Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο τούτο περιλαμβάνει δοκίμια μικρού ή μέσου μεγέθους γραμμένα κατά την τελευταία τριαντακονταπενταετία παράπλευρα στις ευρύτερες συγγραφικές μου προσπάθειες και δημοσιευμένα όλα σε περιοδικά. Ο τίτλος του υπονοεί ότι τοποθετούμαι, λαμβάνω θέση απέναντι σ' ένα σημαντικό κατά περίπτωση θέμα. Ωστόσο, πριν από τη θεσιληψία ανατέμνω το αντικείμενο της μελέτης και προβληματίζομαι -με την πυκνότητα κατ' ανάγκην που επιβάλλει το περιορισμένο μέγεθος. [...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)

Ο τόμος περιλαμβάνει τα κείμενα: "Δημήτρης Χατζής", "Στα 200 π.Χ." (με αφορμή ένα ποίημα του Κ.Π. Καβάφη) και "Φιλοσοφία και επιστήμη" (ανάλυση των απόψεων του Ludwig Wittgenstein και του Κορνήλιου Καστοριάδη).

Περιέχει τέσσερις αφηγήσεις πάνω στο θέμα του ζωγράφου και του μοντέλου: Θανάσης Βαλτινός, "Ιστορία ενός βιασμού" Βασίλης Παπαβασιλείου, "Το πλήρωμα της σκηνής" Κωστής Παπαγιώργης, "Τα πουλιά στο ακροθαλάσσι" Χρόνης Μπότσογλου, "Ο ζωγράφος και το μοντέλο"

Τρία δοκίμια με τα οποία επιχειρείται η προσέγγιση της σχέσης συγγραφέα-αναγνώστη και λογοτεχνίας-επιστήμης, στο πλαίσιο του δομημένου από τις προόδους της τεχνολογίας και τις εξελίξεις της επιστήμης σύγχρονου κόσμου. Το βιβλίο αποτελεί το προοίμιο της μετέπειτα επισταμένης ενασχόλησης του συγγραφέα με τα θέματα θεωρίας και ιστορίας της λογοτεχνίας σε μελέτες, δοκίμια και ομιλίες, που είναι δημοσιευμένες σε διάφορα περιοδικά και συλλογικά συγγράμματα. Περιέχονται τα δοκίμια: - "Μπορείς να βλέπεις το αναγνωστικό κοινό σήμερα;" - "Λογοτεχνική έκφραση και επιστήμη (δοκιμή...

Ένας στενός σας φίλος κανόνισε να πάει για λίγες μέρες στο Λονδίνο με τη γυναίκα του. Την τελευταία στιγμή αναγκάζεται να μείνει άλλη μια μέρα στην Αθήνα. Συμφωνεί λοιπόν με τη γυναίκα του να φύγει εκείνη πρώτη και να πάει αυτός την επομένη να τη συναντήσει. Εκείνη όντως φεύγει, το αεροπλάνο της πέφτει, η δύσμοιρη γυναίκα σκοτώνεται και ο φίλος σας γλιτώνει... Ποιες ερμηνείες θα δοθούν για το τόσο δυσάρεστο γεγονός; Ακούστε τες: Ι. Ήταν τυχερό της ή γραφτό της. Δεν είναι, όπως θα δούμε, ακριβώς ίδια αυτά τα δύο, αλλά πάντως σημαίνουν ότι πίσω από το ατύχημα υπάρχει κάποια,...

Η "Υπερβατική συντεχνία" είναι η δεύτερη σειρά δοκιμίων μου που κυκλοφόρησε μετά τις "Εποπτείες" (1954), προς τα τέλη της δεκαετίας του '50 (1958). Στη σειρά αυτή είναι κυρίαρχος ο όρος συντεχνία. Με τις δύο συνιστώσες της, τη μία σε βάθος χρόνου αναφοράς της στην παράδοση, παρακολουθώντας τα έργα και τις τεχνικές εμπειρικά προγενέστερων μαστόρων της δημιουργίας. Και τη συντεχνία αυτή την ονόμασα υπερβατική όχι με καμμία σημασία μεταφυσική, αλλά κυριολεκτώντας με την έννοια της υπέρβασης της κρατούσης απ' την επιστήμη λογικής και όσων άλλων είτε θεσπισμένων απ' την πολιτεί...

Οι "Υποθέσεις ΙΙ" είναι ο δεύτερος συγκεντρωτικός τόμος επιφυλλίδων στην "Καθημερινή" του Παντελή Μπουκάλα (ο πρώτος κυκλοφόρησε στις Εκδόσεις Άγρα το 2001). Ο Π. Μπουκάλας σημειώνει: "Είναι ένα πλούσιο γραπτό η Ελλάδα, ως τόπος και ως κόσμος, κι ας βιαζόμαστε καμιά φορά να τη στενέψουμε, από οκνηρία ή οίηση, από φιλαυτία ή επειδή την ταυτίζουμε άδικα με τους ολίγους που τη διοικούν από τους θεσμικούς ή και εξωθεσμικούς θώκους τους. Ας την αγαπήσουμε λοιπόν γι' αυτό που πράγματι είναι, ταπεινό πάντως ωραίο και πολύτιμο, κι όχι γι' αυτό που λένε οι παραληρηματικές (και συνή...

Τώρα που ενωθήκαμε για πάντα Αυτό είναι το τελευταίο μου βιβλίο. Σου το φέρνω μαζί μου από εκεί κάτω και σ' το αφιερώνω. Το ακουμπώ με δέος και λατρεία μπροστά σου. Εσύ μου το ενέπνευσες, στα χρόνια που ήμασταν μαζί. Αλλά και μετά, για όσο καιρό με είχες αφήσει μόνο, ήσουν τόσο κοντά μου, όσο και πριν φύγεις. Σου το χρωστάω λοιπόν κι αυτό το τελευταίο βιβλίο μου, όπως κι όλα τ' άλλα. Δεν σου χρωστάω μόνο αυτό. Σου χρωστάω τα πάντα. Ήσουν -και είσαι- όραμα ανθρώπου. Ακόμα και η ατελέσφορη προσπάθεια μου απλά να σε πλησιάσω, να πλησιάσω το όραμα, άρκεσε να με κάνει λιγό...

Στο εικοστό όγδοο βιβλίο τού συγγραφέα και ποιητή Κωνσταντίνου Μπούρα περιλαμβάνονται εξήντα τέσσερα δοκίμια για τον σύγχρονο Άνθρωπο και την αγωνία του, για τη ζωή σε κρίσιμους καιρούς και μεταβατικές εποχές σαν τη δική μας, για την Ποίηση και το Θέατρο, για τον Έρωτα και το Θάνατο, για την Τεχνολογία και την Κοινωνία, για το Επιστητό και το Άγνωστο, για τη Μεταφυσική, τις εναλλακτικές θεραπείες και το Επέκεινα, για την ανασφάλεια και το υπαρξιακό κενό, για την αλλοτρίωση και την Ελευθερία, για την Δημοκρατία, την Ισότητα, την Ισονομία και τη Δικαιοσύνη, για την Εκπαίδευση...

Πώς θα γίνει σε μια Ελλάδα που φαίνεται να έχει χάσει την ενέργεια και το ηθικό της; Ο Σολζενίτσιν έγραψε κάποτε πως "οι νίκες χρειάζονται στις κυβερνήσεις, ενώ οι ήττες χρειάζονται στους λαούς... όπως τα βάσανα και οι συμφορές χρειάζονται στους μεμονωμένους ανθρώπους: σέ αναγκάζουν να εμβαθύνεις στην εσωτερική σου ζωή και να ανυψωθής πνευματικά". Το βιβλίο αυτό περιέχει κείμενα - δημόσιες παρεμβάσεις των τελευταίων χρόνων, τα οποία διερευνούν διαστάσεις της ήττας μας ως λαού. Μιας ήττας χωρίς κανένα αντίπαλο παρά μόνο τον εαυτό μας. Τελικά σώζεται η Ελλάδα; Θα συνεχίσου...

Σε τούτα τα μη αμιγώς λογοτεχνικά κείμενα, ο Δημήτρης Νόλλας δεν έχει την προστασία της φόρμας, του αμιγούς έργου τέχνης. Εδώ, στις εφημερίδες ή τα περιοδικά, στις ομιλίες ή στις επιστολές, στα σημειώματα και τα φαξ, γράφει χωρίς δίχτυ προστασίας, χωρίς την αφαίρεση που υπάρχει ενδιάθετα στο έργο τέχνης, χωρίς απόσταση και μετουσίωση. Εδώ μιλά σε ανθρώπους, για συγκεκριμένα θέματα, σχεδόν ευτελή και φθαρτά μα πραγματικά, άρα κινδυνώδη. Ώστε είτε θα καταφύγει στη λειασμένη και ακίνδυνη ηθικολογία είτε, όπως πράττει, θα ρισκάρει. Για να μιλήσει από ψυχής. Αυτό κάνει σε τούτα...

Είναι μερικά κείμενα τα όποια, παρά το ότι έχουν δει- κατά καιρούς και σε διάφορα έντυπα - το φως της δημοσιότητας, σε μια διαφορετική χρονική συγκυρία αποκτούν μια απροσδόκητη επικαιρότητα και δυναμική. Και τότε, ξαναδιαβάζοντάς τα, προσθέτοντας και σκέψεις που, στο μεταξύ, ήρθαν να ενσωματώσουν στις αρχικές, θαρρείς και εκφράζουν την έντονη απαίτηση να στεγαστούν κάπου μαζί, έχοντας την ανάγκη να "μιλήσουν" μεταξύ τους και να αλληλοσυμπληρωθούν. Ίσως γιατί θέλουν να ολοκληρώσουν έτσι μια ιστορία που έχει γραφεί κάπως αποσπασματικά. Μια ιστορία που ενσωματώνει ακόμα μια...

Πριν πολλά χρόνια, οι χοροί μεταμφιεσμένων ασκούσαν πάνω μου ποιητική γοητεία. Όταν με πήγαιναν στα bal d' enfants του παγωμένου Φεβρουαρίου όπως τα έλεγαν παλιά στα Χανιά, όταν χανόμουν σε ταινίες, μουσικές, ή νουβέλες για τις παράδοξες τούτες γιορτές, κατακυριευόμουν απ' τη σαγήνη μιας ιλιγγιώδους δυνατότητας: Η δυνατότητα να γίνεις, για λίγο άλλος, είναι μια ελευθερία απόλυτη! Οι χοροί μεταμφιεσμένων, ρωγμή άλλου τόπου, ονειρικού, αμφίβολου όσο και πιθανού, πρόσφεραν την ευχέρεια να βιώσεις, δίχως ενοχές, δίχως ντροπή ότι ψεύδεσαι, εκείνο που προτιμάς να ήσουν. Να φορέσε...

[...] Τώρα ώριμη πια στα 54 χρόνια της ζωής μου, ζώντας και βλέποντας τα πράγματα απ' τη σκοπιά της συζύγου, της μάνας, της νύφης, της θυγατέρας, της εργαζόμενης, και κατόπιν ωρίμου σκέψεως, αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο. Το βιβλίο, λοιπόν είναι βγαλμένο μέσα από προσωπικά λάθη, βιώματα και εμπειρίες. Πιστεύω πως διαβάζοντας κάποιος όλα αυτά, ίσως αποφύγει διάφορες καταστάσεις στη δική του ζωή ή να διορθώσει κάποια πράγματα.[...] Νίκη Κούρταλη - Κούλη