Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η αδιάκοπη έλξη που ασκεί πάνω μου η Ελλάδα είναι κάτι το εντελώς φυσικό. Και είμαι βέβαιος πως αυτή την έλξη τη μοιράζομαι με πολλούς που δεν θα γράψουν ένα βιβλίο και με άλλους που έχουν ήδη γράψει. Ήταν το φως, το φυσικό φως του ήλιου. Ήταν οι βουνοπλαγιές μυρωμένες από θυμάρι και οι πεδιάδες με τα καψαλισμένα αγκάθια. Ήταν τα συντρίμμια των μαρμάρινων αρχιτεκτονημάτων. Ήταν η άνοιξη στην Πύλο και στο Σούνιο και στα βουνά της Κρήτης. Ήταν οι καρβουνιάρηδες στα πευκοδάση και τα γαϊδούρια και οι κατσίκες και οι ανεμώνες στα λιοστάσια. Ήταν το φθινόπωρο στην Ολυμπία, ο χειμ...

"Τα τρένα παίζουν συμφωνίες του Μπετόβεν. (...) Αυτό το αίμα που τρέχει, αυτός ο σκοτεινός μετρονόμος των αρτηριών, αυτά τα θριαμβευτικά εμβατήρια, αυτοί οι νυχτερινοί σταθμοί και, την ημέρα, αυτές οι λευκές πόλεις, οι σχεδόν αραβικές, από κύβους, κόσμο και μιναρέδες στην όχθη μιας λουλακί θάλασσας, θα είναι τα διαλείμματα ενός ονειρικού θεάτρου όπου οι ηθοποιοί ερμηνεύουν αμετάφραστα δραματικά έργα." 28 Μαρτίου 1936. Ένα ταξίδι-πρόκληση. Ο Ζαν Κοκτώ μαζί με τον Μαρσέλ Χιλ, επιχειρούν ξανά το "Γύρο του Κόσμου σε ογδόντα ημέρες", ακολουθώντας τα ίχνη του Φιλέα Φογκ και το...

"... Ο Καβάφης", γράφει η Γιουρσενάρ, "θυμίζει στον ταξιδιώτη του ότι δεν θα βγει από τον τόπο της καταγωγής του, ότι όπου κι αν πάει, η πόλη του θα τον ακολουθεί. Ο άνθρωπος του Μπωντλέρ, όπου και αν πηγαίνει, απλώς λικνίζει το άπειρό του στις πεπερασμένες θάλασσες ...όμως ο ίδιος αυτός Μπωντλέρ που τόσο συχνά περιφρονεί το ταξίδι, αναγνώρισε τη σχεδόν άλογη επιθυμία που υπολανθάνει σε όλους μας... μια ανάγκη αποδημίας, μια ζωτική ανάγκη να νιώσει ότι βρίσκεται αλλού, αλλά πραγματικοί ταξιδευτές είναι μονάχα εκείνοι που φεύγουν Για να φύγουν- ανάλαφρες καρδιές που μοιάζ...

«Ο "Βραχόκηπος" είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να σώσει την ψυχή του, έχοντας, ωστόσο, έντονη την επίγνωση ότι άλλοι γύρω του μάχονται για την ίδια τους τη ζωή και τον καλούν να ενωθεί μαζί τους. Ίσως κανένα άλλο έργο τού Νίκου Καζαντζάκη δεν πλησιάζει τόσο στο να μας δώσει ολόκληρο το μέτρο τού πνευματικού αγώνα του, όσο αυτό το μυθιστόρημα, που γράφτηκε στο ζενίθ της βίαιης σύγκρουσης μεταξύ Ιαπωνίας και Κίνας.» (Από την αγγλική έκδοση Nikos Kazantzakis, "The Rock Garden", Simon and Schuster, New York 1963.) Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε τον "Βραχόκηπο" α...

«Το πολύχρωμο πλήθος χαζεύει αργόσχολα, μια ψηλόλιγνη οπτασία με μακριά κυματιστή φούστα από ασπρόμαυρα βολάν κι ένα εξωφρενικό καπέλο στο πίσω μέρος του κεφαλιού σαν βεντάλια από πλερέζες εξαφανίζεται τρομαγμένη σέρνοντας απ' το χέρι ένα δεκάχρονο παιδί που ουρλιάζει κλαίγοντας μόλις βλέπει το βίντεο στο χέρι μου, τρεις τέσσερις νεαρές με μακριές γαλανές φούστες με κόκκινα ζωνάρια και καπέλα-ρόδες κάρου σε μια φαντασμαγορία χρωμάτων σουλατσάρουν λικνιστές επιθεωρώντας προς γονιμότητά τους καχεκτικά αρσενικά. Στα γρανιτένια πόδια του Μάο ένα αποκαμωμένο γαϊδουράκι σέρνει βα...

Στα χρόνια του αμερικανικού πολέμου της ανεξαρτησίας, στα τέλη του 18ου αιώνα, μια γυναίκα προκαλεί τον βρετανικό στρατό κατοχής στη Νέα Υόρκη. Η επαναστατική της δράση δεν θα μείνει ατιμώρητη, θα οδηγηθεί στην κρεμάλα. Πενήντα χρόνια αργότερα, ο γιος της κρύβει βαθιά μέσα του μια κακοφορμισμένη πληγή, την ενοχή του για το ρόλο που έπαιξε άθελά του στο χαμό της. Στη Νέα Υόρκη του 19ου αιώνα και του εμπορικοί οργασμού, ο ευαίσθητος γιος ενός αδίστακτου εμπόρου αναγκάζεται να στερηθεί την αγάπη της ζωής του εξαιτίας των προκαταλήψεων του πατέρα του εναντίον των μεταναστών πο...

Στους "Μύθους της Αλάμπρα" ο συγγραφέας μας ξεναγεί στον κόσμο των θρυλικών Μαυριτανών και της ρομαντικής Ισπανίας. Εδώ ανακαλύπτουμε μια ρομαντική ατμόσφαιρα με ζωντανές εικόνες, γεμάτες ευαισθησία και αισθαντικότητα, πνεύμα και συγκίνηση. Στο βιβλίο συνυπάρχουν από τη μια οι ισπανικοί θρύλοι και παραδόσεις, και από την άλλη η ρεαλιστική εικόνα της Αλάμπρα, όπως ήταν τον περασμένο αιώνα. Αλήθεια, ποιος δεν θα εγκατέλειπε -έστω και για μια νύχτα μόνο- τις ανέσεις του σπιτιού του για να ακολουθήσει τα βήματα του Ουάσινγκτον Ίρβινγκ στους σεληνόφωτους κήπους και τις μαγικέ...

"Ο "Χεμ" καθόταν με ένα μπουκάλι Ndovu στο χέρι κοιτάζοντας προς το ποτάμι. Ο Τάκης τον πλησίασε και κάθισε οκλαδόν. Πήρε και αυτός ένα μπουκάλι Safari Lager. Κάτω στο ποτάμι, ένας αργοπορημένος ιπποπόταμος βυθιζόταν στο νερό. Ο Τάκης είδε την αντανάκλασή του στην ήρεμη ακροποταμιά. Ένα πρόσωπο χωρίς μύτη, χωρίς στόμα, χωρίς μάτια. Ένα αχρησιμοποίητο πρόσωπο. Ταράχτηκε. Δεν ξόδεψα τίποτα, αναρωτήθηκε. [...] Ο "Χεμ" έστριψε τον βραχίονα σε ένα φορητό RCA Victor πικάπ και με τεράστια επιδεξιότητα ακούμπησε τη βελόνα στον περιστρεφόμενο δίσκο. Μια εξαίσια μουσική άρχισε να...

Οι πόλεις δεν είναι απλά μια κουκίδα στο χάρτη. Είναι ζωντανοί παλλόμενοι οργανισμοί ή σιωπηλοί ερειπιώνες, με απόηχους αναμνήσεων επιθυμιών, φόβων και πόθων ενός πολυκύμαντου βίου, μιας προηγούμενης θρυλικής ζωής, ενός αιματοβαμμένου συχνά παρελθόντος, που αξίζει να μην ξεχαστεί. Οι πόλεις είναι οι άνθρωποί τους, είναι ανάσες, ίχνη βημάτων και συναρπαστικές βιογραφίες προσώπων μυθικών διαστάσεων, είναι οι πυρπολημένοι επαναστάτες τους, οι γενναίοι και προβεβλημένοι ηγέτες τους, οι πρωτοπόροι διανοούμενοι και καλλιτέχνες τους, οι χιλιάδες καθημερινοί και άσημοι ήρωές τους.....

Μια περιοδεία στις μητροπόλεις του πλανήτη, από τη Νέα Υόρκη έως την Αγία Πετρούπολη, από την Κωνσταντινούπολη έως τη Βουδαπέστη, από το μακρινό Σίδνεϊ και την Μπανγκόκ έως τη Λισσαβόνα, μέσα από μια διεισδυτική, ερωτική ματιά που αναδεικνύει το βαθύτερο μυστικό της κάθε πόλης. Κι ακόμα μια περιοδεία σε απροσδόκητους "παραδείσους" αυτού του κόσμου: από το Τρινιδάδ, παράδεισο της μαγείας, έως το Παρατί, τον παράδεισο των κοραλλιών, το Σαντιάγκο, παράδεισο του χορού, ή το τροπικό Λανγκάουι, "παράδεισο του βιβλίου"... Συναρπαστικές ιστορίες, πάντα με φόντο πόλεις και τόπους...

Ο άλλος Αλέξανδρος, δίπλα στον Παπαδιαμάντη, έγραψε λίγα διηγήματα, ωστόσο το πλήθος των ταξιδιωτικών του άρθρων, με τις ωραίες περιγραφές και τις εντυπώσεις που μας παραθέτει, τον καθιστούν από τους σπουδαιότερους συγγραφείς αυτού του είδους. Στον τόμο αυτό αναδημοσιεύονται από τη σειρά "Με του Βορηά τα κύματα" άρθρα που περιγράφουν παράκτιες πόλεις και νησιά του Αιγαίου, έναν κόσμο αλλοτινό, όμορφο στο παρελθόν και απολαυστικό ως ανάγνωσμα.

Θα μπορούσε να ήταν ένα μυθιστόρημα, ή το σενάριο μιας ταινίας, ένα ποίημα, ίσως, πάνω στο σώμα της μογγολικής νύχτας. Είναι μια σειρά γυναικών που βγαίνουν από τα βαγόνια των τρένων, τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα και επείγονται να μιλήσουν ελληνικά. Έρχονται από τις στέπες και το αναβαθμισμένο Ουλάν Μπατόρ για να μείνουν μαζί μας. Είναι οι Μογγόλες, που έχουν για σπίτι τους την έρημο Γκόμπι, που κατεβαίνουν η μια μετά την άλλη στο Πεκίνο, στη Σεούλ και στο Χονγκ Κονγκ για να δουν πώς άλλαξε η άλλοτε επικράτεια του ένδοξου παππού τους, του Κουμπλάι Χαν. Είναι τα κορίτσια πο...

Ο Καβάφης στα στενορύμια της Δαμασκού και η Ιουστίνη στη Μααλούα. Ο Σεφέρης στην Ανατολία και ο χαμαμτζής στο Προκόπι. Ο Τσίρκας στην Ιερουσαλήμ και η γυναίκα του Λωτ στη Νεκρά Θάλασσα. Η Νίκη Μαραγκού στην Αμμόχωστο και η μπάντα να παιανίζει τη Συννεφούλα στη μουσκεμένη από το αλκοόλ Λευκωσία. Παζάρι να μάθεις να κάνεις στην παλιά Βηρυτό του εμφύλιου πολέμου και ο ράφτης στη Σιδώνα, προσηλωμένος στη βελόνα του, αρνείται να σε κοιτάξει. Στην Ιωνία ο παππούς Οσμανάκης περιμένει τα χελιδόνια να επιστρέψουν στις φωλιές τους· και ο Παμούκ, στη σκιά του Γαλατά, αποχαιρετά την αθ...

Σε διάφορα μήκη και πλάτη της Γης, όπου ο συγγραφέας διπλωμάτης ζει κι εργάζεται, του δωρίζεται το πρωτογενές υλικό της γραφής. Τα πραγματικά περιστατικά, οι βιωματικές αλήθειες, η σαγήνη των κρίσιμων στιγμών, αλλά και οι συνειρμοί, που ενδεχομένως συνδέουν την καθημερινότητά μας με ένα άλλο σύμπαν ιδεών, είναι οι σύντροφοι που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ έως τώρα. Χωρίς να δοκιμάσει οτιδήποτε θα μπορούσε να εκληφθεί μυθοπλαστική προέκταση, ξέρει πώς να αισθητοποιεί τα κυριότερα περιστατικά των περιηγήσεών του, ακινητοποιώντας τρόπον τινά στο χαρτί αυτή την τόσο πλούσια σε π...

Από τότε που γράφτηκε αυτό το βιβλίο, η Μάνη έχει αλλάξει πολύ, όπως και τόσα άλλα μέρη στον κόσμο. Εκείνη την εποχή, έξω από τους Μανιάτες, πολύ λίγοι Έλληνες την είχαν επισκεφθεί κι ακόμα πιο λίγοι ξένοι· μια χούφτα αρχαιολόγων που αναζητούσαν τα λείψανα της Λακωνίας, τις Βυζαντινές εκκλησίες και τα φράγκικα κάστρα· λιγοστοί εκκεντρικοί ταξιδιώτες κι ακόμα πιο λίγοι που αναζητούσαν να γνωρίσουν την πραγματική Μάνη και τους κατοίκους της. Οι σελίδες αυτές δεν συμπληρώνουν, σίγουρα, αυτό το κενό, αλλ' αποτελούν μια προσπάθεια να γίνει ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Το β...

"Από τότε που γράφτηκε αυτό το βιβλίο η Μάνη έχει αλλάξει πολύ, όπως και τόσα άλλα μέρη στον κόσμο. Εκείνη την εποχή, έξω από τους Μανιάτες, πολύ λίγοι Έλληνες την είχαν επισκεφθεί κι ακόμα πιο λίγοι ξένοι· μια χούφτα αρχαιολόγοι που αναζητούσαν τα λείψανα της Λακωνίας, τις βυζαντινές εκκλησίες και τα φράγκικα κάστρα? λιγοστοί εκκεντρικοί ταξιδιώτες κι ακόμα πιο λίγοι που αναζητούσαν να γνωρίσουν την πραγματική Μάνη και τους κατοίκους της. [...] Το βιβλίο αυτό δεν είναι ένας οδηγός. Θα μπορούσε να θεωρηθεί μια εντελώς προσωπική περιγραφή μιας φημισμένης περιοχής της Ελλά...

Ταξειδιωτικές αναζητήσεις της συγγραφέως, όπως τις κατέγραψε σε άρθρα του περιοδικού Τύπου, μαρτυρούν πως για τον φιλαπόδημο ταξειδιώτη, η ανάγκη της φυγής -κάπου αλλού, σε άλλα μέρη- δεν είναι τίποτε άλλο από το επικίνδυνο συναίσθημα να νικήσει τον τρόμο για το καινούριο, να σηκώσει την σκόνη και ν' αναποδογυρίσει τις πέτρες, να ψάξει να βρει το πνεύμα του νέου τόπου και να συνομιλήσει μαζί του, να του πάρει όλες τις απαντήσεις σ' ερωτήσεις, κάτι που δεν κάνει ένα πολυσέλιδο βιβλίο με πανέμορφες εικόνες...

"Ήμουν ένα αποδημητικό πουλί, ένα πουλί: τα σχέδιά μου δεν ξεπερνούσαν την επόμενη μέρα. Μαζί με τα χρόνια συσσωρεύτηκαν οι φυγές κι οι επιστροφές, οι επιστροφές στις παλιές αυταπάτες. Οι δρόμοι δεν τελείωναν πουθενά, μονάχα διακόπτονταν· δεν με οδηγούσε κανένα φως, με οδηγούσε το εγχειρίδιο των τροχαίων σημάτων, ο άτλαντας του κόσμου. Υπήρχα μέσα στον χώρο, έξω απ' τον χρόνο: γλιστρούσα στον ανάγλυφο χάρτη, παραμόνευα σαν τα θηρία της ξηράς, σαν τα θαύματα. Δεν είχα ταξιδιωτικές εντυπώσεις, δεν ήμουν περιηγήτρια, δεν είχα καμιά ιδιότητα· περιφρονούσα τους φυσιολατρικούς ομ...

Ένα πρωί βρήκα τα υπολείμματα των ημερών σου, είδα τις πατημασιές σου στην ερπετώδη γη, άκουσα πάλι την αναπνοή σου: στα ρημαγμένα τοπία, στη μακάβρια αταξία, σε είδα να γίνεσαι ένας άνθρωπος ασυνήθιστα συνηθισμένος. Ήθελα να σου φωνάξω πως όταν σε βρήκα ήσουν ήδη χαμένος, όμως, δεν σου είπα τίποτα· έμεινα να σε κοιτάζω με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Έπειτα, πέρασε το καλοκαίρι και ήρθε ένας μακρύς και βαρύς χειμώνας: οι σκιές σκούραιναν και οι άνεμοι βρυχώνταν -αστραφτερές βροχές χτυπούσαν τις γέφυρες. Πήρα τον δρόμο για την Καλιφόρνια: οδηγώντας σκεφτόμουν πως η τα...