Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ευτυχία θα πει: να βρεις την αγάπη και την καλοσύνη μέσα σου, και να τις μοιραστείς με τους άλλους.

Η Ευτυχία Παναγιώτου, στο δεύτερο ποιητικό βιβλίο της "Μαύρη Μωραλίνα", πειραματίζεται στο πεδίο της εξομολογητικής ποίησης πλάθοντας μια ιστορία για ποικίλες μορφές καταπίεσης, όπως εκφράζονται σε ένα σύστημα αποικιοκρατίας ή ολοκληρωτισμού, αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Στην ιστορία της μαύρης Μωραλίνας, μιας νεαρής νέγρας που αναζητά στο χάρτη το σημείο όπου όλοι οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, ρόλοι και όρια είναι ρευστά και το μέλλον προμηνύεται επικίνδυνα αβέβαιο. Η "Μαύρη Μωραλίνα" όμως δεν φοβάται πια το ύψος, δεν φοβάται το κενό, ζωγραφίζει στο τετράδιό της...

Ο ποιητής μ' αυτή την ποιητική συλλογή, παραδίδει στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, ένα χαριτωμένο, φιλοσοφημένο και ευχάριστο ποιητικό λόγο, βγαλμένο από τα βάθη της ψυχής του και στηριγμένο στις προσωπικές του εμπειρίες και βιώματα. Πραγματεύεται οράματα, σκέψεις και προβληματισμούς, χαρές, λύπες και ελπίδες, χρησιμοποιώντας τη σημερινή ομιλουμένη κυπριακή διάλεκτο σαν κύριο εργαλείο έκφρασης. Με τους καλοφτιαγμένους στίχους του, εκφράζει χωρίς υπεκφυγές τη γνώμη του και με την ποιητική του ικανότητα και ευαισθησία παίρνει θέση καλώντας για μια δικαιότερη κοινωνία. Υμνεί τη...

«Πριν την αιχμαλωσία, / να κάθομαι σε πολυθρόνα / και να πίνω καφέ, / δεν τα φαντάστηκα ποτέ / ότι είν’ ελευθερία».

ARS POETICA κανείς δεν είδε το μασκοφόρο με τα τριαντάφυλλα. έφευγε απ' το σπίτι με ψαλίδια στα χέρια και μ' ένα γάτο μαύρο αγκαλιά στο δάσος με τα μυστικά -δεν το 'ξερε κανείς- μέχρι που χείλη τεράστια μίλησαν για εγκλήματα στον ποταμό, για πευκοβελόνες θηρίου, για επιθανάτιους χτύπους και θρήνους στη διαπασών. τότε ήταν που αγκάθια χέρια το ξεγύμνωσαν, το ξερίζωσαν το μολυσμένο μανιτάρι το μαινόμενο. ΚΑΙ ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ τη νύχτα έρχονται οι σκέψεις πλανόδιοι λειτουργοί και μύστες. με αποφεύγουν τη μέρα όταν χλομή ξυπνώ απ' τη λήθη ενώ το βράδυ κάνουν κύκ...

Οι ραψωδίες του ποιητή στη Νέκυια με φέρουν. Τα προχριστιανικά σπέρνω κόλλυβα και με κρασί μεθάω τον Τειρεσία. Κάποιοι μού μήνυσαν για το νεκρομαντείο. Πριν αυτό σπαρθεί με καρπούς μια σκιά ρουφούσε τα πουλιά. Η αιώνια αυτή κατάρα. Ίσως, στις αχαρτογράφητες των Πλουτωνίων σπηλιές να ξαλαφρώσει η ψυχή μου και της Ιθάκης το δρόμο να βρω. Διψασμένος από το χοντρό αλάτι των τριμμένων οστών σου κόρεσα το μένος μου με της Στυγός το νερό.

Το ποιητικό και πεζογραφικό έργο της Ντίνας Παγιάση-Κατσούρη διέπεται από συνέπεια και ενότητα, ιδεολογική, θεματική, κάποτε και τεχνοτροπική. Ιδεολογικά, είναι ανθρωπιστικό· θεματικά, είναι κυπροκεντρικό και, κατά δεύτερο λόγο, διεθνιστικό (το δείχνουν και οι μεταφραστικές της επιλογές στις δύο συλλογές διηγημάτων από αναπτυσσόμενες χώρες)· τεχνοτροπικά, εκφράζει όψεις του μεταπολεμικού λυρικού ρεαλισμού. H εκφορά του ποιητικού λόγου έχει αμεσότητα, ευκρίνεια και δύναμη. Στα διηγήματα διακρίνεται άνεση στην ανέλιξη της πλοκής και στη σύμπλεξη του παρόντος της "ιστορίας"...

Τα ποιήματα του Μάριου έρχονται σαν ψηφίδες από το παντοτινό νησί του Έρωτα - το πολύπαθο. Έρχονται να μπουν στις χαραμάδες που αφήνουν τα χιλιάδες μικρά καθημερινά μας ανεκπλήρωτα. αυτό που είδαμε όλοι και κανείς δεν πρόλαβε να πει... Σταμάτης Κραουνάκης

Με ψυχογεωγραφικό πλαίσιο κυρίως την παλιά πόλη της Λευκωσίας, ο Κώστας Ρεούσης, μετέρχεται σωματικά τις έννοιες του υπό και του υπέρ ως πρώτα συνθετικά λέξεων που ελαύνουν της πραγματικότητας, εκβιάζοντας μία πρωτόγνωρη αναπνοή γραφής. Ο ποιητής Μιχάλης Παπαδόπουλος έχει αναφέρει σχετικά: "Το βάναυσο ξύσιμο όλων των σοβάδων της γλωσσικής ευπρέπειας -η αγριότητα μιας ευγένειας που δεν έχει όνομα ή τόπο σ' αυτό τον κόσμο", ενώ ο φιλόλογος Γιώργος Μύαρης τον προσδιορίζει ως: "Αβόλευτη παρουσία σε πληθυσμούς βολεμένους στη λησμοσύνη". Στο βιβλίο "Ο κρατήρας του γέλιου μου", εν...

Η ποίηση της Μαρίνας Αρμεύτη εντυπωσιάζει με μια πρωτοτυπία που μοιάζει αυθόρμητη και που είναι σαν να δημιουργεί ένα νέο κύμα σουρεαλισμού. Αυτό φαίνεται και από τον τίτλο της συλλογής "Ο κύριος ιππόκαμπος". Κι αυτό που είναι πολύτιμο είναι πως αυτός ο "νέος σουρεαλισμός" εκφράζει μια σοφή ενατένιση της ζωής με απόλυτη καθαρότητα. "Ο ουρανός και τα σύννεφα είναι οι γνώριμοι δρόμοι μας" ή "Η Πηνελόπη ήταν πιστή μόνο στην αναμονή". Αυτή η μη πραγματική περιγραφή μοιάζει με ακτινογραφία της πραγματικότητας, που αν ξέρεις να τη διαβάζεις, θα δεις, ίσως διαχρονικά αυτ...