Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πρώην "καμάκια" που σώζουν πρόσφυγες, κλοσάρ της δεκαετίας του ’60 που σχετίζονται με έναν ασιατικό βόα, μετεξεταστέοι του έρωτα, πτυχιούχοι δίχως μέλλον, ένας καζαντζιδικός λαχειοπώλης του ’70 και δυο μπέιμπυ μπούμερ της γενιάς του ν. 815 αμήχανοι μπροστά στα ερωτήματα του σήμερα. Μαζί με παραφυσικά φαινόμενα, μνήμες Κατοχής, μοιραίους χαρτοπαίκτες, νεαρούς λούζερ και μια ασυνήθιστη Ρωσσίδα μπάμπουσκα. Όλα αυτά είναι οι "Ιστορίες με φίδια" που κάλλιστα θα μπορούσαν να λέγονται και "Ιστορίες εντελώς κανονικών ανθρώπων".

Η Τιμή και το Χρήμα είναι μία νουβέλα ("διήγημα") του Κωνσταντίνου Θεοτόκη που πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Νουμάς το 1914. Θεωρείται στην νεοελληνική πεζογραφία ως η πρώτη κοινωνική νουβέλα που ξεφεύγει από τις γνωστές ειδυλλιακές αναπαραστάσεις μιας ζωής ήρεμης, απαλλαγμένης από διλήμματα και κλυδωνισμούς. Η επαρχία του Θεοτόκη δεν ήταν τόπος ειδυλλιακός. Ήταν μια κλειστή και καθυστερημένη κοινωνία, εγκλωβισμένη σε αδιέξοδα κοινωνικά σχήματα και παράλογες ηθικές προκαταλήψεις. Ασφυκτιούσε κάτω από το αίσθημα της ντροπής, γνώριζε καλά το συμφέρον και...

Μετά από είκοσι χρόνια γάμου, ο άντρας μου δεν άντεχε την ακαταστασία μου, την αταξία στην ντουλάπα και στα συρτάρια του, τα υπολείμματα κρέμας στο πρόσωπό μου, τα πινέλα και τους καμβάδες μου. Ζητούσε την ελευθερία του. Τα λόγια του κάθε λίγο τα διέκοπταν σιωπές, που έμεναν για ώρα ανοιχτές, και τότε ακούγαμε τους χτύπους του εκκρεμούς που είχαμε αγοράσει στο γαμήλιο ταξίδι μας στην Ελβετία. Μίλαγε αργά, με το κεφάλι χαμηλωμένο, και συχνά έχανε τον ειρμό του. Εγώ πάλι νόμιζα πως άκουγα τις λέξεις, που κρέμονταν αβέβαιες πάνω από το κοτόπουλο, να πέφτουν αμάσητες πάνω στο τ...

Η συλλογή διηγημάτων "Άδεια φωλιά" είναι μικρές, καθημερινές ιστορίες που εστιάζουν στο συναίσθημα και στην ψυχολογία των ανθρώπων. Τα θεματικά μοτίβα των ιστοριών είναι η αγάπη που λειτουργεί σαν καταλύτης σε κάθε δυσκολία, η ελπίδα που αποτελεί το μοναδικό εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο, η νοσταλγία, η αλληλεγγύη και το μεγαλείο της προσφοράς στους συνανθρώπους μας, αλλά κι η μοναξιά, ο φόβος, η φτώχεια, το άχθος της ύπαρξης, ο τρόμος του πολέμου, η προσφυγιά, η βαριά σκιά του χρόνου που παρήλθε, η φθορά στις σχέσεις μας, η αδυσώπητη μνήμη, η οικονομική και ηθική κρίση...

Χιλιάδες μικροί ήλιοι, κινούμενοι ευέλικτα αριστερά και δεξιά με την πνοή του ανέμου, έβαφαν, σαν σωληνάρια νερομπογιάς, κίτρινο το τοπίο, που έμοιαζε σαν πίνακας του Βαν Γκογκ, κι έκλεβαν κάτι από την αίγλη του λαμπερού δίσκου στον ουρανό. Κι ανάμεσα στα ηλιοτρόπια ξεχώριζε μια αντρική φιγούρα με λευκά λινά ρούχα. Ήταν ο Χριστόφορος. "Θεέ μου! Μετά απ’ όλα αυτά, σταμάτησε στην μέση του πουθενά, για να κόψει ηλιοτρόπια..." Σκέφτηκε η Άννα. Πήραν το φέρρυ αμίλητοι και πέρασαν στο μικρό νησί. Ο Χριστόφορος οδηγούσε γρήγορα με τον αέρα να μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα και να...

(...) ο τόπος που αποφάσισε ο Δημιουργός να μας στείλει... άλλους για τιμωρία κι άλλους για απόλαυση, ανάλογα με το χαρτί που τραβήξαμε πριν δούμε το φως αυτής της ζωής. Μαζί με την κάρτα προορισμού πήραμε κι έναν εγκέφαλο που σκέπτεται κι αποφασίζει για μας, μόνο που μερικές φορές βάζει την πέμπτη και μας τρέχει πολύ. Οι απαιτήσεις πολλές, οι ευθύνες άλλες τόσες. Σιγά-σιγά, όσο μεγαλώνουμε αρχίζουν τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Έκανε κι ένα λάθος, όχι τόσο σπουδαίο μεν, αλλά κακό. Το εγώ. Αυτό το άφησε ελεύθερο να κινείται και να πράττει κατά βούληση. Δίδαξε όμως και τ...

Τo πρωί, όπως σήκωσα το κεφάλι για να κοιτάξω τον ουρανό, ένα κόκκινο μπαλόνι με κοίταζε από ψηλά, ώσπου χάθηκε από τα μάτια μου. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΠΟΤΕ, λένε όλοι. Τους κουβαλάς μέσα σου. Τους κουβαλάς με το χαμόγελό τους, με τη χαρούμενη ματιά, με τα βάσανα που σου προκαλούν· τους κουβαλάς μέσα σου και ξέρεις πως κάποια στιγμή θα τους συναντήσεις και πάλι στο σταυροδρόμι της καθημερινότητας, για να εισπράξεις ένα φιλί, μια ευχή, ένα χαμόγελο ή το περίγραμμα της πλάτης τους. (απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου)

Οι ήρωες της Αντιγόνης Ηλιάδη κινούνται ασθμαίνοντας στις δυτικές συνοικίες και στα μισοσκότεινα στενά της πόλης της Θεσσαλονίκης. Στιγματισμένοι από την τάξη, τον τόπο και το φύλο τους, οραματίζονται και πραγματοποιούν άλματα μιας ποιητικής απόδρασης. Η Αντιγόνη Ηλιάδη κατορθώνει μέσα από τη λιτή έκφρασή της και το χιούμορ της, που ενίοτε αγγίζει τα όρια του σπαραγμού, να διαμορφώσει ήδη ένα διακριτό, προσωπικό λογοτεχνικό ύφος.

Διηγήματα που διατρέχουν τον ελληνικό χώρο και χρόνο. Δράμα, Θεσσαλονίκη, Κοζάνη, Βελβεντό, Άμφισσα, Περιστέρι, Αθήνα... Από το 1941 έως το 2019, χρόνος ιστορικός και χρόνος βιωμένος. Αφετηρία ένας κήπος που πέρασε κάποτε απ' τη ζωή του συγγραφέα και με τη μνήμη χτίζει μνήμα... Ο γάμος-περμανάντ της Πηνούλας από τη Ρωμυλία. Ο θείος Μιχάλης, πρώην φθισικός και νυν χαρταετός. Μια ραπτομηχανή οδηγεί την προσφυγιά Ελλήνων της βουλγαροκρατούμενης Δράμας στη γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη. Μια πόρνη ανταμώνει με έναν δράκο. Ο Νίκος Β. ταξιδεύει παρέα με την Ελλάδα του '50 α...

Η πόλη άρχισε σιγά σιγά να ξυπνά κι εμείς ήταν η ώρα μας να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια. Είχαμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε εξάλλου. "Μου φαίνεται ότι ήξερες από την αρχή πού πάμε" της λέω ανταποδίδοντας το χαμόγελο κι ενώ άρχισαν κιόλας στο μυαλό μου να χορεύουν εικόνες ιδρωμένες και υγρές πάνω σε λευκά σεντόνια. Το τι συνέβαινε βέβαια μέσα από το παντελόνι μου περιττό να το αναφέρω. Την ίδια ώρα, η Νεφέλη ξεκλείδωνε απαλά την εξώπορτα της πολυκατοικίας που έμενε. Είπαμε, καμιά φορά η ζωή είναι και όμορφη. Την ακολούθησα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ξεκινώντ...

Τα "Δυο Αβγά Μάτια" είναι δεκατρείς ιστορίες γραμμένες στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, που περίμεναν υπομονετικά να συμπληρωθεί η συντροφιά για ν' αρχίσει το ταξίδι τους μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. Είναι ιστορίες που μας κάνουν να χαμογελάμε. Τρυφερά ή πικρά. Ιστορίες που μιλούν για τις ματαιωμένες επιθυμίες, τα απαγορευμένα όνειρα, τη σοφία της ηλικίας ή την παιδική αθωότητα, τη μοναξιά. Μ' άλλα λόγια γι' αυτά που έχουμε ακούσει, που έχουμε ζήσει, που έχουμε αισθανθεί. Άλλωστε τίποτα δεν είναι πια πραγματικά καινούριο. Μα όλα αυτά τα ξαναβλέπουν με άλλη ματι...

Με την παρούσα συλλογή διηγημάτων, κλείνει ένας εκκρεμής λογαριασμός του συγγραφέα, φιλοξενώντας διηγήματα από τρεις μικρές συλλογές του. "Τα βαριά χαρτιά", έχοντας ως φόντο την ελληνική πραγματικότητα, διερευνούν και απεικονίζουν τις στάσεις και τα ενεργήματα των χαρακτήρων μπροστά στη ζωή, στον φόβο του θανάτου και στους υποβολείς του φόβου, στον έρωτα και στη μοναχικότητα του βίου. Αλλά και σε αξίες όπως ο πλούτος και οι πειρασμοί του, με τη χρήση, τις λειτουργίες, την απληστία και τα παράγωγα του χρήματος. Κινούμενα, χωρίς πειραματισμούς γραφής, σε αυτή την ψυχολογι...

ΣΑΝ ΤΗ ΓΑΤΑ Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ ίσως ήρθα με τη μυρωδιά σαν τη γάτα ή το φάντασμα μιας γάτας που επιστρέφει Σαν γάτα περνώ τις κάμαρες από τοίχο σε τοίχο οσμίζομαι αναζητώντας ενθύμια βγαίνω στον εξώστη βηματίζω ώς το στηθαίο βηματίζω και πέρα απ’το στηθαίο στον αέρα Στο τρίτο μου βήμα ζυγιάζομαι όπως οι δύτες σαν να είναι το βήμα αυτό η άκρη της σανίδας ύστερα αφήνομαι στο κενό [Ο αναγνώστης των ποιημάτων] αντικρίζει κάτι ολιγόλογο, απροσποίητο, έντιμο και ευθύβολο. Κυρίως όμως βιωματικό και μη, συναισθηματικό και μη - ισορροπημένο με δεξιότητα ακροβάτ...

Εκείνη που δεν ήταν. Αυτός που σιδερώνει μόνο πατιλέτες, ζώντας για το απόγευμα κάθε Σαββάτου. Η Γιόλα που κάθεται διαρκώς στο ίδιο τραπέζι του ίδιου μπιστρό, πίνοντας πάντα καπουτσίνο και παραγγέλνοντας το κρύο πιάτο της ημέρας. Το -σπαρακτικό- Δύο που είναι ένας συν ένας... Ο "αόρατος θίασος" του Μιλτιάδη Σαλβαρλή παίρνει σάρκα και οστά μέσα στις σελίδες των ιστοριών του βιβλίου. Τα "Μικρά δωμάτια πανικού" είναι έντεκα διηγήματα με κοινό παρονομαστή την κομψότητα της γραφής και τη γλαφυρή αποτύπωση των συναισθηματικών εναλλαγών των ηρώων. Λεπτομέρειες που σπάνια αναδει...

Βαπτίστηκε Λεωνίδας. Όλοι, όμως, τον φώναζαν Λεονταρή. Κατάγονταν από την Καλλικράτεια της Ανατολικής Θράκης. Στον παραθαλάσσιο τόπο του δούλευε στα καΐκια. Η Καλλικράτεια είχε μεγάλο στόλο: μαούνες, καΐκια, βάρκες, βαρκούλες. Το λιμάνι της διεκπεραίωνε μεταφορές από το εσωτερικό προς την Κωνσταντινούπολη. Εμπορεύματα, προϊόντα, ζωντανά και ανθρώπους. Το παρανόμι αυτό, Λεονταρής, του το 'δωσαν οι συγχωριανοί του, διότι δούλευε σκληρά και ακάματα. Δε φοβόταν εργασία και κόπο. Σαν λιοντάρι! [...]

Οι καλεσμένοι σε αυτό το Συμπόσιο έρχονται από τις βαθύτερες αβύσσους του νου. Ο Οίκος στον οποίο λαμβάνει χώρα, είναι το μυαλό του αναγνώστη. Για τα πιάτα που σερβίρονται δεν θα πω λέξη - θα δείτε μόνοι σας με τι ακριβώς τρέφονται οι Σκιές και θα νιώσετε ίλιγγο. Ο Γιώργος Πρέκας στο δεύτερο βιβλίο του, μια ακόμη συλλογή διηγημάτων, ξεπερνάει κατά πολύ το πρώτο μου βήμα. Πρόκειται για μια από τις πιο ουσιαστικές και ελπιδοφόρες νέες πένες στη σύγχρονη ελληνόφωνη λογοτεχνία. Οι ιστορίες του συναρπάζουν και προκαλούν τρόμο με τον πιο αληθινό τρόπο: υποβάλλοντας και προκα...

Νοιάζεσαι υπερβολικά χωρίς στιγμή να το καταλαβαίνεις για τον τρόπο που θα απλώσεις γύρω σου τα μέσα σου άχρηστα. Σε ζορίζουν. Εσύ σε ζορίζεις. Επιλέγεις τη δουλειά σου, ονειρεύεσαι το σπίτι σου, τη γυναίκα σου, το σκυλί σου, τις διακοπές σου, τις πουτάνες σου, ιλουστρασιόν όλα, όλα να γυαλίζουν λουσμένα κάτουρο που δε χωράει μέσα σου. Σε νοιάζει υπερβολικά πολύ ο εαυτός σου, ο διπλανός σου, τι θα πεις εσύ για αυτόν, τι θα ακουστεί από αυτόν για εσένα, βάζεις μέτρα για την ανωτερότητά σου το πτυχίο, το πορτοφόλι, τη γνώση, τα μπράτσα ή τα βυζιά σου, τα παιδιά που έκανες, τα...

Καμιά φορά επιτρέπουμε στους ποιητές να πουν και καμιά κουβέντα παραπάνω. Και καλά κάνουμε. Έτσι έρχεται, νομίζω, η ζωή στα ίσα της και υποψιαζόμαστε τότε ότι έχουμε μπατάρει από την μεριά που υπάρχει φασαρία αλλά τραγούδια δεν ακούγονται. Διότι ξένος, παντάξενος κι ολούθε ξένος, δεν είναι μόνο αυτός που στενεύεται, είναι κυρίως αυτός που δεν βρίσκει ανθρώπους να πουν ένα τραγούδι. Και φοβάται πάντοτε ο ξένος μην λησμονήσει τα λόγια των τραγουδιών, γι' αυτό και συνεχώς τα ψιθυρίζει και τα κάνει φυλαχτό της ερημίας του - σπανιότερα τα κάνει και βιβλίο αλλά αυτό είναι άλλη...