Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έβλεπε το χρυσόψαρο σαν να κολυμπάει μέσα στον ουρανό, και τις ταράτσες των σπιτιών να μοιάζουν με πέτρες στο βυθό της θάλασσας. Η ουρά του και τα πτερύγια ήταν κόκκινα και στις άκρες τους γινόντουσαν πορτοκαλί ή και χρυσά, όπου τα γέμιζε το φως. Τα λέπια του λαμπύριζαν πορφυρά, μόνο στην κοιλιά του το κόκκινο γινόταν σκούρο από τη σκιά και θύμιζε οξειδωμένο μέταλλο. Πίσω από το ψάρι η εικόνα ήταν φλου· σύννεφα γκρίζα γέμιζαν το κάδρο με μια γαλάζια γραμμή από κάτω τους, να ξεχωρίζει τον ορίζοντα στο βάθος από τις στέγες των κτιρίων, που φαινόντουσαν θολές. Έμοιαζε με μια ά...

Από την άμμο του Περναμπούκο ως τα χιόνια του Κλοντάικ, από τη Βαρκελώνη του '30 ως την Αθήνα του '50 από τους αρουραίους της Κέρκυρας ως τα παραισθησιογόνα μανιτάρια, τα ελάφια, τις αντιλόπες και τις λυπημένες λιβελλούλες του απαγορευμένου δάσους της έκστασης, από τον Ιερώνυμο Μπος ως τον Βαν Γκογκ, από τα φαντάσματα δηλητηριωδών δεσποινίδων ως το αχανές, παράγωνο σαλόνι του Τρελόσπιτου, ούτε μια τρίχα δεν απέχει η παράκρουση από τη λογική, το βουντού από την προσευχή, η Κόλαση από τον Παράδεισο, ο Θεός από τον Διάβολο. Δεκαπέντε ολοκαίνουριες βελονιές στον καμβά της εξουθ...

Η υπόθεση: Ο Larry ξυπνά ένα πρωί και δεν θυμάται τίποτε. Ούτε καν τ' όνομά του. Είναι κυριολεκτικά, ο Κανένας! Περιπλανώμενος σε μια άγνωστη, ζοφερή μητρόπολη και προσπαθώντας να βρει ποιος είναι και τί τού συμβαίνει, ανακαλύπτει μια προηγμένη τεχνολογικά -αλλά και εξαθλιωμένη- κοινωνία η οποία αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή απειλή. Τα πράγματα και οι άνθρωποι χάνουν αιφνιδίως το βάρος τους και πετούν στο διάστημα. Για να μην διαλυθούν στο χάος κατασκευάζουν ένα απέραντο δίκτυο ασφαλείας που τους συγκρατεί καλύπτοντας ολόκληρο τον πλανήτη... Η Γλώσσα: Η γλώσσα είναι νεκρή...

Ένα παρα-μύθι για άυπνους ηχολήπτες, μια συναρπαστική ιστορία ανάμεσα σε πίπηδες και μέλι, σε έρωτες και λάθη. Μια ιστορία με αρκούδες και σφυρίγματα. Μια περιπέτεια ύπνου...

Μάθαινα τι θα πει να μην έχεις όρεξη. Μάθαινα τι θα πει να σηκώνεσαι το πρωί τρέμοντας, με σπασμούς στο στομάχι, τα δάχτυλα παραλυμένα, και να ζεις με την ανάγκη του πότη για ένα ποτήρι σκέτο ουίσκυ, προκειμένου να συνέλθεις. Ω, ο Τζον Μπάρλεϋκορν είναι ένας μάγος του εθισμού. Νους και σώμα, ζαλισμένα και καψαλισμένα και δηλητηριασμένα αποζητούσαν να συντονιστούν με το δηλητήριο που είχε προκαλέσει τη ζημιά.

"Ο κακός της περιοχής Εξαρχείων" -δηλαδή εγώ- διανύοντας τότε τον εξηκοστό όγδοο χρόνο της ζωής μου, (σήμερα εβδομήντα εννέα) μέσα σε βασανιστικές συνθήκες μιας τύχης αγαθής, είδα κι άκουσα πολλά, τράβηξα σκληρό κουπί, που άλλοι το λένε "εμπειρία" κι άλλοι "περιπέτεια ζωής", αμύνθηκα σ' ό,τι μου προκαλούσε αηδία, αντιστάθηκα σε όλα εκείνα στα οποία οι άλλοι ομότεχνοι γύρω μου, αργά ή γρήγορα, υπέκυψαν συν τω χρόνω στους συρμούς, και γαντζώθηκα ως ναυαγός, αφού κανείς δεν μου πέταξε ένα σωσίβιο, σ' όλες τις γενιές, μετά το 1950, ενώ ταυτόχρονα προδόθηκα από όλες τις "γενιές"...

Ένας ιός που κατασπαράσσει υφάσματα; Ένα γυναικείο χέρι που τρελλάθηκε; Χριστούγεννα στο Νοσοκομείο, με μια σφαίρα στην κοιλιά; Μια ψιψίνα ερωτεύεται μια νυχτερίδα; Η γοργόνα & το λαύδανο; Ο ταξιτζής & οι Κέρβεροι; Στο Παρίσι με τον Τζιμ Μόρρισον; Έξι συν ένα χνάρια φαντασμάτων, στα πλακόστρωτα του υπαρξιακού αδιεξόδου. Πέντε συν δύο αλλόκοτες μονοκοντυλιές τρόμου· μαύρης κωμωδίας, επιστημονικής φαντασίας και ρεαλιστικών παραισθήσεων. Οκτώ πλην ένα ρομαντικά σορτ κατς, στα περιθώρια του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Εφτά φρενήρεις τραγέλαφοι, στη σκιά του Πύργου του Άιφελ...

Συχνά σκέφτομαι, πόσο ενδιαφέρον θα ήταν ένα περιοδικό, εάν ο συντάκτης του έδινε -θέλω να πω, εάν μπορούσε να δώσει- λεπτομερώς, και βήμα προς βήμα, τη διαδικασία εκείνη μέσω της οποίας η οποιαδήποτε σύνθεσή του θα έφτανε στον απόλυτο βαθμό ολοκλήρωσης. Το λόγο που ένα τέτοιο έντυπο δεν έχει ακόμη εκδοθεί, δεν μπορώ με βεβαιότητα να εκφράσω - ίσως όμως, περισσότερο να οφείλεται σε καθαρή παράλειψη. Η πλειονότητα των συγγραφέων, και ειδικότερα των ποιητών - προτιμά κατά τη σύνθεση ένα είδος εκλεπτυσμένης φρενίτιδας, μια εκστατική διαίσθηση, και διακατέχεται από τρόμο στην ι...

Τα κείμενα που βρίσκονται εντός των σελίδων αναφέρονται σε παραβάσεις συγγραφέων, καλλιτεχνών και ποικίλων εκφραστών τέχνης, οι οποίοι μέσω τεχνασμάτων ή και εξαιτίας εσωτερικών κινήτρων αναίρεσαν την κανονικότητα που περιείχαν οι διάφορες μορφές δημιουργίας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο κάθε δημιουργός έχει την αίσθηση ή και την ψευδαίσθηση πως όταν αναζητά κάτι που να διαφέρει από τις τρέχουσες συμβατικές εκφράσεις γίνεται παράσπονδος, δηλαδή ένοχος παρασπονδιών, αφού κάνει μια υπέρβαση και αθετεί μια ηθική υποχρέωση που έχει αναλάβει απέναντι στον εαυτό του, την παιδεία του...

"Με βλέπω σαν σε όνειρο, να σέρνομαι στην προκυμαία. "Υπάρχω;", λέω, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!" Η προκυμαία εξαφανίζεται, καθώς η σκοτεινή κόρη του Χηρόλακκα ελλιμενίζεται. Μεσίστια κυματίζει η σημαία, στο πηδάλιο, ο καπτάν- Ταξιάρχης. ... Μου γνέφει η πανσέληνος από ψηλά, ενώ τ' αστέρια παρακολουθούνε σιωπηλά. Οι ουρανοί, με ραίνουνε με άνθη! Με πήρε και με σήκωσε στον Κάτω Κόσμο, η Οιάνθη..." Μια Γκραν Γκινιόλ συνομιλία με την "Πρέβεζα" του Κώστα Καρυωτάκη.

Κριτικά σημειώματα του Poe που σκιαγραφούν το έργο και την προσωπικότητα 38 λογοτεχνών και πνευματικών δημιουργών της εποχής.

Δύο άσπονδοι φίλοι, ο Οδυσσέας κι ο Χρήστος βάζουν ένα παράδοξο στοίχημα. Ο πολυπράγμων Στέργιος Αστακός, με τη βοηθεία της Ηλιάνας, ενός κλώνου (του Μπιλ Γκ.) και μιας αμφιλεγόμενης χελώνας που τη λένε Παντελή, αναλαμβάνει να επιλύσει τις διαφορές τους απατώντας στο θεμελιώδες ερώτημα: τα ναρκωτικά, το αλκοόλ μας φέρνουν πιο κοντά στην ευτυχία; "Και να σου πω και κάτι ρε φίλε. Εμένα μου αρέσει ο πόλεμος. Μου αρέσει πολύ. Και είμαι έτοιμος να πολεμήσω το μόνο πραγματικό εχθρό. Ξέρεις για ποιον μιλάω. Σύντομα, πολύ σύντομα, θα κληθούμε να διαλέξουμε πλευρά. Κι αν όχι εμείς,...

Κάθε χρόνο, χιλιάδες ηθοποιοί συρρέουν σαν ένα ποτάμι ατέλειωτο που χύνεται μέσα στη Νέα Υόρκη -το Μεγάλο Αμερικάνικο Μήλο- ελπίζοντας πως η τύχη θα φέρει να παίξουν στο σανίδι και να γίνουν διάσημοι και πλούσιοι. Μα η τύχη δεν το φέρνει σχεδόν ποτέ κι εκείνοι ξεμένουν για πάντα, να παίζουν τα γκαρσόνια και τις πουτάνες και τους παπάδες που κάνουν έρανο για κάποιο ανύπαρκτο ναό, σέρνοντας τα πόδια τους στο βρωμερό πεζοδρόμιο της αληθινής ζωής. Καιροφυλακτούν τότε και παρακολουθούν με μίσος τους πετυχημένους ζητιάνους, νομίζοντας πως λίγος Σαίξπηρ αρκεί για να μπορέσεις ν...

Κάθε λίγο και λιγάκι, σε εφημερίδες, περιοδικά και βιογραφικά λεξικά, πέφτω πάνω σε περιγραφές της ζωής μου, όπου με όμορφες φράσεις μαθαίνω πως έγινα αλήτης προκειμένου να σπουδάσω Κοινωνιολογία. Αυτό είναι ωραίο και ευγενικό εκ μέρους των βιογράφων μου, είναι όμως ανακριβές. Ε, λοιπόν, έγινα αλήτης, κυρίως, λόγω της ζωντάνιας που έκρυβα μέσα μου, λόγω του πάθους της περιπλάνησης που είχα στο αίμα μου και δεν με άφηνε να ησυχάσω. Η Κοινωνιολογία ήρθε συμπτωματικά, ακολούθησε, όπως ακριβώς το νότισμα του δέρματος ακολουθεί το παπάκι. Βγήκα στο "Δρόμο" γιατί δεν μπορούσα να...