Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Διηγήματα από την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου.

Τα πεζογραφήματα του Τάσου Κόρφη: " Ένα έρημο σπίτι" έχουν γραφτεί από το 1967 εώς το 1974 και έχουν κυκλοφορήσει σε πρώτη έκδοση το 1973, εκτός από το τελευταίο: "Βάρδια επ' άγκυρα" που είναι μεταγενέστερο. Η τεχνική τους είναι απλή. Επάνω σε έναν καμβά, που προσφέρεται για επεξεργασία (ένα σπίτι, ένας φίλος, ένα ταξίδι, μια βάρδια) ο συγγραφέας καταγράφει τις εμπειρίες του από τον τελευταίο πόλεμο και τα μεταπολεμικά χρόνια, με μια εξομολογητική διάθεση που μας φέρνει κοντά στον ψυχισμό του.

Ο τόμος αυτός περιέχει τα εξής διηγήματα: - Τα ρόδινα ακρογιάλια - Γυνή πλέουσα - Ναυαγίων ναυάγια - Ναυαγοσώσται - Χρήστος Μηλιόνης - Χαλασοχώρηδες - Ελαφροΐσκιωτοι - Πολιτισμός εις το χωρίον - Τύχη από την Αμέρικα - Στρίγγλα μάνα - Γάμος του Καραχμέτη - Νελησυφέρω - Φωνή Δράκου - Ρεμβασμός του Δεκαπενταυγούστου - Τρελή βραδιά - Χωρίς στεφάνι - Το σπιτάκι στο λιβάδι

Κάποτε πριν λίγα χρόνια ένας καθηγητής και έγκριτος ερευνητής της λογοτεχνίας μας, μου είπε: -"Γράφετε και πεζά. Γιατί δεν τα συγκεντρώνετε σε βιβλίο; -"Δεν ξέρω", του απάντησα, "τα βρίσκω αλλοτινά". -"Τα γραπτά", μου είπε τότε, "δεν είναι ρούχα για να περνά η μόδα τους". Αυτά τα λόγια, τα σκεφτόμουν συχνά. Ωστόσο, τα διηγήματα που νέος είχα γράψει και που μερικά τους είχα δημοσιεύσει τότε σε περιοδικά, παράμεναν στο συρτάρι μου, εκτός απ' τις σπάνιες φορές που τα 'βγαζα για να τα βελτιώσω. Έβλεπα σ΄αυτά τις απόπειρές μου να "ντυθώ" αλλότριες προσωπικότητες (όπως λ.χ. του...

[...]Όλοι σπρώχνονται στο διάδρομο. Τρίζουν τα κόκκαλά τους, βρωμούν, είναι αδύνατον να πάρει κανείς ανάσα. Τους είχα συνηθίσει εκεί στις φωτογραφίες τους, στις επίχρυσες κορνίζες τους, με τα τυπικά τους χαμόγελα, ένα πλήθος ανθρώπους, που ήταν πολύ σωστά και πολύ αποφασιστικά πεθαμένοι, γιατί, βέβαια, πρέπει και κάποτε να πεθαίνουν οι άνθρωποι και κάνουν πολύ καλά που πεθαίνουν -και να που βρίσκονται και πάλι αντίκρυ μου, με τη θλιβερή τους ζωντάνια. Ανοίγουν την πόρτα, νιώθω τη μπόχα να με σκεπάζει ολάκερο, πασκίζω απελπισμένα να σωθώ αλλά δεν το καταφέρνω. Οι άνθρωποι αυ...

Τα σημειωματάριά μου, είναι τα αγαπημένα μπλοκάκια, που με συνοδεύουν παντού, σε μετακινήσεις κοντινές ή μακρινές, στα ταξίδια ή στις εκδρομές κι ακόμα στην "Αίγλη" του Ζαππείου, όπου πίνουμε το καφεδάκι μας τα ηλιόλουστα χειμωνιάτικα πρωϊνά ή στην Καστέλλα, στο "Πανόραμα", τ' απογέματα με το ηλιοβασίλεμα, κι είναι οι καλοί φίλοι που τους εμπιστεύομαι τις σκέψεις μου, τις πίκρες και τις χαρές, τις συγκινήσεις μου από παλιά ή καινούρια ερεθίσματα. Τ' αγαπώ τα σημειωματάριά μου. Και πολλές φορές τα ξεφυλλίζω, διαβάζω μερικές αράδες, μερικές σελίδες, και ξαναζώ γεγονότα και σ...