Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό αποτελείται από μια πληθώρα συνεντεύξεων και διαλόγων που έγιναν μεταξύ του Κλωντ Λέβι Στρως και του Ντιντιέ Εριμπόν σχετικά με διάφορα θέματα που απασχολούν τις σύγχρονές κοινωνίες. Αλλά και προσωπικά θέματα και εμπειρίες από την ζωή του. Το απόσταγμα γνώσης και εμπειρίας μιας ζωής, ενός αξιόλογου ανθρώπου, μας μεταφέρεται μέσα από τις συζητήσεις αυτές.

Η προσωπική επαφή με τους ανθρώπους που σημάδεψαν την εποχή μας είναι η πολυτιμότερη εμπειρία ενός συγγραφέα. Μετά το συζητημένο της μπεστ σέλερ Μελίνα: Μια θεά με το διάβολο μέσα της, η Φρίντα Μπιούμπι επιστρέφει με τα Προσωπικά, μια σκιαγράφηση πέντε μεγάλων Ελλήνων, όπως τους γνώρισε και όπως τους θυμάται εκείνη. Ξεφεύγοντας από το καθιερωμένο πλαίσιο της αντικειμενικής βιογραφικής εξιστόρησης, η Μπιούμπι ακολουθεί το δρόμο της καρδιάς της. Ανατρέχει στο παρελθόν, θυμάται και ξαναζωντανεύει τις στιγμές της με πέντε από τους σημαντικότερους ανθρώπους που γνώρισε κατά τη δ...

Μια μέρα του Σεπτεμβρίου, το 1981, συνομιλώντας με τον Πρόεδρο Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον ερώτησα αν θα δεχόταν να μου δώσει μία συνέντευξη χωρίς να του έχω υποβάλει από πριν τα ερωτήματά μου γραπτώς, μια συνέντευξη - αυθόρμητη και απροσχεδίαστη μάλλον συνομιλία, σαν τόσες και τόσες που τα τελευταία εκείνα χρόνια είχαμε πραγματοποιήσει. Στην προϋπόθεση της απροσχεδίαστης συνομιλίας μας πρόσθεσα και μιαν άλλη, συμπληρωματική: πως η συνέντευξη αυτή δεν θα δημοσιευόταν παρά πολύ μετά από την εκδημία του από τον κόσμο αυτό. Δέχτηκε πρόθυμα και καλόβολα. Για μέρες κατόπι, συλλογιζ...

Δύο γράμματα του Γιάννη Τσαρούχη και ένα του Γιάννη Μόραλη τα οποία οι δύο φίλοι αντάλλαξαν το 1958, όταν ο Γιάννης Τσαρούχης βρισκόταν στο Dallas για τα σκηνικά και τα κοστούμια της όπερας "Μήδεια" του Κερουμπίνι με τη Μαρία Κάλλας. Περιλαμβάνει επίσης συνομιλίες του Διονύση Φωτόπουλου με τους δύο μεγάλους ζωγράφους σχετικά με την εποχή εκείνη, τις εντυπώσεις του Τσαρούχη από την Αμερική, τη γνωριμία και τη φιλία τους, και φωτογραφίες των δύο φίλων από τα αρχεία του Γιάννη Μόραλη και του Διονύση Φωτόπουλου.

Μια συλλογή από συνεντεύξεις που έδωσε ο Τσόμσκι για πλήθος θεμάτων που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Στις συνεντεύξεις αυτές αναδεικνύεται η ευστοχία της σκέψης ενός από τους εξέχοντες πολιτικούς αναλυτές της εποχής μας καθώς σχεδιάζει τον χάρτη της αναδυόμενης παγκόσμιας οικονομικής τάξης.

«Η μουσική βρίσκεται στη φύση, περνάει μέσα απ' τον άνθρωπο χωρίς τις άχρηστες εμπειρίες και όσο πιο καθαρός είναι ο άνθρωπος για να τις μεταφέρει πιστά, τόσο το αποτέλεσμα είναι πιο παγκόσμιο. Σου φαίνεται παράξενο;»

Και καθώς αφήνεσαι σ' αυτή την εγκατάλειψη, ακούς το Δημοτικό Συμβούλιο της Πόλης σου να τραγουδά, τις αλλαγές που προαναγγέλουν, χωρίς αυτές να μπορούν να εξαγοράσουν τις ανάγκες σου, την πλήξη και των φτώχεια, τις ώρες που έχασες με μια καμένη κιθάρα, βρώμικά μπαράκια και ραγισμένα πεζοδρόμια, βία και αγάπη, όλα να γίνονται ΕΝΑ, και τώρα όλα αυτά τριγύρω σου να σε απειλούν. Manchester 1995

«Στα παραμύθια, όπως και στην παιδική ηλικία, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει η αίσθηση του χρόνου, οι απαγορεύσεις... Στα παραμύθια τα όρια είναι σκιές, ο χρόνος ποτάμι... Στα παραμύθια, όπως και στην παιδική ηλικία, δύσκολα διακρίνει κανείς τη φαντασία από την πραγματικότητα».

«Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία όλων για την τελειότητα... Προτιμώ τα έργα μου να τελειώνουν λίγο προτού γίνουν τέλεια! Πιστεύω ότι η τελειότητα έχει ένα ελάττωμα: αν την αγγίξεις έστω και για μία μόνο στιγμή, σε φυλακίζει... Δύσκολα ξαναδημιουργείς μετά από ένα τέλειο δημιούργημα!»

«Όταν ακούω μουσική, δεν κάνω τίποτε άλλο... Η μουσική δεν είναι συνοδευτική... Είναι μια παρουσία που απαιτεί ολοκληρωτική αφοσίωση. Απαιτεί απόλυτη προσοχή για να λειτουργήσει!...»

"Πήρα την πρώτη συνέντευξη από τον Βασιλικό τον Δεκέμβριο του 1966, λίγο μετά την έκδοση από το Θεμέλιο του Ζ, πάνω που έβραζε η υπόθεση Λαμπράκη, η οποία συγκλόνιζε τόσο το πανελλήνιο. Και μου έκανε καταρχάς εντύπωση η άνεσή του να εκφράζεται, να μην έχει αναστολές, να μην ταλαιπωρεί το συνομιλητή του διορθώνοντας (όπως συμβαίνει με πολλούς) αυτά που λέει. "Έκτοτε ακολούθησαν οι συνεντεύξεις που θα βρει ο αναγνώστης σ' αυτό το βιβλίο (η τελευταία, τον Ιανουάριο του 1996), μ' 'ενα Βασιλικό ο οποίος δεν αρκείται στο δικό του έργο, αλλά διατυπώνει ευθέως, με τόλμη και με παρρ...

«Νομίζω ότι πρέπει κάποιος να πει στους ανθρώπους ότι οι ζωές τους δεν είναι τόσο περιορισμένες και δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετοί σοβαροί συγγραφείς που να δίνουν αυτή την πληροφορία...»

Όλες οι κυβερνήσεις που γνώρισα, όχι μόνο συνολικά αλλά και σαν μεμονωμένα άτομα -ο τάδε πρωθυπουργός ή ο υπουργός, για παράδειγμα- είχαν μια φιλοδοξία. Να αποκτήσουν μια δική τους εφημερίδα...»

«Η μουσική είναι βροχή... Όταν βρέχει, άλλοι τρέχουν να βρουν ένα μέρος να προφυλαχθούν και άλλοι συνεχίζουν να περπατάνε στη βροχή, γίνονται μούσκεμα, αλλά δεν τους μέλλει... αυτοί είναι οι μουσικοί...»

«Πρέπει, φαίνεται, να υποστεί κανείς ένα σοκ για να προχωρήσει παραπέρα! Άμα κάθεσαι ήρεμος, δεν βγαίνει τίποτα. Δημιουργώντας είναι σαν να ζητάς παρηγοριά, κατά κάποιο τρόπο, από τους συνανθρώπους σου, οι οποίοι μάλιστα, αν έχουν πονέσει κι αυτοί, θα σε καταλάβουν ακόμα περισσότερο! Διαφορετικά θα πουν: «Δεν μας ενδιαφέρει, ο κύριος ομιλεί σανσκριτικά»».

«Ο όρος μ π ι τ είναι ο όρος που δόθηκε σε μια παρέα. Εμάς δεν μας πολυενδιέφερε να βαφτιστούμε κάπως. Άλλοι μας βάφτισαν. Είχαμε δύο επιλογές... Ή να χάσουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να απαλλαγούμε από την ταμπέλα ή να τη χρυσώσουμε!...»

«Θεωρώ ύβρη να ρωτάς έναν άνθρωπο αν υπάρχει κατά τη γνώμη του Θεός. Οι ερωτήσεις πάνω στο μυστήριο της ύπαρξης νομίζω ότι ενοχλούν ακόμα κι έναν άθεο! Ακόμα και οι άθεοι έχουν θρησκευτικά προβλήματα!..»

«Η σωστή ερμηνεία ενός έργου είναι αυτή που δίνει την εντύπωση στο κοινό ότι εκείνη τη στιγμή γράφεται το έργο. Ότι ο ερμηνευτής είναι ο μουσουργός που το συνθέτει εκείνη τη στιγμή μπροστά τους...»

«Η ποίηση είναι μια ανάγκη του ποιητή και δεν έχει καμιά σχέση σε πόσους αρέσει αυτό που γράφει. Ο ποιητής γράφει και υπάρχουν άνθρωποι, κάποιοι άνθρωποι, που υποφέρουν όπως υποφέρει κι αυτός και τον κατανοούν! Είναι ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι περιέργως πιάνουν το ποίημα...»