Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

...Βρισκόμουν ακριβώς απέναντί της και οι λέξεις πετάγονταν ασυνάρτητες, σαΐτες στον αέρα ή άλλες τόσο χαμηλότονες που δεν έβγαζες νόημα κανένα ή δεν άκουγες τίποτα. Δεν έβλεπα τα πρόσωπα των παιδιών, μόνο τις πλάτες και τα κεφάλια τους κι ένιωθα τον σπασμό που πέρναγε τα χέρια, το σώμα τους, έντρομη πως θα ξεσπάσουν από στιγμή σε στιγμή. Διέκοψα τότε τη Μαρή ζητώντας συγγνώμη με την ελπίδα μιας χαλάρωσης από την πλευρά των παιδιών και τη δική της. Φάνηκε για λίγο να χαλαρώνουμε όλοι και παίρνοντας θάρρος η Μαρή ήρθε πιο κοντά στα παιδιά, στη μέση του χώρου θέλοντας να...

Το διήγημα αυτό έχει ως αφορμή ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη στον οικισμό του Αγίου Δημητρίου στο ανατολικό Πήλιο του 2006. Όλα ουσιαστικά τα πρόσωπα είναι πραγματικά. Το ίδιο ισχύει σε γενικές γραμμές και για τις περιγραφές, με εξαίρεση το τελευταίο κεφάλαιο.

Τα τέσσερα διηγήματα αυτού του βιβλίου ιδωμένα επιφανειακά αποτελούν εικόνες μιας άλλης εποχής, αλλ’ όμως είναι διαχρονικές σε ότι αφορά τα μηνύματα που εκπέμπουν αφού το καθένα απ’ αυτά μιλά για την αδυναμία του ανθρώπου να ζήσει σύμφωνα με τον τρόπο που θέλει, μιλά για την εξάρτησή του απ’ τις κοινωνικές συμβάσεις, τα γενικότερα δρώμενα, αλλά και τους περιορισμούς που μπορεί να είναι αποτέλεσμα των δικών του ικανοτήτων και επιλογών. Ο Γιώργης υφίσταται τις συνέπειες της εθελούσιας απομάκρυνσής του απ’ την συζυγική εστία. Η αλυσίδα της ζωής δεν επιτρέπει την επανασύνδεση τ...

Μπροστά η Φιλίτσα και πίσω εγώ, ανηφορίσαμε για το σπίτι. Δεν βγάλαμε μιλιά σ’ όλο τον δρόμο γιατί ένα πράγμα μόνο ήταν να πούμε κι αυτό δεν θα το λέγαμε ποτέ ο ένας στον άλλον, ποτέ πια όσο ζούσαμε, και πράγματι, ποτέ δεν το ’παμε. Μας έφτανε που, όταν θα ξημέρωνε η μέρα και θα πηγαίναμε στον μπακάλη με το δελτίο, θα παίρναμε τρεις μερίδες ψωμί κι όχι δύο [...]. Τίποτ’ άλλο δεν θυμάμαι από κει και πέρα. Ζήσαμε. Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής στην Αθήνα, εκτός απ’ τον ίδιο τον κατακτητή, οι ήρωες των δέκα ιστοριών αντιμετωπίζουν κι έναν διαφορετικό εχθρό: Κάτω...

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: Αυτοί που παλεύουν διαρκώς να βγάλουν το κεφάλι τους πάνω από τον βάλτο που λέγεται "ζωή" και να ανασάνουν ελεύθερα και αυτοί που τα έχουν παρατήσει καιρό τώρα, γιατί βολεύτηκαν και αναπνέουν πια με μάσκες οξυγόνου. Άνθρωποι, που κάποτε ήταν αγόρια και κορίτσια. Μεγάλωσαν δυστυχώς και μοιάζουν όλο και περισσότερο με τις σκιές τους. Κάποιοι έχουν όνομα, κάποιοι όχι. Βρίζουν, πίνουν, καπνίζουν μανιωδώς, γελούν δυνατά, ερωτεύονται τυφλά, κάνουν σεξ χωρίς προφύλαξη, σκοτώνουν και σκοτώνονται. Είκοσι ένα μικρά διηγήματα αφιερωμένα σε όλους αυτούς.

Μία ηρωίδα χωρίς όνομα παλεύει με έναν επίμονο δαίμονα για λίγη σεροτονίνη. Ο δαίμονας έχει γεννηθεί κι έχει μεγαλώσει στα Εξάρχεια, όπως κι αυτή. Ένας θαρραλέος άνδρας θέλει να τη βοηθήσει. Μια σχέση κάτω από το φόβο της ήττας και του Rebound. Ένα μαύρο ημερολόγιο εγκυμοσύνης. Μια εσωτερική κραυγή απόγνωσης για την έως τώρα ζωή που ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη διαταραχή. Ίσως και μία συγνώμη για τον -τελικά- άδικο πόλεμο στον "ευεργέτη" δαίμονα. Κι όλα αυτά όσο προσπαθεί να συνέλθει από έναν πολύμηνο ύπνο. Όπως όταν ξυπνάμε τρομαγ...

Είναι γεγονός πώς οι ιστορίες με ζόμπι έλκουν διαχρονικά το ενδιαφέρον του κοινού σε παγκόσμιο επίπεδο μέσα από την προβολή κινηματογραφικών ταινιών, με χαρακτηριστικότερες εκείνες του George Romero (τέλη δεκαετίας 60’ και εξής), ενώ στις μέρες μας τηλεοπτικές παραγωγές όπως οι ταινίες/video games "Resident Evil" και η σειρά "Walking Dead" θεωρούνται εξαιρετικά δημοφιλείς. Παρ’ όλα αυτά, στις εκδόσεις iWrite σκεφτήκαμε πως μία ιστορία με ζόμπι δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο συνωμοσιολογικά σενάρια και φονικούς ιούς που ξεπηδούν από μυστικά εργαστήρια... Η χώρα μας διαθέ...

Στο μυαλό του καθενός συμβαίνουν διάφορα και διαφορετικά, κι αρκεί μια στιγμή, ένας στίχος τραγουδιού, μια κουβέντα, ένα μοναχικό ξημέρωμα, ένα ξόδεμα δίχως ανταπόκριση, δυο χέρια απλωμένα, μια σκέψη χωρίς σταματημό στα περασμένα, για να ψηλώσεις απότομα ή για να επιστρέψεις στο μηδέν. Αυτό εδώ το βιβλίο είναι για σένα και για μένα, που μπορούμε να συγχωρούμε ακόμη, να βρίσκουμε άλλοθι, να φοράμε το ρούχο του διπλανού, να καταλήγουμε στο μαξιλάρι αγκαλιασμένοι όλοι μαζί, παιδιά, αγάπες, φόβοι, μοναξιές, αγωνίες, δίχως πανικό, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι είμαστε ατελείς, μα...

24 μικρά διηγήματα, αληθινές ιστορίες και φανταστικές εικόνες του μυαλού που έγιναν ιστορίες. Οι πρωταγωνιστές ολοφάνεροι αλλά και κρυμμένοι ταυτόχρονα. Ζουν στα άκρα, φτάνουν στο τέλος και πολλές φορές ακροβατούν πάνω στο σκοινί της διάλυσης. Πρέπει να πιαστούν από κάπου πριν καταρρεύσουν, θα τα καταφέρουν; Η κινούμενη άμμος των προβλημάτων τους τραβά μέσα, θα προλάβουν να βγουν έξω;

Αμήχανος, αποσπασματικός, ανεπιβεβαίωτος ακόμη ο συγγραφέας, προσπαθεί να σφυρηλατήσει το δικό του πρόσωπο και να αρθρώσει το δικό του λόγο μέσα στην αγωνία και την πολυσημία του καιρού του. Θεμιτά αντιηρωικός, το αντίθετο θα ήταν παρακινδυνευμένο, προσλαμβάνει τους ερεθισμούς του καθημερινού γίγνεσθαι και τους μεταπλάθει μέσα απ' τα δικά του φίλτρα, αυτοερμηνευόμενος και αυτοπροσδιοριζόμενος συγχρόνως, χάρη σ' αυτή την διπλή κίνηση-διεργασία. Ορίζοντες κλειστοί, τόνοι υπόκωφοι, εσωτερική περιδίνηση των ηρώων χωρίς ανταπόκριση και διέξοδο, βιβρώσκουσα αδυναμία να κυ...

Ουτοπία / έχω ένα όνειρο Κι ως οι αυγές λιγώνουν στα επινίκια νύχτας και οι ζεστές μέρες μισεύουν στων ανέμων το μεθύσι, μια ευχή μονάχα κάνω. Γίγαντα αντρειωμένο τον ξανοίγω τον δεσμό μας, στο χάσιμο του ΕΓΩ! Και του ΕΜΕΙΣ η υπόσταση, σκυταλοδρόμος ακούραστος, να παίρνει τη ρεβάνς στις σχέσεις. Τα σκοτεινά δωμάτια ν' αερίσει η αυριανή παρέα και νέα τραγούδια να ζωντανέψουν σοβάδες και κουφώματα χάρβαλα. Να κάμει φιλιά το ξέφτι του πόνου με της ψυχής το ντέρτι κι ο ξένος ομοαίματος να ζυγώσει - κοινή τράπεζα και θεία μεταλαβιά το ΕΝΑ! Έτσι ονειρεύομα...

Διηγήματα εμπνευσμένα από τη φύση και τη ζωή στο χωριό.

Αληθινές ιστορίες αγάπης και άλλα διηγήματα εμπνευσμένα από τη ζωή της συγγραφέως.

[...] Βάζει τον Μπιθικώτση να παίξει στο κασετόφωνο και σερβίρει ένα ποτηράκι στον εαυτό του - είναι νωρίς ακόμα αλλά δεν τον νοιάζει. Πίνει τις πρώτες γουλιές καθώς ακούγονται οι πρώτοι στίχοι τού Στου Μπελαμί. Το δωμάτιό του ξαφνικά μυρίζει Ελλάδα. Σηκώνει το τηλέφωνο και σχηματίζει γρήγορα έναν αριθμό. "Παρακαλώ". "Αγγελική μου... δεν ξέρω πώς το κατάφερες αλλά σ’ ευχαριστώ..." [...] Δεκαοκτώ διηγήματα, δεκαοκτώ στιγμές Polaroid. Κάθε "στιγμή" αφηγείται μια απλή ανθρώπινη ιστορία, μα όλες έχουν ένα κοινό παράγοντα, την αγάπη. Αγάπη γονική, ερωτική, φιλική, σταθερό...

Στις πεδιάδες και στα βουνά της θεσσαλικής επαρχίας δεν έσβησε ποτέ η πίστη στους παλιούς παγανιστικούς μύθους. Σε κελάρια, κοίτες ποταμών και βάραθρα, οι προηγούμενες λατρείες συνεχίστηκαν, μυστικά και αθόρυβα σαν υπόγεια νερά. Στα όνειρα των ανυποψίαστων αλυχτούν τα σκυλιά της Εκάτης, η Κυρά της Καταχνιάς ζητά ένα διαβάτη κάθε Οκτώβρη, και ο χαζο-Λευτέρης ακούγεται πότε πότε στα ερτζιανά. Αυτή η συλλογή από καινοφανείς δοξασίες και παραδόσεις αποκαλύπτει κάτω από το δέρμα της σύγχρονης ζωής τη μυθική φύση της ελληνικής υπαίθρου. Από το Πήλιο μέχρι τα Άγραφα κι από το...

Η θαμπότητα της "άλω", η επικείμενη κακοκαιρία, το αναπάντεχο και το ρίσκο χαρακτηρίζουν μερικά διηγήματα. Μέσα στην ομίχλη του χρόνου, στη ζυγαριά των πεπραγμένων, στην επισκίαση των πλανητών ταράζουν την έκβαση των γεγονότων. Υπάρχουν όμως τα "στέμματα" για άλλα διηγήματα. Προμηνύματα και προπομποί καλοκαιρίας, απρόσκοπτων ταξιδιών στη θάλασσα και στη ζωή. Στέμματα δόξας για τις Μεσολογγίτισσες πρόσφυγες, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Ανδρέα Μουστοξύδη, τον Νικόλαο Χαλικιόπουλο Μάντζαρο, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Δημήτρη το δάσκαλο, τον αυστραλό ράφτη, τους ανθρώπους της εργ...

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε μικρές ή μεγάλες πλατείες. Εκεί, αργά ή γρήγορα πηγαίνουν οι άνθρωποι για να αναμετρηθούν με τη ζωή και το πεπρωμένο τους. Να συναντήσουν άλλους ανθρώπους, να επικοινωνήσουν, να συνεργαστούν ή ακόμη και να συγκρουστούν. Στις πλατείες συναντιέται το ''εγώ'', που έρχεται ανυποψίαστο από τη φωλιά του, με άλλα "εγώ''. Υπάρχει εκεί ένας αυστηρός καθρέφτης που φωτίζει διαφορετικά το είδωλο που έχει πλάσει ο καθείς για τον εαυτό του. Στις πλατείες, που είναι συνάμα και σχολεία ζωής, αρχίζουν οι απογοητεύσεις, οι περιπέτειες, γράφονται ή ξεκινούν καθημεριν...