της στο πεδίο της μάχης, στο νοσοκομείο του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Τρία μόλις χρόνια μετά, σκοτώθηκε από τις Αμερικανικές Δυνάμεις κοντά στην κλινική της. Τα ημερολόγιά της, που καλύπτουν το διάστημα 1968-1970, μιλούν δηκτικά για την αφοσίωσή της στην οικογένεια και τη χώρα της, τη φρίκη και τη ταπείνωση του πολέμου, τη λαχτάρα για τον έρωτα της ζωής της, τον αγώνα της να αναδειχθεί σε άξιο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Με λυρισμό, ωμότητα και νεανικό κάποτε συναισθηματισμ...

Το βιβλίο αυτό αποτελεί τη μαρτυρία του συγγραφέα για τα Εξάρχεια, από όταν εγκαταστάθηκε εκεί, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεκατριών χρονών, μόνος, αναζητώντας εργασία και μόρφωση. Υπάρχει πλήθος αναφορών σε ανθρώπους, δρόμους, μαγαζιά, σπίτια, αλλά και στη γνωριμία και στη φιλία του με κάποιους από αυτούς, εργαζόμενος σε μια ταβέρνα ως κάπελας. Έτσι ξεκίνησε. Μιλάει για γνωστούς Εξαρχειώτες καλλιτέχνες, άλλους διαφόρων επαγγελμάτων και τύπους της γειτονιάς, τους οποίους γνώρισε προσωπικά. Επίσης, μιλάει για άλλους που ξεκινούσαν τότε, και έγιναν γνωστοί μετά, καθ...

Το "Χρονικό Γιάννη Ελισσαβίτη" στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία, όσα μπόρεσε ν' αποκαλύψει η έρευνα. Τίποτα το μυθιστορηματικό, καμιά υπόθεση... Το "Χρονικό" αφορμήθηκε συγκινησιακά, αλλά στηρίχθηκε αντικειμενικά από σειρά γραμμάτων του Γιάννη Ελισσαβίτη και εμπλουτίστηκε από προσωπικές μαρτυρίες δικών του, ομοϊδεατών του, καθώς και πολιτικών αντιπάλων του. Έγινε, επίσης, προσπάθεια να συμπληρωθεί η έρευνα με βιβλιογραφικές αναζητήσεις σε έντυπα και βιβλία. Για την περίοδο της τραγικής δίκης, η τελική τεκμηρίωση στηρίχθηκε στα πρακτικά του Έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών.

Δεν ξέρεις τι θα πει να σε τραβολογάνε άκακο, αγαθούλικο, μικρό παιδάκι κι απάνωθε τα στούκας να βογγάνε και να σκορπούν φωτιά, θανατικό, φαρμάκι. Για πολλά χρόνια -από τότε που ήμουνα ακόμα έφηβος - ήταν για μένα μια ανάγκη εσωτερική, μια απαίτηση ψυχική, να βγάλω προς τα έξω αυτά που έζησα μεταξύ παιδικής φαντασίας και πραγματικότητας στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, χρόνια σκληρά για όλους, μα πιο πολύ για τα μικρά παιδιά. Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για "διηγήσεις" από την παιδική μου ζωή, από τότε που ήμουνα τεσσάρων-πέντε χρονών μέχρι τα δώδεκα-δεκα...