Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Και η Κοκκινοσκουφίτσα ρωτάει τον λύκο, σαν να μιλούσε στη γιαγιά της: "Γιατί, γιαγιά, ξαναδιαβάζεις αυτά τα παραμύθια, αφού τα ξέρεις απέξω;". Τότε ο λύκος σηκώνεται πάνω και της απαντάει με καθαρή φωνή: "Για να μάθω ποιος είμαι!". "Η περίφημη φράση ‘‘μια φορά κι έναν καιρό’’ με την οποία αρχίζουν τα παραμύθια, μου θυμίζει την άλλη περίφημη φράση, ‘‘άμπρα κατάμπρα’’, επειδή κάθε μία με τον τρόπο της μας βάζει σ’ έναν κόσμο μαγικό, σ’ έναν κόσμο συναισθημάτων, κι αυτό είναι ό,τι πιο πολύτιμο και χρήσιμο στη διαδικασία εξέλιξης που ακολουθούμε ως άνθρωποι. Καταπέλτες...

Η Μαρσέλα, εξόριστη Κουβανή σε αναζήτηση μιας ταυτότητας, προσπαθεί να επιβιώσει στο Παρίσι. Στα επαγγελματικά και στα ερωτικά γνωρίζει άμεσα την επιτυχία, αλλά, μυστηριωδώς, φροντίζει να καταστρέφει γρήγορα ό,τι χτίζεται γύρω της... Φωτογράφος μόδας στην αρχή, στη συνέχεια μακιγιέζ για την τηλεόραση, η Μαρσέλα γίνεται ο σύνδεσμος των ανά τον κόσμο εξόριστων Κουβανών στο Μαϊάμι, τη Νέα Υόρκη, το Μπουένος Άιρες και το Παρίσι. Οι φίλοι της διασποράς είναι πολυάριθμοι κι όλοι προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους. Εκείνη γίνεται το αφτί και η φωνή τους, μιλάει για τον ελεύθερο έρ...

Η Αλίκη μισεί τα μαθηματικά και θεωρεί πως δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Μια μέρα που κάθεται και διαβάζει στο πάρκο, ένα παράξενο άτομο την προσκαλεί να κάνουν μια βόλτα στη χώρα των αριθμών. Ο Λιούις Κάρολ αυτοπροσώπως -ο συγγραφέας της "Αλίκης στη χώρα των θαυμάτω"-, γίνεται ο σύντροφός της σ' ένα φανταστικό ταξίδι όπου η Αλίκη θα συναντήσει το τέρας του Λαβυρίνθου, θα διασχίσει μια έρημο στρωμένη με κόκκους σιταριού, θα χωθεί σ' ένα δάσος με δέντρα που αναπαριστούν αριθμούς, θα πιει το τσάι της με τον Τρελό Καπελά... Πρόκειται για ένα ταξίδι στη χώρα των μαθηματικών, όπου...

"Έχει το χάρισμα. Κάθε καλός αναγνώστης θα εντοπίσει στις σελίδες του αυτό που βρίσκει κανείς μόνο στην υψηλή λογοτεχνία, εκείνη που γράφουν οι πραγματικοί ποιητές. Η λογοτεχνία του 21ου αιώνα θα ανήκει στο Νέουμαν και σε μια χούφτα απ΄τους εξ΄αίματος αδελφούς του." Ρομπέρτο Μπολάνιο "Όταν βλέπω δύο ανθρώπους να φιλιούνται, νοµίζοντας ότι αγαπιούνται, νοµίζοντας ότι η αγάπη τους θα κρατήσει, ψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλον εν ονόµατι ενός ενστίκτου στο οποίο δίνουν µεγαλόπρεπα ονόµατα, όταν τους βλέπω να χαϊδεύονται µ' αυτή τη νοσηρή λαχτάρα, µ' αυτή την προσδοκία να...

"Το είχα δοκιμάσει στην ίδια μου τη σάρκα και κατάλαβα πως τα βογκητά, τα "άι, άι, άι" και οι αναστεναγμοί του Δον Κιχώτη και των άλλων περιπλανώμενων συναδέλφων του, δεν ήταν μια υπερβολή των ιπποτικών μυθιστορημάτων. Κατάλαβα πως το πλακωμένο στήθος των άτυχων ερωτευμένων, είναι στ’ αλήθεια πλακωμένο και γεμάτο με αβάσταχτο βάρος." Το 1953, πάνω σ’ ένα πλοίο που σαλπάρει από τη Λατινική Αμερική με κατεύθυνση τη Μαδρίτη, ο Τσαβαρία συναντά τη γυναίκα που του αποσπά τον χαρακτηρισμό: "Είναι πιο όμορφη κι από το Παρίσι!" Σαράντα χρόνια αργότερα αρχίζει να συνθέτει το πρώτο...

Ο Λούκας και οι μονόλογοί του Ρε συ, άκου να σου πω, δε φτάνει που τ’ αδέλφια σου μου τα ’πρηξαν ώς το μη παρέκει ενόσω σε περίμενα με τόση όρεξη να πάμε μια βόλτα, έχω και σένα να καταφτάνεις μούσκεμα, μ’ αυτή τη φάτσα κάτι ανάμεσα σε βαρίδι κι αναποδογυρισμένη ομπρέλα που κι αν την έχω δει τόσες φορές. Έτσι δεν κάνουμε προκοπή, να το ξέρεις. Τι σόι βόλτα θα ’ναι αυτή αν πρόκειται να σε κοιτάζω όλη την ώρα για να καταλάβω πως μαζί σου θα βραχώ ώς το κόκαλο, πως το νερό θα κατρακυλάει στο σβέρκο μου, πως τα cafes θα μυρίζουν υγρασία και θα ’χει σίγουρα μια μύγα στο κρασί...

Ήταν μια φορά... "μια φορά" που από το πολύ που τη διηγήθηκαν ακούστηκε τόσες φορές... που έγινε πραγματικότητα. "Πάντα υποστήριζα ότι τα βιβλία μου αποτελούν, απλώς, ένα υλικό για το νου, ότι βοηθούν τον αναγνώστη να στοχαστεί για τον κόσμο και τον εαυτό του· να σκεφτεί τι δρόμο έχει χαράξει στη ζωή με όσα έκανε και όσα δεν μπόρεσε να κάνει· να αναλογιστεί όλα όσα συνέβησαν και, πάνω απ' όλα, πού οδηγείται ο ίδιος και πού θα ήθελε να οδηγηθεί. Τo μόνο πράγμα που θέλω απ' τα βιβλία μου, είναι να χρησιμεύσουν στους άλλους όπως χρησίμευσαν σ' εμένα άλλα βιβλία· να μ...

Ιστορίες για τη μνήμη και τη λήθη, για τη γενναιοψυχία και την εκδίκηση, για τη συνεύρεση και την απώλεια, για ληστείες και τρένα και παγόβουνα και τούρτες. Ιστορίες με αεί παίδες γέροντες και παιδιά γερασμένα, με ήρωες, θεοπάλαβους και μυαλωμένους, με ινδιάνους, μεγιστάνες, γκάουτσο, αντάρτες, βασιλιάδες, με ήρωες και πολλούς σκύλους, με τον Αγιέντε, τον Ολίβιε και τον Ντομένικο Μοντούνιο. Ιστορίες από τη Χιχόν και το Αμβούργο, το Παρίσι και τη Γη του Πυρός, τη Μόσχα, το Σαντιάγο και τη ζούγκλα της Αμαζονίας. Ιστορίες από δω. Κι από κει.

"Γέμισα τα πνευμόνια μου, καταδύθηκα ώς τα σκοτεινά βάθη, πήρα φόρα, αναδύθηκα σχεδόν δίπλα στο μικρό πλεούμενο, με όλο το σώμα στον αέρα, και πέφτοντας, προκάλεσα ένα θηριώδες κύμα, ένα χείμαρρο αφρού που το τουμπάρισε. Τους είδα να κολυμπούν απεγνωσμένα και να γαντζώνονται στο αναποδογυρισμένο σκάφος. Και τότε, όπως ξεμάκραινα, άκουσα το όνομα που μου ’χαν δώσει οι φαλαινοθήρες. "Θα ξαναγυρίσουμε για σένα, Μότσα Ντικ!" φώναξε ο άνθρωπος με το καμάκι. Και η φωνή του, η γεμάτη μίσος, ήταν το προμήνυμα γι’ αυτά που έμελλε να ’ρθούν." Λένε πως στα ν...

Ένας συγγραφέας ψάχνει στοιχεία για να γράψει ένα βιβλίο για τους Όλιβερ Χάρντι και Σταν Λόρελ (Χοντρός και Λιγνός), το πιο λαμπερό και διάσημο ντουέτο στην ιστορία του κινηματογράφου. Στο κοιμητήριο του Φόρεστ Λόου (Λος Άντζελες), συναντάει τυχαία κάποιον που γνώρισε τον Σταν Λόρελ στα τελευταία του. Πρόκειται για τον Φίλιπ Μάρλοου, τον ντετέκτιβ που επινόησε ο Ρέιμοντ Τσάντλερ. Ο Οσβάλντο Σοριάνο συνεχίζει τις περιπέτειες του Μάρλοου από το ίδιο ακριβώς σημείο όπου τις έκοψε ο Τσάντλερ, στις τελευταίες σελίδες του Πλέιμπακ και τα δύο πρώτα κεφάλαια του ημιτελούς: "Th...

Το "Θέλω" είναι ένα κείμενο που σημαίνει πολλά για μένα. Το δημοσίευσα σε τουλάχιστον δέκα έντυπα στα οποία έγραφα άρθρα για την ψυχολογία στην καθημερινή ζωή. Το μικρό κείμενο εξαπλώθηκε γρήγορα και ταξίδεψε μαζί με τα βιβλία μου σε περισσότερες από πενήντα χώρες και τριάντα γλώσσες. Σήμερα φιλοδοξώ να σας το θυμίσω ξανά, προσθέτοντάς του μερικές νέες σκέψεις και κάποιες εικόνες για να συνοδεύσουν την ανάγνωσή του. Σας καλωσορίζω, πάντα με αγάπη και ευγνωμοσύνη, Χόρχε Μπουκάι

"Ο όρος "ημεδαπή εξορία" περιγράφει, από μια άποψη, και μια βασική προϋπόθεση των θέσεών μου για την κριτική, την ελληνική λογοτεχνία και τα συγκεκριμένα βιβλία που συζήτησα κατά καιρούς: πιστεύω ότι η κάποια απόσταση, το αίσθημα της μοναξιάς, το "σύνδρομο του εξόριστου", είναι ευνοϊκότερες συνθήκες για μια διαυγή και προοπτική ματιά απ' όσο η βεβαιότητα κάποιου ότι έχει να κάνει με δικά του πράγματα. Είναι από τις συνθήκες που δεν επιλέγει και δεν καλλιεργεί κανείς οικειοθελώς: συνήθως προκαλούν περισσότερο πόνο παρά ευχαρίστηση. Αλλά οι δρόμοι που οδηγούν στη γνώση και τη...

Μια ανεξήγητη όσο και επίμονη ανησυχία κυριεύει τη Ματίλντε Μοντερίσπολι όταν παρατηρεί πως η θήκη με τα νυστέρια του συζύγου της έχει μετακινηθεί πάνω στο τζάκι. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με μία απρόσμενη επίσκεψη της αστυνομίας στο σπίτι της, την οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο γιος της ο Αινείας "ένας μεσήλικας με παράξενη συμπεριφορά" θα μπορούσε να είναι ο περιώνυμος "δράκος της Φλωρεντίας" που κατακρεουργεί νεαρά ζευγάρια τις νύχτες. Όσο ο δράκος συνεχίζει ανενόχλητος τη δράση του τόσο η Ματίλντε βλέπει να πληθαίνουν τα ενοχοποιητικά στοιχεία κατά του γιου της. Η αρχ...

Ποια είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το ανθρώπινο σώμα και όλα τα μικρά και μεγάλα αντικείμενα που μας περιβάλλουν; Για να το ανακαλύψουμε επιχειρήσαμε αυτό το καταπληκτικό ταξίδι στον κόσμο του απειροελάχιστου. Θα γνωρίσουμε έτσι τα μυστικά των μορίων, των ατόμων, των στοιχειωδών σωματιδίων και των κουάρκ, και θα καταλάβουμε πώς και γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος που βλέπουν τα μάτια μας.

Ένα βράδυ, τέλη Οκτωβρίου του 1973, ο ταξίαρχος Ουάσινγκτον Καράσκο Φερνάντες επισκέφθηκε τις αίθουσες βασανιστηρίων του συντάγματος Τουκάπελ, στο Τεμούκο. Εγώ κι άλλοι τέσσερις ήμαστε κρεμασμένοι απ' τους καρπούς, σαν σφαχτάρια, κι ο ταξίαρχος μας επιθεωρούσε με βλέμμα κριτικό. Φορούσε στολή εκστρατείας, και στη ζώνη του κρεμόταν το υπηρεσιακό του περίστροφο. Αμέσως ήρθε κοντά μας κι έδωσε στον καθένα μας από ένα ελαφρό σπρώξιμο, που μας έκανε να ταλαντευτούμε σαν εκκρεμή. Ύστερα μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν τίποτα. Ένας από μας (ορκίζομαι ότι ήταν ένας δημοτικός σύμβουλος...

"...μία πολύ μεγάλη έκπληξη. Όχι μόνο γιατί με ανάγκασε να σκεφτώ πάνω στη σχέση αυτοκινήτου-ανθρώπου, αλλά και επειδή είναι ένα βιβλίο γραμμένο σε γλώσσα γλαφυρή, έξυπνη και συχνά ποιητική." (Μαρία Τσάτσου, Καθημερινή)

"Αποφάσισα να τον πιστέψω, ξέροντας πως η ζημιά θα ’ταν ανεπανόρθωτη. Ο Ντανιέλ, σκυμμένος πάνω από το τραπεζάκι του μπαρ, έδινε τις λεπτομέρειες μιας υπόθεσης που διαγραφόταν ανησυχητική. Θυμάμαι τα λόγια του να πέφτουν αργά από το στόμα του, την κατάπληξη που προκαλούσαν, όχι μόνο επειδή αυτά που έλεγε είχαν να κάνουν με τον Μπόρχες, αλλά και επειδή δε θύμιζαν σε τίποτα τη συνήθη του μετριοπάθεια: ‘‘Ο Μπόρχες είναι επινόημα, είναι ένα συλλογικό δημιούργημα... ακόμα και η Κοδάμα αγνοούσε όλα αυτά τα χρόνια πως ο συγγραφέας Μπόρχες δεν ήταν παρά μια κατασκευή, βάσει ενός συ...

Τον Απρίλιο του 1961, μισθοφόροι στέλνονται από τις Η.Π.Α. στον Κόλπο των Χοίρων, στην Κούβα, προκειμένου να καταπνίξουν την επανάσταση του Φιδέλ Κάστρο. Στα παρασκήνια, η CIA οργανώνει την εισβολή μέσω κωδικοποιημένων ραδιοφωνικών μηνυμάτων που εκφωνεί με τη βραχνή φωνή της η Ρόσα, μια πόρνη στρατολογημένη σ' έναν οίκο ανοχής του Μαϊάμι. Μετά από την γκροτέσκα και καυστική περιγραφή των πρώτων ωρών της σύγκρουσης, ο Εδουάρδο Μπελγκράνο Ρόσον επικεντρώνεται στις συνέπειες που έχει η απόπειρα άλωσης του νησιού πάνω στη μοίρα των ανθρώπων, χωρίς δογματισμούς, αναμειγνύοντα...

"Σ' εμάς τους γέρους τι μας έχει μείνει πια; Μόνο ο Καρλίτος Σαντάνα" σκέφτηκε ο βετεράνος και θυμήθηκε έναν άλλο ηλικιωμένο που, πριν από σαράντα χρόνια, είχε την ίδια σκέψη. το μόνο που διέφερε, ήταν το επώνυμο, καθώς και το γεγονός ότι το είχε πει ενώ έβαζε να πιει ένα ποτήρι κρασί. "Σ' εμάς τους γέρους τι μας έχει μείνει πια; Μόνο ο Καρλίτος Γαρδέλ - στην υγειά σου, Morocho" είχε αναστενάξει τότε ο παππούς του, κοιτάζοντας με νοσταλγία το ρουμπινένιο χρώμα του κρασιού. "Αυτό ήταν όλο" θυμήθηκε ο βετεράνος. "Την άλλη μέρα, ο παππούς τίναξε τα μυαλά του στον αέρα μ'...

Μετά από δεκαπέντε χρόνια εξορίας, ο Αρθούρο επιστρέφει στη Λίμα του Περού. Εκπλήσσεται βλέποντας να τον περιμένουν στο αεροδρόμιο παλιοί φίλοι και "συμπολεμιστές" από τα νεανικά του χρόνια, που δεν αργούν να του ξαναφέρουν στη μνήμη τα παλιά τους ανομήματα. Το 1970, ο Αρθούρο και οι φίλοι του, με σύνθημα "ποίηση και ελευθερία", είχαν διαπράξει μια δολοφονία. Μέσα σε ένα πλαίσιο ανατρεπτικών συμπεριφορών, εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες κάποιον νεαρό φίλο τους που θεωρούσαν προδότη. Αυτή η δολοφονία, της οποίας τα κίνητρα παρέμεναν ανεξιχνίαστα ακόμα και για τους ίδιους...