Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια γνωριμία με 56 έλληνες ζωγράφους. Τί ακριβώς πίστευαν για την τέχνη τους, για τις σχέσεις τους με το φιλότεχνο κοινό, αλλά και τον μεγάλο αγώνα που έκαναν για να δημιουργήσουν έργο αληθινό και βιώσιμο.

Μια ανάλαφρη, γλαφυρή, λυρική και συνάμα εμπεριστατωμένη ανάλυση της πορείας ενός εικαστικού από τα παιδικά χρόνια της αθωότητας μέχρι την ενηλικίωση. Ο Κώστας Σπυρόπουλος παρουσιάζει διεξοδικά το μέλλον του παρελθόντος του με μοναδικό τρόπο, καταφέρνοντας να εισαγάγει τον αναγνώστη στον μαγικό κόσμο της εικαστικής δημιουργίας. Εκεί, στο χάος που δημιουργείται το αληθινό έργο τέχνης, πού γεννιέται για να γεννηθεί δίχως να ενδιαφέρεται αν είναι καλοδεχούμενο το ίδιο ή τα υποσημαινόμενα απ' αυτό. Η πορεία απαιτεί ενέργεια, θάρρος, καρτερικότητα, αλλά και μεγα...

Ένα διασκεδαστικό αλλά συνάμα και σουρεαλιστικό δοκίμιο για τα έργα του διάσημου ζωγράφου Νταλί, τα Νάτσος, θα προβληματίσει τον αναγνώστη. Μια επίσκεψη του συγγραφέα στο Πράντο του έδωσε το έναυσμα να δημιουργήσει μια ελεύθερη μετάφραση και μεταφορά στο γραπτό λόγο της σουρεαλιστικής εικόνας που έβλεπε. Κείμενο ενός εκπροσώπου της νέας γενιάς, που θέλει και μπορεί να εκφράζεται πολυδιάστατα και μας καλεί όλους σε ένα ταξίδι πέρα από το χωροχρόνο, σε άλλες διαστάσεις που σίγουρα θα κατακτηθούν από την επιστήμη και τον άνθρωπο. Ο Νταλί άνοιξε αυτή τη πολυδιάστατη πύλη, δε...

[...] Με βάση όλα αυτά, μπορούμε να αντιληφθούμε την τελευταία εκδοχή του Μαγκρίτ, στο "Αυτό δεν είναι πίπα". Τοποθετώντας το σχέδιο της πίπας και τη διατύπωση που του χρησιμεύει ως λεζάντα στην καλά οριοθετημένη επιφάνεια ενός πίνακα (στο μέτρο που πρόκειται για έναν ζωγραφικό πίνακα τα γράμματα δεν είναι παρά μόνο η εικόνα των γραμμάτων, στο μέτρο που πρόκειται για έναν μαυροπίνακα το σχέδιο δεν είναι παρά μόνο η διδακτική προέκταση ενός λόγου). Τοποθετώντας αυτόν τον πίνακα σε ένα ξύλινο τρίεδρο, χοντρό και στέρεο, ο Μαγκρίτ κάνει ό,τι χρειάζεται για να ανασυστήσει (είτε...

Η αντιδιαστολή, που επιχειρεί ο Κόντογλου μεταξύ της βυζαντινής και της δυτικής τέχνης, γίνεται με κριτήρια εικαστικά... με βάση την λειτουργικότητα των ζωγραφικών λύσεων και την κοινωνική αποστολή του έργου τέχνης. Πουθενά δεν υπεισέρχεται ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, όπως πολλοί τον κατηγορούν... Ο Κόντογλου είναι... βαθιά ενωτικός για τον ελληνισμό και ακόμα πιο πολύ είναι άνθρωπος που προωθεί την υγιή σχέση μας με τον περιβάλλοντα ημάς γεωπολιτικό χώρο και τους άλλους πολιτισμούς που τείνουν σήμερα να κυριαρχήσουν... Σε μια σύγχρονη Ελλάδα που αγωνίζε...

Στις αρχές του 18ου αιώνα μεταξύ Μοριά, Επτανήσων και, πιθανότατα, Βενετίας, ο ζωγράφος και στρατιωτικός Παναγιώτης Δοξαράς (1662-1729) μετέφρασε στα ελληνικά τις πραγματείες περί ζωγραφικής του Λεονάρντο ντα Βίντσι και του φλωρεντινού ουμανιστή Λεόν Μπαττίστα Αλμπέρτι, κείμενα που συγκαταλέγονται στις σημαντικότερες πηγές της ιστορίας της ευρωπαϊκής τέχνης, καθώς και οδηγίες για την τέχνη της τοιχογραφίας του ιησουίτη ζωγράφου Αντρέα Πότσο. Συνάμα, εξελλήνισε χιλιάδες ονόματα ζωγράφων που περιλαμβάνονταν στο πρώτο καλλιτεχνικό λεξικό, όπως κυκλοφόρησε στα ιταλικά το 1719,...

Η μακρά πορεία επαναφοράς στην επικαιρότητα και εκ νέου ενεργοποίησης του έργου του Greco ξεκινά στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα και φτάνει ώς την "ολική του επαναφορά" στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Αρχικά, ο μύθος El Greco, μαζί με το έργο του, ήταν παρών στη διένεξη της Τέχνης για την Τέχνη, στη σύγκρουση της ακαδημαϊκής τέχνης με τη ρομαντική, στις έριδες για την υπεροχή του σχεδίου ή του χρώματος -με δυο λόγια, μέσα σε κάθε ζωντανή καλλιτεχνική συζήτηση με τις κοινωνικοπολιτικές της προεκτάσεις. Στη συνέχεια, το έργο του Greco, ως "μέσο αποκάλυψης", γίνεται πολύτιμο ό...

"Όταν τις πρωτοκοίταξα... τα ’χασα. Πόσοι κρυμμένοι κόσμοι, πόσα συναισθήματα, πόση ακόμη απλότητα, αθωότητα, αμεσότητα, αξιοπρέπεια, αλήθεια, υπάρχουν μέσα μας που ζητούν να βγουν, να σεργιανήσουν στο φως, να ανασάνουν... Να ζήσουν. Οι γραμμές αβίαστες, ολοκληρωμένες με μονοκονδυλιά, το χρώμα καθαρό, λαμπερό, χωρίς μπερδεμένα μείγματα, μας ελευθερώνουν στρογγυλεμένα και ανεπιτήδευτα συναισθήματα, ακυρώνοντας άμυνες, φιοριτούρες, στολίδια και ψέματα. Θα μπορούσα άραγες να συνοδεύσω με τον ίδιο τρόπο, με λόγο "μονοκονδυλιά" τα έργα και να ’ναι αυτό ένα "πρόγραμμα κινηματογρ...

Στο βιβλίο επιχειρείται μια συγκριτική προσέγγιση των διαφόρων μορφών τέχνης με σημείο αναφοράς τη ζωγραφική. Το σχέδιο, το χρώμα, η προοπτική εξετάζονται υπό το πρίσμα ακόμα και της επιστήμης, με εκλαϊκευμένο και εύληπτο τρόπο, όσο χρειάζεται για να τεκμηριωθούν αρχές και κανόνες. Το βιβλίο θέτει ερωτήματα στα οποία καλείται κανείς να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Πρόκειται για ένα δοκίμιο που θέτει μια αφετηρία, από την οποία μπορεί κανείς να ξεκινήσει για να ακολουθήσει ποικίλους δρόμους αναζήτησης των μυστικών της τέχνης, και ιδίως της ζωγραφικής. Παρουσιάζει, πλη...

Ο π. Πάβελ Φλορένσκι έχει μείνει στην ιστορία ως ο τελευταίος εγκυκλοπαιδιστής του ρωσικού πολιτισμού. Ιερέας, θεολόγος, φιλόσοφος, φυσικός, μα πάνω απ' όλα στοχαστής, άφησε πίσω του ένα τεράστιο σε εύρος και όγκο έργο, το οποίο, δυστυχώς, είναι ελάχιστα γνωστό στην πατρίδα μας. Το ογκώδες έργο του "Ο στύλος και η δικαίωση της αλήθειας" ένα δοκίμιο ορθόδοξης θεοδικίας, αποτελεί σήμερα το opus magnus των θεολογικών σπουδών σε πολλές δυτικές χώρες αλλά και στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Ανάμεσα στις άλλες ασχολίες του ο π. Πάβελ Φλορένσκι ασχολήθηκε και με ζητήματα αισθητικ...

Το νέο βιβλίο του μεγάλου ζωγράφου και δασκάλου Δημήτρη Μυταρά, "Η γλώσσα της τέχνης" είναι ένα σύνολο συμπερασμάτων από προσωπικές εμπειρίες από την ενασχόληση του στις εικαστικές τέχνες και από παρατηρήσεις σε προβλήματα διδασκαλίας αντλούμενες μέσα από τη μακροχρόνια διδακτική θητεία του. Σκοπός του είναι να βοηθήσει και να συμβουλεύσει τους νέους ζωγράφους, να ενημερώσει και να εμπλουτίσει τις γνώσεις όσων επιθυμούν να μάθουν κάτι παραπάνω για την τέχνη αλλά και να μας παροτρύνει να ασχοληθούμε με αυτήν, καθώς όπως λέει και ο ίδιος στον πρόλογο του "Μην αρκείστε σε απλή...

Το έργο των ιντιμιστών ζωγράφων προσδιορίζεται ως μια απόσυρση από την κοινωνία, ως μια επιστροφή στον ιδιωτικό χώρο. Τα χαρακτηριστικά αυτής της στροφής παρατηρούνται κυρίως τον 19ο αιώνα. Η "εφεύρεση της ατομικότητας" αποτελεί ένα προϊόν αυτού του αιώνα. Τότε, δεν πραγματοποιείται απλά ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό. Αυτή η διάκριση είναι, άλλωστε, ένα συστατικό στοιχείο της αστικής κοινωνίας και προλέγεται αιώνες πριν. Η διάκριση του δημόσιου/ιδιωτικού γίνεται, τώρα, μέσα από την προβολή ενός καινούργιου στόχου, την ανακάλυψη και την έκφραση τ...