Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"'Ηθελα τις μέρες αυτές να μείνω κοντά σου. Μα τι σημαίνει "θέλω"; 'Ενας περίχυτος συναισθηματισμός απ' το πρωί, είμαι ερωτευμένος μαζί σου, γρήγορα υποχώρησε μπροστά στην έγνοια μου του τι να ψωνίσω για τις γκόμενες στην Αθήνα. Θα μπορούσα να μείνω εδώ, μάλλον θα 'μενα σίγουρα αυτές τις τρεις μέρες που μεσολαβούν ώσπου να κλείσουν τα δίχρονα, αν μπορούσα να 'μουν μόνος στο ξένο σπίτι. Μα χτες φτάσαν απρόβλεπτα οι νοικάρηδες κι έτσι τα μάζεψα άρον άρον κι έτρεξα στο αεροδρόμιο. Δεν είχε θέση στο αεροπλάνο κι έτσι φεύγω αύριο. Πήρα απ' τον κορνιζά τούς τελευταίους σου πίνακε...

[...] Το πέρασμα της Μαρίας Κάλλας από το χώρο της ιταλικής όπερας στάθηκε ικανό να αλλάξει τη Λυρική αντίληψη της εποχής της, ώστε σήμερα οι μελετητές της όπερας να μιλούν για "πριν" και για "μετά" την Κάλλας. Η παρουσία της έγινε πόλος έλξης για πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες του καιρού της (με επικεφαλής τον Λουκίνο Βισκόντι) που μόνο για χάρη της ήρθαν στο χώρο του Λυρικού Θεάτρου, δίνοντάς του μαζί της τεράστια ώθηση, ανοίγοντας καινούργιους ερμηνευτικούς δρόμους. (από την εισαγωγή του συγγραφέα)

"Τα πολύ παλιά τα χρόνια, στο ξεκίνημα των καιρών και στο μακρινότερο σημείο της γης ήταν μια πόρτα. Μια κλειδωμένη πόρτα. Aπό όλες τις μεριές του κόσμου ταξίδευαν άντρες και γυναίκες με κλειδιά στο χέρι για να ανοίξουνε την πόρτα. Μα η πόρτα δεν άνοιγε με τίποτα." Όποιος πίστεψε ότι οι νεκροί του πρώτου βιβλίου είχαν πεθάνει διαψεύσθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν γύρισαν όλοι οι "άσωτοι". Καταβεβλημένοι εν ζωή από τα στοιχεία της φύσης, από πάθη και έρωτες που δεν τους σήκωνε η πάνω μεριά της γης, τίναξαν από τον γιακά τους τα χώματα και επέστρεψαν θριαμβικά, γ...

Η ιστορία διαθέτει ναυτικό φυλλάδιο και ταξιδεύει επί μία εικοσαετία μεταφέροντας θαλασσοφαγωμένους άντρες και θαλασσοφαγωμένες γυναίκες στους μεγάλους ή ασήμαντους πλόες της ζωής, από τη Σουραμπάγια στα βυσσινοχώραφα της Άνδρου, από ένα ντοματοπίλαφο στο Μπουένος Άιρες κι από τις συμμαχικές νηοπομπές κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου στη Ρίβα και στο λευκό διώροφο των Σαλταφέρων με το τσιγκούνικο ταβάνι, που σαν απλωμένο τουλπάνι έσταζε τους ήχους του απάνω σπιτιού και μαζί τους ήχους του έρωτα στο πανομοιότυπο κάτω σπίτι, είκοσι τέσσερις λεπτές κυπαρισσοσαν...

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση "Αλληλεγγύη" της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην προσπάθειά της να διαφυλάξει, να προασπίσει και κυρίως να αναδείξει τα έργα, τα οποία συνιστούν έκφραση πολιτισμικής δημιουργίας, αγκάλιασε με ιδιαίτερη θέρμη και ενδιαφέρον την εκδοτική αυτή προσπάθεια της εφημερίδας "Έθνος". Η παρούσα αυτή έκδοση συνιστά ένα εμπειρικό ταξίδι, που σκοπό έχει να προαγάγει τον πολιτισμό της χώρας μας. Πρόκειται για μια σειρά εκδόσεων, οι οποίες περιέχουν σημαντικές πληροφορίες για τους Ναούς, τα Μοναστήρια και τα Παρεκκλήσια του τόπου μας, ένα οδοιπορικό πίστης και πο...

Στην περιοχή του νότιου Πεδεμόντιου, όπου μερικά χρόνια αργότερα θα υψωθεί η Αλεξάνδρεια, ο μικρός Μπαουντολίνο, ένας ευφάνταστος και ψεύτης χωρικός, κατακτά τον Φρειδερίκο Βαρβαρόσα και γίνεται θετός γιος του. Ο Μπαουντολίνο επινοεί και αφηγείται παραμύθια, αλλά ως εκ θαύματος, όλα όσα φαντάζεται γεννούν Ιστορία. Έτσι, μεταξύ άλλων, φτιάχνει τη μυθική επιστολή του Ιωάννη του Πρεσβύτερου, που επαγγελλόταν στη Δύση ένα μυθικό βασίλειο της μακρινής Ανατολής, που είχε στο θρόνο ένα χριστιανό βασιλιά, πράγμα που έμελλε να φλογίσει τη φαντασία πολλών ταξιδιωτών, ακόμα και του Μά...

Η φαινομενικά συνηθισμένη ιστορία δύο εφήβων που σε μια επαρχιακή πόλη τη δεκαετία του ’70 ανακαλύπτουν τον έρωτα. Δημιουργούν μεταξύ τους μια σχέση που περπατάει στα μονοπάτια του πάθους ερήμην τους. Λιγότερο συνηθισμένο, ότι πρόκειται για δύο αγόρια. Ο συγγραφέας, σε μια αφήγηση ποταμό που άλλοτε αγγίζει και άλλοτε ξεπερνά το θάρρος της προσωπικής μαρτυρίας, ταυτίζεται και με τους δύο ήρωες και τους παρακολουθεί μέχρι την τυπική και ουσιαστική ενηλικίωσή τους. Μια εξομολόγηση λύτρωσης και αισιοδοξίας, που προκύπτει μέσα από την πιο σκληρή πορεία αυτογνωσίας, ένας λόγος τ...

Μύρτος είναι ένα μικρό αγόρι. Γεννήθηκε κοιμώμενο και τώρα στα οχτώ του χρόνια, δεν έχει ξυπνήσει. Γιατί ο Μύρτος αρνείται την επικοινωνία με τον κόσμο όπου ήρθε δεν θα μάθουμε. Κοιμάται χαμογελαστός με την παλάμη στο μάγουλο, "σαν για να προστατευτεί από φιλήματα". Γύρω και δίπλα του, σε μια κλειστή επαρχιακή κοινωνία του 1940, άνθρωποι ανυποψίαστοι φορείς του κακού, βέβαιοι πως ευαγγελίζονται το αγαθόν, θα κινήσουν το μυθιστόρημα με ανατριχιαστική αθωότητα. Εν πλήρη συγχύσει ένοχοι, και με (ερήμην τους) υπόγειο σαρδόνιο χιούμορ, προβαίνουν σε (ή ανέχονται) αβυσσαλέες πράξ...

Διηγήματα; Ίσως... Μικρές ιστορίες... ρευστές φωτογραφίες... Σαν ν' ανοιγόκλεισα οχτώ φορές τα μάτια και να είδα μπροστά μου κομμάτια ζωής -την εφηβεία, την ενηλικίωση, την ωριμότητα, το θάνατο, τις αποχρώσεις του έρωτα, τη βία των συναισθημάτων- να επιπλέουν στο ποτάμι της μνήμης μου, όπως αυτή τα κατέγραψε και τα επεξεργάστηκε.

Ο Νικηφόρος Λύτρας (1832-1904) θεωρείται ο πατέρας της νεοελληνικής ζωγραφικής παράδοσης στην Ελλάδα. Υπήρξε, μαζί με τον Νικόλαο Γύζη (1842-1901), από τους βασικότερους εκπροσώπους της ώριμης τρίτης γενιάς της Σχολής του Μονάχου. Το 1876, την εποχή δηλαδή που τα ακαδημαϊκά ήθη στο Παρίσι τάραζε η δεύτερη ομαδική έκθεση των ιμπρεσιονιστών, εκείνος βρισκόταν εκεί. Ωστόσο, γύρισε την πλάτη στον ιμπρεσιονισμό και επέστρεψε στον ακαδημαϊσμό του Μονάχου, ο οποίος, κατ' αυτόν, μπορούσε να ανταποκριθεί καλύτερα στις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας της εποχής του -εκείνης βεβαίω...

Ο Νικόλαος Γύζης (1842-1901) θεωρείται, μαζί με τον ομότεχνο φίλο του Νικηφόρο Λύτρα (1832-1904), από τους βασικότερους εκπροσώπους της λεγόμενης Σχολής του Μονάχου. Το 1876, την εποχή δηλαδή που τα ακαδημαϊκά ήθη στο Παρίσι τάραζε η δεύτερη ομαδική έκθεση των Ιμπρεσιονιστών, εκείνος βρισκόταν εκεί. Ωστόσο, ακριβώς όπως κι ο Λύτρας, γύρισε την πλάτη στον ιμπρεσιονισμό και επέστρεψε στο Μόναχο προκειμένου να αναζητήσει το πολύ προσωπικό του αισθητικό όραμα. Η ηθογραφική του παραγωγή, συγγενής εν πολλοίς με εκείνη του Λύτρα, διαφέρει από αυτήν στον αφηγηματικό παλμό, αλλά επ...

Αν και ο Παρθένης αναδεικνύεται ο κορυφαίος Έλληνας ζωγράφος στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (1906-1994) κυριαρχεί στο δεύτερο μισό και μάλιστα υπερβαίνει τον Παρθένη κατά το ότι έγινε σχετικά γρήγορα γνωστός και στον διεθνή καλλιτεχνικό χώρο. Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας μελέτησε από νωρίς τις αναζητήσεις της σύγχρονης με αυτόν τέχνης. Το έργο του, σε όλα τα στάδια της μακράς του δημιουργικής πορείας, δέχτηκε επιρροές απ' όλες τις περιοχές των συγχρόνων του εικαστικών ρευμάτων και ιδίως από τον συνθετικό κυβισμό. Ωστόσο, η ψύχραιμη μελέτη...