Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Μαλλαρμέ, που τον βλέπουμε ότι προσπαθεί να αποφύγει τη σκληρή πραγματικότητα που τον περιβάλλει, δημιουργεί άπλετα την τέχνη του σε αυτό το ποίημα πλημμυρισμένο αρμονία και μουσική, όπου θριαμβεύει η υποβολή, η απόχρωση εννοιών, όπου στην περιγραφή τους ψυχικών καταστάσεων με μια διφορούμενη, αποσιωπημένη έννοια, ανάμεσα στην επίκληση και στο όνειρο, δημιουργείται ένα φανταστικό, τολμηρό θαύμα στην ένωση του ιδεατού κόσμου του ποιητή και τη μεσογειακή φύση. Ο Φαύνος, όπως ο Μαλλαρμέ στα δωμάτιά του, ονειρεύεται και φεύγει στα μάκρη· αλλά αυτός, σε αντίθεση με τον ποιητή...

ΑΝΤΙ-ΠΛΑΤΩΝ ΙΙΙ Τι νόημα να δώσεις σε τούτο: ένας άντρας φτιάχνει από κερί και χρώματα το ομοίωμα μιας γυναίκας, το κάνει όσο γίνεται πιο πιστό, το υποχρεώνει να ζήσει, του δίνει μ' έναν σοφό φωτισμό τον ίδιο δισταγμό στην αρχή της κίνησης που εκφράζει και το χαμόγελο. Έπειτα οπλίζεται μ' ένα δαδί, παραδίδει το ομοίωμα στον οίστρο της φλόγας, παρακολουθεί την παραμόρφωση, το σπαραγμό της σάρκας, προβάλλει στη στιγμή χίλιες δυνατές μορφές, φωτίζεται με χίλια τέρατα, νιώθοντας σαν μαχαίρι αυτή την πένθιμη διαλεκτική όπου το άγαλμα του αίματος ξαναγεννιέται και διαλύετα...

Εκτός από κάποιες τρανταχτές εξαιρέσεις, τα κομμάτια αυτά του Μπωντλαίρ ανήκουν μάλλον σε ένα είδος διδακτικών και συμβολικών μύθων παρά σ' αυτό που ονομάζουμε ποίηση. Αν όμως μπορούμε να πούμε ότι τα περισσότερα κομμάτια συγγενεύουν με την αφήγηση παρά με τον καθαρό λυρισμό, δεν θα είναι ψέμα να προσθέσουμε πως το ανέκδοτο, η μικρή ιστορία που μπορεί να στηρίζεται σε πραγματικά επεισόδια της καθημερινότητας, είναι στα μάτια και στο πνεύμα του ποιητή αφορμή για μελωδική ονειροπόληση.

- Ποιον αγαπάς περισσότερο, άνθρωπε αινιγματικέ, λέγε: τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδελφή σου, ή τον αδελφό σου; - Δεν έχω ούτε πατέρα, ούτε μάνα, ούτε αδελφή, ούτε αδελφό. - Τους φίλους σου; - Χρησιμοποιείτε μια λέξη της οποίας η έννοια μου έμεινε άγνωστη μέχρι σήμερα. - Την πατρίδα σου; - Αγνοώ σε ποιο γεωγραφικό πλάτος βρίσκεται. - Την ομορφιά; - Ευχαρίστως θα την αγαπούσα, θεά κι αθάνατη. - Το χρυσάφι; - Το μισώ, όπως εσείς μισείτε το Θεό. - Ε λοιπόν! Τι αγαπάς αλλόκοτε ξένε; - Αγαπώ τα σύννεφα... τα σύννεφα που περνούν... εκεί πέρα... εκεί κάτω... τα σύ...

[...] Η μετάφραση αυτή είναι η πρώτη και επισήμως η μοναδική του έργου. Σ' αυτήν έγιναν κάποιες αναγκαίες (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού) μικροαλλαγές χωρίς να παρέμβουμε ουσιαστικά στο κείμενο. Εκφράζουμε τον θαυμασμό και τις ευχαριστίες μας στον αξιότιμο Κλείτο Κύρου που επέλεξε να μεταφράσει αυτό το ανεκτίμητο ποιητικό έργο, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο το προσέγγισε. Από την άλλη, μας τίμησε απίστευτα η συγκατάβασή του να μας παραχωρήσει ευγενικά αυτήν τη μετάφραση. Το βάρος αυτού του έργου είναι μεγάλο στους δικούς μας ώμους και το χρέος μας να το θέσου...

Ο σοφός ονειρεύεται στην άκρη του δρόμου. Η δύναμη του ονείρου μπορεί να κάνει να ξεπροβάλει ένα δέντρο, ένας βασιλιάς, μια γυναίκα, μια χίμαιρα. Και το δέντρο κι ο βασιλιάς και η χίμαιρα περνούν, περνούν σ' αυτό το σκηνικό που ονομάζεται ζωή. Και εξαφανίζονται. Ο σοφός ονειρεύεται στην άκρη του δρόμου. Δε θα περάσει όποιος θέλει απ' το δρόμο του. [...] Ο σοφός διασχίζει με τα πόδια το ποτάμι κοντά σ' ένα γεφύρι. Σίγουρα δε θα το 'χει δει. Μα κάποιος απ' το γεφύρι του κάτι του φωνάζει. Ο σοφός κοιτάζει, βλέπει το γεφύρι να γκρεμίζεται μαζί με τον άνθρωπ...

[...] Ο Ίγκιτουρ, ήρωας μυθοπλασίας, δεν είναι παρά ένας ηθοποιός που παριστάνει πως ρίχνει τα ζάρια. Και απευθύνεται στη Νοημοσύνη τον αναγνώστη που σκηνοθετεί τα πράγματα μόνη της. Έξω από το χρόνο, από τις περιστάσεις, από την πραγματικότητα. Η ζωή του είναι νεύρωση και πλήξη. Πότε θηλυκό πότε αρσενικό, πότε Σκιά πότε Μεσονύκτιος, πότε εγώ πότε εσύ πότε αυτός, με μια κίνηση περισσότερο σπειροειδή παρά κυκλική κατεβαίνει στη νύχτα του ασυνείδητου, στη νύχτα των λέξεων, πριν από τις λέξεις. Ίχνος μιας απαρχής χωρίς ιστορία, που αισθάνεται την ανάγκη να την ξαναπαίζει σε κά...

"Ποιοι ήταν οι λόγοι που ώθησαν τον Κ.Γ. Καρυωτάκη, τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, στην πεζογραφία; [...] Τι ήταν αυτό που τον έκανε να υπερβεί το φράγμα του στίχου και να αναζητήσει άλλα, πιο ευρύχωρα πεδία, στα οποία πίστεψε, προς στιγμή, ότι θα είχε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων; [...] Τα γραμμένα τον τελευταίο χρόνο της ζωής του ποιητή (1927-1928) εννέα πεζά προαναγγέλλουν ένα τέλος. Στοιχειοθετούν το σκληρό κέλυφος μιας σιωπής που, προσώρας, είναι διάχυτη, σαν αίσθηση απειλής, με ευδιάκριτη την τάση να συρρικνωθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί. Αποτελούν τους "πικ...

Προσεγγίζοντας αυτά τα ποιήματα, αφυπνίζεται μέσα μας μια εμπιστοσύνη. Περνώντας από τη μια λέξη στην άλλη, το βλέμμα μας βλέπει να ξεδιπλώνεται μια ειλικρινής κουβέντα που κατοικεί το νόημα, όπως η σωστή φωνή κατοικεί τη μελωδία. Καμιά προσποίηση, καμιά επιτήδευση, κανένα προσωπείο. Μπορούμε να περισυλλέξουμε χωρίς τη διαμεσολάβηση καμιάς πανουργίας αυτή την κουβέντα που μας προσφέρεται χωρίς περιστροφές. Μας καταλαμβάνει ένας θαυμασμός, μια ευγνωμοσύνη: η ποιητική απαγγελία, ο ποιητικός λόγος (απελευθερωμένος όμως από κάθε ρητορικό τέχνασμα) είναι λοιπόν εφικτά, πάντοτε ε...

Ο Denis Emorine είναι ένας διαρκώς διερωτώμενος ποιητής, δοκιμιογράφος, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος αναζητά την αλήθεια πάνω στην ύπαρξη, τον έρωτα, τη ζωή και τον θάνατο. Τα αγωνιώδη ερωτήματά του μας αναγκάζουν να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά και να προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε μέσα μας τις απαντήσεις. Η προσέγγιση παραμένει προσωπική, αφού κάθε άτομο είναι μοναδικό. Ο ποιητής λαχταρά μια ευτυχισμένη και αρμονική ζωή, όμως αυτό είναι αδύνατο, όσο ο κόσμος συνεχίζει να ζει στο σκοτάδι, την εξορία, καταδικασμένος σε θάνατο. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ι...

Ο Denis Emorine είναι ένας διαρκώς διερωτώμενος ποιητής, δοκιμιογράφος, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος αναζητά την αλήθεια πάνω στην ύπαρξη, τον έρωτα, τη ζωή και τον θάνατο. Τα αγωνιώδη ερωτήματά του μας αναγκάζουν να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά και να προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε μέσα μας τις απαντήσεις. Η προσέγγιση παραμένει προσωπική, αφού κάθε άτομο είναι μοναδικό. Ο ποιητής λαχταρά μια ευτυχισμένη και αρμονική ζωή, όμως αυτό είναι αδύνατο, όσο ο κόσμος συνεχίζει να ζει στο σκοτάδι, την εξορία, καταδικασμένος σε θάνατο. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ι...

"Κονδυλώδες τέκνο του ανατολικού παραμυθιού". (Andre Breton). "Εκείνο που δεσπόζει στην ποίηση της Joyce Mansour είναι η δίχως μεταπτώσεις αναφορά της στο χαοτικό διάστημα ανάμεσα Έρωτα και Θανάτου... που εκδηλώνεται όχι σπάνια σε τόνους ντελίριου. Φτάνει στο σημείο να ωθήσει τον έρωτα σ' επίθεση, ρίχνοντάς τον πάνω στα τείχη του θανάτου, να τα παραβιάσει, να εισβάλει στην ενδοχώρα του. Ο οραματισμός της, γι' αυτό, δεν ορρωδεί μπροστά στο μακάβριο: ωθεί την ερωτική αναζήτηση, την ερωτική έλξη και επαφή να συνεχίζεται ανάμεσα στους ενταφιασμένους, εκεί, μέσα στον τάφο, ενώ...

Η Κυρά Σαρακοστή είναι η Dame Careme της ελληνορθόδοξης παράδοσης. Αυτή δεν έχει στόμα, ούτε μιλά. Έχει επτά πόδια και χάνει κάθε Κυριακή, κατά τη διάρκεια των σαράντα ημερών της νηστείας, από ένα. Οδηγεί γλυκά τις ανθρώπινες υπάρξεις προς το Φως του Πάσχα που το έχουν ανάγκη χριστιανοί και μη. Η "Κυρά Σαρακοστή της Αλεξανδρούπολης" δεν είναι μια αφήγηση για την Κυρά Σαρακοστή της θρησκευτικής παράδοσης. Σε κάθε σελίδα της εμφανέστατοι είναι δύο ήρωες-επισκέπτες, ο Έρωτας και ο Θάνατος, η Αγάπη και ο Θάνατος, που φροντίζουν, τις καλές αλλά και τις δύσκολες στιγμές, αυτό...