Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο τής ζωής του πατέρα μου, η αυτοβιογραφία του, δεν ολοκληρώθηκε. Ήρθε το τέλος της ζωής του πριν από το τέλος των αναμνήσεών του. Το έγραψε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Έζησε άλλα δεκαπέντε χρόνια περίπου, ακμαίος σωματικά και πνευματικά. Γιατί σταμάτησε; Δείχνει στο σημείο που είναι σταματημένο σαν να ήθελε να ξεχωρίσει -σαν ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο- τη ζωή του στην Αμερική. Ίσως αυτός και να ήταν ο λόγος που διέκοψε τη γραφή, μέχρι να ανακαλέσει μέσα του τη ζωή του μετανάστη. Μια ζωή σκληρή, που ποτέ δεν συμφιλιώθηκε μαζί της, αλλά με υπομονή έζησε για να κα...

Ζω και πιστεύω ότι ΖΩ γιατί γράφω, δηµιουργώ, τραγουδώ, περπατώ, γελώ και κλαίω, δακρύζω, ριγώ, συγκινούµαι. Αγαπώ. Είµαι σίγουρος πως ΖΩ, γιατί είναι ζωντανές οι αισθήσεις µου, τα αισθήµατά µου. Κάνω ακόµα λάθη και σφάλµατα. Αισθάνοµαι όµορφα όταν οι άλλοι µε αγαπούν. Το ίδιο όµως αισθάνοµαι όταν µε κοροϊδεύουν, µε ξεγελούν, µου λένε ψέµατα και τα πιστεύω γιατί έτσι νιώθω σαν µικρό παιδί που δεν κρατά κακία. Είµαι σίγουρος ότι ζω γιατί µου το λέει η φωνή µου, ο παλµός, η όρεξη, η δίψα που έχω για να κάνω αυτό που ξέρω. Και εφόσον ακόµα γράφω τραγούδια και τραγο...

"Το ξέρω πως στο τέλος θα ηττηθώ από τον χρόνο. Μέχρι τότε προσπαθώ να τον κερδίζω στα σημεία". Από την Πάτρα του 1947 μέχρι την Ελλάδα του Μνημονίου, ο Θάνος Μικρούτσικος μιλάει για τη ζωή του, το τραγούδι, την πολιτική. Σημάδια που "κέρδισε" από τον χρόνο και σημάδια που ο ίδιος έβαλε στον χάρτη του νεοελληνικού πολιτισμού. Γεγονότα, σκέψεις, συναισθήματα μιας συναρπαστικής διαδρομής. Παρεμβάλλονται κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου, ματιές και σκέψεις του επάνω στις αφηγήσεις του συνθέτη.

"Το ξέρω πως στο τέλος θα ηττηθώ από τον χρόνο. Μέχρι τότε προσπαθώ να τον κερδίζω στα σημεία". Από την Πάτρα του 1947 μέχρι την Ελλάδα του Μνημονίου, ο Θάνος Μικρούτσικος μιλάει για τη ζωή του, το τραγούδι, την πολιτική. Σημάδια που "κέρδισε" από τον χρόνο και σημάδια που ο ίδιος έβαλε στον χάρτη του νεοελληνικού πολιτισμού. Γεγονότα, σκέψεις, συναισθήματα μιας συναρπαστικής διαδρομής. Παρεμβάλλονται κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου, ματιές και σκέψεις του επάνω στις αφηγήσεις του συνθέτη.

Αν και είναι ο πιο διάσημος Έλληνας στα μήκη και τα πλάτη της γης, ο Μίκης Θεοδωράκης, που φέτος, το 2010, έκλεισε αισίως τα 85 του χρόνια, για πολλούς είναι ένας γρίφος. Και δεν είναι παράδοξο. Από τις αρχές του 1960, που βρέθηκε στο επίκεντρο του δημόσιου πνευματικού και πολιτικού χώρου μέχρι σήμερα, έχει συγκρουστεί περίπου με τους πάντες: Με το Παλάτι, με τη Δεξιά, με την Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, με τη Χούντα, με το ΠΑΣΟΚ, με τους Σοβιετικούς, με τους Αμερικανούς, με τους Εβραίους, με τον Καραμανλή, με τον Μητσοτάκη, με τους Παπανδρέου... Παραδόξως αυτό το "γρ...

"Εγεννήθην ως Άγγλος, έζησα ως Έλλην και τώρα πεθαίνω ως Ιταλός..." Με αυτές τις λέξεις ο Διονύσιος Λαυράγκας (1864-1941), ο πρωτεργάτης της ελληνικής μελοδραματικής τέχνης που τόλμησε να παντρέψει τη δυτική μουσική με τη δημοτική μας παράδοση, συνόψισε τους τρεις "σταθμούς" του βίου του. To τελευταίο έργο του κοσμοπολίτη Κεφαλλονίτη μουσουργού δεν ήταν γραμμένο με νότες αλλά με λέξεις, ήταν το χρονικό της ίδιας του της ζωής. Στα "Απομνημονεύματά μου" ο Διoνύσιος Λαυράγκας καταθέτει μία εξαιρετικά σημαντική μαρτυρία για την ιστορία της εγχώριας λόγιας μουσικής. Ακολου...

Στους "Δρόμους του Αρχάγγελου" ο Μίκης Θεοδωράκης αυτοβιογραφείται. Κάνει μια κατάδυση στο χρόνο και τις μνήμες του και αφηγείται τα γεγονότα και τα συναισθήματα που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του και καθόρισαν την καλλιτεχνική και πολιτική πορεία του. Ζει τα παιδικά του χρόνια περιπλανώμενος στις διάφορες πόλεις της Ελλάδας, ακολουθώντας τον πατέρα του, ανώτατο κρατικό υπάλληλο. Γνωρίζει τον τρόπο ζωής και τη μουσική των περιοχών όπου εγκαθίστανται, όμως αισθάνεται παντού διαφορετικός και μόνος. Νομάς και ξένος, βρίσκει καταφύγιο στη μουσική. Στη διάρκεια της εφηβεία...

Το βιβλίο περιλαμβάνει ένα εκτεταμένο ανέκδοτο αυτοβιογραφικό κείμενο του Σταύρου Κουγιουμτζή όπου ο δημιουργός αποκαλύπτει λεπτομέρειες για την προσωπική του ζωή, το έργο του, τις συνεργασίες του και τις σχέσεις τους με άλλους δημιουργούς. Ακόμη περιλαμβάνει όλους τους στίχους που έγραψε, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, κείμενα σημαντικών ελλήνων καλλιτεχνών για τον ίδιο και το έργο του καθώς και αναλυτική δισκογραφία.

Στην αυτοβιογραφία του Βαγγέλη Σούκα, του παιδιού από το Κομπότι της Άρτας που αναγκάστηκε να γίνει προστάτης οικογένειας από τα δεκατέσσερα χρόνια του, θα βρείτε έναν αγωνιστή της ζωής που ανέβασε την τέχνη του κλαρίνου σε απρόσμενα ύψη. Ονειρευόταν να έρθει στην Αθήνα για "να κάνει πλάκες", να φτιάξει όνομα, να μην ξαναδοκιμάσει την πείνα της Κατοχής και την καταφρόνια που αντιμετώπιζαν οι μουσικοί. Τόλμησε να κλέψει την καλύτερη του χωριού και έφτιαξε την οικογένειά του ανάμεσα σε πολλές δυσκολίες. Αγωνίστηκε για να χαρούν τα παιδιά του όσα αυτός δε χάρηκε. Διδάχτηκε κ...

Η έκδοση «Μίκης Θεοδωράκης - Αυτοβιογραφία», ντοκουμέντα της ζωής και του έργου του, απαρτίζεται από ένα δίγλωσσο (ελληνικά & αγγλικά) βιβλίο- λεύκωμα και μια συλλεκτική κινηματογραφική έκδοση ντοκουμέντων σε 2 DVD. Για πρώτη φορά δημιουργείται μια κινηματογραφική βιογραφία αυτού του μεγέθους τόσο σε διάρκεια όσο και σε περιεχόμενο. Το κινηματογραφικό ντοκουμέντο «Μίκης Θεοδωράκης αυτοβιογραφία» αποτέλεσε τη βάση της παρούσας έκδοσης. Πρόκειται για την πολύχρονη κινηματογραφική καταγραφή της ζωής και του έργου του από τους Γιώργο και Ηρώ Σγουράκη, από το 1983 έως το 200...

Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να 'ρθει η στιγμή να γράψω την αυτοβιογραφία μου για να εκδικηθώ κάποιους ανθρώπους. Να γράψω, δηλαδή, τα χειρότερα γι' αυτούς που με είχανε πληγώσει. Σήμερα δεν θέλω να εκδικηθώ κανέναν.

Τελικά, ο Μίκης Θεοδωράκης δεν σκοτώθηκε στις διαδηλώσεις για τις "εκλογές της αποχής" τον Μάρτιο του 1946, όπως έγραψαν τότε οι εφημερίδες ότι θα συνέβαινε. Αντίθετα, έζησε μια "μυθιστορηματική" ζωή που σφράγισε οριστικά την πορεία αυτού του τόπου και του λαού του, την ιστορία της μουσικής, αλλά και το παγκόσμιο κίνημα όσο ελάχιστοι -και πάντως όσο κανείς άλλος Έλληνας. Και σήμερα, σε αυτό το δίτομο έργο, σαν αρχαίος ραψωδός, διηγείται τη ζωή του και μαζί άγνωστες πτυχές, λεπτομέρειες, παρασκήνια και μεγάλα γεγονότα που διαμόρφωσαν την Ελλάδα από τα χρόνια του Μεσοπολέμου,...

Στη μελαγχολική ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '50 στις θεσσαλικές πόλεις, για άτομα της δικής μου ευαισθησίας, υπήρχαν δύο επιλογές. Ή θα βούλιαζες μέσα στην κατάθλιψη και στην αδράνεια, ή θα οπλιζόσουνα με δύναμη για κάτι δημιουργικό. Διαλέγοντας τη δεύτερη επιλογή, δημιουργήθηκε με πολλή προσπάθεια το θαύμα της χορωδίας Τρικάλων. Παράδειγμα και ερέθισμα και για άλλες μικρές ή μεγάλεις πόλεις. Με τις χορωδιακές μου διασκευές στα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη γεννήθηκε κάτι καινούργιο. Η μεταφορά του έντεχνου τραγουδιού σε χορωδιακή μορφή. Έτσι άρχισε ο μύθος της Χορωδίας...

Σημαντικότατη φυσιογνωμία της έντεχνης ελληνικής μουσικής κατά τον 19ο αιώνα, όταν για πρώτη και, μέχρι στιγμής, τελευταία φορά η μουσική αυτή συνδεόταν φυσιολογικότατα με ένα παγκόσμιο σύστημα μουσικής παιδείας και παραγωγής (το ιταλικό), ο ζακυνθινός συνθέτης Παύλος Καρρέρ (1829-1896) διεκδικεί την ευγνωμοσύνη μας όχι μόνο για τη μουσική του δημιουργία αλλά και για τα ανεκτίμητα απομνημονεύματά του, των οποίων το χειρόγραφο ο Γιώργος Λεοτσάκος δημοσιεύει και σχολιάζει εδώ ολόκληρο για πρώτη φορά.

Ολοκληρωμένος λαϊκός καλλιτέχνης ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, με προσωπικότητα, κύρος και πολύπλευρο ταλέντο, με αδιάκοπη παρουσία -που διαρκεί επί 55 χρόνια- στο ελληνικό τραγούδι, αποτελεί σήμερα ένα ζωντανό κομμάτι του μουσικού μας πολιτισμού. Το παράπονο της ψυχής του έβγαινε από τις χορδές της κιθάρας και του μπουζουκιού, που έπαιζε από μικρός, «έδεσε» απόλυτα με τη δωρική φωνή του, που τραγούδησε από τη «Φραγκοσυριανή» μέχρι τον «Επιτάφιο» και τα «Επιφάνεια» και από το «Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά» μέχρι τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί». [...]

«Ήταν καλοκαίρι του ’80 ή του ’81, είκοσι χρόνια πριν, όταν ανεβήκαμε με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τη Βάσω, τη γυναίκα του (παντρεύτηκαν στην εκκλησία ένα χρόνο αργότερα), στο νησί μου, τη Θάσο, κι εκεί ο Στέλιος ήταν πανευτυχής, γιατί μαζί με τους κατοίκους του νησιού, που τον αγαπούσαν, βρήκε και στις θάλασσές του άφθονα ψάρια που σπεύδαν να αγκιστρωθούν στο τσαπαρί του, σαν να έψαχναν και αυτά, τα άφωνα, τη μεγάλη φωνή. »Πρωί και απόγευμα, σούρουπο, βγαίναμε για ψάρεμα με τη βάρκα του Αντώνη και τα μεσημέρια, κάτω από τα πεύκα, καθόμασταν οι δυο μας μπροστά σ’ ένα μαγνη...