Τα Μπρουκλιώτικα

Όταν, στο περιθώριο της δημοσιογραφικής μου δουλειάς, αποφάσισα να γράψω ιστορίες από τη ζωή των ελλήνων της Αμερικής, ένοιωσα πολύ μικρός, μπροστά στο χρέος που αναλάμβανα. Όμως δεν ήταν ιστορίες που θα έπρεπε να βγάλω από το μυαλό και τη φαντασία μου. Ήταν η αποτύπωση ενός τοπίου μέσα στο οποίο ζούσα, το γνώριζα πολύ καλά και ήταν αχαρτογράφητο. Κανένας έλληνας συγγραφέας δεν είχε καταδεχτεί ν' ασχοληθεί μαζί του. Τιμητική εξαίρεση η Θεανώ Παπάζογλου Μάργαρη, η οποία μάλιστα με τόνωσε ηθικά, όταν κάποιες στιγμές ένοιωσα αδύναμος μπροστά στο χρέος που είχα αναλάβει. Την Αμερική και ειδικότερα τη Νέα Υόρκη τη γνώρισα από την καλή και την ανάποδη, κυρίως την ανάποδη, τα πρώτα χρόνια της μεταναστευτικής μου εμπειρίας, όταν για να θρέψω την οικογένειά μου υποχρεώθηκα να φτιάχνω ντόνατς σε σκοτεινά υπόγεια. Τότε όμως έκαμα και τους πιο καλούς φίλους, οι οποίοι ως συνάδελφοι, μου άνοιξαν την καρδιά τους και μου είπαν τους καημούς και τα όνειρά τους. Ιδιαίτερα οι λαθρομετανάστες, οι οποίοι ζούσαν κάτω από το φόβο της σύλληψης και της επιστροφής στην πατρίδα Ελλάδα. Οι ιστορίες αυτές, σηματοδοτούν κατά κάποιο τρόπο και την ενασχόληση μου με τη λογοτεχνία, καθώς είναι τα πρώτα διηγήματα που έγραψα και τύπωσα σε ιδιαίτερο τόμο στη Νέα Υόρκη το 1980. Η παρούσα έκδοση συμπληρώθηκε και με όσα διηγήματα έγραψα μετά την εκτύπωση του βιβλίου. Γ. Μ.