Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Δυο χέρια με μεγάλα νύχια τύλιξαν το λαιμό του κι έπιασαν να τον σφίγγουν. Ύστερα δέχτηκε ένα χτύπημα στο κεφάλι κι έχασε τις αισθήσεις του. Ξύπνησε στο διαμέρισμά του, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Ήταν ντυμένος γυναικεία, και δε χρειαζόταν να πάει μέχρι τον καθρέφτη για να βεβαιωθεί ότι ήταν επιμελώς μακιγιαρισμένος." Ένα κλασικό νουάρ και μια αριστουργηματική ταινία του Ρομάν Πολάνσκι.

"Το θαύμα, γι' άλλη μια φορά δεν έγινε. Οι άντρες μας προσπαθούν να ζητωκραυγάσουν. Λυγίζουν από συγκίνηση. Μπήγουν βραχνές, άναρθρες κραυγές. Αρπάζουν τα όπλα τους και σπρώχνονται άτακτα έξω από το δάσος. Οι ακροβολιστές χωρίς διαταγές, αντίθετα με τις διαταγές, ρίχνονται σε μια τρελή κούρσα, σαν αμολυμένα κυνηγόσκυλα. Τα κανόνια μας βρυχώνται κι εκείνα του εχθρού απαντούν εν χορώ. Δεξιά και αριστερά, όσο μακριά φτάνει το βλέμμα, η μακρινή πλαγιά έχει στολιστεί με πύργους από καπνό και τα χοντρά κομμάτια μέταλλο πέφτουν στο στρατό μας που προελαύνει. Μια μια οι σημαίες μας...

Μια Ιρλανδέζα με κλίση στις ξένες γλώσσες. Το ημερολόγιο μιας αφελούς, άπειρης, νεαρής, Ιρλανδής (ή Ιρλανδίδος, ή Ιρλανδέζας) σπουδάστριας της γαλλικής μετά (πεπειραμένου) διδασκάλου. Το βιβλίο θέτει απερίφραστα το θέμα του Σαλλυμαρισμού επί τάπητος και τον καθένα προ των ευθυνών του

"Ο πανικός των μπεκερέλ στην πρωτεύουσα κρατούσε καλά και οι επιδρομές των καταναλωτών στα καταστήματα τροφίμων συνεχίζονταν, ενώ στα μέσα μαζικής ενημέρωσης εμφανίζονταν επιδημιολόγοι, ακτινολόγοι και πυρηνικοί φυσικοί τόσο τακτικά όσο και οι μετεωρολόγοι του δελτίου καιρού. Και ο κόσμος, γεμάτος θετικότητα κι αγανάκτηση πια, ήθελε να ανασυγκροτηθεί και κάπου να ταχθεί ξανά, ν' αλλάξει επιτέλους η ζωή και έτσι πήγαν πολλοί πάνω στη βράση τους να κολλήσουν στους οικολόγους... Αμάν. Οι οποίοι, όμως, έμειναν πιστοί στο χαώδες κι άτυπο δόγμα τους, που βασιζόταν στην αντίληψη ό...

Ένα αστυνομικής αντίληψης μυθιστόρημα όπου -όπως συνοψίζει ο Χ. Λ. Μπόρχες-, "ο μοναχικός και γενναίος άντρας παίζει κορόνα-γράμματα τη ζωή του, μέσα σε μια στιγμή, στη φτωχογειτονιά, γιατί έτσι το 'φερε η μοίρα". Στο τέλος του βιβλίου εικοσασέλιδη εργο(αυτο)βιογραφία του μεγάλου συγγραφέα.

"Τι σόι άνθρωπος να ήταν τάχα; Κάθε φορά που τον νόμιζε κανείς ριγμένο καταγής, ανήμπορο, εξουθενωμένο από τη φοβερότερη ηθική κρίση, ξαναγεννιόταν από τις στάχτες του, ολόδροσος, καθάριος, γεμάτος εμπιστοσύνη για το άστρο του, κεφάτος, έβγαινε πάντα αλώβητος. (...) Κοιτούσα τον Μοραβαζίν και με έτρωγε η περιέγεια. Ήταν εκεί, καθισμένος ανάμεσά μας, και όμως μόνος, απών, ξένος, όπως μου είχε φανεί την πρώτη φορά στο κελί του στο Βαλντενζέε, ψυχρός, κύριος του εαυτού του, χωρίς ψευδαισθήσεις, μπουχτισμένος. Κατά βάθος, αυτός πάντοτε μας έσπρωχνε στη δράση, και παρ' όλο που ο...

Όταν ξαναβλέπω έπειτα από αρκετά χρόνια έναν άνθρωπο που είχα γνωρίσει νέο, με την πρώτη ματιά μού φαίνεται πάντοτε ότι βλέπω κάποιον που έμαθε μια μεγάλη συμφορά. Η έκφραση της χαράς και της αυτοπεποίθησης χαρακτηρίζει μόνο τη νεαρή ηλικία: το αίσθημα αυτού που χάνεται και οι σωματικές ταλαιπωρίες που μεγαλώνουν από μέρα σε μέρα δίνουν τελικά ακόμα και στους πιο επιπόλαιους, ακόμα και στους πιο εύθυμους από φυσικού τους, ακόμα μάλιστα και στους πιο ευτυχισμένους, μια φυσιογνωμία και μια συμπεριφορά που αποκαλούνται σοβαρές και που, σε σύγκριση μ’ εκείνες των νέων και των π...

Αναμφισβήτητα το σκληρότερο βιβλίο του Ναμπόκοφ. Ο ήρωάς του βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο απάνθρωπη μέθοδο άσκησης ψυχολογικής βίας: την απαγωγή του γιου του από το στρατοκρατικό καθεστώς που επιδιώκει να τον "συμμορφώσει". Τα τελευταία κεφάλαια απαιτούν ένα ιδιαίτερο σθένος από τον αναγνώστη. Ένα οριακό βιβλίο του μεγάλου στυλίστα, συγγραφέα της "Λολίτας".

Κρυφός σύντροφος του συγγραφέα ή μετενσάρκωση του εγώ του, ο κ. Συλλογίδης υποδύεται ένα γέρο που τον κατατρύχουν τα βάσανα και οι σκοτούρες του συνταξιούχου, δέσμιο μιας κοινωνικής θέσης που τον εξουσιάζει καθώς είναι ζεμένος στο αλέτρι της γραφής. Φιλόσοφος των "ασήμαντων τίποτε" και του τρόπου να τα λέει, ο κ. Συλλογίδης φαίνεται σαν να εφευρίσκει ιστορίες για να γεμίσει το κενό της ζωής του.

Ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις του χώρου και ποια η διάρκεια του χρόνου μέσα σ' ένα σκοτεινό τούνελ; Ο πόνος είναι σύμπτωμα αρρώστιας ή μέσο εξοικονόμησης ηλεκτρικής ενέργειας; Πώς γίνεται ο ύπνος να σώζει τον ήρωα από βέβαιο θάνατο; Ποιος απήγαγε την όμορφη Λάουρα, το θηρίο ή ο άνθρωπος; Σ' αυτά τα οκτώ διηγήματα δε δίνονται μονοσήμαντες απαντήσεις. Με ακριβείς υπολογισμούς και με τον πιο φυσικό τρόπο, ο αναγνώστης οδηγείται στο σημείο όπου θα πρέπει αν εγκαταλείψει τη συμβατική λογική και να ακροβατήσει στα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας. Οι ήρωες το...

600 αφορισμοί από έναν καυστικό χιουμορίστα. "Το βιβλίο δεν είναι απλώς μια συλλογή από ευρήματα και αστεία, αλλά με τους χίλιους αντικατοπτρισμούς και τις γοητευτικές εναλλαγές χρωμάτων, προσφέρει ως ενότητα στον προσεκτικό αναγνώστη μιαν από τις πιο τολμηρές κι αξιοπερίεργες προσωπογραφίες που διαθέτει η νεότερη λογοτεχνία μας". Έρμαν Έσσε "Όποιος έτυχε κάποτε να συλλάβει απόλυτα τη διαφορά ανάμεσα στο πνεύμα και στην τέχνη, ανάμεσα στον πολιτισμό και στην παιδεία, τότε συχνά θα νιώσει το είναι του ολόκληρο να συνεπαίρνεται απ' το σατιρικό μένος του φανατικού α...

"Ο όρος "ημεδαπή εξορία" περιγράφει, από μια άποψη, και μια βασική προϋπόθεση των θέσεών μου για την κριτική, την ελληνική λογοτεχνία και τα συγκεκριμένα βιβλία που συζήτησα κατά καιρούς: πιστεύω ότι η κάποια απόσταση, το αίσθημα της μοναξιάς, το "σύνδρομο του εξόριστου", είναι ευνοϊκότερες συνθήκες για μια διαυγή και προοπτική ματιά απ' όσο η βεβαιότητα κάποιου ότι έχει να κάνει με δικά του πράγματα. Είναι από τις συνθήκες που δεν επιλέγει και δεν καλλιεργεί κανείς οικειοθελώς: συνήθως προκαλούν περισσότερο πόνο παρά ευχαρίστηση. Αλλά οι δρόμοι που οδηγούν στη γνώση και τη...

"Η φύση είχε προικίσει τον πατριώτη εφημέριο με το καλύτερο δώρο: την ικανότητα να πληθαίνει την οικουμένη..." Από τον περιθωριακό συγγραφέα του 18ου αιώνα που κέρδισε τους χαρακτηρισμούς: "Ρουσό των υπονόμων", "Βολτέρος των υπηρετριών", "γραφομανής μυθιστοριογράφος του πεζοδρομίου". Χρειάστηκαν δύο αιώνες μέχρι ο R. de B. να κερδίσει τη μάχη ενάντια στο χρόνο και να καταξιωθεί από τους μεταγενέστερους.