Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Έβαλε την καφετιέρα στην πρίζα και τέντωσε ανόρεχτα τα χέρια της. Διέσχισε ράθυμα τον χώρο του σαλονιού μέχρι τον διθέσιο καναπέ, καθώς το αχνό γουργούρισμα της μηχανής του καφέ τύλιξε το άδειο δωμάτιο, όπως ένα μάλλινο σάλι πέφτει απαλά σε κυρτούς ώμους, όπως μια νιφάδα χιονιού κάθεται σιωπηλά στην κορφή ενός πεύκου, όπως η νύχτα έρχεται αθόρυβη και σε πιάνει, μια μέρα, εντελώς εξ απροόπτου". Ιστορίες για την ύπαρξη κάποιου παράλληλου σύμπαντος, τη σχετικότητα της πραγματικότητας, τον χρόνο ή την άβυσσο που μας χωρίζει απ’ όσα αγγίζουμε ή ακούμε, την εγγύτητα που μας...

Τι απ’ όλα αυτά έγινε στ’ αλήθεια και τι ήταν της φαντασίας, δύσκολο πια να το πει κανείς. Λιώσανε μεταξύ τους και φτιάξανε ένα αλλόκοτα ενδιαφέρον αμάλγαμα. Στις εσοχές του το χαϊδεύεις, στις προεξοχές αγκυλώνεσαι. Όπως με τα ανθρώπινα σώματα... Και τις μνήμες. Ένας τρομαχτικός στην όψη φαντάρος, ο "Καρπόζηλος"· όλοι τον φοβούνται, όμως είναι απλώς λυπημένος. Το σπίτι που καίγεται κι η γυναίκα που προσπαθεί να σώσει το πρώτο τεύχος της "Πάττυ". Ο παππούς που ανεβαίνει το βουνό για να φωτογραφίσει την πηγή. Ένας πιτσιρικάς ερωτευμένος με την "Ντιλάιλα". Στο πλοίο από Μυτ...

12 διηγήματα για την απώλεια. Άνθρωποι καθημερινοί βλέπουν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Πενθούν για όσα έχασαν· αγαπημένους, πατρίδα, φήμη, ομορφιά, μνήμη, αξιοπρέπεια, ελπίδα, αρτιμέλεια, νιάτα. Χάνοντας ό,τι αξίζει για εκείνους, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό... γίνονται απόντες ονείρων. Οι ζωές τους διασταυρώνονται και συγκλίνουν με αδιόρατο τρόπο. Ένας παράξενος βιβλιοπώλης και μερικά γαλάζια επιστολόχαρτα μοιράζουν ξανά την τράπουλα της ζωής σκορπίζοντας ελπίδα.

Η συγγραφέας Τώνια Σαμαρά μάς προσφέρει ιστορίες ζωής, με συναισθήματα που ξεχειλίζουν και με διάθεση συλλογισμού. Το παρελθόν είναι αναπόδραστο. Η φύση -που από τη μια μας τροφοδοτεί με χυμούς και από την άλλη μας τους ρουφάει και μας στεγνώνει- είναι πάντα εκεί αστείρευτη πηγή ζωής. Ο αναγνώστης προσκαλείται άλλοτε με καθαρή γραμμική αφήγηση και άλλοτε με τη σχετικά ασαφή πορεία που κάνει το μυαλό τρέχοντας από ανάμνηση σε βίωμα, κι από κει σε συχετισμούς με συνειρμικές ακολουθίες που συνοδεύονται από μια αόριστη αίσθηση του χρόνου και των τόπων. Από την πρόταση "....

"Κοίτα! Βλέπεις εκείνη την αχνή αναλαμπή στο βάθος; Ανά δέκα δεύτερα, πρόσεξε, δίνει δύο λευκά. Αυτός, αν θες να μάθεις λοιπόν, είναι ο φάρος του Σόρενσον. Όσο όμως κι αν ψάξεις, δε θα τον βρεις σε κανένα χάρτη ή πορτολάνο με αυτό το όνομα. Ελάχιστοι τον αποκαλούμε κατ' αυτόν τον τρόπο, και όσο πάει ο καιρός όλο και λιγοστεύουμε". Έκανε μια μικρή παύση και στη συνέχεια με μια ανεπαίσθητη κούραση στη φωνή του πρόσθεσε: "Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να είμαι ο τελευταίος πλέον που τον λέω έτσι". Με αυτά τα λόγια, θυμάμαι, είχε ξεκινήσει ο πατέρας μου, μηχανικός στο ατμό...

Μια ταμπακιέρα, μια αλήθεια που δεν ειπώθηκε ποτέ, πόνος καλά κρυμμένος πίσω από χαμηλωμένα βλέμματα και αυστηρά ήθη, κοινωνίες που μυρίζουν βασιλικό, θυμίαμα και αίμα. Γυναίκες πίσω από το παράθυρο, άνδρες μεθυσμένοι από κρασί και ηδονή. Τρύπια παπούτσια και λιγοστό ψωμί. Δύσκολη γέννα και φόνος ξημερώματα δίπλα σε σκυλιά που αλυχτούν - δικαιοσύνη, μια ατομική υπόθεση. Αγάπη δίχως όρια - θυσία, αναπόσπαστο κομμάτι σε παζλ με πολλά μεθυσμένα κομμάτια. Ανάβαση με δανεικά παπούτσια, χιόνι που δυσκολεύεται να καθαρίσει βρόμικες συνειδήσεις, δάκρυα που δεν κύλησαν και άλλα που...

Δεκατέσσερις ιστορίες "γειτονεύουν" στη Γλυκιά πενικιλίνη. Ανάμεσα στους γείτονες, η Τασία του νεροχύτη, ο πολεμιστής του Κολωνού, η Αποστολική, ο Νικολάκης από τον Ψαρομαχαλά, οι νησιώτες του βουνού, ο Τάσος ο σινεματζής από το Μενίδι, οι χρυσοθήρες του Ακροκόρινθου, ένας επιστολολάτρης, τρεις μεταφραστές στον ημιώροφο, η αχώριστη παρέα του χολ και άλλοι· μεταξύ τους, κι εκείνοι που δεν "δικτυώνονται" ποτέ. Στη συλλογή διηγημάτων "Γλυκιά πενικιλίνη" τα πρόσωπα ζουν στις αθηναϊκές συνοικίες, αλλά και σε τόπους και γειτονιές της επαρχίας. Οι αφηγήσεις εκτυλίσσονται σ...

Ίσως λόγω της μεγάλης χριστιανικής γιορτής, ίσως υπό την επίδραση ξενόγλωσσων αντίστοιχων υποδειγμάτων, ο συνήθως απαισιόδοξος Παπαδιαμάντης μας δίνει με τον "Αμερικάνο" (1891) μια συγκινητική χριστουγεννιάτικη ιστορία με αίσια κατάληξη. Ο ήρωας του διηγήματος, ο Γιάννης του μπαρμπα-Στάθη του Μοθωνιού, όπως και ο Χριστοδουλής του διηγήματος "Ολόγυρα στη λίμνη", σπάει τον επαναληπτικό κύκλο της μοίρας κι αναζητά την τύχη του στη μακρινή γη της επαγγελίας. Όμως η φωνή του γενέθλιου τόπου μέσα του τον κατανικά κι επιστρέφει με νοσταλγία και περιέργεια στην πατρίδα του, αρχι...

Κομμάτια είναι η ζωή. Πλήθος κομμάτια. Έτσι είναι και η ψυχή! Κομματιάζεται από την πρώτη της ανάσα. Κάποιοι θα φανούν πιο τυχεροί. Σχεδόν άτρωτοι και ανέγγιχτοι, προχωρούν αγέρωχα θεωρώντας πως όλα χαμογελούν για χάρη τους. Άλλοι θα αρχίσουν να μετράνε θραύσματα, μικρά ή μεγάλα, να πονάνε και να αγκομαχούν. Μα υπάρχουν και εκείνοι που έχουν θρυμματιστεί εις βάθος, είτε από την πρώτη τους στιγμή είτε από κάποιο μεγάλο σφάλμα στην πορεία τους ανάμεσα στις δολερές παγίδες. Τα διηγήματα αυτού του βιβλίου είναι εμπνευσμένα από αληθινές ιστορίες. Είναι κομμάτια του κοινωνικού σ...

Το ραντεβού δόθηκε για το άλλο βράδυ. Σε ένα παρκάκι απόμερο στα ανατολικά της πόλης. Κάποιο ηλεκτρικό φως στη μια του άκρη. Το υπόλοιπο μέσα στο σκοτάδι. Μονάχα σκιές. Και το φεγγάρι εξαφα νισμένο. Αυτός κάθισε κοντά στη φωτεινή πλευρά. Εκείνη αρκετά βήματα μακριά του, εκεί που έσβηνε το φως πάνω στη μορφή της. "Ένα σύθαμπο το φεγγάρι, δε σε βλέπω, μια θωριά άδεια είσαι. Ψες ήταν μια λιόφωτη πανσέληνος που έφεξε την πλάση όλη. Σήμερα θαρρείς και λαβώθηκε το φεγγάρι και δε θέλει να φανερωθεί. Να πλησιάσω;" "Καλύτερα να μείνουμε έτσι. Ας περιμένουμε τη σελήνη να φανερώσει τα...

"Όλες αυτές τις γυναίκες τις έχω γνωρίσει. Με διαφορετικά ονόματα, αλλά σ' αυτές τις συγκυρίες. Με κάποιες διασταυρωθήκαμε για λίγο στις περιπλανήσεις μου, με άλλες συνδεόμαστε για χρόνια. Τις θαύμασα για την αστείρευτη δύναμή τους, τη δίχως τέλος αντοχή τους, την ικανότητά τους να παλεύουν, η καθεμιά με τον τρόπο της, και να πιστεύουν σε κάτι ευγενικό. Θέλησα να γράψω για να μη λησμονηθούν οι αγώνες τους κι όλα αυτά που γίνονται γύρω τους. Κι έγραψα για όσα ένιωσαν τις στιγμές αυτές που το πεπρωμένο τούς έφερε να ζήσουν, αφήνοντας συχνά τη φαντασία μου να περιπλανηθεί στη...

Εικόνες και στιγμιότυπα αποχαιρετισμού από μια περασμένη εποχή στην Πόλη. Ο Γιούρι, η Θάλεια Νομίδου, το Αμπίτ Χαν, η Ρωμαλέα, η γιαγιά, η άλλη γιαγιά, το παλιό Larousse, οι "Τετράρχες" στο παλάτι των Δόγηδων, που άφησαν το ένα ποδαράκι τους στον Ιππόδρομο της Κωσταντινούπολης, ο Νεντίμ, η εκδρομή στο Γιάκατζικ που δεν έγινε, η Κάρεν και τα τσιμισίρια, η πολυκατοικία "Τουγμπά" στο Μπεμπέκι, η θεία Αυγούστα, το Γκέμλικ, τα μνήματα στο Μπαλουκλή (ελληνικά), τα μνήματα στο Καντίκιοϊ (ελληνικά), τα μνήματα στο Ζιντζιρλίκουγιου (τουρκικά), το βιολί και το κοντσέρτο του Βιενι...

Το εστιατόριο, αυτός ο μικρόκοσμος, οι άνθρωποι και η καθημερινότητά του. Οι επώνυμοι και ανώνυμοι πελάτες του, και περιστατικά καθημερινής τρέλας. Κοντά σ' αυτά και άλλες μικρές ιστορίες με αυτοβιογραφικό πυρήνα, που ίσως να έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον γιατί μιλούν για τη δυσκολία της προσπάθειας, την αξία της επιμονής και τελικά για τη χαρά της επιτυχίας. Μικρές ιστορίες που συνθέτουν έναν ενιαίο θεματικό καμβά που σίγουρα ενδιαφέρει όσους ασχολούνται με το φαγητό αλλά και όσους γενικά το αγαπούν.

Ένα αυγουστιάτικο πρωινό ο Ντίνος, έχοντας επιστρέψει απ' τον Καναδά στην Αθήνα, μπαίνει σ' ένα παλαιοπωλείο, εντυπωσιασμένος από μια παλιά σιφονιέρα. Ο ολιγόλεπτος διάλογός του με τον Τζουλιάνο, τον ιδιοκτήτη του παλαιοπωλείου, θα αποβεί καθοριστικός για τη ζωή και των δύο, μα πάνω απ' όλα για την ίδια την ιστορία, που βρίσκεται καταχωνιασμένη μέσα σ' έναν φάκελο και ξαφνικά θα πάρει νέα πνοή... Να είναι άραγε αληθινή; Ή παραμύθι; Πού διαδραματίζεται και ποιοι είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές της; Ερωτήματα, που μένουν μετέωρα, γιατί η ουσία είναι άλλη... Και απαντάτ...

Δεν ξέρω αν ήταν η κοφτή πνιγηρή κραυγή που έβγαλε, όταν η βελόνα πέρασε τον δεξιό της λοβό απ' άκρη σ' άκρη, ή η δική μου ανατριχίλα στη θέα του φριχτού μορφασμού που πήρε τ' όμορφο πρόσωπό της. Άρχισα να τρέμω. "Κότα!", μου φώναξε. "Όταν θα σε λαμανίσουν οι άντρες, τότε να δω τι θα κάνεις!". Με κοίταξε αγριεμένη με κείνα τα κατάμαυρα μάτια της. "Τράβα σπίτι σου! Μποζιάρα, ε μποζιάρα...".

Ανθρώπινες σχέσεις. Δύσκολες, τραυματικές, τρομακτικές, αδιέξοδες, παθιασμένες, παράνομες, φονικές. Αλλά και σχέσεις αγαπησιάρικες, τρυφερές, ουσιαστικές, παιχνιδιάρικες. Σχέσεις ζωής και θανάτου. Στις ιστορίες αυτές, οι άνθρωποι τρώνε πειραγμένες σοκολάτες, ερωτεύονται επαρχιακά κι ανθίζουν, καθαρίζουν αγκινάρες που αποδεικνύονται τρομακτικές, πεθαίνουν σουρεαλιστικά, αναθυμούνται μελαγχολικά φραγκόσυκα, γεύονται ιαματικά παιδικά φιλιά. Ευτυχώς, υπάρχει σε μια γωνίτσα και ο έρωτας, έτσι για να μας δίνει καμιά φορά το κουράγιο να πούμε "Στα κομμάτια η κρίση!" Και...

Στην πρώτη εκδοτική του απόπειρα ο Χριστόφορος Πολλάτος μας είχε ξεναγήσει με τον δικό του τρόπο σ' έναν κόσμο πολιτισμικά αλλιώτικο από τον δικό μας, έστω κι αν η χρονική στιγμή της ξενάγησής του ήταν κοντινή: Η Ιαπωνία του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η αφορμή για να γνωρίσουμε, μέσα από μια ανθρώπινη ιστορία, την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων της Άπω Ανατολής. Και το δεύτερο ταξίδι του Χριστόφορου είναι ακόμα πιο μακρινό στον χρόνο, αλλά στον χώρο απλώς περνάει στις απέναντι, τις αφρικανικές, όχθες της Μεσογείου. Στη γη του Νείλου, την Αίγυπτο, κοιτίδα ενός μεγάλου πολ...

Αρχικά τα μυθιστορήματα του Θοδωρή Καλλιφατίδη περιέγραφαν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής των μεταναστών στη σύγχρονη Σουηδία. Για να κατακτήσει όμως την επίλεκτη θέση του στη σύγχρονη σκανδιναβική πεζογραφία, συνέβαλαν και οι αυτοαφηγήσεις του. Οι αναπλάσεις, μέσω της μυθιστορηματικής φαντασίας, των βιωμάτων και αναμνήσεών του από τα παιδικά και νεανικά χρόνια στην Ελλάδα του ’40 και του ’50 και από τις δοκιμασίες της ενσωμάτωσής του, ως ξένου, σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Ωστόσο, εκτός από τα αυτοαναφορικά του τεκμήρια, το τι είδε, έπαθε και ένιωσε αυτός ο ίδιο...

Το βιβλίο περιέχει τρεις συλλογές κειμένων, τις Πόλεις το χειμώνα, τους Εγκιβωτισμούς και τα Κείμενα για την Αφαλάτωση, συν μια εισαγωγική ενότητα που επιχειρεί να ορίσει τις εννοιολογικές κατευθυντήριες γραμμές, το ύφος, την αισθητική και την οντολογία των κειμένων που ακολουθούν, μέσω μερικών διηγημάτων μπονζάι. Το όλον είναι μια περιήγηση στους τόπους, στη γλώσσα και στους ανθρώπους, ένα σύμπαν βιωμάτων, ποίησης και μυθοπλασίας, που επιδιώκει να λειτουργήσει ως ζωντανός οργανισμός ανάμεσα στον συγγραφέα και στον αναγνώστη.

Τα διηγήματα του βιβλίου είναι γραμμένα με λόγο ρεαλιστικό και λυρικό που ακουμπά την ψυχή και τη μνήμη. Μια απόδραση στον κόσμο των αισθήσεων γεμάτη νοσταλγία και λαχτάρα για ζωή. Το πρώτο ποδήλατο, μια νύχτα στρωματσάδας στην αυλή της γιαγιάς, ένας έρωτας με την πρώτη ματιά. Ιστορίες για τη φιλία, τον θάνατο, τη μοναξιά και φυσικά τον έρωτα, με σκηνικό τους τη θάλασσα, το φως και την πόλη του συγγραφέα - αφηγητή. Ο αναγνώστης μπορεί να παρασυρθεί στις δικές του μνήμες, να ταυτιστεί, ακόμα και να πρωταγωνιστήσει.