Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι σημαίνει ευτυχία; Υπάρχει μήπως μια μαγική διαδρομή που οδηγεί με σιγουριά σε αυτήν; Ποια είναι τα υλικά που την συνθέτουν; Ποιος είναι ο ρόλος της οικογένειας, της κοινωνίας, του σεξ, του χρήματος, σε αυτή την αναζήτηση; Δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στο γυναικείο ψυχισμό, με χιούμορ αλλά και τρυφερότητα, η Γιουστίνε ντελ Κόρτε στήνει μια σπονδυλωτή ιστορία, με μαρτυρίες και εμπειρίες προσώπων που κυνήγησαν το όνειρο και έζησαν έναν εφιάλτη. Το Εθνικό Θέατρο συστήνει στο ελληνικό κοινό την συγγραφέα Γιουστίνε ντελ Κόρτε. Η αυστριακή, μεξικάνικης καταγωγής, δημιουργός, γρά...

Στον απόηχο της χρονιάς του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, ο Μπρεχτ έγραψε "Τα τουφέκια της κυρίας Καρράρ", ένα μονόπρακτο που παίχτηκε στο Παρίσι από εξόριστους Γερμανούς ηθοποιούς, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Η Έλενα Βάιγκελ έπαιξε τον βασικό ρόλο της κυρίας Καρράρ.

H Ελισάβετ πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, αγαπάει τον Αλφόνσο με όση αθωότητα της επιτρέπει η κοινωνία που ζει, ελπίζει να βγει από το αδιέξοδο, μάταια όμως, δεν έχει μπουκιά να βάλει στο στόμα της και πέφτει στο ποτάμι. Ένας θαρραλέος σωτήρας τη σώζει, αλλά μετά από λίγο πεθαίνει ήσυχα από εξάντληση, αποκαμωμένη, χωρίς κουράγιο πια να παλέψει για τη ζωή της. Ο αγαπημένος της αστυφύλακας βλέπει μόνο καθήκον μπροστά του. Ο Παρασκευαστής πτωμάτων αγαπάει μόνο τα ζώα του αδιαφορώντας για τους ανθρώπους. Ο Αρχιπαρασκευαστής και ο Βαρόνος περιμένουν...

Περιέχει το δραματοποιημένο και το πεζό κείμενο, κείμενα για την παράσταση και για το ίδιο το κείμενο, χρονολόγιο του Κάφκα και των παραστάσεων έργων του στην Ελλάδα, κ.ά. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ Εγγραφέας; ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ Ναι, ΕΓΓΡΑΦΕΑΣ. Ταιριαστό όνομα, δεν βρίσκετε; Οι βελόνες του είναι τοποθετημένες όπως στη σβάρνα του γεωργού και λειτουργεί όπως αυτή, αν και σε περιορισμένο χώρο και πολύ πιο καλλιτεχνικά. Ο Κατάδικος είναι ξαπλωμένος στο ΚΡΕΒΑΤΙ. Ολόκληρη η επιφάνεια του ΚΡΕΒΑΤΙΟΥ είναι καλυμμένη από ένα στρώμα βαμβάκι. Ξαπλώνουμε τον Κατάδικο, γυμνό φυσικά, μπρούμυτα πάνω στο β...

Tο μεταξωτό της φόρεμα είχε βαθύ άνοιγμα μπρος και πίσω. Πίσω ως κάτω στη μέση και μπροστά μέχρι αναισθησίας. - Κομπιναιζόν αποκλείεται να φορούσε... Αυτό είναι κάτι που ίσως θα μπορούσε να με κρατήσει εδώ. - Περισσότερο από περιέργεια. - Πρέπει να είναι μια αλλόκοτη αίσθηση -σαν να σε παρασύρουν αφρισμένα ρεύματα. - Δεν θα πω σε κανέναν πως επιστρέφω στην ανυπαρξία άπρακτος. Θα κάνω σαν να έχω δοκιμάσει τα πάντα... Είναι εξευτελιστικό να είσαι άνθρωπος, και να μην έχεις δοκιμάσει το πιο ανθρώπινο πράγμα. - Έρχεστε από την Αίγυπτο, αξιότιμε κύριε, και δεν έχετε δει τις πυρα...

Για γουρούνια πρόκειται, αλλά όχι για τη συγκεκριμένη. -Κύριε Όσκαρ, να χαρείτε, μην το παίρνετε τόσο κατάκαρδα, αυτό με την πρώην σας δεσποινίς αρραβωνιαστικιά, γυναίκες υπάρχουν να φάνε κι οι σκύλοι! Κάθε σακάτης, ακόμα και συφιλιδικός, βρίσκει μια γυναίκα. Και στο βασικό σημείο όλες οι γυναίκες είναι ίδιες, πιστέψτε με, σας το λέω ειλικρινά! Οι γυναίκες δεν έχουν ψυχή, είναι μόνο εξωτερικό κρέας! Κάτι τέτοιες δεν πρέπει να τις μεταχειρίζεται με το γάντι, είναι λάθος. Αυτές πρέπει να τις γδέρνεις αμέσως ζωντανές, έτσι λέω εγώ!

Πολλές σκοτεινές ιστορίες ξεκινούν πάντα πριν εμφανιστούν τα απειλητικά σύννεφα κάποιου απατηλού πολέμου. Η ψυχή θέλει να βρει διέξοδο, η διανόηση να βοηθήσει στη λύτρωση. Η λύτρωση δεν έρχεται... Έρχεται όμως η μαύρη ιστορία ενός λαού... Το "πρόσωπο" Χίτλερ -ως νέος και αφελής- προσπαθεί να κλέψει την διανόηση για να την φτάσει ύπουλα δίπλα στον μεγάλο Φρόυντ, τον ψυχαναλυτή όλων των εποχών. Η πίστη σε κάτι που δεν μπορεί να φτάσει, το ιδεατό, τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή.

Σέφλερ: Κοιτάξτε, εγώ είμαι κάτι σαν γλύπτης που κοιτάζει μια πέτρα και διακρίνει το δυναμικό που κρύβεται στην πέτρα. Και ύστερα απελευθερώνει την ιδανική μορφή με τη σμίλη του. Αυτό ακριβώς κάνω κι εγώ με τα πρόσωπα. Αλλά στην περίπτωση σας - Λέττε: Στην περίπτωση μου; Σέφλερ: Στην περίπτωσή σας δεν διακρίνω κανένα δυναμικό. Δεν μπορώ να πω, καλά, τα μάγουλα είναι εντάξει, θα διορθώσω την αποτυχημένη μύτη, για να ταιριάζει με τα μάγουλα και να επαναφέρω την ισορροπία στο εκτροχιασμένο πρόσωπο. Ή η μύτη είναι υποφερτή, και χαράζω πάλι τα χείλη σύμφωνα μ' αυτήν και...

Ο "Φιλοκτήτης" του Χάινερ Μύλλερ (1929-1995) πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας "Sinn und Form" το 1965. Από γλωσσική άποψη πρόκειται για έναν μονόλιθο, για ένα από τα πιο πυκνά κείμενα του Μύλλερ και από τα πιο εντυπωσιακά λόγω του καθαρού ποιητικού-νοητικού του βάθους. Ο Μύλλερ το δούλευε από τα τέλη του '50. Αποτελεί μια πρωτότυπη διασκευή της τραγωδίας του Σοφοκλή, η οποία στα χέρια του Μύλλερ γίνεται έργο διδακτικό, παραβολή για τα παράδοξα της πολιτικής, του κομμουνισμού και του σταλινισμού, του ιδεαλισμού και του πραγματιστικού ρεαλι...

Αν και το έργο "Στη ζούγκλα των πόλεων" είναι νεανικό, εν τούτοις είναι προφητικό ενός παράλογου κόσμου, ενός φρικιαστικού ανταγωνισμού για την αλλοτρίωση του ατόμου, όπου η απομόνωση είναι τόση, ώστε ούτε με την... έχθρα μπορούν να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι. Γράφτηκε στα 1921-1922. Πρωτοπαίχτηκε στο Residenztheater του Μονάχου στα 1923.

Το "Κουτί της Πανδώρας" ξεκινά με την απελευθέρωση της Λούλου, την οποία κατορθώνουν οι πιστοί ερωτικοί της σκλάβοι με επικεφαλής την κόμισσα Γκέσβιτς, μια λεσβία που την ακολουθεί σαν σκιά της ή σαν το διάβολο. Στο τέλος του έργου η Γκέσβιτς εγκαταλείπει το ρόλο του διαβόλου και παίρνει το ρόλο της μετανοούσας, προκαλεί την κάθαρση μέσω της θυσίας και μεσιτεύει υπέρ του αμαρτωλού. Το δίπτυχο της Λούλου φανερώνει την απόρριψη του νατουραλισμού, υπέρ ενός εξπρεσιονισμού που καθιστά τα θεατρικά πρόσωπα περισσότερο τύπους παρά ατομικότητες, με περιγράμματα που φτάνουν...

Ό "Αφέντης Πουντίλα κι ο υπηρέτης του Ματί" είναι κορυφαίο έργο του μεγάλου δραματουργού. Η κοινωνική αλλοτρίωση ανεξάρτητα από τάξη, φτάνει στο δισυπόστατο του ατόμου. Έργο σκληρό, που το απαλύνει η ιδιότυπη μπρεχτική φιλότητα και το χιούμορ. Το έργο γράφτηκε στα 1940-1941 όταν ο Μπρεχτ ήταν στη Φινλανδία. Πρωτοπαρουσιάστηκε στη Ζυρίχη το 1948 στο Schauspielhaus.

Γιατί ηττήθηκε η Παρισινή Κομμούνα; Ίσως ο Μπρεχτ δεν δίνει την απάντηση. Δίνει όμως την πολυφωνία της επανάστασης. Φταίει η αναποφασιστικότητα για επίθεση; Υποστήριξε την τακτική υποχωρήσεων, στη μπουρζουαζία. Γιατί δεν εφαρμόστηκε η τακτική: τρομοκρατία στην τρομοκρατία; Γιατί επεκράτησε η «γενναιοφροσύνη»; Πώς γράφεται η ελευθερία; Με αίμα ή με μελάνι; Ποιος φοβόταν τον εμφύλιο, η ηγεσία ή οι μάζες; Αντεκδίκηση ή συγνώμη; Υπάρχει κι άλλη ελευθερία από την ελευθερία να πολεμάς όσους σε καταπιέζουν; Μήπως ένας επαναστατικός μηχανισμός που καταπιέζει τους άλλους, θα καταπιέ...

Ο Κλάιστ γράφει τον "Πρίγκιπά" του το 1809/10. Η ορμή του φαίνεται στις μικρές ασυνέπειες που σπέρνει πίσω του. Το άλογο του πρίγκιπα, μια μαύρο, μια ξανθό (σαν του Αχιλλέα, διαβάζω). Και η σκηνή με την υπνοβασία: πού βρίσκεται ο υπνοβάτης; Στη βελανιδιά των σκηνικών οδηγιών, ή κάτω απ' τα πλατάνια, όπως λέει ο Χοεντσόλερν; Όπου κι αν είναι ο Πρίγκιπας, στον κόσμο του υπάρχουν δάφνες και νυχτοβιολέτες. Και γύρω γύρω η άμμος και οι βάλτοι και οι ρεικότοποι του Βραδεμβούργου. [...] Ο Κλάιστ το στέλνει στην πριγκίπισσα Μαριάννα της Πρωσίας με μια ωραία αφιέρωση, κι αυτή, η...

"Η ζωή των ενοίκων στο σπίτι των Κρουλ αλλάζει, όταν η θεία της οικογένειας εμφανίζει ξαφνικά μια περίεργη κασετίνα με άγνωστο περιεχόμενο. Κάποιοι θα την περιφρονήσουν, κάποιοι άλλοι θα τη μισήσουν, θα υπάρξουν όμως και κάποιοι που θα χάσουν τον ύπνο τους για να γίνουν φύλακες και ιδιοκτήτες της. Προσωπεία πέφτουν, στρατηγικές αναπτύσσονται, κρυμμένοι άσοι αποκαλύπτονται, ηθικές αναστολές μπαίνουν στην άκρη. Ποιος θα καταφέρει τελικά να κερδίσει το παιχνίδι και να καρπωθεί το μυστικό που κρύβει μέσα της η μυστηριώδης κασετίνα; Με ποιο τίμημα;"

Το "Jeff Koons" (1998), είναι μια περιδιάβαση στο κλειστό περιβάλλον της σύγχρονης τέχνης, σε κάποιες ώρες της ζωής ενός καλλιτέχνη στο απόγειο της δόξας του. Ο Τζεφ Κουνς όμως δεν εμφανίζεται ποτέ, το έργο αρχίζει από την τρίτη πράξη, απουσιάζουν οι ρόλοι, οι διάλογοι, η δράση, η λογική ακολουθία. Το έργο μιλά για το κιτς και την τέχνη, για φιέστες και αθλιότητες, για την αδηφαγία του φαίνεσθαι όπως και για την επιθυμία της αυθεντικότητας.

Θα σου θυμίσω την πρώτη μέρα που με είδες και μ' αγάπησες. Την πρώτη φορά που μου εξομολογήθηκες δειλά τον έρωτά σου γονατιστός μπροστά μου. Την πρώτη ομολογία μου ότι ανταποκρίνομαι, που βίαια μου απέσπασες. Τις τρυφερές ματιές, τα φλογερά φιλιά που ακολούθησαν. Την εύγλωττη σιωπή, όταν ο ένας μάντευε τα πιο κρυφά αισθήματα του άλλου και διάβαζε τις πιο κρυφές τους σκέψεις στα λιγωμένα μάτια μας. Τα ρίγη της αναμονής για την ικανοποίηση που μας περίμενε. Το μεθύσι από την ηδονή της. Τη γλυκιά αποχαύνωση μετά την τόση ευχαρίστηση, όταν εξαντλημένοι ανακτούσαμε δυνάμεις για...

[...] Ο "Φάουστ" εν τω συνόλω (Α΄ και Β΄ μέρος) δεν παριστά συνήθη ποίησιν, αλλ' ιδίως φιλοσοφικήν (και επιστημονικήν)· μάλιστα δε το Β΄ μέρος δεν είνε άλλο τι ή ποιητικόν άθροισμα φιλοσοφικών σκέψεων (αίτινες άλλως δεν προσφέρονται ως απταί φιλοσοφικαί δοξασίαι αλλ', αναπηδώσαι εκ του μέσου των στίχων, καθίστανται αντιληπταί υπό των δυνάμεων να εμβαθύνωσι μέχρι της δημιουργού νοήσεως του ποιητού)· διδ και δικαιολογείται αφ' ενός η μετάφρασις του έργου υπό επιστήμονος, αλλ' αφ' ετέρου και η τοιουτότροπος εμφάνισις της μεταφράεως ώστε η εντύπωσις να προκαλήται ως εκ της αναγ...

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο σύγχρονο γερμανικό θεατρικό συγγραφέα Τάνκρεντ Ντορστ. Αποτελείται από δυο μέρη: Στο πρώτο μέρος γίνεται μια παρουσίαση του συγγραφέα σε σχέση με το γερμανικό θέατρο και στο τέλος παρατίθενται περιλήψεις ενός μεγάλου αριθμού έργων του Ντορστ. Στο δεύτερο μέρος ακολουθεί μια προσέγγιση του έργου του "Χάινριχ ή οι πόνοι της φαντασίας" του οποίου στη συνέχεια παρατίθεται η μετάφραση.