Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Πιγούνι λίγο τετράγωνο και στόμα με έντονα διαγραφόμενα χείλη, στόμα καμπυλωτό με τη δροσιά του ροδιού που ανοίγει για ν' αποκαλύψει μεγάλους σπόρους από σμάλτο, ένα καλοσχηματισμένο τουρκικό στόμα φτιαγμένο για φιλί και για δάγκωμα, παρουσίαζε μαζί με την ολόισια μύτη και τις τεράστιες γκριζογάλανες κόρες των ματιών της που ξεπρόβαλλαν μέσα από τις μαύρες μακριές βλεφαρίδες της μια παράξενη ομοιότητα με τη Μαρτ Μπραντές, κι αυτό με τράβηξε αμέσως". Έτσι ζωγραφίζει ο Ζαν Λορέν την "Κυρία από την Τουρκία" στην ομώνυμη νουβέλα του, που μόλις κυκλοφόρησε στη γλώσσα μας από τ...

"Αγαπητέ Θεέ, Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους."

Στα ταραγμένα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης, όταν το αγριεμένο πλήθος γράφει ιστορία στα οδοφράγματα και τα ικριώματα, ο κορυφαίος Γάλλος πολιτειολόγος Μπενζαμέν Κονστάν, χωρίς να απαρνιέται την πολιτική δράση, διεκδικεί τη νηφαλιότητα της κρίσης, εξερευνά τη μυχιότητα των συναισθημάτων και υπερασπίζεται την ιερότητα της προσωπικής επιλογής. Ο νεαρός Κονστάν, "ανέστιος και πλάνης" ευγενής και τυχοδιώκτης στοχαστής, αναζητά "την υψηλή σκέψη" και "την εκλεκτή συγκίνηση" στα σαλόνια και στις κρεβατοκάμαρες της κοσμικής Ευρώπης του 18ου αιώνα, δοκιμάζοντας σκληρά τις αντοχ...

Στα ταραγμένα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης, όταν το αγριεμένο πλήθος γράφει ιστορία στα οδοφράγματα και τα ικριώματα, ο κορυφαίος Γάλλος πολιτειολόγος Μπενζαμέν Κονστάν, χωρίς να απαρνιέται την πολιτική δράση, διεκδικεί τη νηφαλιότητα της κρίσης, εξερευνά τη μυχιότητα των συναισθημάτων και υπερασπίζεται την ιερότητα της προσωπικής επιλογής. Ο νεαρός Κονστάν, "ανέστιος και πλάνης" ευγενής και τυχοδιώκτης στοχαστής, αναζητά "την υψηλή σκέψη" και "την εκλεκτή συγκίνηση" στα σαλόνια και στις κρεβατοκάμαρες της κοσμικής Ευρώπης του 18ου αιώνα, δοκιμάζοντας σκληρά τις αντοχ...

Στην προεπαναστατική Γαλλία, η τάξη των ευγενών είχε το προνόμιο να ζει μέσα στη χλιδή χωρίς να εργάζεται. Η απόλυτη τρυφηλότητα, σε συνδυασμό με μια ψευδαίσθηση ατιμωρησίας, απογυμνώνει τον Φρανβάλ από κάθε ηθικό φραγμό και του επιτρέπει να διαφθείρει ηθικά, πνευματικά και σαρκικά την όμορφη μοναχοκόρη του, την Ευγενία. Όμως μια τέτοια άνομη σχέση, καταδικασμένη από Θεό και ανθρώπους, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει τους πρωταγωνιστές της στον όλεθρο. Όπως τους ήρωες μιας αρχαίας τραγωδίας...

Όταν μπήκε στο σούπερ μάρκετ, κατευθύνθηκε στα ράφια με τις μπίρες. Πήρε ένα κουτάκι, το άνοιξε και ήπιε. Τί σκέφτηκε καθώς έσβηνε τη δίψα του, αυτό δεν το ξέρω. Εκείνο όμως για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι ανάμεσα στη στιγμή που μπήκε και στη στιγμή που τον σταμάτησαν οι φύλακες, κανείς δεν φανταζόταν ότι δεν θα ξανάβγαινε ζωντανός. Η έμπνευση για την ιστορία αυτή προήλθε από μια είδηση στα ψιλά των εφημερίδων, για ένα περιστατικό που συνέβη στη Λυών τον Δεκέμβριο του 2009. Τα μυθιστορήματα του Λωράν Μωβινιέ προσπαθούν να οριοθετήσουν το πραγματικό, συγκρούοντ...

Η νουβέλα "Βανίνα Βανίνι", γραμμένη το 1829, μόλις έναν χρόνο πριν από το Κόκκινο και το μαύρο και μια δεκαετία πριν από το Μοναστήρι της Πάρμας, τα δύο σπουδαία μυθιστορήματα του Σταντάλ, καταπιάνεται με τον έρωτα μιας πριγκίπισσας και ενός νεαρού καρμπονάρου, Ιταλού επαναστάση που οραματίζεται μια ενωμένη και δημοκρατική πατρίδα. Οι κλωστές της μοίρας που έφεραν κοντά τους δύο νέους, όσο προχωρά η αφήγηση, ξηλώνονται μέσα σε μια διαδοχή γεγονότων ερωτικής απόγνωσης, πολιτικής αφοσίωσης, προδοσίας και τύψεων. Το περιβάλλον της Ιταλίας και η δράση των καρμπονάρων είναι πράγ...

Επιστροφή στον Αντρέ Ζιντ; Εκπλήξεις του είδους είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, αλλά στην περίπτωση, συμβαίνει ουσιαστικά κάτι άλλο. [...] Ο Αντρέ Ζιντ δεν υπήρξε ποτέ πεζογράφος με την έννοια που έχει η λέξη, όταν αναφερόμαστε στον Ντοστογιέβσκι ή στον Μπαλζάκ. Η πεζογραφία του είναι ιδιόμορφη τόσο στη δομή της όσο και στο περιεχόμενο. Δε θα' ταν μάλιστα υπερβολή αν λέγαμε ότι το πεζογραφικό του έργο που κινείται στα αποδεκτά πλαίσια της κλασικής πεζογραφίας είναι και το ασθενέστερο. Γιατί ο Ζιντ δε ήταν τόσο ο νηφάλιος αφηγητής, όσο ο όλο πάθος σ...

"Με αγαπάτε;" τον ρώτησε με χαμηλή φωνή. "Ω, ναι, ναι" ψέλλισε εκείνος. Εκείνη όμως του έκανε ένα νεύμα, που του έδινε να καταλάβει ότι δε χρειαζόταν τα περιττά και ανώφελα λόγια. Η Τερέζα ξαναπήρε το αγέρωχο ύφος της, που προσπαθούσε να κάνει φρόνιμα και φυσικά τα λόγια στα χείλη μιας νέας κόρης. "Σαν σου δοθώ, θα κάνεις ό,τι σου ζητήσω;" Η Φραντζέσκα, η κόρη του μαρκήσιου ντε Μαρσάν, είναι άπιαστο όνειρο για τον φτωχό, ερωτοχτυπημένο Ιουλιανό. Δεν παύει, όμως, να ελπίζει και να παίζει γι' αυτήν φλάουτο κάθε βράδυ. Όταν εκείνη τον καλεί από το παράθυρο στο δωμάτιό της,...

Το βιβλίο περιλαμβάνει τις δύο νουβέλες του Γκυ ντε Μωπασάν "Οικογενειακή υπόθεση" και "Η κληρονομιά".

Η πρώτη νουβέλα, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο, είναι η "Οικογενειακή υπόθεση". Προδημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Lanouvelle Revue" το 1881 και πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά τη δεκαετία του ‘20 με τον τίτλο "Οικογενειακά" στη συλλογή διηγημάτων του Γκυ ντε Μωπασάν "Εκλεκτά διηγήματα", χωρίς ένδειξη του μεταφραστή. Είναι από τις σημαντικότερες νουβέλες του Γκυ ντε Μωπασάν. "Η Κληρονομιά", η δεύτερη νουβέλα του βιβλίου, πρωτοδημοσιεύτηκε το 1884 σε εβδομαδιαίες συνέχειες στη "Lavie Militaire" και περιλήφθηκε στη συλλογή "Η μις Χάρριετ" (1884). Στα ελληνικά δημοσιεύτηκε στην...

Στην έντονα αυτοβιογραφική νουβέλα "Εραστές, ευτυχισμένοι εραστές...", γραμμένη σε εποχή που ο Βαλερύ Λαρμπώ είναι ενθουσιασμένος από τον εσωτερικό μονόλογο του Τζέημς Τζόυς, ο συγγραφέας, ώριμος πια, μοιάζει ν' αναπολεί με νοσταλγία τη νεανική του ζωή. [...]

Έπεσε γονατιστή στα πόδια του, πέφτοντας ανάσκελα, σαν να ήταν να πεθάνει. Πέθαινε πραγματικά από κούραση και εξάντληση, βασανιζόταν από απελπισία, γύρευε να ξεριζώσει τα μαλλιά της, κι έπειτα έκλαιγε πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο, με λυγμούς που έπνιγαν τη φωνή της. Τα γόνατά της ήταν σκισμένα και καταματωμένα, όπως σερνόταν πάνω στα χαλίκια. Αγαπούσε με μια σπαραχτική , ολοκληρωτική, διαβολική αγάπη. Αυτός ο έρωτας την κατέτρωγε συνέχεια, ένας έρωτας έξαλλος, θυελλώδης, παθιασμένος.

Το 1828, μια από τις πιο επιφανείς γυναίκες του Παρισιού, η μαρκησία ντ' Εσπάρ, καταθέτει στο δικαστήριο μια αγωγή προκειμένου να στερήσει τα γονικά δικαιώματα στο σύζυγό της. Κατηγορεί το μαρκήσιο, από τον οποίο έχει χωρίσει τα τελευταία δέκα χρόνια, ότι την εμποδίζει να επισκευτεί τους δυο γιους της που ζουν μαζί του και ότι έχει κατασπαταλήσει την περιουσία του προς όφελος μιας άγνωστης οικογένειας, της χήρας Ζανρενώ και του γιου της. Ο δικηγόρος της ισχυρίζεται ότι ο μαρκήσιος είναι είτε τρελός είτε μαγεμένος. Ο ανακριτής Ποπινό αναλαμβάνει να ανακρίνει τα πρόσωπα που ε...