Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τιμημένος με δύο Κρατικά Βραβεία της Κύπρου, ο Γιώργος Μολέσκης είναι ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της σύγχρονης κυπριακής ποίησης. Στη συγκεντρωτική αυτή έκδοση περιλαμβάνονται τα παρακάτω ποιητικά έργα της τελευταίας εικοσαετίας: "Μεγάλο που ήταν το φεγγάρι" (1980), "Περαστική Άνοιξη" (1984), "Η στέρνα των ερώτων" (1987), "Το σπίτι κι ο χρόνος" (1990), "Το νερό της μνήμης" (1998), "Από το ελάχιστο" (2001).

Δεύτερο ποιητικό βιβλίο μετά τη "σωΜα το Ποίηση" (2012) για τον Κύπριο εκπαιδευτικό ψυχολόγο με πολλές μελέτες στο ενεργητικό του γύρω από το πεδίο της κοινωνικής απόκλισης ιδιαίτερα στο χώρο του σχολείου και στη διαδικασία της μαθησιακής λειτουργίας, όπου και επικέντρωσε το διδακτορικό του με θέμα: "Λειτουργικός Αναλφαβητισμός: Σχολικός Αποκλεισμός και Σχολικός Πόνος". Ο Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλος παρεμβαίνει με ένα δυναμικό γλωσσοκεντρικό ύφος και στον ποιητικό χώρο. Δεν είναι απλό παιχνίδι με τις λέξεις, είναι τομή στο ίδιο του το σώμα, είναι κατακερματισμός ζωής μέσα από...

Γήινες σκουληκότρυπες είν' των µετρό µας οι σταθµοί. Από τη µία µπαίνω κι από την άλλη ευθύς βγαίνω και τα πάντα αλλάζουν. Μακάρι να 'ταν κι η ζωή µας έτσι. Μ' ένα εισιτήριο φτηνό ή παρµένο απ' τα χαλασµένα µηχανήµατα στην είσοδο του τερµινάλ που κάποιος καλός άνθρωπος θα 'χε αφήσει, στην κοσµοµόνωση να 'µπαινα και ν' άλλαζαν τα πάντα στην επόµενη στάση. Άραγε εγώ µεταφέροµαι όταν µε το µετρό ταξιδεύω ή είν' ο κόσµος που αλλάζει και πάλι στον ίδιο σταθµό κατεβαίνω, ίδιος κι απαράλλαχτος;

Είκοσι ένας νέοι κύπριοι ποιητές (δεκαεφτά Ελληνοκύπριοι και τέσσερις Τουρκοκύπριοι) συστεγάζονται στην Ανθολογία αυτή· από αυτούς, εννιά είναι γυναίκες και δώδεκα άντρες, που γεννήθηκαν στα χρόνια 1980-1994 και άρχισαν να δημοσιεύουν ποιήματά τους κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Ίσως είναι νωρίς να μιλήσουμε για μια νέα ποιητική γενιά, με ευδιάκριτα χαρακτηριστικά ή με τέτοια συνεκτικά στοιχεία που να δικαιολογούν τον όρο "γενιά". Επίσης, δεν ήρθε η ώρα να αξιολογήσουμε με σιγουριά την ποιοτική στάθμη του έργου τους, και θα ήταν παρακινδυνευμένο να προδιαγράψ...

Τα λόγια είναι περιττά όταν χρειάζεται να αιτιολογηθεί η ανθολόγηση ενός έργου τόσο σημαντικού σε εύρος και σημασία όσο εκείνο του Θοδόση Πιερίδη (Τσέρι Λευκωσίας 1908 - Βουκουρέστι 1968) που, κατά τη γνώμη των ειδικών, θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής της Κύπρου, πριν τη γενιά της Ανεξαρτησίας. Το ποιητικό του έργο το άρχισε γύρω στα 1928, με δημοσιεύσεις σε εφημερίδες και περιοδικά της Αλεξάνδρειας, της Αθήνας και της Κύπρου. Το πρώτο του βιβλίο ("Ξέρουμε κ' εμείς να τραγουδούμε") τυπώθηκε στο Κάιρο το 1937. Ακολούθησαν πολλές ποιητικές συλλογές. Ειδικά η "Κυπριακή...

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, και πριν ακόμα εκδώσω τα δικά μου ποιήματα συγκέντρωνα υλικό από ποιητικές συλλογές συνομήλικων ή και νεότερων μου που εξέδιδαν βιβλία ή δημοσίευαν ποιήματά τους σε λογοτεχνικά περιοδικά. Με τον καιρό το υλικό που συγκέντρωσα ήταν αρκετό για να δημοσιευτεί σε ένα βιβλίο ως δείγμα της ποίησης που γράφεται στην Κύπρο μετά το 1990. Την ιδέα για την έκδοση μιας ανθολογίας των νεότερων ποιητών από την Κύπρο μοιράστηκα με το φίλο ποιητή και εκδότη Κώστα Κρεμμύδα. Μέσα από συλλογική εργασία φτάσαμε στο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μα...

Η ποίηση της Νεσιέ Γιασίν είναι ένα δώρο εικόνων, συναισθημάτων και ταυτόχρονα μια πολιτική πράξη. Λειτουργεί από τα μέσα προς τα έξω· ξεκινώντας δηλαδή με την αποτύπωση του εσωτερικού της εγώ, κατορθώνει να εκφράσει μια ολόκληρη γενιά Τουρκοκυπρίων που αγωνίζονται για μια πατρίδα που θέλουν να τους ανήκει. Η Νεσιέ δεν αισθηματολογεί, όμως η ποίησή της είναι αισθηματική, δεν συνθηματολογεί, όμως οι στίχοι της γίνονται συνθήματα. Μονάχα αγαπάει. Τον άνθρωπο, τη φύση, τον γιο της, τη γυναικεία της υπόσταση, την πατρίδα της. Μέσα από την αγάπη, υφαίνει ένα οικουμενικό σύμπαν π...

η ανεξάντλητη αφήγηση των δέντρων αναπαριστά τον ύπνο πως είμαστε δέντρα πως μιλάμε διψασμένα με το νερό θυμούνται να μας ξέρουν τι ν' απέγινε η άμμος τη φύτεψαν να γίνει λάσπη και που τα πρόσωπα όπου μνήμη μας κοιτούν σωπαίνουν και μας μοιάζουν μες στη ρωγμή της πέτρας κατρακυλά ο κόπος ρωτούν μήπως κι αυτή χτυπά σαν καταρρέει η σκόνη αν κάθε που βαραίνει βαθαίνει που πονά αν ερωτά μην είν' φωνή το σχήμα που πάλλει στα θεμέλια κραυγή δική της μην είναι η σιγή η γη σταματημένη άλλωσπως που φώναζε πως γύρναγε πως έβγαζε παράτονη παράπονη πνοή παράφορη πως φύσ...

Είναι το στέρνο μου ένα χωράφι στάχυα που περπατάνε σκέλεθρα κάθε του Αλωνάρη χάραμα. Είναι η καρδιά μου ενός ποταμού η κοίτη που σάπια κορμιά επιπλέουν στα λιμνάζοντα νερά. Στα βράχια ανθίζουν αμπέλια. Μια θάλασσα γλυφό κρασί. Τα καντήλια με το λευκό φως ταξιδεύουν για το στερνό πυροφάνι. ** Η νέα έκδοση συνοδεύεται με κείμενα των συγγραφέων και κριτικών Αθανάσιου Βαβλίδα και Κωνσταντίνου Μπούρα.