Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Αυτά όλα θέλουν πολύ καιρό ακόμα μικρέ. Πολλές ζωές και πολλούς θανάτους ώσπου να μεγαλώσεις. Δεν είναι παιχνιδάκι. Και να ξέρεις, το κάθε κακό αρχίζει τη στιγμή που κάποιος ξεχνάει αυτό που λαχταρούσε. Από τη στιγμή που χάνει και την τελευταία του ελπίδα [...] [...] All this stuff takes a long time, kid! With many lives and many deaths, until you grow up. It's not a game. And bear in mind that everything evil begins the moment someone forgets what he was craving for. From the moment he loses his last ray of hope. [...]

Άραγε, μπορεί κανείς να προετοιμαστεί ώστε να μην πέσει στην παγίδα που μας εγκλωβίζει μέσα σε ένα ατέρμονο αίσθημα αβεβαιότητας, ανασφάλειας και κατ' επέκταση μοναξιάς; Είναι αρκετό να έχει γνωρίσει κανείς το άλλο του μισό για να ζήσει μια ευτυχισμένη καθημερινότητα; Κατά πόσο μπορεί ο άνθρωπος να δαμάσει το θηρίο που λέγεται "εγώ" μέσα του, ώστε να σβήσει τη δίψα του για περισσότερη αναγνώριση και επιβεβαίωση; Είναι μήπως, τελικά, οι ζωές μας όμορφες και ψεύτικες, σαν τις κούκλες στις βιτρίνες που λάμπουν πίσω από το αψεγάδιαστο, αφιλτράριστο τζάμι; Η συλλογή διηγημάτων...

"Λέγεται ότι το πρώτο βιβλίο εκβάλλει µε ορµή. Ίσως γιατί ο συγγραφέας ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ιστορία του. Πιθανώς αυτή η ορµή αφήνει βαθύτερα ίχνη στον αναγνώστη. Τουλάχιστον στον τότε συγκαιρινό του. Ο τρόπος χτίζεται λιθαράκι λιθαράκι µε τα χρόνια. Το "τίποτα" πλέον µπορεί να γίνει διήγηµα. Και ίσως είναι πιο πιθανόν -κι από την έλλειψη προθέσεως- να φωτίσει, κατά τι, κάτι. Ίσως η αλήθεια -αν υπάρχει- ταυτίζεται µε την παρηγορία των µορφών. Όπως ίσως συµβαίνει και µε τις όψεις της -εσαεί κρυβοµένης- φύσεως". Σ. Δ. Το "Ντιάλιθ’ ιµ, Χριστάκη" έχει...

Όλα τα διηγήματα του Πέτρου Τατσόπουλου, διασκορπισμένα μέχρι σήμερα σε τέσσερις συλλογές - "Κινούμενα σχέδια" (1984), "Ανάλαφρες ιστορίες" (1995), "Κομεντί" (1999), "Πικάντικες ιστορίες" (2005)-, είναι συγκεντρωμένα πλέον στον τόμο που κρατάτε στα χέρια σας. Μια αιχμηρή ματιά στον σύγχρονο τραγέλαφο. Τα κεντρομόλα αισθήματα έχουν τη δική τους παθολογία. Η μάσκα του πρώτου προσώπου πιο συγκεκριμένα, ελιξίριο της πειστικής αφήγησης, έχει τρόπους να βάζει τη ζωή να μιλάει από τα μύχια της σάμπως να βρίσκεται στο όριο της ειλικρίνειας. Σε αυτή την τέχνη της παραπειστικής...

Όταν έφτασα στην κορφή του κήπου, το πρώτο που έκανα ήταν να γυρίσω στους παιδικούς τόπους κρατώντας παλιές φωτογραφίες. Ήθελα να δω τις αλλαγές γύρω και μέσα μου. Παρατηρούσα προσπερνώντας με τα βήματα τον χρόνο. Τι να έγιναν ο κύριος Αντώνης, το παιδί με τα ξυλοπόδαρα, η μάνα, ο Τάσος και όλοι εκείνοι που αν τους παρατηρούσες μάντευες από μία ιστορία; Ίσως να χάθηκαν στον δρόμο σαν απλοί περιπατητές, αφήνοντας πίσω τους το νήμα της περιέργειάς μου για τις προθέσεις τους. Διότι όλοι στην κοινή τους πορεία ήταν μοναδικοί και με βλέμμα διαφορετικό. Άνεμος φλεβαριάτικος κρύων...

Βήματα ακούστηκαν να κατεβαίνουν από ψηλά. Πιο γρήγορα κι απ’ τη σκέψη, τα βήματα πλησίασαν και μεταμορφώθηκαν σε ογκώδεις, μυστακοφόρους αστυνομικούς. Ο Ιάκωβος ελίχθηκε ανάμεσά τους ώσπου οι αστυνομικοί ξανάγιναν βήματα και χάθηκαν. Ήταν βέβαιος πως ούτε καν τον είχαν προσέξει. Ξημέρωσε. Τράβηξε την κουρτίνα στο πλάι, ένα μουντό φέγγος πλημμύρισε το δωμάτιο. Ο Ερρίκος ντύθηκε, βγήκε να περπατήσει και να γίνει κι αυτός μια γκρίζα αντανάκλαση του εαυτού του. Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή, κρύα. Τα χέρια του ζάρωσαν στις τσέπες του παλτού του, ένα ελαφρύ αεράκι ανακάτευε τα μαλλ...

Τα "Καμένα Χαρτιά" είναι οι χρήστες της Αθήνας. Ζουν καθημερινά στην κόψη του ξυραφιού παίζοντας τη ζωή τους κορώνα γράμματα, με αντάλλαγμα μια ουσία που "μπαλώνει" για λίγο της ψυχής την πληγή. Τους βλέπουμε κάθε μέρα στους δρόμους, στις πλατείες, στα τρένα. Τους αναγνωρίζουμε από μακριά και απλά προσπερνάμε. Άνθρωποι χωρίς υπόσταση, κατακρεουργημένες ζωές, τραγικές φιγούρες σε ελεύθερη πτώση.

Τα μικρο-διηγήματα των "Διαδοχικών ασυνεχειών" επικοινωνούν, δρασκελίζοντας το ένα στην ονειρική -ή, συχνότερα, εφιαλτική- περιοχή του άλλου. Το καθένα από αυτά αποτελεί έναν μικρόκοσμο, μια νησίδα, που μπορεί να ορίζεται από τα όρια μιας γυάλας ή ενός μπουκαλιού, δημιουργώντας μια αίσθηση εγκλωβισμού πότε ζοφερού και πότε προστατευτικού. Την ίδια στιγμή, οι μικρόκοσμοι αυτοί ενώνονται με νήματα εσωτερικά αλλά και νήματα διακειμενικά, που «σπάνε τη γυάλα» με κρότο και επιτρέπουν πολλαπλές αναγνώσεις. Με τον τρόπο αυτό, οι "Διαδοχικές ασυνέχειες" δικαιώνουν τόσο τον τίτλο το...

Οι άνθρωποι πορεύονται ουσιαστικά μόνοι στη ζωή που τους δόθηκε. Βιώνουν πολλά επίπεδα συντροφικότητας και μοναξιάς μέσα στο χρόνο. Αγωνίζονται, αποζητώντας το καλύτερο, ποθούν, προσπαθούν κάθε φορά από νέες αφετηρίες με αμφίβολο αποτέλεσμα. Κάποιες φορές ζουν νικηφόρα την αποτυχία τους αλλά και το αντίστροφο: πετυχαίνουν μια νίκη ζωής που οι ίδιοι θεωρούν αποτυχία. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου, κάποιες βασισμένες σε αληθινές διαδρομές, αναπλάθουν ανθρώπινα μονοπάτια μέσα στο χρόνο. Τα δικά σας συμπεράσματα και συγκριτικά αποτελέσματα είναι κρυμμένα στις γραμμές της όπο...

Στο πρώτο μέρος, ο αφηγητής, μέσα από δέκα ομόκεντρα διηγήματα, συνομιλεί με διάφορα δέντρα ή φυτά και περιγράφει την εξ αίματος σχέση του με αυτά -σχέση αγάπης ή μίσους- καθώς και την εξέλιξή της από τα παιδικά του χρόνια έως και σήμερα. Στο δεύτερο μέρος, τα δεκατρία, επίσης ομόκεντρα, διηγήματα υφαίνονται με άξονα τον θάνατο, σε τραγικές αλλά και γελοίες εκφάνσεις του.

Επτά ιστορίες περιέχει το βιβλίο του Δημήτρη Ρέζου. Διηγήσεις από την εποχή της τρυφηλότητας και της ευμάρειας, εκεί, στα χρόνια της αλλαγής της Χιλιετίας, ως τους συναρπαστικούς καιρούς μας. Λογοτεχνικοί στοχασμοί, έρωτες, φόβοι και ανασφάλειες μα και αισιόδοξοι συνειρμοί με χιουμοριστική προσέγγιση στην σκληρή, καταθλιπτική πραγματικότητα. Από τα νησιά του Ιονίου στις Κυκλάδες, μετά στις Αθηναϊκές γειτονιές και από κει στην Κρήτη, ο συγγραφέας ταξιδεύει με καρφωμένο το βλέμμα του σε έναν μεγεθυντικό φακό που αναδεικνύει χρώματα και μουσικές μιας χώρας που όλα τα έχει και...

Ανεργία διαρκείας, ανεκπλήρωτα όνειρα και μία περίεργη αυτοκτονία συνθέτουν το αθέατο σκηνικό, της κρίσης. Κάποια πανάρχαια ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί, απλά δίνουμε μία εξήγηση για να ικανοποιήσουμε το υπέρμετρο εγώ μας. Και κάποια άλλα ερωτήματα δεν έχουν καμία σημασία ακόμη κι αν απαντηθούν. "Αλήθεια, αυτό το συγχαρητήρια που λένε στους αρραβώνες, είναι συνώνυμο ή αντώνυμο του συλλυπητήρια;" Πρωταγωνιστής είναι ο Τώνης, ένας ονειροπόλος τριαντάρης που δεν πουλάει τα όνειρά του με όποιο κόστος κι αν αυτό συνεπάγεται. Βρίσκεται αντιμέτωπος με την αδικία στην κοινωνία...

Δύσκολο να πιστέψεις ιστορίες για παιχνίδια που έπαιξε η ίδια η ζωή. Πιο δύσκολο να χειριστείς τα λόγια των ανθρώπων που αφηγούνται τις περιπέτειές τους. Μα πιο επίπονο και ψυχοφθόρο είναι να καταγράψεις αλήθειες βγαλμένες από τα μύχια της ψυχής των ανθρώπων που τις βίωσαν. Και στις δέκα ιστορίες η αλήθεια έχει τον πρώτο λόγο. Αποζημίωση μεγάλη, η λύτρωση στο βλέμμα των πρωταγωνιστών μόλις τελειώνουν τις ιστορίες τους. Λύτρωση, που πιστεύω να νιώσει και ο αναγνώστης διαβάζοντας τις ιστορίες του βιβλίου.

Το θερινό ηλιοστάσιο, η ημέρα που ο ήλιος χαϊδεύει τη Γη για περισσότερες ώρες από τις άλλες ημέρες του χρόνου, ήταν για τους αρχαίους η δικιά τους πρωτοχρονιά και αποτελούσε το χρονικό ορόσημο, που χρησιμοποιούσαν οι πρώτες κοινωνίες για να οργανώσουν την γεωργική τους ζωή και φυσικά εορταζόταν με όλες τις τιμές. Ήταν εορτή του ζωοδότη ήλιου και έτσι, αφού ο ήλιος συνδέεται με την φωτιά, ήταν επόμενο να συνδεθεί με διάφορα πυρολατρικά έθιμα. Οι πρώτες μέρες του θερινού ηλιοστασίου θεωρούνται μαγικές και τις ζώνουν τα στοιχειά της φύσης. Γενικά είναι μια γιορτή των βουνών κ...

Όταν, στο περιθώριο της δημοσιογραφικής μου δουλειάς, αποφάσισα να γράψω ιστορίες από τη ζωή των ελλήνων της Αμερικής, ένοιωσα πολύ μικρός, μπροστά στο χρέος που αναλάμβανα. Όμως δεν ήταν ιστορίες που θα έπρεπε να βγάλω από το μυαλό και τη φαντασία μου. Ήταν η αποτύπωση ενός τοπίου μέσα στο οποίο ζούσα, το γνώριζα πολύ καλά και ήταν αχαρτογράφητο. Κανένας έλληνας συγγραφέας δεν είχε καταδεχτεί ν' ασχοληθεί μαζί του. Τιμητική εξαίρεση η Θεανώ Παπάζογλου Μάργαρη, η οποία μάλιστα με τόνωσε ηθικά, όταν κάποιες στιγμές ένοιωσα αδύναμος μπροστά στο χρέος που είχα αναλάβει. Την...

Ο "μηχανισμός των αντιψιθύρων" είναι η λάρνακα με τα κτερίσματα κάθε πτερόεσσας σκέψης μου, που αποφάσισε να ενταφιαστεί στο χαρτί της επιφυλλίδας τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια. Θέματα τα γνωστά: οικολογία, οικονομία, φοροτρομοκρατία, (αν)αισθητική, αναξιοκρατία, "προοδευτικός" εκφυλισμός, ξενομανία, ιστορική και γλωσσική λήθη.

Έξι διηγήματα του Μόδη Γούναρη για το τραύμα που είναι η οικογένεια, για την απώλεια και της γης τους κολασμένους.