Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η συνομιλία του Λόγου με την Εξουσία αποτελεί κεντρικό άξονα που συνδέει τη φιλολογική με την ιστορική επιστήμη, όπως και τον κάθε τεχνίτη του λόγου με την εποχή του. Στην Ελλάδα του 2018, το αέναο τούτο θέμα γίνεται επίκαιρο, αν όχι και επίμαχο. Γύρω από αυτόν τον άξονα οργανώνονται τα εννέα κεφάλαια στο βιβλίο "Πεζογραφία και εξουσία στη νεότερη Ελλάδα" του Κώστα Δημάδη, νεοελληνιστή και συγκριτολόγου με λαμπρή ακαδημαϊκή σταδιοδρομία στα Πανεπιστήμια του Άμστερνταμ, του Χρόνινγκεν και του Βερολίνου. Με εύστοχες αναλύσεις, εμπλουτισμένες με την παρουσίαση αδημοσίευτου...

Ανασκοπώντας την ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού διαπιστώνουμε ότι δεν είναι η εξατομίκευση που μας λείπει, αλλά το συλλογικό πνεύμα. Το τρένο της εξατομίκευσης το είχαν πάρει οι Έλληνες ήδη από την ομηρική εποχή και το εκτροχίασαν, εκεί κάπου στον τέταρτο π.Χ. αιώνα. Γνώρισαν πολύ καλά την εξατομίκευση μέχρι την έσχατη ολοκλήρωσή της: την αποσύνθεση του Ατόμου, το σοφιστικό και το σχετικιστικό πνεύμα, τον γραικυλισμό και τον μηδενισμό. Η ελληνιστική και η ρωμαϊκή εποχή χαρακτηρίζονται ακριβώς από την παρατεταμένη κρίση της ελληνικής εξατομίκευσης. Εφεξής το πρόβλημα των Ε...

Όσο ο άνθρωπος βυθίζεται στο διαλογισμό και διακατέχεται από την κυριαρχία της σκέψης, τόσο εμπλέκεται στον αγνωστικισμό, αισθάνεται να τον περιτριγυρίζουν αγέννητες σκιές, νιώθει να περισφίγγεται γύρω του ο κλοιός της αγωνίας για τα αναπάντητα ερωτήματα που όλο και πληθαίνουν, που όλο και πιο επίμονα ζητούν απόκριση, για να προσκρούσουν στο τείχος της σιωπής. Και μέσα σ' αυτόν τον αγωνιώδη δαίδαλο των αναπόκριτων αποριών, ο ποιητής αισθάνεται την επιθυμία να μιλήσει, να πει, να διαλαλήσει, μα κάποτε νιώθει τη φωνή του αδύναμη, ανήμπορη, πνιγμένη μέσα στο στρόβιλο των ίδιων...

"Στους δρόμους οι διαβάτες προχωρούν ακολουθώντας δαιδαλώδεις μελωδίες μέσα τους, αλλά και ψαλμούς και φοινικιές που ανοίγουν ψηλά σαν πυροτεχνήματα και παφλασμούς από τις υδατοπτώσεις ουράνιων καταρρακτών. Ωστόσο η γαλήνη ποτέ δεν διαταράσσεται. Τους μένουν μονάχα κάτι τριμμένα ρούχα που τα σφίγγουν γύρω απ' το σώμα τους, μέχρι να φτάσουν στο σπίτι, στο πραγματικό τους σπίτι." Ακολουθώντας το δρόμο της αφήγησης η οποία συχνά προτιμά τις ατραπούς του ποιητικού λόγου, ο Γ. Κυθραιώτης εγκαινιάζει μια πορεία προς τη γενέθλια πόλη του, τη Λευκωσία. Η γραφή του πλέκει ένα δίχτυ...

Ο νεαρός Κωσταντής πήγε στην Αθήνα διότι θεώρησε πως εκεί υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσής του. Ωστόσο, οι αρχές και τα πιστεύω του αντιστρατεύθηκαν μ' εκείνα των ανθρώπων που συναναστράφηκε. Τον παγίδευσαν και τον φυλάκισαν. Το Εφετείο Κακουργημάτων, όμως, τον αθώωσε. Έτσι οι Συμπληγάδες δεν τον συνέτριψαν. Τις πέρασε αλώβητος. Με μοναδικά του προσόντα το ήθος, την εντιμότητα και την εργατικότητα κατόρθωσε μέσα από πλήθος αντιξοότητες να ανέρθει στην κορυφή.

Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται και αναλύει με έναν απλό και κατανοητό τρόπο εικοσιτέσσερα σημαντικα θέματα που αφορούν τις σχέσεις γονιών - παιδιών βασιζόμενο στην ελληνική πραγματικότητα. Ενθαρρύνει τους γονείς να δουλέψουν για τη δημιουργία σχέσεων που θα βασίζονται στην αγάπη, την αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό. Συμβάλλει να διαχειρίζονται ποιοτικότερα και να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικότερα τα προβλήματα που προκύπτουν. Είναι μοναδικό και πρωτότυπο στο είδος του. Βοηθάει γονείς, παιδαγωγούς και εκπαιδευτικούς να δώσουν απαντήσεις ζωής σε πράγματα που τους απασχο...

Τι είναι ο "Πλούτος" του Αριστοφάνη; Είναι μια αρχαία κωμωδία που παίζεται μέχρι σήμερα.Ο τυφλός Πλούτος, ο οποίος θεραπεύτηκε, μοιράστηκε πλέον "ίσα και όμοια" σε όλους τους Αθηναίους πολίτες. Και γιατί ο λαός μας επιμένει ότι ο "Πλούτος είναι τυφλός"; Μάλλον, κάτι δεν πήγε καλά κι εδώ. Για ποιον λόγο να γίνει διασκευή για ανήλικους θεατές; Για να ανακαλύψουν τα παιδιά με δημιουργικό και καλλιτεχνικά γόνιμο τρόπο τα σημαντικότερα έργα του αρχαίου ελληνικού δράματος. Επίσης να γίνουν αποδέκτες του υψηλού ήθους και ύφους αλλά και των πανανθρώπινων αξιών που αυτά περ...

Μέσα σ' αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας επιμένει στην αξία που αποδίδει ο Πλωτίνος στον ορατό κόσμο. Ωστόσο, ο ορατός κόσμος στα μάτια του εξακολουθεί να μην είναι παρά μια πραγματικότητα ξεθωριασμένη και κατώτερη, από την οποία πρέπει να απομακρυνθούμε. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε το άρρητο, το μυστηριώδες, το υπερβατικό, το "Απόλυτο", ίσως, επίσης στον ανεξάντλητο πλούτο της παρούσας στιγμής και στον στοχασμό της πιο συγκεκριμένης πραγματικότητας, της πιο κοινής, της πιο καθημερινής, της πιο ταπεινής, της πιο άμεσης; Και δεν μπορούμε να προαισθανθούμε μέσα σ'...