Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο "Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία" είναι ένα από τα έργα τα οποία έγραψε ο Μπρεχτ στη διάρκεια των έξι χρόνων που έμεινε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έφτασε στην Αμερική τον Ιούλιο του 1941 με πλοίο από το Βλαντιβοστόκ, αφού ξεκίνησε από το Ελσίνκι δύο μήνες νωρίτερα. Αργότερα, τον Οκτώβριο του 1947, έφυγε ξανά με αεροπλάνο, για να επιστρέψει στην Ευρώπη και ύστερα από λίγο, στο Βερολίνο. Τον περισσότερο καιρό ανάμεσα σ' αυτό το διάστημα, τον πέρασε στο Λος Άντζελες. Πρόλαβε, ωστόσο, να κάνει και μερικές παρατεταμένες επισκέψεις στη Νέα Υόρκη. Όπως στο Μόναχο, σχεδόν ένα...

Η Λούλου στο "Πνεύμα της γης" είναι μια δύναμη που δεν έχει συνείδηση της φύσης της και ο τίτλος που δίνει ο Βέντεκιντ στο έργο του, όπως και στο "Κουτί της Πανδώρας", το επόμενό του δράμα, που αποτελεί τη συνέχεια του "Πνεύματος της γης", μαρτυρεί τις πνευματικές ανησυχίες του δημιουργού. Η δύναμή του συνίσταται στο να παρουσιάσει μιαν αλήθεια ωμή, η οποία, κάτω από το κάλυμμα μιας επιφανειακής αστικής ηθικής, σκάει με μεγαλύτερη ένταση. Όπως ο Νίτσε και ο Στρίντμπεργκ, ο Βέντεκιντ με μια τρομερή διαύγεια βλέπει στον έρωτα έναν αγώνα επιβολής δυνάμεως. Κι αλίμονο στους νικ...

Για να επιτύχει τους στόχους του στην ισπανική αυλή, ο φιλόδοξος και ταλαντούχος Κλαβίγκο εγκαταλείπει την αγαπηµένη του Μαρί Μπωµαρσαί. Η Μαρί αρρωσταίνει από θλίψη, ο αδελφός της το µαθαίνει και έρχεται να πάρει εκδίκηση. Ζητάει το λόγο και φέρνει σε αδιέξοδο τον Κλαβίγκο που, βασανισµένος από τύψεις, µετανοεί και ζητάει πάλι σε γάµο τη Μαρί. Όλα προµηνύουν αίσια εξέλιξη, αλλά µε την παρέµβαση του αδίστακτου φίλου του, Κάρλος, που τον πείθει ότι ο γάµος αυτός θα οδηγήσει σε ναυάγιο την καριέρα του, ο Κλαβίγκο κλονίζεται και προδίδει τη Μαρί για δεύτερη φορά. Η Μαρί πεθαίν...

Η αληθινή ιστορία του βετεράνου του σουηδικού και πρωσικού στρατού Γιόχαν Κρίστιαν Βόυτσεκ (1780-1824), που εκτελέστηκε σε δημόσια εκτέλεση στη Λειψία, στις 27 Αυγούστου 1824, για το φόνο της 46χρονης Γιοχάννα Κρίστιαν Βόοστ, μετά από γνωμοδότηση του Δρα Γιόχαν Κρίστιαν Κράους ότι είχε σώας τας φρένας κατά τη διάπραξη του εγκλήματος. "Στα δύο προηγούμενα έργα του Μπύχνερ, στο "Θάνατο του Δαντών" και το "Λεόντιος και Λένα", τα λαϊκά πρόσωπα εμφανίζονται σε δεύτερο πλάνο. Στην κωμωδία "Λεόντιος και Λένα" είναι σχεδόν βουβά, περιορισμένα στο ρόλο του πλήθους που τους έχουν...

Ο "Πρίγκιπας του Χόμπουργκ", που ανεβάστηκε στη σκηνή του "Βασιλικού Θεάτρου", είναι το πιο μεγαλόπνοο έργο του Κλάιστ. Είναι ζήτημα αν υπάρχει στην παγκόσμια λογοτεχνία πατριωτικό έργο τόσο βαθύτατα ανθρώπινο. Η τραγική πάλη ανάμεσα χρέους και στοργής που συντελείται μες στην ψυχή του Εκλέκτορος και η ακόμα τραγικότερη αμφιταλάντευση του ηρωικού πρίγκιπα ανάμεσα του θανάτου που του επιβάλλει ο αλύγιστος στρατιωτικός νόμος και της ζωής που τον καλεί με πρόσχαρην αφιλοκέρδεια στην αγκαλιά της, δημιουργούν στο έργο μιαν ατμόσφαιρα τόσο θερμή, όπου κι αυτή η ομολογουμένως σπάν...

Το τελευταίο θεατρικό έργο του γερμανού κλασικού Φρήντριχ Σίλλερ έχει υπόθεση παρμένη από τη ρώσικη ιστορία: στις αρχές του 17ου αιώνα ο νεαρός μοναχός Γκρίσκα εμφανίζεται στην Πολωνία θεωρώντας ότι είναι ο νόμιμος διεκδικητής του τσαρικού θρόνου Δημήτριος. Όταν τελικά στέφεται τσάρος μαθαίνει την αλήθεια... Η σύγκρουση των πολιτισμών και ιδιαίτερα Δύσης και Ανατολής, η πολιτική σκέψη ως δίψα, πάθος και αγώνας για την εξουσία, οι διαφορετικές και διασταυρούμενες αντιλήψεις περί πατρίδας, ο έρωτας ως αφοσίωση αλλά και παιχνίδι δύναμης διαμορφώνουν το εκρηκτικό σκηνικό όπου,...

"...Σας δίνω όρκο, πως εγώ, που έφυγα μονός απ' το στρατόπεδο, βρέθηκα ξαφνικά διπλός στη Θήβα, πως με αντίκρισα εδώ με γουρλωμένα μάτια, πως ο Εγώ που τώρα στέκεται μπροστά σας, πτώμα απ' την κούραση κι από την πείνα, βρήκε τον άλλο Εγώ, που βγήκε απ' το σπίτι φρέσκος-φρέσκος κι ήταν θηρίο ανήμερο· πως και οι δύο αυτοί Εγώ, γεμάτοι ζήλο να εκτελέσουν ο καθένας χωριστά τη διαταγή σας, αμέσως έστησαν καυγά, ώσπου ο Εγώ εγώ αναγκάστηκε να καταφύγει πάλι στο στρατόπεδο, γιατί φέρθηκε ανόητα, σα γάιδαρος." Αναγνωρισμένος σήμερα ως ο πιο "σύγχρονος" και πιο πολυδιάστατος Γερμ...

[...] Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο Φάουστ του Goethe μεταμορφώνεται, επίσης, σε Πατρικό φάντασμα του Ρομαντισμού. Ο Goethezeit ορθώνεται ως αφετηρία μιας μυθοπλασίας και ενός κοσμοειδώλου που αντλούν απ' αυτόν μια από τις πλέον ισχυρές κατευθύνσεις τους. Για άλλη μια φορά, ο μυθικός Φάουστ συναντά το ρομαντικό του πεπρωμένο, τώρα μέσω της κένωσης του στο πρόταγμα της ανύψωσης των εωσφορικών δυνάμεων του εσωτερικού ανθρώπου σε ύψιστη ουσία της ατομικής του ελευθερίας. Ήδη, ο μυθικός Φάουστ έφερε μαζί του πανίσχυρες τις συνδηλώσεις μιας δαιμονολογίας γνωστικού και μανιχαϊκού τύπο...

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο σύγχρονο γερμανικό θεατρικό συγγραφέα Τάνκρεντ Ντορστ. Αποτελείται από δυο μέρη: Στο πρώτο μέρος γίνεται μια παρουσίαση του συγγραφέα σε σχέση με το γερμανικό θέατρο και στο τέλος παρατίθενται περιλήψεις ενός μεγάλου αριθμού έργων του Ντορστ. Στο δεύτερο μέρος ακολουθεί μια προσέγγιση του έργου του "Χάινριχ ή οι πόνοι της φαντασίας" του οποίου στη συνέχεια παρατίθεται η μετάφραση.

[...] Ο "Φάουστ" εν τω συνόλω (Α΄ και Β΄ μέρος) δεν παριστά συνήθη ποίησιν, αλλ' ιδίως φιλοσοφικήν (και επιστημονικήν)· μάλιστα δε το Β΄ μέρος δεν είνε άλλο τι ή ποιητικόν άθροισμα φιλοσοφικών σκέψεων (αίτινες άλλως δεν προσφέρονται ως απταί φιλοσοφικαί δοξασίαι αλλ', αναπηδώσαι εκ του μέσου των στίχων, καθίστανται αντιληπταί υπό των δυνάμεων να εμβαθύνωσι μέχρι της δημιουργού νοήσεως του ποιητού)· διδ και δικαιολογείται αφ' ενός η μετάφρασις του έργου υπό επιστήμονος, αλλ' αφ' ετέρου και η τοιουτότροπος εμφάνισις της μεταφράεως ώστε η εντύπωσις να προκαλήται ως εκ της αναγ...

Θα σου θυμίσω την πρώτη μέρα που με είδες και μ' αγάπησες. Την πρώτη φορά που μου εξομολογήθηκες δειλά τον έρωτά σου γονατιστός μπροστά μου. Την πρώτη ομολογία μου ότι ανταποκρίνομαι, που βίαια μου απέσπασες. Τις τρυφερές ματιές, τα φλογερά φιλιά που ακολούθησαν. Την εύγλωττη σιωπή, όταν ο ένας μάντευε τα πιο κρυφά αισθήματα του άλλου και διάβαζε τις πιο κρυφές τους σκέψεις στα λιγωμένα μάτια μας. Τα ρίγη της αναμονής για την ικανοποίηση που μας περίμενε. Το μεθύσι από την ηδονή της. Τη γλυκιά αποχαύνωση μετά την τόση ευχαρίστηση, όταν εξαντλημένοι ανακτούσαμε δυνάμεις για...

Το "Jeff Koons" (1998), είναι μια περιδιάβαση στο κλειστό περιβάλλον της σύγχρονης τέχνης, σε κάποιες ώρες της ζωής ενός καλλιτέχνη στο απόγειο της δόξας του. Ο Τζεφ Κουνς όμως δεν εμφανίζεται ποτέ, το έργο αρχίζει από την τρίτη πράξη, απουσιάζουν οι ρόλοι, οι διάλογοι, η δράση, η λογική ακολουθία. Το έργο μιλά για το κιτς και την τέχνη, για φιέστες και αθλιότητες, για την αδηφαγία του φαίνεσθαι όπως και για την επιθυμία της αυθεντικότητας.

"Η ζωή των ενοίκων στο σπίτι των Κρουλ αλλάζει, όταν η θεία της οικογένειας εμφανίζει ξαφνικά μια περίεργη κασετίνα με άγνωστο περιεχόμενο. Κάποιοι θα την περιφρονήσουν, κάποιοι άλλοι θα τη μισήσουν, θα υπάρξουν όμως και κάποιοι που θα χάσουν τον ύπνο τους για να γίνουν φύλακες και ιδιοκτήτες της. Προσωπεία πέφτουν, στρατηγικές αναπτύσσονται, κρυμμένοι άσοι αποκαλύπτονται, ηθικές αναστολές μπαίνουν στην άκρη. Ποιος θα καταφέρει τελικά να κερδίσει το παιχνίδι και να καρπωθεί το μυστικό που κρύβει μέσα της η μυστηριώδης κασετίνα; Με ποιο τίμημα;"

Ό "Αφέντης Πουντίλα κι ο υπηρέτης του Ματί" είναι κορυφαίο έργο του μεγάλου δραματουργού. Η κοινωνική αλλοτρίωση ανεξάρτητα από τάξη, φτάνει στο δισυπόστατο του ατόμου. Έργο σκληρό, που το απαλύνει η ιδιότυπη μπρεχτική φιλότητα και το χιούμορ. Το έργο γράφτηκε στα 1940-1941 όταν ο Μπρεχτ ήταν στη Φινλανδία. Πρωτοπαρουσιάστηκε στη Ζυρίχη το 1948 στο Schauspielhaus.

Γιατί ηττήθηκε η Παρισινή Κομμούνα; Ίσως ο Μπρεχτ δεν δίνει την απάντηση. Δίνει όμως την πολυφωνία της επανάστασης. Φταίει η αναποφασιστικότητα για επίθεση; Υποστήριξε την τακτική υποχωρήσεων, στη μπουρζουαζία. Γιατί δεν εφαρμόστηκε η τακτική: τρομοκρατία στην τρομοκρατία; Γιατί επεκράτησε η «γενναιοφροσύνη»; Πώς γράφεται η ελευθερία; Με αίμα ή με μελάνι; Ποιος φοβόταν τον εμφύλιο, η ηγεσία ή οι μάζες; Αντεκδίκηση ή συγνώμη; Υπάρχει κι άλλη ελευθερία από την ελευθερία να πολεμάς όσους σε καταπιέζουν; Μήπως ένας επαναστατικός μηχανισμός που καταπιέζει τους άλλους, θα καταπιέ...

Ο Κλάιστ γράφει τον "Πρίγκιπά" του το 1809/10. Η ορμή του φαίνεται στις μικρές ασυνέπειες που σπέρνει πίσω του. Το άλογο του πρίγκιπα, μια μαύρο, μια ξανθό (σαν του Αχιλλέα, διαβάζω). Και η σκηνή με την υπνοβασία: πού βρίσκεται ο υπνοβάτης; Στη βελανιδιά των σκηνικών οδηγιών, ή κάτω απ' τα πλατάνια, όπως λέει ο Χοεντσόλερν; Όπου κι αν είναι ο Πρίγκιπας, στον κόσμο του υπάρχουν δάφνες και νυχτοβιολέτες. Και γύρω γύρω η άμμος και οι βάλτοι και οι ρεικότοποι του Βραδεμβούργου. [...] Ο Κλάιστ το στέλνει στην πριγκίπισσα Μαριάννα της Πρωσίας με μια ωραία αφιέρωση, κι αυτή, η...