Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο 38χρονος Σιμόν βλέπει κάθε βράδυ το ίδιο αινιγματικό όνειρο, ώσπου, μια μέρα, μια εξίσου αινιγματική γυναίκα του το ερμηνεύει. Ο Σιμόν είναι η μετενσάρκωση ενός ανθρώπου που έζησε στο Θιβέτ του 11ου αιώνα, ποτισμένος από ένα άσβεστο μίσος ενάντια στον ανιψιό του, τον μεγάλο θιβετιανό ερημίτη Μιλαρέπα. «Αιώνες τώρα περιπλανιέσαι στα βουνά των ονείρων, θέλοντας να λυτρώσεις την ψυχή σου. Κι ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις, είναι ν' αφηγηθείς την ιστορία του αντιπάλου σου, την ιστορία του Μιλαρέπα, του πιο μεγάλου ερημίτη». Για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο των μετενσαρ...

Αυτή η γκροτέσκα θεατρική φάρσα γράφτηκε αρχικά για να παρωδήσει έναν από τους δασκάλους του Αλφρέντ Ζαρί, αλλά γρήγορα αναδείχθηκε σε μια κορυφαία σάτιρα της γαλλικής «μεσαίας τάξης» του τέλους τού 19ου αιώνα. Ο κεντρικός αντι-ήρωας, κυρ-Υμπύ, είναι ένας άπληστος, ασεβής, λαίμαργος και ωμός χαρακτήρας που κατασφάζει τη βασιλική οικογένεια της Πολωνίας για να σφετεριστεί το θρόνο. Φυσικά, αποδεικνύεται υπέρμετρα δειλός όταν καλείται να αντιμετωπίσει τον μοναδικό γιο του βασιλιά που σώθηκε από τη σφαγή... Οι σκατολογικές αναφορές, το προκλητικό ύφος και η παραφθορά της γαλλ...

Ένα βράδυ, τέλη Οκτωβρίου του 1973, ο ταξίαρχος Ουάσινγκτον Καράσκο Φερνάντες επισκέφθηκε τις αίθουσες βασανιστηρίων του συντάγματος Τουκάπελ, στο Τεμούκο. Εγώ κι άλλοι τέσσερις ήμαστε κρεμασμένοι απ' τους καρπούς, σαν σφαχτάρια, κι ο ταξίαρχος μας επιθεωρούσε με βλέμμα κριτικό. Φορούσε στολή εκστρατείας, και στη ζώνη του κρεμόταν το υπηρεσιακό του περίστροφο. Αμέσως ήρθε κοντά μας κι έδωσε στον καθένα μας από ένα ελαφρό σπρώξιμο, που μας έκανε να ταλαντευτούμε σαν εκκρεμή. Ύστερα μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν τίποτα. Ένας από μας (ορκίζομαι ότι ήταν ένας δημοτικός σύμβουλος...

50 χρόνια ύστερα από την έκδοση του πρώτου του βιβλίου, μετά από πενήντα επτά τίτλους και πολλές χιλιάδες ανατυπώσεις, ο Νίκος Δήμου ξαναδιάβασε τα κείμενά του και διάλεξε όσα του άρεσαν περισσότερο. Ο αναγνώστης θα βρει εδώ κομμάτια σύντομα και αυτοτελή από γνωστές συλλογές πεζών και ποιημάτων, από βιβλία που δεν κυκλοφορούν πια, από ειδικές εκδόσεις (π.χ. από τα φωτογραφικά λευκώματα "Το φως των Ελλήνων", "Το νέο βιβλίο των γάτων") καθώς και μερικά ανέκδοτα. Ένα απόσταγμα.

Ο χοντρός σαν αρκούδα Πάμπλο "Μπαλού" Μιράγιες, αδιόρθωτος τριαντάρης, λάτρης των βουτυρωμένων κρουασάν, χασομέρης, πλακατζής, θαμώνας των χαμαιτυπείων και μαύρο πρόβατο της πλουσιότατης μεγαλοαστικής οικογένειάς του, ασχολείται με τη φιλοσοφία στο Internet, ώσπου, μυστηριωδώς και αναπάντεχα, εξαφανίζεται ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο "The First", πρόεδρος της εταιρείας Μιράγιες & Μιράγιες, που εξασφαλίζει στον Πάμπλο τα προς το πίνειν. Απόδραση με την ερωμένη του; Εκδίκηση κάποιου εξαπατημένου; Απαγωγή; Ο Πάμπλο-Μπαλού, ως νέος αντι-ήρωας του Ραμπελέ, παρασύρει τον αναγνώστ...

Αχαιοί πολεμιστές καταλαμβάνουν την ακμάζουσα, φιλειρηνική, αλλά ανοχύρωτη, πόλη της Κνωσσού, αντικαθιστώντας το μητριαρχικό-αναρχικό σύστημα διακυβέρνησης από ένα καθεστώς απολυταρχικό, πολεμοχαρές και πατριαρχικό. Επιβάλλουν τη λατρεία των δικών τους, βίαιων θεών, προκειμένου να εκμηδενίσουν έννοιες όπως "ελεύθερος χρόνος", "απόλαυση", "ελευθερία των ηθών", "ανεμπόδιστη σεξουαλικότητα" κ.λπ. Όμως, με έναν μυστηριώδη τρόπο, η πόλη αποκτά διπλή υπόσταση και συντηρεί κρυφά τα αρχαία έθιμα χάρη στην Ευρώπη, την Πασιφάη και την Αριάδνη, τις τρεις βασίλισσες που διαδέχθηκαν η μ...

Όμως ο Green -έτσι τον λένε τον χιμπαντζή μας, ο ίδιος μας το είπε- σκέφτεται και μιλάει. Έχω προσπαθήσει με κάθε τρόπο να μεταδώσω αυτή την αλήθεια στον κόσμο αλλά, μέχρι στιγμής, δεν βρήκα καμία αξιόλογη ανταπόκριση. [...] Μετά από πολλές προσπάθειες, λοιπόν, κατάφερα να συγκεντρώσω το υλικό που τώρα αφήνω στην κρίση του αναγνώστη. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του Green, του χιμπαντζή, όπως τη διηγήθηκε ο ίδιος. [...] Ορκίζομαι στο λόγο της τιμής μου, μ’ όλο το βάρος που φέρει μια τέτοια δήλωση, ότι ο δικός μου ρόλος περιορίστηκε στην πιστή μεταφορά σε κείμενο των διηγ...

Η "Πριγκίπισσα που πίστευε στα παραμύθια" είναι ένα μοντέρνο, γοητευτικό και εμπνευσμένο μυθιστόρημα που δανείζεται το ύφος των παραμυθιών του παλιού καιρού. Το ταξίδι της ζωής, το πέρασμα από την ψευδαίσθηση στην πραγματικότητα, τα όνειρα και τα βάσανα της παιδικής ηλικίας, η ανακάλυψη της προσωπικότητάς μας και των κανόνων της ζωής, είναι μερικά μόνο από τα θέματα που αναπτύσσονται στις σελίδες αυτού του πρωτότυπου βιβλίου. Μεγαλωμένη από ένα Βασιλιά και μια Βασίλισσα που συνδυάζουν την αυστηρότητα με τη γονεϊκή αγάπη, η γλυκιά και ευγενική πριγκίπισσα Βικτόρια μεγαλώνει...

"Αβάνα, 1622. Δύο άνδρες ετοιμάζονται να μπαρκάρουν στο πλοίο Σαν Χουάν δε Γκαθτελουγάτσε: ένας μυστηριώδης άγγλος τυχοδιώκτης κι ένας νεαρός Ισπανοεβραίος, ένας εξωμότης που έχει περάσει τη ζωή του στη γενέτειρά του, την Καρταχένα δε Ίντιας, κρύβοντας την εβραϊκή του πίστη. Στο πλοίο επιβαίνει ακόμα μια ωραία και διεφθαρμένη αριστοκράτισσα, ένας καπετάνιος που υποκινείται περισσότερο από τη ματαιοδοξία παρά από τη λογική, ο διάσημος στρατιωτικός και κουρσάρος Αλόνσο δε Κοντρέρας, καθώς και υπηρέτες που εξυφαίνουν σκευωρίες και προξενούν αμέτρητες ανατροπές που φορτίζουν με...

"Έπαιρνα κάτι μοναδικούς ύπνους τα μεσημέρια στα πάρκα, την έπεφτα σ' όποια μαθήτρια ή καλόγρια περνούσε από μπροστά μου, έτρωγα θαλασσινά στην Αγορά, έπαιζα μπάλα με τους γείτονές μου, δοκίμαζα γκριμάτσες στις βιτρίνες, κολυμπούσα στο Δημοτικό Κολυμβητήριο, είχα γίνει θαμώνας του τσίρκου και φίλος του νορμανδικού κινηματογράφου, έκλεβα λουλούδια απ' τα νεκροταφεία, πετούσα χαρταετό και προσκαλούσα διάφορα κορίτσια να γνωρίσουν το φτωχικό μου και το περιεχόμενό του". "Το υπερβολικό φιλί", βιβλίο «καλτ» για τη χιλιανή νεολαία της περασμένης δεκαετίας, αφορά στη γενιά της κρ...

"Α όχι, Μομό! Βγες από τον αυτοκινητόδρομο! Αυτοκινητόδρομος σημαίνει: Περάστε, περάστε, δεν έχει τίποτα να δείτε. Είναι για τους χαζούς που θέλουν να πάνε γρήγορα από το ένα σημείο στο άλλο. Εμείς δεν κάνουμε γεωμετρία· ταξιδεύουμε. Βρες μου ωραίες δημοσιές που δείχνουν ό,τι αξίζει να δει κανείς." "Πώς φαίνεται ότι δεν οδηγείτε εσείς, κύριε Ιμπραήμ..." "Για να σου πω, Μομό! Αν δεν θες να δεις, πάρε το αεροπλάνο όπως όλος ο κόσμος." "Το μέρος εδώ είναι φτωχό, κύριε Ιμπραήμ;" "Ναι, είναι η Αλβανία." "Κι εδώ;" "Σταμάτα το αυτοκίνητο. Μύρισε. Τι μυρίζεις; Μυρίζει ευτυχία...

"Είχαν κατασκευάσει και προγραμματίσει τον τεράστιο ηλεκτρονικό υπολογιστή για να του υποβάλουν την οριστική ερώτηση, και στο τέλος τού την υπέβαλαν: «Υπάρχει Θεός;» «Τώρα ναι» απάντησε η μηχανή - και ανελήφθη εις τους Ουρανούς. Πώς θα φιλούσε ο Νάρκισσος τον εαυτό του αν το είδωλό του στο νερό αποκτούσε σάρκα και οστά; Είναι η γεωμετρία η οικουμενική γλώσσα επικοινωνίας της διανόησης; Έχουν πλέον δοκιμαστεί όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί λέξεων στην ποίηση; Είναι η ανάγνωση μια αναξιοπρεπής δραστηριότητα; Γιατί το Κοράνι δίνει ενενήντα εννέα και όχι εκατό ονόματα στον Αλλάχ...

"Ανέβηκα τρέχοντας στον δεύτερο όροφο όπου έμενε ο Πέδρο, προετοιμασμένος να γκρεμίσω και την πόρτα του διαμερίσματός του, αλλά δε χρειάστηκε. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, και μέσα είχε φως. Πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο της μουσικής και βρήκα το ζωγράφο αναίσθητο στο πάτωμα, δίπλα στο πιάνο. Κρατούσε στο ένα χέρι το μπαστούνι του και στο άλλο το τηλέφωνο, σαν να γαντζωνόταν στο κόσμο απ' αυτά τα δύο αντικείμενα. Γύρω απ' το λαιμό του υπήρχε μια μελανιά, σαν να τον είχαν στραγγαλίσει με σκοινί. Δεν ανέπνεε κι ήταν χλομός του θανατά, αλλά η καρδιά του χτυπούσε ακόμα. Κατανικώντας το...

Το βιβλίο, εκτός από άλμπουμ τέχνης, είναι μια συνοπτική, χιουμοριστική ιστορία των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων. Από το συγγραφέα του Μαύρου Λεξικού, του Κάμα Τσούχτρα, του Αθωνικού Λεξικού και άλλων απρόβλεπτων βιβλίων.

"Το μπαρ λεγόταν "Ο Βουκεφάλας" εδώ και πολλά χρόνια, μα κανένας πελάτης του δεν ήξερε τι σήμαινε η λέξη. Άλλοι έλεγαν πως ήταν μια ιδιαίτερη ράτσα ταύρου και άλλοι πως ήταν κάποιο σημείο στην ανατομία του ανθρωπίνου σώματος. Ούτε και ο Ισαάκ Πατσέκο, ο ιδιοκτήτης του, μπορούσε να σε διαφωτίσει για το ζήτημα. Το μπαρ τού το είχε αγοράσει η γυναίκα με την οποία συζούσε τότε, κι αυτός την είχε παντρευτεί από ευγνωμοσύνη. Το όνομα αυτό υπήρχε στην είσοδο του μαγαζιού, και δεν μπήκε στον κόπο να το αλλάξει. Συνεπώς, ακόμα και τώρα, αναγκαζόταν κάπου κάπου να σηκώνει τους ώμους...

"Την είχα αράξει με τα πόδια πάνω στο γραφείο μου. Το αιρκοντίσιον τα 'χε φτύσει, και βαριόμουν ν' ανάψω τον ανεμιστήρα απέναντι, οπότε είχα βγάλει την μπέμπελη. Προσπάθησα τουλάχιστον να σκοτώσω τη μύγα που μου τα 'χει πρήξει, αλλά αστόχησα. Χρειαζόμουν επειγόντως κάτι που θα μου ξανάδινε τη φόρμα μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα καλύτερο από το κυνήγι της επικήρυξης για τη σύλληψη της 17 Νοέμβρη. Όσο αναλογιζόμουν ότι έχασα τα ίχνη της αρχηγού μέσα από τα χέρια μου... Γαμώ το φελέκι μου. Ρόιδο τα έκανα πάλι!"

"Αγαπητέ Θεέ, Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους."

"Η Μπίνι, ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν χρήματα, κάθε φορά που περνούσε από ένα αυτόματο τραπεζικό μηχάνημα σταματούσε κι έκανε αναλήψεις. Ύστερα έδινε τα χαρτονομίσματα στον Άλντο για να τα ξαναβάλει στο λογαριασμό της. Δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Ήταν κάτι απίθανο. Έβαζες την καρτούλα, πατούσες μερικά κουμπιά κι έβγαιναν τα χαρτονομίσματα. Τι μαγεία, τι χαρά! Και η Μπίνι ένιωθε άλλος άνθρωπος. Δεν ήταν πια το άτυχο κοριτσάκι, με τον μπαμπά της που είχε φύγει στον πόλεμο, με την άσπλαχνη μάνα, με τα μπαλωμένα φορεματάκια, τις κακές δασκάλες, το αναμορφωτήριο, τη φυλακή... Τ...

Πρόκειται για συνδιασμό του νουάρ με το μυθιστόρημα περιπέτειας και την κοινωνική κριτική. Η περιγραφή της βίας απομακρύνεται από τα τοπικά στερεότυπα, όπως τα ναρκωτικά και το αντάρτικο, και επικεντρώνεται σε πολύ πιο διεθνείς μορφές διαφθοράς και πολιτικής σήψης.

Ένα μυθιστόρημα γραμμένο σαν παραμύθι, που μιλά κατευθείαν στη καρδιά όσων αποζητούν ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή τους. μια απάντηση και μια διέξοδος στους φόβους, τις αγωνίες και τη μοναξιά μας. Μιλώντας για τις "σκουριασμένες πανοπλίες" μας που (νομίζουμε πως) μας προφυλάσσουν από τον πόνο τον οποίο μας προξενούν οι άλλοι, ο Ρ. Φίσερ δημιουργεί μια ταξιδιωτική περιπέτεια που οδηγεί τον αναγνώστη στο "γνώθι σαυτόν".