Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με το λεωφορείο, με το ποδήλατο, με ποταμόπλοια, με τα πόδια, σε όλων των κατηγοριών τα καταλύματα, ο Ζαν Κλωζέλ ταξιδεύει στη δεκαετία του '80 στις Ινδίες και καταγράφει, σκιτσάρει, περιγράφει με κέφι και ενθουσιασμό, διασκεδαστικά και αυθόρμητα, μία Ινδία που δεν έχουν γνωρίσει πολλοί ξένοι: «... μέσα από αυτές τις σελίδες όμως, θέλω κυρίως να εκφράσω την ευγνωμοσύνη του ταξιδιώτη για τα τόσα δώρα που δέχτηκε. Σ' αυτή τη χώρα που είναι ένα πανηγύρι από χρώματα, αρώματα, ήχους, κίνηση, η αχόρταγη περιέργειά μου ικανοποιήθηκε απολύτως. Οι γραφικές συνθήκες της καθημερινότη...

Ο Έντμουντ Ουάιτ, ο οποίος έζησε στο Παρίσι δεκαέξι χρόνια, περιπλανιέται στους δρόμους, στα βουλεβάρτα και στις προκυμαίες, σε μέρη κυριολεκτικά άγνωστα στους επισκέπτες, καθώς και σε πολλούς Παριζιάνους. Είναι ένας flaneur, ένας περιπλανώμενος που περιδιαβάζει την πόλη χωρίς προφανή σκοπό, αλλά αυτό που πραγματικά αναζητά είναι η αισθητική περιπέτεια. Σ’ αυτή την απολαυστική περιπέτεια παρασύρεται ο αναγνώστης και έτσι του αποκαλύπτεται μια πόλη συναρπαστική και αναπάντεχη, μια πόλη η οποία σπάνια χαρίζεται στους τουρίστες.

Το ταξίδι που μας περιγράφει το βιβλίο του κοσμογυρισμένου Χαβιέρ Ρεβέρτε μάς μεταφέρει σε ελληνικά, τουρκικά και αιγυπτιακά εδάφη που διέσχισε ο συγγραφέας με έναν ειδικό σκοπό: να καταγράψει την περιήγησή του περιγράφοντας τα τοπία που θάμπωσαν το βλέμμα του, μεταφέροντας στον αναγνώστη τα λεγόμενα εκείνων που συνάντησε και εξηγώντας του την ιστορία των τόπων που γνώρισε. Επιπλέον, στην Καρδιά του Οδυσσέα, ο Ρεβέρτε διερευνά και αναλύει ορισμένες πτυχές του ελληνικού πολιτισμού, στον οποίο η Δύση χρωστάει μέρος της ύπαρξης και της υπόστασής της. Όποιος περιδιαβάσει σήμερα...

[...] Ζαΐρ, Κεντρική Αφρική. Ο Τζέφρι Τέιλερ, λάτρης της περιπέτειας, ξεκινά για να κατακτήσει το μυθικό ποταμό Κόνγκo, κατεβαίνοντας το μεγαλύτερο πλωτό κομμάτι του μέσα σε μια χειροποίητη πιρόγα. Σύντομα οι φόβοι του θα βγουν αληθινοί. Πεινασμένοι ληστές και διεφθαρμένοι στρατιώτες παραμονεύουν σε κάθε του βήμα. Οι ομιχλώδεις παραπόταμοι και η ζούγκλα δυσκολεύουν τον προσανατολισμό του. Εχθρικές φυλές, των οποίων οι πρόγονοι είχαν δολοφονηθεί από τους λευκούς, απειλούν να τον σκοτώσουν. Η έλλειψη τροφής και ύπνου σιγά σιγά τον εξασθενούν. Η αποπνικτική ζέστη και τα κουνού...

Το 1961, μαζί με τον Αλμπέρτο Μοράβια και την Έλσα Μοράντε, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι πηγαίνει για πρώτη φορά στην Ινδία. Οι συγκινήσεις και τα συναισθήματα που νιώθει είναι τόσο έντονα, ώστε τον ωθούν να γράψει αυτές τις σελίδες, ένα εντόνως λυρικό ταξιδιωτικό ημερολόγιο που με το πέρασμα του χρόνου μετατράπηκε σε ένα "καλτ" βιβλίο. Ο Παζολίνι, με σοβαρότητα και περιέργεια, μετακινείται στη χαοτική και γοητευτική πραγματικότητα της ινδικής χερσονήσου παρατηρώντας τις κινήσεις και τις χειρονομίες του κόσμου, ακολουθώντας τα χρώματα των τοπίων και κυρίως το άρωμα της ζωής, ένα...

Για να καταλάβεις την Πόλη, πρέπει να περπατήσεις. Όχι τραμ. Όχι ταξί. Οι ομορφιές της Πόλης δεν είναι φανερές στα μάτια του βιαστικού διαβάτη. Δεν βρίσκονται πάντοτε στην οριζόντια προέκταση της οπτικής ακτίνας. Δεν μιλάν. Δεν φωνάζουν: "Εδώ είμαι. Στάσου να με ιδείς". Όχι. Οι ομορφιές της Πόλης είναι διακριτικές, κρυμμένες στα πιο απίθανα μέρη, πονηρότατα ντυμένες, πολλές φορές, με τα κουρέλια της ασκήμιας και της αθλιότητας. Πρέπει λοιπόν να περπατήσεις, να περπατήσεις. Tο μάτι σου πρέπει να είναι ερευνητικό, ανήσυχο. Η νοημοσύνη σου ακονισμένη σαν ξυράφι. Η ψυχή σου σε...

Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947 και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ' ένα μοναδικό χωριό· τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σαν δυό πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: "Αρμονίη κόσμου παλίντροπος". Αν η εικόνα αυτού του χαμένου νησιού παραμένει μέσα μου τόσο έντονη, είναι ίσως επειδή στάθηκε η τελευταία. Ωστόσο, κοιτώντας απ' την απόσταση τ...

Απ' όλα τα ταξίδια μου οι πιο πολύτιμες εμπειρίες είναι κάποιες μικρές αποκαλυπτικές στιγμές. Τόσο μικρές που μπορούν να αποτυπωθούν σε δύο-τρεις σελίδες η καθεμιά: -η ιεροτελεστία του ναργιλέ, -το καρναβάλι του cafe-Florian, -η προϊστορική Έμπλα, -η μαγεία μιας άρπας, -ένα φάδο στο κάστρο της Λισσαβόνας, -η κοιλάδα των ναών στην ελληνόφωνη Σικελία, -η Παλμύρα κ.α. Κάτι τέτοιες στιγμές προσπαθώ να σας μεταφέρω στο μικρό αυτό βιβλίο...

Δεν ήταν τόσο τα υπέροχα μνημεία ή τα εξωτικά τοπία που μ' εντυπωσίασαν. Ήταν κυρίως οι άνθρωποι, ο τρόπος που σκέφτονται και που ζουν. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν το χρόνο, την ευτυχία, το θάνατο, τον έρωτα, τη θρησκεία, την καθημερινότητα. Ένας τρόπος πολύ διαφορετικός, σχεδόν αντιδιαμετρικά αντίθετος απ' το δικό μας, απ' τον ευρωπαϊκό, μεσογειακό, ελληνικό τρόπο. Τα τριάμισι χρόνια μου στην Πρεσβεία μας στην Μπανγκόγκ μ' έφεραν σ' επαφή με την περιοχή της Άπω Ανατολής και μ' όσους ζουν εκεί. Προσπάθησα να καταλάβω τη γωνιά αυτή του κόσμου, ταξιδεύοντας, διαβάζοντας, ιδί...

Η Ανατολή, το Ισλάμ, ο αλλιώτικος κόσμος με τους αλλιώτικους ρυθμούς. Η Ανατολή, το Ισλάμ, το παραμύθι, τόσο μακριά από τον τηλεοπτικό τρόμο της Jihad και από ό,τι καλύπτει το σφιχτοδεμένο κεφαλομάντηλο. Ήξερε ότι θα την κατακτήσουν τα παζάρια. Μέσα στα δυνατά χρώματα και τις τόσες οσμές αναζήτησε εξωτικές μορφές. Καθώς η Ανατολή απόπνεε βαριά, ο πονηρός ντόπιος έκανε παιχνίδι με τον ξένο. Κι όταν συντελέστηκε η ιεροτελεστία του αλισβερίς, κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Ουζμπεκιστάν, Συρία, Ινδία, Μαρόκο, Ανδαλουσία: πέντε ταξίδια, τρεις ήπειροι, πέντε πρόσωπα, μια "σεβντ...

Τρέφω τον μεγαλύτερο σεβασμό για το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και τα οχτακόσια χρόνια ακούραστης πνευματικής δραστηριότητάς του, μα πρέπει να ομολογήσω πως δεν γνωρίζω σε τι ακριβώς χρησιμεύει πλέον, τώρα που η Βρετανία δεν έχει πια ανάγκη από διοικητές αποικιών που να είναι ετοιμόλογοι και στα λατινικά. Οι Βρετανοί τρέφουν την αυταπάτη πως η Βρετανία είναι ένα μοναχικό νησί στη μέση ενός άδειου πράσινου πελάγους. Ναι, ναι, το ξέρω πως όλοι έχετε υπόψη σας πως υπάρχει μια μεγάλη έκταση γης εκεί κοντά που λέγεται Ευρώπη, όπου πρέπει να πηγαίνει κανείς πότε πότε για να τσακίζ...

Το βιβλίο αυτό είναι ένα συναρπαστικό "ταξίδι" στην Τουρκία της εποχής, τη νοοτροπία, τους ανθρώπινους χαρακτήρες, τη συνύπαρξη των διαφορετικών φυλών και εθνοτήτων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, των πολιτισμών και θρησκειών, τα τοπία, τους δρόμους, τις αγορές, τα κτίρια, τις κρήνες, τα μνημεία, την Αγία Σοφία.

Την άνοιξη του 587 μ.Χ. δυο καλόγεροι, ο Ιωάννης Μόσχος και ο μαθητής του Σοφρώνιος ο Σοφιστής, ξεκίνησαν να διασχίσουν ολόκληρη την τότε βυζαντινή αυτοκρατορία, από τις ακτές του Βοσπόρου ώς τους αμμόλοφους της Αιγύπτου. Σκοπός τους να συλλέξουν τη σοφία των μοναχών της ερήμου, των Αγίων Πατέρων της βυζαντινής Ανατολής, προτού ο εύθραυστος κόσμος τους -εμφανώς σε κατάσταση προχωρημένης ήδη διάλυσης- καταστραφεί οριστικά και εξαφανιστεί. Απόσταγμα του ταξιδιού τους ήταν το Λειμωνάριο, ένα βιβλίο που σήμερα κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί ως το αριστούργημα της βυζαντινής ταξιδι...

Ύστερα από μια παραμονή που κράτησε χίλιες τετρακόσιες εξήντα μέρες και νύχτες στην Άπω Ανατολή, κυρίως στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, με ενδιάμεσα ταξίδια στη Σιγκαπούρη, στη Νότιο Κορέα και στην Ιαπωνία, ο συγγραφέας, μεταξύ των άλλων, αποδελτιώνει και υπομνηματίζει ορισμένους θεμελιώδεις κώδικες της ασιατικής συμπεριφοράς, αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία τόσο στη διερεύνηση της καθημερινής εθιμοτυπίας των Κινέζων, όσο και στην προβολή παραθεωρημένων πλευρών της σινικής δεοντολογίας.

Ένα υπέροχο ταξιδιωτικό βιβλίο, όπου τη συναρπαστική ιστορική αναδρομή τού απώτερου παρελθόντος διαδέχονται οι ολοζώντανες καταγραφές και περιγραφές τού παρόντος. Ιστορία, μνημεία, τέχνη, κοινωνία, οικονομία, βιομηχανία, λαός, πόλεις, πανεπιστήμια, προσωπικότητες, πρότυπα, νεολαία - είναι όλα εκεί, λάμποντας με φωτεινά και σκοτεινά χρώματα μπροστά στα μάτια τού αναγνώστη. Με δυο επιπρόσθετα κείμενα του συγγραφέα, για την Αγγλία και την Κύπρο και για «το γαλάζο πουλί τής ελευτερίας» που, σαν ξεμυτίσει από τα σύνορα της Αγγλίας, μεταμορφώνεται σε αιματόβρεκτο ιμπεριαλιστικό ό...

Είναι η αυγή του νεοελληνικού κράτους και αυτή ζωγραφίζει ο Κ. Μ. Μπαζίλι στο βιβλίο του. Στα χρόνια 1830-1831 η Ελλάδα, με κυβερνήτη τον Καποδίστρια, προσπαθούσε να σηκώσει κεφάλι μέσ' από την απουσία της στη διεθνή σκηνή για τετρακόσια ολόκληρα χρόνια και ο Μπαζίλι δίνει ακριβώς αυτήν την αγωνία της να δηλώσει τη νέα παρουσία της ανάμεσα στα έθνη του κόσμου. Συγχρόνως όμως οι εντυπώσεις του ελληνικής καταγωγής Ρώσου, γραμματέα του ναυάρχου Ρίκορντ, από την εποχή εκείνη έχουν τη θέση της αυτοψίας για την κατάσταση του Ελληνισμού και έξω από τα στενά τότε όρια του κράτους,...

Η αδιάκοπη έλξη που ασκεί πάνω μου η Ελλάδα είναι κάτι το εντελώς φυσικό. Και είμαι βέβαιος πως αυτή την έλξη τη μοιράζομαι με πολλούς που δεν θα γράψουν ένα βιβλίο και με άλλους που έχουν ήδη γράψει. Ήταν το φως, το φυσικό φως του ήλιου. Ήταν οι βουνοπλαγιές μυρωμένες από θυμάρι και οι πεδιάδες με τα καψαλισμένα αγκάθια. Ήταν τα συντρίμμια των μαρμάρινων αρχιτεκτονημάτων. Ήταν η άνοιξη στην Πύλο και στο Σούνιο και στα βουνά της Κρήτης. Ήταν οι καρβουνιάρηδες στα πευκοδάση και τα γαϊδούρια και οι κατσίκες και οι ανεμώνες στα λιοστάσια. Ήταν το φθινόπωρο στην Ολυμπία, ο χειμ...