Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι "Όρνιθες" είναι η εκτενέστερη σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη, από τις πιο πλούσιες σε φανταστικές εμπνεύσεις και υφολογικές αρετές, αλλά και από τις πιο θεαματικές. Ο Πεισ(θ)έταιρος, που ενσαρκώνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τον δυναμισμό, την επινοητικότητα και τη φιλοδοξία των Αθηναίων, πείθει τα πουλιά να χτίσουν μια μεγάλη οχυρή πολιτεία στον ουρανό, ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Οι θεοί, μην έχοντας πια τρόπο να επικοινωνήσουν με τη γη, αναγκάζονται να συνθηκολογήσουν, και ο Πεισέταιρος απαιτεί και παίρνει, αντίτιμο της ειρήνης, την κυριαρχική δύ...

Ο Μένανδρος είναι ο μεγάλος κωμωδιογράφος της λεγόμενης "νέας κωμωδίας", του σημαντικού αυτού δραματικού είδους από το οποίο μόνο αποσπάσματα, δυστυχώς, μας έχουν σωθεί. Ο ποιητής αυτός είχε την καλή τύχη να περισωθεί έστω και με όχι αλώβητα κάποια έργα του. Έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας τα έργα: "Δύσκολος", "Επιτρέποντες", "Σαμία", "Ασπίς". Η συνολική επεξεργασία του τόμου έγινε με την επιμέλεια του φιλολόγου Θ.Γ. Μαυροπούλου και περιλαμβάνει: πρόλογο του εκδότη Κωνσταντίνου Ζήτρου, εισαγωγή του συγγραφέα στην αρχαία ελληνική δραματική ποίηση και στον ποιητή, το αρχ...

Η παρούσα μεταφραστική-εκδοτική προσπάθεια, στρεφόμενη στην Αττική Κωμωδία, περιλαμβάνει έξι έργα τριών δραματουργών: Του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη και του Μενάνδρου. Οι τρεις δραματουργοί και τα συγκεκριμένα έργα της έκδοσης έχουν μια στενή σχέση που σηματοδοτεί την πορεία και εξέλιξη της τέχνης της Κωμωδίας. Πρώτο έργο της σειράς είναι το σατυρικό δράμα "Κύκλωψ" του Ευριπίδη (480-460 π.Χ.). Είναι το μοναδικό έργο του είδους που σώθηκε αυτούσιο. Γραμμένο, όπως πιστεύεται, το 428 π.Χ., είναι εξ αντικειμένου το αρχαιότερο σωζόμενο έργο Κωμωδίας. Την εποχή που γράφεται ο "Κύκ...

Στο πρώτο μέρος της έκδοσης περιλαμβάνεται το αρχαίο κείμενο με τη μετάφρασή του ενώ στο δεύτερο μέρος η θεατρική απόδοση του έργου. Από τα σωζόμενα, σε σημείο που να είναι δυνατή η θεατρική παράστασή τους, έργο του Μενάνδρου, η κωμωδία "Ασπίς" είναι το περισσότερο ακρωτηριασμένο. Λείπουν πολλοί στίχοι, το μεγαλύτερο μέρος της Τέταρτης Πράξης και ολόκληρη η Πέμπτη Πράξη. Ωστόσο και κατά το μέρος που διασώθηκε το έργο αυτό, δίδει πλήρη εικόνα μιας λαμπρής κωμωδίας, στην οποία διαγράφονται αδρά οι χαρακτήρες, αλλά και οι συνθήκες της συγκεκριμένης κοινωνίας, που δεν είνα...

Ο φιλειρηνικός αγρότης Δικαιόπολις και ο πολεμοχαρής Λάμαχος εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς τύπους. Ο Λάμαχος επιστρέφει από τον πόλεμο τραυματισμένος και σε άθλια κατάσταση. Κωμωδία με πολιτικό περιεχόμενο, που στρέφεται εναντίον της φιλοπόλεμης παράταξης της Αθήνας.

[...] Αλλά ο Αριστοφάνης ήταν και είναι τόσο άκαιρος ώστε με ελάχιστες αλλαγές στην επιφάνεια γίνεται πάντοτε επίκαιρος. Το περίεργο όμως δεν είναι αυτό· είναι το πόσο γρήγορα γίνονται άκαιρες οι αλλαγές: μερικές από εκείνες που υπήρχαν στη θεατρική μορφή τούτης της μετάφρασης, φαίνονται κιόλας σήμερα, ύστερα από τρία χρόνια, παλαιότερες παρ' όσο ο 5ος π.Χ. αιώνας. Η διαπίστωση αυτή δεν αναφέρεται μόνο στα πολιτικά θέματα, αλλά και στους υπόλοιπους πειρασμούς της πραγματικότητας, που τούτη η μετάφραση δεν μπόρεσε να τους αντισταθεί. Στην παρούσα μορφή της, σε αρκετές περιπτ...

Ο Αριστοφάνης είναι ο μεγάλος δημιουργός της αρχαίας ελληνικής κωμωδίας, ένας άνθρωπος που με ποιητική χάρη, με εντυπωσιακή ελευθεροστομία και με κριτική διάθεση σατίρισε τα κακώς κείμενα του τόπου του και της εποχής του. Μολονότι αντλεί τα θέματά του από τα συγχρονικά του δεδομένα, έχει πιάσει τη διαχρονικότητα των ανθρώπινων προβλημάτων. Από το πλούσιο έργο του μας σώζονται έντεκα κωμωδίες: "Θεσμοφοριάζουσαι", "Αχαρνής", "Ιππής", "Νεφέλαι", "Σφήκες", "Ειρήνη", "Όρνιθες", "Λυσιστράτη", "Βάτραχοι", "Εκκλησιάζουσαι", "Πλούτος".

Ο Διόνυσος κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει στην Αθήνα έναν άξιο ποιητή, που μετά τον θάνατο των τραγικών λείπει από την πόλη. Οργανώνεται ο περίφημος ποιητικός διαγωνισμός μεταξύ Αισχύλου και Ευριπίδη, όπου ο Αριστοφάνης προκρίνει τον πρώτο.

Μπορεί οι "Βάτραχοι" να μην είναι το πιο δημοφιλές έργο του μεγάλου κωμικού, γιατί έχουμε τη "Λυσιστράτη", την ευνόητη προτίμηση των θερινών φεστιβάλ. Μπορεί να μην είναι το ιδεολογικώς πιο "επίκαιρο" σε κάθε εποχή, γιατί υπάρχει η "Ειρήνη", αλλά το συνολικώς ανώτερο κατά τη γνώμη μου, είναι οι "Βάτραχοι", ιδιαίτερα λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος που παρουσιάζει ο "Αγών" (λογοτεχνική κριτική, στ. 830-1137). Άρα η "Λυσιστράτη" προτιμάται για φεμινιστικούς λόγους, η "Ειρήνη" για πολιτικούς και οι "Βάτραχοι" για φιλολογικούς. [...]