Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η εξαιρετική αυτή νεανική νουβέλα του Σαρλ Μπωντλαίρ (1821-1867), που γράφτηκε όταν ο ποιητής των "Ανθέων του κακού" ήταν 24 ετών περίπου, θεωρείται το πρώτο πραγματικό έργο της δημιουργίας του. Η "Φανφαρλό" δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά την 1η Ιανουαρίου 1847 με ψευδώνυμο και αναδημοσιεύτηκε με το πραγματικό όνομα του ποιητή το 1849. Το αφήγημα, πέρα από τις αισθητικές και ηθικολογικές διαστάσεις του, παρουσιάζει ένα αδιαμφισβήτητο αυτοβιογραφικό ενδιαφέρον. Ο Μπωντλαίρ διευκρίνιζε σχετικά: "Δεν είχα άλλη δουλειά απ' το ν' αλλάξω τα ονόματα και να τονίσω τις λεπτομέρειες"....

Οι τέσσερις διάλογοι του "Κορυντόν" δεν αποτελούν ούτε εξομολόγηση, ούτε λίβελο, ούτε επιθεώρηση των σεξουαλικών παρεκκλίσεων, αλλά μια προσπάθεια διύλισης του ευαίσθητου ζητήματος του ουρανισμού - δηλαδή της παιδεραστίας. Στηριζόμενος στον Μονταίν, τον Πασκάλ, τον Σπινόζα και άλλους πολλούς, ο Ζιντ υπογραμμίζει τον παιδευτικό χαρακτήρα της παιδεραστίας, χωρίς όμως ποτέ να αρθρώνει την απολογία της.

Δυο νουβέλες αντιπροσωπευτικές του λογοτεχνικού ταλέντου και της ευαισθησίας του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα. Όλα υπολογισμένα με ακρίβεια, χτισμένα πάνω σε εμπειρίες, παρατηρήσεις του από την πραγματικότητα· όλα κυβερνημένα από τη μουσική σκέψη και τη στοχαστική ευαισθησία του. Η μορφή και η έκταση αυτών των δύο έργων, η συνοχή, η λιτότητα, ο τόνος της συγκίνησης, η σταθερή αναφορά στα πράγματα, η προσεχτική επιλογή και τοποθέτηση των λέξεων, μας κάνουν να ζητήσουμε την υποφώσκουσα, την ηθική ουσία ή το συμβολισμό των γεγονότων που διηγείται.

"Το φθινόπωρο μ' αρέσει, η θλιβερή αυτή εποχή ταιριάζει στις αναμνήσεις. Όταν τα δέντρα δεν έχουν πια φύλλα, όταν ο ουρανός διατηρεί ακόμα το δειλινό την κοκκινωπή ανταύγεια που χρυσώνει το μαραμένο χορτάρι, έχει μια γλύκα να βλέπεις να σβήνει ό,τι χτες ακόμα έκαιγε μέσα σου. Μόλις γύρισα από τον περίπατό μου στα έρημα λιβάδια, στην όχθη των παγερών ρυακιών, όπου καθρεφτίζονται οι ιτιές. Ο άνεμος έκανε τα γυμνά κλαριά τους να σφυρίζουν, πότε-πότε σώπαινε, κι έπειτα άρχιζε πάλι αιφνίδια· τότε τα φυλλαράκια που κρέμονται από τα χαμόκλαδα έτρεμαν πάλι. Το χορτάρι ριγούσε λυγί...

Ο Ζεράλντ Μεσαντιέ σ’ αυτό το μυθιστόρημά του αφηγείται την ιστορία του Ματία, ενός ανθρώπου που, αναζητώντας τον έρωτα, ζει μια περιπέτεια που αρχίζει στα 1745 και τελειώνει στον 20ό αιώνα. Ένας έφηβος ερωτεύεται τρελά μια κοπέλα της ηλικίας του, που όμως, την απομακρύνουν απ’ αυτόν. Απαρηγόρητος, επικαλείται το Διάβολο για να του φέρει πίσω αυτή που αγαπά. Ο Διάβολος του κάνει ένα φοβερό δώρο: την ικανότητα να δίνει ζωή σε οποιαδήποτε εικόνα ζωγράφιζε. Στο πέρασμα των χρόνων ο Ματίας θα δημιουργεί γυναίκες, αναζητώντας στην καθεμιά από αυτές τη χαμένη του αγάπη, την αγά...