Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"... Η φωνή του Τζόε-Τζακ ακούγεται πιο βραχνή, χαλασμένη: "- Δυο στάδια υπάρχουνε σε μια δολοφονία: πριν απ' το φόνο και μετά το φόνο. Πολλοί ισχυρίζονται ότι πιο δύσκολο είναι το δεύτερο, γιατί τότε εκδηλώνεται βαριά η ενδημική αρρώστια που λέγεται Συνείδηση. Εγώ δεν έχω γνώμη, δε σκέφτομαι. Ξέρω μόνο πως χρειάζονται πολλά τεχνάσματα..."

Κάτω από απόμακρους λυπητερούς ήχους, μέσα στη σιωπή ενός βραχνού κλαρίνου που κλαίει και καταμεσής στην αγριάδα ενός σκληρού τοπίου μιας ορεινής μικρής κλειστής κοινωνίας ενός μικρού χωριού της Ρούμελης, στην καθαρότητα και στη λαμπεράδα του χιονιού, από τα μάτια της ψυχής ενός παιδιού, γεννημένου στη δίνη της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας, παρακολουθούμε τις συγκρούσεις ανάμεσα σε μεγάλα ανθρώπινα πάθη, σε ήθη και έθιμα αξεπέραστα, σε αξίες ανεξαργύρωτες, στηριγμένες στον άνθρωπο. Μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις, συγκρούσεις νικητών και ηττημένων του Εμφύλιου. Όλα αυτά ειδωμένα...

Ψυχολογικό, κοινωνικό, περίεργο, γεμάτο ενδιαφέρον, δραματικότατο. Από τα ωραιότερα έργα του συγγραφέα για μια σπάνια απόλαυση.

Μια αληθινή ιστορία έρωτα και μίσους, μια πλεκτάνη ραδιουργίας από τις πιο συνταρακτικές, ένα κοινωνικό δράμα από τα πιο σπαρακτικά, μια ηθογραφία, από τις πιο ζωντανές. Άννα ονομάζεται η νέα αγία, η μάρτυς που υφίσταται ένα ανήκουστο μαρτύριο. Κι όσοι το διαβάσουν, δε θα ξεχάσουν ποτέ την πολύπαθη αυτή ηρωίδα.

"Ο νέος καθηγητής Θεόδωρος Π. διορίζεται και διαπορθμεύεται εις νήσον Ελληνικήν. [Λέγεται νήσος Πορφυρή. Προς βοράν της Αφρικής. Υπό την θάλασσα.] Το μυθιστόρημα διαπραγματεύεται το πρώτο του εικοσιτετράωρο στο νησί, όπου θα ζήσει όλη του τη ζωή στο παρελθόν και στο μέλλον της, όλη την ελληνική πραγματικότητα, την παράδοση και την ιστορία της μέσα σε μια πυρετώδη και θαυμαστή κατάργηση του χρόνου και του χώρου, χωρίς να πεύει να είναι ο λόγος ρεαλιστικός και ο χώρος υπαρκτός. Τόλμημα και ως ένα σημείο επίτευγμα [...] το "Λειμωνάριο" δεν είναι ένα τυχαίο βιβλίο και ο συγγραφ...

"'Ηρθες και ξάπλωσες στα πόδια μου, το τελευταίο εκείνο μεσημέρι, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, τρυφερά. Μου είπες χωρίς φωνή το τελευταίο αντίο. Μ' αποχαιρέτησες, με το σώμα σου. Μόνο που εγώ δεν το κατάλαβα τότε. Κοιμήθηκες λίγο απ' την άλλη μεριά της καρδιάς σου. Αυτό ήταν το τελευταίο μας αγκάλιασμα. Η τελευταία φορά που τα σώματά μας αγγιχτήκαν. Δεν είπες τίποτα. Μ' αποχαιρέτησες με τον τρόπο σου, ευγενικά, ωραία. Το λογικό σου δεν έπιανε το μήνυμα για να μου το εκφράσεις. Μα ούτε σου άρεσαν οι μελοδραματισμοί. 'Ενα βαθύ ευχαριστώ μου είπε το κορμί σου, που είκοσι χρόνια άλλη...

"Η βιολογία του έρωτα είναι να μην ανανεωθούν τα κύτταρα. Γιατί τα νέα που θα 'ρθουν δεν θα ξέρουν το άγγιγμα του χεριού σου. Γι' αυτό δεν θα τους λείπεις. Και δεν θέλω να μην τους λείπεις. Δεν θέλω να είμαι δίχως σου. Αντιστέκομαι στο λωτοφάγο καιρό, απελπισμένα, κρατιέμαι από κλωστές θύμησης που άλλοτε φτιάχναν το ζεστό πουλόβερ της αγάπης, όπως όταν τυλιγόμασταν σ' ένα μακρύ δικό σου φουλάρι, κρυώνοντας, και τα δύο σώματά μας γίνονταν ένα, όπως σε κάτι γλυπτά του Μουρ, η μονοκόμματη πέτρα, με μια τρύπα στη μέση, σχηματίζει δυο σώματα που αγκαλιάζονται".