Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ωδές ψυχοσωματικές από σκιές νεκρές... βαναύσως ποδοπατημένες από αδιόρατες αποπλανημένες ομορφιές... Ιστορία έχουν ακροβατική κι άλαλα αποτυπώματα φωτοσυνθετικά...

Για τον Ηράκλειτο, ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Ο Καλδερόν παρομοιάζει τη ζωή με σκηνή θεάτρου όπου καλούμαστε να παίξουμε ο καθένας τον δικό του ρόλο. Οι ινδουιστές πιστεύουν πως το σύμπαν είναι το σώμα του Σίβα και ταυτίζουν τον κοσμικό χορό του με τον αδιάλειπτο κύκλο της ζωής και του θανάτου. Ο Αϊνστάιν ισχυρίζεται πως η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν είναι παρά μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση, ενώ ο Μπόρχες φαντάζεται τον χρόνο ως ένα ποτάμι που μας παρασέρνει, υποστηρίζοντας πως το ποτάμι είμαστε εμείς. Ίσως η ιστορία να μην είνα...

Μητέρα Αμίλητη η μητέρα καθόταν στην αυλή πλέκοντας τη ζωή της παπαρούνες στάχυα και τριαντάφυλλα μα πιο πολύ ζωγράφιζε με τις κλωστές αδύνατα πουλιά με ανοιχτές φτερούγες και πάνω τους ο ήλιος με τις αχτίνες του τα χαιρετούσε, χαμόγελο φωλιάς είτε του ύπνου ανάσα δε φάνηκε στη ζωγραφιά της εξόν στις ανθοδέσμες του θανάτου της. Ήχοι μ' ακολουθούν απ' το δοξάρι του αργαλειού μέσα στη νύχτα και στα λευκά σεντόνια που ύφαινε διαβάζω διαδρομές ονόματα σταθμών στην ούγια τους τα γεγονότα.

Ένας γερο-ρήτορας, μια θεοφοβούμενη, ένα κορίτσι-κουνέλι, κάποιος εθνικός ήρωας, ένας παρενδυτικός και άλλα σύγχρονα πρόσωπα μαρτυρούν πώς εγκλωβίστηκαν σε ένα αδιόρατο πλέγμα ρόλων και ανέφικτων εαυτών. Μερικοί άλλοι όμως - με μεταφορές, παραφωνίες, αντι-μοιρολόγια κι ανατινάξεις στίχων - δραπετεύουν. Ενώ δυο παράφοροι Χορευτές γίνονται λεία, ύλη και φωνή ερωτικών ποιημάτων.

Κάποιοι μύθοι είναι καλό να παραμένουν ως έχουν απαρασάλευτοι στο μεγαλείο της αυταπάρνησής τους. Ο Χριστός να μη γίνει ποτέ μεγαλέμπορος στην Ιερουσαλήμ συνδαιτημόνας χιλίαρχων και του Ποντίου Πιλάτου. Ο Καρλ Μαρξ να μη γίνει ποτέ εργοστασιάρχης σε μονάδα επεξεργασίας χάλυβα στο βόρειο Λονδίνο. Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι να μη γίνει ποτέ γηραιός καθεστωτικός ποιητής στην μπρεζνιεφική εποχή της στασιμότητας. Ο Τσε Γκεβάρα να μη γίνει ποτέ κοιλαράς μεγαλογιατρός στις αστικές συνοικίες του Μπουένος Άιρες. Οι μύθοι δελεάζουνε τα πλήθη οι απομυθοποιήσε...

Η έκτη κατά σειρά ποιητική συλλογή της Ανδριανής Σουρή, πλημμυρισμένη από τα χρώματα και τις εικόνες του φθινοπώρου.

V Εννιά νησιά στην άβυσσο κι εκείνος π' αγαπούσα. Τώρα διάττοντες αλιεύω μέσα σ' έρημο ανασηκώνομαι και πέφτω καθώς στοιχεία μνημονικά ανάβουν πυρκαγιές που να μετρήσω δεν προφταίνω. Φεγγάρια τρίμερα γίναν τα πρόσωπα κι ο ασβέστης ο άσβηστος κάνει εγκαύματα τα τελευταία όνειρα με τη συνέργεια των δακρύων. [...] Κάπου-κάπου κολλώ έναν επίδεσμο ύπνου κι η φωνή μου κάνει σθεναρή το μνημόσυνο που θα πεί: πίστη στην αιωνιότητα ή του φορτίου συναίσθηση της ζωής.

Ο τίτλος της νέας ποιητικής συλλογής της Λίλης Μιχαηλίδου, "Υπαινιγμοί", δικαιώνεται από μια φράση του Χόρχε Λουίς Μπόρχες που φιλοξενείται στην πρόταξη του βιβλίου. Ότι δηλαδή οι λέξεις υποδηλώνουν για τον αναγνώστη κάτι που σχετίζεται με τη δική του εμπειρία, και όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Μπόρχες "μπορούμε μόνο να υπαινισσόμαστε, μπορούμε να κάνουμε τον αναγνώστη να φαντάζεται. Ο αναγνώστης, αν είναι αρκετά εγρήγορος, μπορεί να ικανοποιηθεί με την απλή νύξη ενός πράγματος..." Έτσι η Λίλη Μιχαηλίδου, μας δίνει απλώς το ερέθισμα για να κάνουμε το δικό μας νοηματικό ταξί...

Το τραγούδι του νερού πια, δε θα σιγήσει! Όρκο ο ήλιος έκαμε πως δε θα τ' αφήσει.

Το τέλος της Χιονάτης. Tο άδοξο τέλος ενός παραμυθιού. Ποιητική συλλογή για την απομυθοποίηση της ιστορίας, της πολιτικής, της κοινωνίας στην οποία ζούμε, αλλά και του έρωτα. Ποίηση για το γκρέμισμα των μύθων, μα και για το κτίσιμο νέων, αφού τελικά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς...

Τριάντα ποιήματα, δύο κείμενα για το "Σπίτι δίπλα στη θάλασσα" στην Κερύνεια και ένα αλληγορικό παραμύθι εμπεριέχονται στην έκδοση "Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα". Η Βούλα Αντωνίου καταθέτει ένα πολύ προσωπικό ύφος γραφής με άριστη γλωσσική καλλιέργεια και πειθαρχία. Αντλεί ερεθίσματα από μια ισχυρή αυτοσυνειδησία καθώς και από την οδύνη τής θύμησης, τις διαδρομές στη ρηχή εποχή μας, την αγάπη, τα αναπάντητα γιατί και πολλά από αυτά τα σημάδια του χρόνου που αφορούν στο μυθικό νησί τής Κύπρου. Αισθάνεται ζεστό ακόμη το αίμα τής παλιάς πληγής να τρέχει. Διατηρεί αυθεντι...

Συχνά μέσα από λωρίδες σκοτάδι ακούγεται ένας παράξενος ήχος σαν βόμβος μέλισσας τυφλή ψηλαφώ τις λυσιμελείς λέξεις έχουν καμπύλες γυναίκας άρωμα κυπαρισσιού ηδονικά χαϊδεύω το ι, το ο, το η Σιωπή εντός και εκτός αυτός ο εκτυφλωτικός ήχος μέσα από κλωστές βροχής γυροφέρνει μέσα μας και μας καίει σιγά-σιγά