Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο ποιητής διαμορφωμένος από το χειραφετικό πνεύμα του Μάη του ’68, με ψυχαναλυτική παιδεία και επιρροές από τον υπερρεαλισμό, ιδίως από την εμπειρίκεια εκδοχή του, μας παραδίδει μια Σωμα το Ποίηση, η οποία δίνει σάρκα και οστά στο ανομολόγητο βίωμα, σε ό,τι δηλαδή σιγόκαιε κρυφά μέσα του: τον έρωτα, την ηδονή, τον πόθο, τον πόνο, την οδύνη, τη φαντασίωση. Και αίφνης τα μετέτρεψε σε ερωτο ποίηση, ηδονο ποίηση, ψυχο ποίηση, μπολιασμένη με εικόνες από όστρακα, κοχύλια, χείλια, ρόδια, φιλιά και πικραμύγδαλα.

Στην όγδοη ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Γαλάζη που τιτλοφορείται "Δοκιμές συγκολλήσεως" δεσπόζει η μορφή του πατέρα. Στα ποιήματα της συλλογής, που μπορούν να αναγνωστούν και ως ένα ποίημα εν προόδω, ο ποιητής δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη βιωματική αφορμή τους (την κοίμηση του πατέρα του), αλλά επιδιώκει επίμονα και βασανιστικά να μορφοποιήσει τα θραύσματα της μνήμης, ενάντια στον φθοροποιό χρόνο και στη λήθη. Είναι έκδηλο ότι στη συλλογή "Δοκιμές συγκολλήσεως" συνυφαίνονται η υπαρξιακή αγωνία και η κριτική ματιά απέναντι στις όποιες "βεβαιότητες" γύρω από τα άλυτα...

Ο Μελέτης Αποστολίδης, στην πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο "Θέμα αρτιμέλειας", καταγράφει τα θραύσματα μισού αιώνα βαθιά χαραγμένων προσωπικών βιωμάτων, ενώ συγχρόνως ανιχνεύει το συλλογικό υποσυνείδητο της νεώτερης κυπριακής ιστορίας, παραμερίζοντας τη "μεγάλη" αφήγηση και εστιάζοντας στον βίο των απλών ανθρώπων από το 1964 μέχρι σήμερα. Τα τριάντα ποιήματα της συλλογής, γραμμένα τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2011 καθώς οι "επετειακές" μέρες από την τουρκική εισβολή του 1974 πλησίαζαν ακόμη μία φορά, αποτελούν έκφραση μιας έντονης εσωτερικής παρόρμησης που σπάζει -και ε...

Ο νεαρός συγγραφέας τρέφοντας από την παιδική του ηλικία ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ζητήματα που απασχολούν τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου, την ύπαρξη του και τη σχέση του με τη φύση περιγράφει στο βιβλίο "Περί ζωής και θανάτου" τις ηλικιακές φάσεις του ανθρώπου: Τη γέννηση-την ανάπτυξη Την ωριμότητα-τη δημιουργικότητα Τη φθορά-το θάνατο Το βιβλίο αυτό αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε αναγνώστη, αφού ο συγγραφέας μέσα από τους ανώνυμους ήρωές του εκφράζει τον προβληματισμό του για την αντιμετώπιση του θανάτου. Επίσης, ασκεί κοινωνική κριτική υπενθυμίζοντας στον...

Μητέρα Αμίλητη η μητέρα καθόταν στην αυλή πλέκοντας τη ζωή της παπαρούνες στάχυα και τριαντάφυλλα μα πιο πολύ ζωγράφιζε με τις κλωστές αδύνατα πουλιά με ανοιχτές φτερούγες και πάνω τους ο ήλιος με τις αχτίνες του τα χαιρετούσε, χαμόγελο φωλιάς είτε του ύπνου ανάσα δε φάνηκε στη ζωγραφιά της εξόν στις ανθοδέσμες του θανάτου της. Ήχοι μ' ακολουθούν απ' το δοξάρι του αργαλειού μέσα στη νύχτα και στα λευκά σεντόνια που ύφαινε διαβάζω διαδρομές ονόματα σταθμών στην ούγια τους τα γεγονότα.

Ο βραβευμένος ποιητής Γιώργος Καλοζώης στην έβδομη ποιητική συλλογή του "Τα νύχια του κόκορα" δημιουργεί με απλά ρεαλιστικά υλικά ένα ασπρόμαυρο, εφιαλτικό εξπρεσιονισμό. Γνήσιος ποιητής της εποχής του φτάνει τη γλώσσα στα όριά της, για να αγγίξει τον πυρήνα των πραγμάτων. Πουθενά δεν υπάρχει ελπίδα. Η αισιοδοξία αντλείται από τη συνέχιση της διαδικασίας της ίδιας της γραφής. Ο τίτλος της συλλογής παραπέμπει στο γνωστό ζωολογικό σύμπαν του ποιητή. Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε ζώα, τα ζώα σε ανθρώπους. Υπάρχει ρευστότητα ανάμεσα στις δύο ταυτότητες και φοβιστική εναλλαγή....

Ύστερα από εκδοτική σιωπή που κράτησε δεκαετίες, ο Γιώργος Φράγκος επανεμφανίζεται με μια ποιητική συλλογή ομοιοκατάληχτων στίχων, αξιοποιώντας παραδοσιακές στιχουργικές φόρμες και μιλώντας με τρυφερότητα, παραστατικότητα, απλότητα, αλλά και βαθειά συγκίνηση για πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπινα συναισθήματα αλλά και πανανθρώπινες αξίες, που στην εποχή μας είτε εξέλειπαν παντελώς, είτε τείνουν να εκλείψουν. Η ποιητική συλλογή Παλαιοπωλείο ασμάτων πραγματεύεται τη νοσταλγία με ένα τρόπο καθολικό, ευπρόσωπο και συνάμα ανεπιτήδευτο. Τα τραγούδια της συλλογής είναι γεμάτα παραδο...

ΧΘΕΣ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗ... Χθες, ήταν Κυριακή. Κι έκανα όπως όλοι. Το ετοίμασα, του έβαλα τα ζεστά του ρούχα. Κι ύστερα το πήρα στο πάρκο και κάθισα δίπλα στις μαμάδες. Άνοιξα λίγο το φερμουάρ της δερμάτινης τσάντας και χάιδεψα το λείο, ιδρωμένο πρόσωπό του. Το κρατούσα εκεί μέσα και ντρεπόμουν -σαν τέρας. Κι ύστερα έκανα το επαίσχυντο. Το έβγαλα, το καημένο, το αναιμικό, το κατακουρασμένο και το χρησιμοποίησα. Την 3,2 gigahertz ταχύτητα και τα 160 του σκληρού, και τα πλήκτρα που επιμελώς φροντίζω με ειδικό καθαριστικό. Καφέ, Ζάχαρη, Μακα...

Για τον Ηράκλειτο, ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Ο Καλδερόν παρομοιάζει τη ζωή με σκηνή θεάτρου όπου καλούμαστε να παίξουμε ο καθένας τον δικό του ρόλο. Οι ινδουιστές πιστεύουν πως το σύμπαν είναι το σώμα του Σίβα και ταυτίζουν τον κοσμικό χορό του με τον αδιάλειπτο κύκλο της ζωής και του θανάτου. Ο Αϊνστάιν ισχυρίζεται πως η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν είναι παρά μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση, ενώ ο Μπόρχες φαντάζεται τον χρόνο ως ένα ποτάμι που μας παρασέρνει, υποστηρίζοντας πως το ποτάμι είμαστε εμείς. Ίσως η ιστορία να μην είνα...