Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια παλιομοδίτικη ιστορία που ξετυλίγεται σαν μαγευτικό παραμύθι, χάρη στην ομορφιά και τη λαχτάρα των νεαρών ηρωίδων που αντιστέκονται στον αμείλικτο χρόνο, περιμένοντας καρτερικά την προσγείωση του μεγάλου έρωτα. Γιατί υπήρχε μια εποχή που η αγάπη αργούσε να 'ρθει. Αντίθετα με τη νεαρή ηρωίδα που, έρμαιο του παρορμητικού της ενστίκτου, παραδίδεται σ' έναν άγγελο που την περιμένει στο υπόγειο του σπιτιού της. Και τολμά να ζήσει συναρπαστικές περιπέτειες για να εξελιχθεί εν αγνοία της σε κατακτήτρια της πιο ουσιαστικής ελευθερίας. Γιατί η ελευθερία και τότε, πριν πενήντα...

"Ήταν απόγευμα, ώρα 4.48, όταν έμαθε ότι σήμερα το βράδυ στις 8.00 ακριβώς ώρα Ελλάδας θα εκτελεστεί στο Σαν Κουεντίν ο νέγρος Άαρον Μίτσελ. Και τότε η ζωή του έγινε όπως του Άαρον: κράτησε τρεις ώρες και δώδεκα λεπτά, ως τη στιγμή που η είσοδος του υπογείου του άνοιξε σα να κύλησε βράχος στις 8 ακριβώς..."

Τι μπορεί να είναι αυτό που συνδέει έναν Φράγκο σταυροφόρο με έναν συνονόματό του κεντροευρωπαίο αναρχικό, έναν Εγγλέζο ευγενικής γενιάς, πράκτορα της Γ΄ Διεθνούς, κι έναν μονόχειρα Έλληνα ομογενή; Και πώς μπορεί να τελειώσει μια τέτοια ιστορία; Τελειώνουν ποτέ οι ιστορίες που κίνητρό τους συνήθως είναι η αχόρταγη πείνα του συγγραφέα να καταφέρει να διηγηθεί όσο περισσότερα γίνεται με όσο λιγότερες λέξεις; Μήπως αυτό που τα συνδέει, αυτό που ήταν βαθιά και για καιρό βυθισμένο, είναι η Γλυκερία; Μια γυναίκα που είχε πονέσει πολύ και που όλοι -ζωντανοί και νεκροί- επιθυμούν...

"Πρόκειται για γεννημένο παραμυθά, που ξέρει να παίζει καλά με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της αφήγησής του, όπως οι ήρωες του βιβλίου του παίζουν ρουλέτα. Κρατώντας σταθερά το σπάγκο της διήγησης στο χέρι, τον αμολά ή τον τραβά, κι όχι μονάχα εκεί που το περιμένεις" (Δ. Μαρωνίτης, εφημ. Το Βήμα) ""Ο χορός των ρόδων" θυμίζει χολιγουντιανή περιπέτεια από τις καλύτερες του είδους, δομημένη με σωστά μελετημένες δόσεις χιούμορ και σεξ, με προσεγμένες λεπτομέρειες και απροσδόκητα ευρήματα. Τελικώς πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται χωρίς ανάσα από την αρχή ως το τέλος"...

Οι παραξενιές κι οι βωμολοχίες της γηραιάς Λενίτσας, η ιερή τρέλα του δάσκαλου Αριστείδη Πολυμενόπουλου, η σωτηρία των ψυχών κι οι εννιά μουσικοί άγιοι του παπα-Σπύρου, οι ιδιορρυθμίες της Κόκκινης Λέλας, οι φανταστικές ερωτικές περιπέτειες της Νουνούς, το μέγα πάθος του Ασημάκη, η κυρία Κορνηλία με τη σφραγίδα της, και η Μερόπη ν' ακολουθεί τον ρουν του ποταμού Πηνειού, κουβαλώντας σε μια κούτα από γάλατα τα κόκκινα κόκαλα μιας άγνωστής της γυναίκας! Τι παραλογισμός!... Στο βάθος τους όλα είναι ιστορίες έρωτος και τρέλας...

Ο ημιτελής κύκλος από το Στένσον Μπητς της Καλιφόρνιας έως την αναγκαστική προσθαλάσσωση αεροσκάφους της Ολυμπιακής, ενώ πλησιάζει την Ελλάδα, είναι το κουβάρι από όπου ξετυλίγονται τα Δέκα χρόνια κάπου. Εναλλάσσονται εικόνες και περιγράφονται καταστάσεις με πολλαπλές σχέσεις οι οποίες κινούνται σε περισσότερα από ένα επίπεδα, διαγράφοντας το πλαίσιό τους τεμαχισμένο σε μεγάλα κομμάτια τόπου και χρόνου. Χρησιμοποιώντας πραγματικά στοιχεία απ' τη ζωή του, ο συγγραφέας –πότε σε πρώτο πρόσωπο και πότε σε τρίτο– ξεφυλλίζει την Αμερική της δεκαετίας του '70 καλλιεργώντας σε ένα...

"...Εδώ και τρία χρόνια είχα καταλάβει ότι δεν ήμουν ένα συνηθισμένο παιδί. Ξαφνικά, εκεί κοντά στα δύο, πάνω που σταθεροποιούσα το βήμα μου, που ανακάλυπτα τη φωνή και τις λέξεις, που μάθαινα να ξεχωρίζω τις μυρωδιές των λουλουδιών, των φαγητών και των δωματίων, κατάλαβα, τελείως μόνη μου, ότι μεγάλωνα με εκατονταπλάσια ταχύτητα από το κανονικό. Άρχισα να κρίνω προτού μάθω, αλλά ο εγκέφαλός μου ήδη προχωρούσε με ξέφρενη ταχύτητα, σαν τρένο χωρίς μηχανοδηγό. Τη μητέρα όμως τη σκότωσαν. Είμαι σίγουρη γι' αυτό. Τη σκότωσαν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, με τα ίδια τους τα χέρια....

Κάποτε, λέει, πήγε να δει μια θεία του του κατάκοιτη. Ήταν πιτσιρικάς κι ανήσυχος. Τον έβλεπε εκείνη που δεν έβαζε κώλο σε καρέκλα και σκέφτηκε να του δώσει μια συμβουλή: «Μάθε να οδηγείς οτιδήποτε σε βοηθάει στη φυγή». Το 'δέσε κόμπο αυτό που του είπε κι έβαλε για στόχο στη ζωή του ν' ανέβει όλη την ιεραρχεία των τροχών. Από πατίνι και ποδήλατο μέχρι μοτοσικλέτα κι αυτοκίνητο. Για αεροπλάνο είχε ορισμένους ενδοιασμούς. Η μεγάλη του αδυναμία όμως αποδείχτηκε η Μερσεντέ. Έγινε καβούκι του και κιβωτός του, καθώς, όσο περνούσαν τα χρόνια, ένιωθε άνθρωπος-χελώνα και πλάσμα...